ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วิมานป่า 3/1
(ก่อนอ่าน:คำบางคำที่ท่านจะได้อ่านต่อไปนี้เป็นคำที่เราใช้สื่อสารกันเพื่อความเข้าใจอาจดูปัญญาอ่อนไปบ้างตามปัญญาผู้เขียน ไม่มีในพจนานุกรมเล่มใดและอาจมีมุขที่เข้าใจได้ยากอยู่ด้วย…โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน!!!)
ลึกเข้าไปในป่าอันเขียวขจี ลึกเข้าไปเรื่อยๆ..เข้าไปอีก เข้าไปจนเลยสถานที่ที่ต้องการทะลุทางออกป่าอีกฟากหนึ่ง….แล้ววกกลับเริ่มต้นใหม่…
ลึกเข้าไปอีกทางป่าอันแสนสงบดูสุขุมด้วยความเขียวขจี หลายคนในละแวกแห่งนั้นไม่คิดที่จะย่างกรายเข้าไปเหยียบแม้แต่ก้าวเดียว ทำให้บรรยากาศภายในป่าสงบไร้บุคคลภายนอกเล็ดลอดเข้าไปแมกไม้เลื้อยลดคดเคี้ยวไปตามกันและกันสัตว์นานาพนธุ์ต่างกินกันเป็นทอดๆเป็นลักษณะของระะบบนิเวศน์ที่ดีมีทั้งผู้ล่าและเหยื่อไกลออกไปกระต่ายกำลังกินหญ้า และไม่นานกระต่ายตัวนั้นก็ถูกกินโดยสุนัขป่าตัวหนึ่งและสุดของห่วงโซ่อาหารนั้นด้วยการที่สุนัขป่าสีเงินมันวาวตัวนั้นถูกกินโดย...
“พัชราภา…พัชราภา(อั้ม อั้ม)”มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบ ต้นตอของเสียงนั้นมาจากร่างๆหนึ่งลักษณะเหมือนกอริลล่าร่างยักษ์กำลังกระซวกของกินมื้อสายอยู่
“อัง…อัง”เด็กหญิงร่างอ้วน ทรวดทรง40 40 80 นาม เต็นท์เรียกร่างกอริลล่านั้นทำให้เจ้าตัววางมือจากอาหารมื้อสายซึ่งเป็นซากสุนัขป่าขนสีเงินสวยเป็นมันวาวขณะที่มันหากระต่ายกินอยู่
“มีอะไรเหรอ ไอ้ตูด”อังถาม
“ช่วยเราหน่อยซิ”เต๊นท์บอก
“นะ..ขอร้อง”
“ได้ สิแล้วจะเอาเพลงไรล่ะ..”อังถาม
“โดเรมอนดีมะ”เต๊นท์เสนอ
“อือดีพร้อมนะ”
“โด่..รา.เอ มอนแมวหุ่นยนต์เป็นเพื่อนคน..ไปหนายปายกัน”แล้วทั้งคู่ก็นั่งจมปลักอยู่กับความปัญญาอ่อนด้วยกันสองคน
ถัดออกไปอีกประมาณ5เมตร เนย ฟองและสิกำลังวุ่นวายกับการทำแผนที่ป่าฉบับใหม่อยู่แต่ตอนนี้ต้องเปลี่ยนมาวุ่นกับการตามหาเต๊นท์แทน
“ไปไหนของมันว้ะ…”สิหงุดหงิด
“ไอ้เต๊นท์นิ่บอกว่าให้ไปวาดแผนที่แอบตามไอ้อังไปกินหนมแหงๆ”เนยบอกสิกับฟอง
“นั่นดิอย่าให้เจอนะ…”ฟองบอกแล้วทั้งหมดก็ตามหาต่อไป
