เพื่อน...รัก

เนื้อเรื่อง

เพื่อนสนิท ก็คือ เพื่อนธรรมดาๆ คนนึง ที่เราดันสนิทกว่าเพื่อนธรรมดาทั่วๆไป...
ซึ่งมันก็ต้องมีอะไรหลายๆ อย่าง ที่คล้ายๆกับเรามากกว่าเพื่อนคนอื่นๆ.. ถึงจะมาสนิทกันได้ 
บางที่ อาจไม่ใช่นิสัย...
บางที อาจไม่ใช่หน้าตา...
บางที่ อาจไม่ใช่ฐานะ...
บางที อาจไม่ใช่ระดับความรู้...
แต่มันมีอะไรบางอย่าง ที่ต้องเป็นมันคนนี้เท่านั้นที่มี....

บางครั้ง...เราก็ไม่ไปที่ที่เราอยากไป...เพียงเพราะว่า มันไม่ไปด้วย...
บางครั้ง...นั่งเงียบอยู่ไดตั้งนาน แต่แค่เห็นหน้ามัน..น้ำตาที่กลั้นไว้แทบจะตาย กลับทะลักออกมาจนได้หมด..
บางครั้ง...ถ้ามีเสียงหัวเราะของมันด้วย..เราจะหัวเราะได้ดังกว่านี้..
บางครั้ง...ร้อยคำปลอบใจของใครก็ไม่รู้..ยังอุ่นใจไม่เท่ามือที่มันแค่ตบเบาๆที่หัวไหล่ บอกนัยๆว่า เราอยู่ตรงนี้...
บางครั้ง...ที่เราทำเป็นไม่สนใจมัน จริงๆแล้วในใจอยากคุยกับมันเหลือเกิน...

คำๆ นึงที่บอกว่า...เราไม่ได้เป็นแค่เพื่อน...แต่เราเป็นตั้งเพื่อนต่างหาก...
เพราะเพื่อนมีความสำคัญมากๆ...มากจนบางคนแยกไม่ออก
เอาไปเปรียบเทียบกะแฟน ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน...ทั้งๆ ที่มันคนละเรื่องกันเลย...



พอผิดหวัง พอเจ็บตัวขึ้นมา...
นาทีนั้นอยากกดโทรศัพท์ไปหามันก่อน...
อยากให้มันรับโทรศัพท์ก่อน...
ซึ่งบางทีมันนอนไปแล้ว เราก็จะไล่มันกลับไปนอน...
ไม่ต้องตื่นขึ้นมาฟังเรื่องราวใดๆ ทั้งนั้น...
ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แค่มันรับโทรศัพท์ ก็พอแล้ว...

แบบนี้ละมั้งที่เค้าว่า... 'เพื่อน คือคนที่สามารถนั่งอยู่ด้วยกันโดยไม่พูดอะไรสักคำ'...
'แต่ลุกจากกันไปได้เหมือนคุยกันไปนับล้านคำ'...

แต่แทนที่มันจะด่าเราว่า อกหักแล้วค่อยนึกถึงเพื่อน...
กลับกลายเป็นว่า..."รู้ไหมว่าเพื่อนดีใจแค่ไหน"...
"ที่เวลาเพื่อนเสียใจ"..."เราเป็นคนแรกที่นึกถึง"...

นี่แหละที่บอกว่า...'เพื่อน'...
'คือคนที่เมื่อเราสุข เราไม่เห็นมันอยู่ในสายตา'...
'แต่เป็นคนไม่มีวันปล่อยให้เราล้มลง
ไม่ว่าเราจะไปเจ็บมาจากไหน...
แต่ยังไงบางครั้งที่เราทำ เราก็ไม่รู้หรอกว่ามันโกรธหรือป่าว เพียงแค่อยากบอกว่า 
คนๆนี้ที่ ขึ้นชื่อว่าเพื่อนของมัน ก็ไม่ได้เคยคิดไม่ดี แต่ที่ทำลงไปก็คงเป็นเพราะแหย่เล่นๆ
หากว่า บางวันขาดมันไป คงรู้สึก......แหมือนกัน
คิดถึง....เมื่อมันไม่อยู่
คิดถึง...เมื่อต้องนั่งอยู่คนเดียว
คิดถึง..เมื่อมันไม่อยู่ตรงนี้