คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : แคทเธอรีน เดอเนิฟ
แคเทอรีน เดอเนิฟ (ฝรั่งเศส: Catherine Deneuve) นักแสดงหญิงชาวฝรั่งเศสผู้เคยได้รับรางวัลซีซาร์2 สมัย และเคยได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ และรางวัลบาฟตา มีชื่อเสียงจากบทบาทในภาพยนตร์ของโรเจอร์ วาดิม หลุยส์ บูเนล โรมัน โปลันสกี จาคส์ เดมี และฟรองซัว ทรุฟโฟต์
แคเทอรีน เดอเนิฟ มีชื่อจริงว่า แคเทอรีน ฟาเบียง ดอร์ลีค (ฝรั่งเศส: Catherine Fabienne Dorléac) เป็นบุตรคนที่สามของสามีภรรยานักแสดง มอริซ ดอร์ลีค และ เรเน เดอเนิฟ มีพี่สาวที่เป็นนักแสดงเช่นกัน ชื่อ ฟรองซัวส์ ดอร์ลีค ส่วนเธอใช้นามสกุลของมารดาในการแสดง
แคเทอรีน เดอเนิฟ เริ่มเป็นนักแสดงตั้งแต่อายุ 13 ปี โดยรับบทนักแสดงประกอบเล็กๆ เริ่มมีชื่อเสียงจากภาพยนตร์หลายๆ เรื่องของโรเจอร์ วาดิม และโด่งดังจากภาพยนตร์เพลงของจาคส์ เดมีในปี 1964 เรื่องLes Parapluies de Cherbourg (Umbrellas of Cherbourg) [1] ต่อมาในปี 1967 เธอได้แสดงภาพยนตร์เพลงอีกเรื่องหนึ่งของเดมี ที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์สาขาดนตรีประกอบยอดเยี่ยม คือ Les Demoiselles de Rochefort (The Young Girls of Rochefort) โดยแสดงนำคู่กับ ฟรองซัวส์ ดอร์ลีค พี่สาว ก่อนพี่สาวของเธอจะเสียชีวิตเนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์
ผลงานอื่นของแคเทอรีน เดอเนิฟ ที่ได้รับคำชื่นชมได้แก่ Repulsion (1965) ของโรมัน โปลันสกี,Belle de Jour (1967) และ Tristana (1970) ของหลุยส์ บูเนล, Le Dernier métro (1980) ของฟรองซัว ทรุฟโฟต์ ซึ่งได้รับรางวัลซีซาร์ และ The Hunger (1983) ของโทนีย์ สก็อตต์ ที่มีบทเลสเบียนที่อื้อฉาวกับซูซาน ซาแรนดอน [2]
ผลงานในระยะหลัง ที่สำคัญได้แก่ บทนำใน อินโดจีน (1992) ได้รับรางวัลซีซาร์ และเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์ในฐานะนักแสดงนำ ส่วนตัวภาพยนตร์ได้รับรางวัลในสาขาภาพยนตร์ภาษาต่างประเทศยอดเยี่ยม ทั้งรางวัลออสการ์ และรางวัลลูกโลกทองคำ ในปี 2000 เธอรับบทสมทบใน Dancer in the Dark กำกับโดยลาร์ส ฟอน เทรียร์ นำแสดงโดยปีเยิร์ก ซึ่งได้รับรางวัลปาล์มทองคำจากเทศกาลภาพยนตร์เมืองคานส์
แคเทอรีน เดอเนิฟ ยังมีผลงานในฐานะนางแบบ เธอเคยเป็นนางแบบให้กับสินค้าน้ำหอมชาแนลเสื้อผ้าอีฟ แซง ลอแรง กระเป๋าหลุยส์ วิตตอง ลอรีอัล ใบหน้าของเธอถูกใช้เป็นต้นแบบของแมริแอนน์(ฝรั่งเศส: Marianne) สัญลักษณ์ของประเทศฝรั่งเศส ระหว่างปี 1985 ถึง 1989 [3] ต่อจากบริชิตต์ บาร์โดต์ [4]
ความคิดเห็น