กลับไป ณ ที่อังกับเต๊นท์นั่งจมปลักกันอยู่
“เอ้อ..พอก่อนหยุดร้องก่อนเราลืมไปว่าจะมาให้อังช่วย”เต๊นท์พึ่งใช้ปัญญากลั่นกรองได้
“มีไรล่ะ”อังถาม
“ก็หนูที่เราเลี้ยงไว้อ่ะจำได้ป่ะ”เต๊นท์บอก
“อ๋อ ที่ชื่อเมธา พรล่า อะเรอะใช่ป่ะ”อังถาม
“เออนั่นแหละ..คือมันถูกเสือโคร่งงาบเข้าไปอ่ะเมื่อวานนี้”เต๊นท์เล่าพร้อมน้ำตา
“โถ..คงรักมันน่าดูละซิ”อังปลอบ
“ป่าวหรอก..แกเหยียบเท้าเค้าอยู่”
“เอ่อ…ขอโทษย่ะ…อ๋อฉั้นรู้แล้วลองใช้วิธีฉั้นดูนะ ลองเอาแมวไปให้เสือโคร่งตัวนั้นกินดูสิ..”อังแอบหลอกเต๊นท์
“เออใช่…ใส่แมวไปเดี๋ยวมันก็ต้องจับหนูออกมาเนอะเออ..ลืมคิดไปไม่น่าโง่เลยขอบคุณมากนะ”เต๊นกล่าวแล้วก็รีบวิ่งย้ายตูดใหญ่ๆไป
“เฮ้อ…เพื่อนเรานับวันยิ่งเป็นเอาใหญ่”อังถอนหายใจระหว่างนั้นเบียร์เดินมาเห็นเข้า
“อังจะถอนหายใจทำไม เดี๋ยวมันก็ตายพอดี”
“ต๊าย..ความคิด..”อังบอก แล้วก็หันไปสนใจกับซากสุนัขที่เห็นเป็นเนื้อติดซี่โครงตัวน้อยๆต่อ
แล้วเบียร์ก็เดินไปยังกลุ่มของตนที่กำลังอยู่ที่น้ำตกเพื่อกำลังคุยกันอยู่
“นี่ทำไรกันอยู่อ่ะ”เบียร์ถาม
“แปดโมงครึ่งแล้ว”มดตอบ
“อืม..ไม่เอากะหล่ำปลีนะ”บดินทร์พูดต่อ
แล้วเบียร์ก็เข้าใจว่ากลุ่มของตนเป็นอะไรไป
“4 ปี”เบียร์ตอบ
“เหรอ อืมมิน่าละเย็น”ปุ้ยบอกบ้าง แล้วทั้งหมดก็หัวเราะ
“รู้ป่ะเราเห็น ละมั่งตัวหนึ่งด้วยตอนเราเดินมาอ่ะ”เบียร์บอก
“หิวจังเลย”บดินทร์บอก
“ก็พัดลมมันเสียอ่ะ”มดบอกต่อ
ระหว่างนั้นบอมเดินมาและเห็นทั้งกลุ่มคุยกันก็แอบฟังไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่เข้าใจจึงเดินต่อไปปล่อยให้ไอ้พวกสี่ตัวนั้นนั่งบ๊องกันไป แล้วบอมก็เดินต่อไปอีกยังที่ที่พวกแน๊ตนั่งกันเล่นกันอยู่บนเรือ
ไม่ไกลกันนักมีเด็กชายสองคนกำลังแข่งขันกันจับปลาโดยมีถ้วยรางวัลที่ที่เนเสกขึ้นเป็นเดิมพันโดยมี ปลั๊กเป็น“กามะการ”(กรรมการ)
“ปี๊ดดดด..”เสียงนกหวีดสูงแสบระบบแก้วหูที่เนเป่าขึ้นทำให้แตงกวาผู้เริ่มแข่งก่อนจ้องหาปลาเหมือนแมลงวันหากองขี้ดม เวลาที่เนจับก็เดินไปเรื่อยๆแต่ผ่านไป2วินาทีแตงกวาก็ยังจับปลาไม่ได้เลยซักตัว
