oH !!! My Life Just A Frog

ลำดับตอนที่ #6 : ผจญกลาง(ชาญ)สมุทร

             กัลยาจมดิ่งสู่ใจกลางในทะเลเดดซี จมดิ่งลึกลงไปทุกที ทุกที ทุกทีจนถึงก้นสมุทร ระหว่างนั้นสมุทรเผลอตดออกมา กัลยานอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้นไม่ขยับเขยื้อน

             ซักพักกัลยาก็ลืมตาขึ้นและตะเกียกตะกายที่จะผุดขึ้นผิวน้ำว่ายขึ้นไปตามแสงจันทร์ที่สว่างเรื่อๆอยู่ไกลลิบลับตับเป็ด กัลยารู้ว่าตนว่ายใกล้ถึงผิวน้ำแล้วเนื่องจากพระจันทร์ที่เห็นมันใหญ่กว่าเดิมขึ้นมากแต่ขณะนั้นที่กำลังจะว่ายถึงผิวน้ำจู่ๆความมืดมนอนธการก็บังเกิดขึ้นท้องทะเลมืดครื้มไร้แสงสว่างแม้แต่เสี้ยว กัลยามองอะไรไม่เห็นเลยซักพักกัลยาก็รู้สึกเหมือนมีสิ่งหนักๆลงมาทับที่ตัวอย่างจัง มันใหญ่และหนักมากกัลยาคำนวณดูจากความรู้สึกที่ไม่แน่นอนแล้วคงหนักประมาณ3.8615*10ยกกำลัง16ตัน มันดันกัลยาลงไปถึงก้นสมุทรอีกครั้ง



ครั้งนี้กัลยาหมดสติไปนานพอสมควรพอตื่นขึ้นมาก็พบว่าสิ่งที่กดทับตนอยู่นั้นคือซากปลาวาฬสีน้ำตาลขนาดใหญ่มหึมาที่ตายและจมลงมาอยู่ใต้ท้องทะเลจึงพยายามผลักมันออกไปแต่เมื่อมาคิดดูแล้วขนาดของตนและของปลาวาฬสีน้ำตาลมันต่างกันมากถึงประมาณ 1:100,000,000 จึงเลิกล้มความคิดไปขณะนั้นมีฉลามเสือและฉลามอื่นอีกมากมายที่มาจากต่างที่กันทั้งขั้วโลกเหนือยันขั้วโลกใต้และดูเหมือนว่าพวกมันกำลังว่ายน้ำมาที่กัลยากัลยาคิดว่ามันอาจว่ายมาตามกระแสเลือดของปลาวาฬที่ลอยไปตามกระแสน้ำถึงขั้วโลกเหนือและขั้วโลกใต้เพื่อมากินปลาวาฬสีน้ำเงินตัวนี้แต่อีกใจก็คิดว่าถ้าเป็นอย่างนั้นพอมันกินเสร็จมันก็ต้องเห็นตนและกินตนด้วยในที่สุดกัลยาไม่รู้จะทำอย่างไรพวกนั้นก็เข้ามาใกล้มากขึ้นและเกิดการทะเลาะแย่งชิงกันเล็กน้อยและมันก็ว่ายดิ่งเข้ามาเฉือนเนื้อกินอย่างรวดเร็ว



“พัชราภา พัชราภา พัชราภา(อั้ม อั้ม อั้ม)”เสียงของฉลามเสือตัวนึงกินอย่างสวาปาม

“อั้ม  อั้ม  อั้ม”ฉลามเสืออีกตัวโผล่เข้ามาแย่งกิน

“หงับ  หงับ หงับ”ฉลามหัวค้อนเริ่มเข้ามาแย่งด้วยแต่แล้วการแย่งชิงก็ต้องมีฝ่ายพ่ายแพ้

“ฉึบ”เสียงของฉลามเสือตัวนึงเอาดาบแทงลงไปกลางหลังของฉลามหัวค้อน

“ปัง ปัง”แต่พวกฉลามหัวค้อนตัวอื่นรีบควักปืนไล่ยิงฉลามเสือตัวนั้นจนตายและเกิดการต่อสู้ของฉลามหัวค้อนและฉลามเสืออีกนาน   กัลยาเริ่มกลั้นหายใจไม่อยู่หน้าเริ่มซีดเซียวเยียวยาและต้องรีบหาทางออกไปสู่ผิวน้ำโดยเร็วเพราะไม่อย่างนั้นตัวเองต้องขาด ออกซิเจน คาร์บอนไดออกไซด์ อาร์กอน ฯลฯ(อากาศ)ตายอย่างแน่นอน

…ทันใดนั้นเหมือนสวรรค์ลงโทษใครหลายคน กัลยาเหลือบไปเห็นช่องโหว่ระหว่างซี่โครงของปลาวาฬที่พวกฉลามกินแหว่งเอาไว้กัลยาจึงรีบว่ายน้ำ

กระด๊อกกระแด๊กขึ้นไปเรื่อยๆ แต่กัลยาเผลอตดออกมาปุ๋งนึงจึงมีฟองอากาศหลายฟองถูกพ่นออกมาจากบริเวณก้นของกัลยาทำให้พวกฉลามได้กลิ่นและเปลี่ยนความสนใจมาที่กัลยาแทน



ฉลามทั้งหมดหันเหความสนใจไปที่ไอ้ตัวกบน่าเกลียดๆที่กำลังลากสังขารขึ้นไปยังผิวน้ำพวกฉลามจึงรีบว่ายตรงไปยังกัลยาทั้งสองจึงทิ้งดาบทิ้งอาวุธต่อสู้ไว้ทั้งหมดมันหล่นลงไปโดนปลาวาฬและทิ่มทะลุทำให้เลือดเกิดออกมาอีกหลายบริเวณกลิ่นเลือดขึ้นไปเตะจมูกพวกฉลามทำให้ฉลามสองจิตสองใจจึงและโหวตอย่างประชาธิปไตยขณะนั้น

กัลยาไม่รู้ว่าพวกฉลามทำไรอยู่แต่รู้อย่างเดียวว่าต้องรีบขึ้นไปถึงผิวน้ำให้เร็วที่สุดขณะนั้นฉลามที่เป็นผู้ประกาศผล

“คนที่จะไปกินปลาวาฬต่อมี31ตัว”

“ส่วนอีกกลุ่มมี32ตัว”

“31:32สรุปว่าเราจะไปกินไอ้กบตัวนั้นกัน”หัวหน้าฉลามเสือพูดขึ้นพอทั้งหมดมองไปที่เหยื่อรายใหม่ก็เห็นว่ามันใกล้จะถึงผิวน้ำอยู่แล้วจึงรีบว่ายขึ้นไปให้ทันและแล้วกัลยาก็เจอปัญหาหนักอีกครั้งเพราะพวกฉลามมันไล่ตามทันแล้ว

“อั้ม”ฉลามตัวหนึ่งกัดแขนกัลยาออกทั้งสองข้างแล้วโยนลงไปขบเคี้ยวต่อเบื้องล่าง

“อั้ม”เสียงฉลามอีกตัวกัดกระชากขากัลยาไปอีกข้าง

“อั้ม”อีกข้าง

“อั้ม”คราวนี้กัลยาถูกกัดกระชากที่ลำตัวกัลยาร้องโหยหวนด้วยความทุกข์ทรมาน

ตอนนี้เค้าหลงเหลือแค่หัวที่ทุลักทุเลกระเสือกกระสนอยู่บนผิวน้ำแต่เค้าก็ภูมิใจอย่างหนึ่งที่เค้าได้ขึ้นมาอยู่บนผิวน้ำแล้วเค้าสงบนิ่งปล่อยให้ร่างกายที่เหลือแต่หัวนั้นล่องลอยไปตามกระแสน้ำวันแล้ววันเล่าจนกระทั้งเค้าเห็นแสงแสงนึงริบหรี่อยู่บนท้องฟ้าแสงนั้นเริ่มใหญ่ขึ้นๆใหญ่ขึ้นกัลยาว่ายน้ำไปเรื่อยๆอยากอ่อนแรง7วัน7คืนแสงนั้นใหญ่ขึ้นเรื่อยๆและในที่สุดก็ปรากฏหญิงนางหนึ่งแต่งชุดไทยลักษณะคล้ายนางฟ้าลงมาประทานพร

“ข้าเป็นนางฟ้าแปลงเพศแล้วฮะ…ข้าชื่อสมชาย”

“ข้าจะลงมาประทานพรให้เจ้า1ข้ออะไรก็ได้แล้วแต่เจ้าเถิดเนื่องจากข้าเห็นความพยายามอุตสาหะและความดั้นด้นทุลักทุเลของเจ้า…เอาล่ะเจ้าจะขออะไร…ฮะ”นางฟ้าถาม

“…”

“ตอบมาซักทีซิโว้ยยย”