“ เฮ้ย แน๊ตทำไงดีล่ะเรือรั่วอ่ะน้ำเข้าเรื่อยๆเลย”มิ้นท์บอก
“ช่วยกันเอาน้ำออกเร็ว..”เฟิร์นแนะขณะที่ขยับหุ่นอันบอบบางของเธอ
ขณะนั้นเต๊นท์เดินผ่านมาพอดี
“นี่เต๊นท์ช่วยเราหน่อยสิจะเอาน้ำออกจากเรือน่ะ”ทรายขอความช่วยเหลือ
“ได้จ้ะ..เธอก็ลองเจาะเรืออีกรูนึงสิน้ำมันจะได้มีรูออกไม่งั้นมันมีรูเดียวมันก็เข้ามาอย่างเดียวน่ะสิ”เต๊นท์อธิบายอิงหลักการณ์อย่างน่าเชื่อถือ
“เฮ้อ..ไม่เป็นไรหรอกจ้ะเต๊นท์เราเข้าใจไปเถอะจ้ะ”ออยล์บอก
“อาการณ์น่าเป็นห่วงเนอะ”เบญว่า
“กรี๊ด……”ทั้งลำเรือพร้อมใจกันกรีดเสียงเพราะน้ำขึ้นมาสูงมากแล้ว บอมซึ้งได้มองดูเหตุการณ์อยู่รีบหงายมือตรงไปข้างหน้าและทันใดนั้นน้ำข้างหน้าก็แข็งกลายเป็นน้ำแข็งไปตลอดทั้งธารสายนี้…ทำให้พวกแน๊ตแกะน้ำแข็งที่ตัวและปีนขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัย
“ปี๊ด….”เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกทีซึ่งเป็นนัยว่าเวลาแข่งของแตงกวาได้หมดลงแล้ว
“ว๊ากก้ากกากกสมน้ำหน้า…ไอ้เตี้ยจับปลาไม่ได้เลย ถ้วยแชมป์ต้องเป็นของเราแน่ๆ”แบงค์กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
“ต่อไปตาแบงค์”(กามะการ)ปลั๊กบอก
“เอาล่ะนะ”ระหว่างที่ปลาขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำนั้นน้ำบริเวณนั้นก็แข็งเป็นน้ำแข็งหมดทำให้แบงค์กวาดปลาขึ้นมาได้เรียบ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…ชนะแล้ววว..”แบงค์ตะโกนด้วยความดีใจ
“แบงค์เป็นฝ่ายชนะ”(กามะการ)ปลั๊กบอก พอตัดสินเสร็จปลั๊กก็เอาว่าวที่เหน็บไว้ที่กางเกงออกมา
“ไปเล่นว่าวดีก่ามันกว่าเยอะ”แล้วปลั๊กก็เดินแยกไปเล่นว่าว
“ขอบใจนะบอม”โมเมย์พูด
“ใช่ขอบคุณมากๆๆนะ”ไฟว์ขอบคุณ
“ไม่เป็นหรอกเรื่องเล็กน้อยน่ะ”แล้วบอมก็เดินต่อไปจนถึงที่เดิมที่เจ้าตัวได้เริ่มเดิน
(เฮ้อ..เพื่อนเราเดี๋ยวนี้เป็นอะไรกันไปหมดบ๊องๆไงก็ไม่รู้ทั้งกลุ่มเบียร์ กลุ่มปลั๊ก กลุ่มอัง ไอ้เต๊นท์อีก) บอมคิด
(แม้กระทั่ง…)