“อืมม..เอาอะไรดี”กัลยาคิดในใจ

“ขอให้ตนไปอยู่ที่บ้านดีกว่า…อืม..เอาไรดีอ่ะะะไม่อยากได้อะไรเลยอ่ะ”เค้าคิดในใจ

“ตอบซิ”

“งั้นขอให้ไปถึงบ้านเลยล่ะกัน”

“เจ้าขอแล้ว…คำขอของเจ้าเป็นคำขอที่ดีเหลือเกิน….แต่ข้าจะไม่ให้เจ้า….ว๊ากกกกก๊ากกก้ากกาก…ข้าแค่ล้อเจ้าเล่น”พอพูดจบนางฟ้าสมชายก็หายวับไปในพริบตา

             กัลยาเริ่มท้อแท้และผิดหวัง7วัน7คืนที่ผ่านมานี้เค้าแทบจะหมดหวัง

“เฮ้อ…..”ขณะนั้นแสงแบบเดิมเด๊ะก็ส่องสว่างกัลยาแอบดีใจและคิดในใจ

“เย้ในที่สุดไอ้นั่นก็ต้องมาให้พรเราจนได้”แต่แสงนั้นใหญ่กว่ารอบที่แล้วมันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆกัลยาคิดว่านางฟ้ารอบนี้อาจมาหลายองค์ก็เป็นได้  เค้าก็ไม่ได้คิดอะไรมากแต่แสงนั้นก็ยังใหญ่ขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุด

“ตูม”สรุปมันเป็นเสียงพระอาทิตย์ตก

มันโดนกัลยาเต็มๆ กัลยาถูกดันลงในน้ำอีกครั้งจนถึงก้นสมุทรแต่คราวนี้กัลยาเด้งกลับไปบนผิวน้ำและกระเด็นสูงขึ้นลอยไปบนฟ้าแต่แรงส่งมันแรงมาก กัลยาเริ่มลอยไปยังนอกชั้นบรรยากาศโลกในที่ซึ่งไร้น้ำหนักกัลยาลอยเคว้งคว้าง

“แปร้น…แปร้น…”เสียงจานดาวเทียมที่พุ่งมายังกัลยา

“ปัง…โครม”มันชนเข้ากับกัลยาอย่างจังกัลยากระเด็นกลับลงไปยังพื้นโลกอีกครั้งกัลยารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในออสเตรเลียแล้วดูจากสภาพภูมิอากาศกัลยาเสียวท้องอย่างบอกไม่ถูกและความเสียวนั้นก็หมดไปในที่สุดกัลยารู้สึกเหมือนว่าตนเองกำลังตกลงพื้นด้วยแรงโน้มถวงโลกเรื่อยๆ

“ฉึบ”ร่างของกัลยาถูกเสียบลงที่ยอดของหอไอเฟลทะลุผ่านอกเลือดไหลซึมผ่านหอไอ-เฟลลงมาอย่างไม่หยุดหย่อนกัลยาร้องคร่ำครวญเลือดกัลยาหลั่งมาไม่หยุดมันไหลลงไปตามหอไอเฟลเรื่อยๆชั้นต่อชั้นจนถึงชั้นสุดท้ายมันไหลลงอย่างช้าๆอีกไม่เท่าไรประมาณ2มิลลิเมตรเลือดก็จะหยดถึงพื้นดิน

กัลยาอธิษฐานขอพรเป็นครั้งสุดท้ายว่าถ้าเลือดตนไหลลงไปตามหอไอเฟลและหยดถึงพื้นแม้แมลงวันกินอิ่มหนึ่งเมื่อนั้นตนจะได้พ้นทุกข์นี้คือจะได้หลุดจากที่ถูกเสียบอยู่และไปอยู่ที่บ้านทันใดนั้นเลือดที่กำลังจะถึงพื้นอย่างช้าๆมันก็หยุดนิ่งลงและแห้งในที่สุดกัลยาหมดหวังและนอนรอความตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แต่จานดาวเทียมที่พุ่งเข้าชนกัลยานั้นมันกำลังจะตกกัลยาเห็นมันอยู่ไกลๆและมันตกมาตรงกัลยามันชนทำให้กัลยาเลื่อนลงไปอีกเกือบถึงโคนของหอไอเฟลเลือดของกัลยาไหลเพิ่มขึ้นและในที่สุดมันก็ตกถึงพื้น

             กัลยาหายตัวแว๊บไปและไปอยู่ที่ห้องนอนของตนเองกัลยาดีใจมากแหกปากร้องลั่นบ้านไม่หยุด