“ว้า..แย่จังหัวสมองตื้อไปหมดเลยอ่ะสงสัยกินปลาหางนกยูงผัดใบอุตพิศเยอะไปหน่อย คิดฟิคไม่ออกเลยอ้า……คิดไม่ออก…”ข้าวปุ้นเริ่มว่าตัวเองและท้อที่ไม่รู้จะหยิบอะไรมาเขียนฟิค
“คิดไม่ออกเหรอ”จอยถาม
“อืม…”
“คิดเข้าสิ..ว๊ากกก๊ากกก้ากกากก”จอยเสนอวิธีให้…
“ล้อเล่นน่า..นี่คิดถึงอุ๋ยเนอะ..ป่านี้มันไปหาเหยื่อตามสึนามิกินแล้วมั้งเนอะ”จอยเริ่มซึ้งน้ำตาหยดแหมะๆเมื่อพูดถึงอุ๋ย
“อ้าใช่…”ข้าวปุ้นแพ่มขึ้น
“อะไรฮะ อยู่ดีๆมา อ้า”จอยถาม
“ก็เรารู้แล้วว่าจะแต่งฟิคเกี่ยวกับอะไรดี …”ข้าวปุ้นแหกปากตะโกนลั่น
“เรื่องไรล่ะ”จอยสงสัยอยากรู้
“ก็เรื่อง…อุ๋ยนักล่า เหยื่อสึนามิไง..ดีมะๆๆ”
“ขึนอุ๋ยมาเห็นมันได้โกรธตูดพองแน่..แค่คิดดก็สยิวเอ๊ยสยองและ..แต่ก็เขียนไปเหอะหนุกๆ”จอยบอกข้าวปุ้น
“เฮ้ย….นั่นมันนกไนติงเกลของเน็กนี่”เบียร์บอก นกไนติงเกลขนสีทองปนเงินมีประกายแวบวับบินอย่าง(ไร้)สง่าผ่านไปและเปล่งเสียงอันน่าเกลียดออกมาด้วย..
“แคว่ก..แคว่ก”
“งั้นแสดงว่าเน็กต้องมีเรื่องที่จะปรึกษาแน่เลย”มดบอก
“ไปกันเถอะ”บดินทร์บอก
แล้วนกไนติงเกลก็บินไปรอบๆป่าแห่งนี้แล้วบอกให้ทุกคนรู้
พอทุกคนมารวมกันได้
“นี่ๆเรามีข่าวด่วนจะมาบอก”เน็กรีบพูด
“ห้ามบอกว่าด่วน ด่วน ด่วน นะ”ปุ้ยดลรีบห้ามไว้ก่อน
“นี่ เน็กเค้าไม่ปัญญาอ่อนเหมือนแกหรอก..หมวย”บอมบอกปุ้ย
“หุบปากไปเลย”แล้วปุ้ยก็เสกกล้วยหวีใหญ่เข้าปากบอม
“กำลังจะเล่นเลย..”เน็กเซ็งที่ปุ้ยห้ามไว้
“?!?แม้แต่เน็ก”บอมอึ้ง
“มีข่าวอะไรเหรอ”กิ๊กถาม
“ก็จำเรื่องที่เคยเกิดได้มั๊ย”เน็กถามเชิงสนใจ
“ใช่เรื่องที่เต๊นท์ท่อรั่วรึเปล่าถ้าเรื่องนั้นอ่ะเรารู้แล้วนะ เนี่ยหลักฐานยังเรี่ยราดเต็มป่าอยู่เลยอ่ะ”บดินทร์ถาม
“ไม่ใช่หรอก..คือว่าเรื่องที่เคยมีมนุษย์คนนึงเคยกำเนิดมาบนโลกนี่ในร่างของซาลาแมนเดอร์ไง”เน็กอธิบาย
“อ๋อแต่ว่าชื่ออะไรจำไม่ได้แล้วอ่า…เสียดายจัง”เหม่งบอกเสียงละห้อย
“เรื่องนั้นช่างมันเหอะ..”เน็กบอก
“กี่..”แบงค์จะเล่นมุข
“อย่าเล่นมุขนะ”เน็กห้ามไว้ทัน
“เออ เอาเข้าไปห้องเรา…”บอมเซ็ง
“ก็คนที่แล้วอ่ะ คนที่เราไปช่วยไว้จากน้ำมือของ..”เน็กถูกขัดด้วยเสียงๆหนึ่ง
“อ๋อจำได้และ”บดินทร์บอก
“นั่นแหละ”เน็กบอก
“แต่มันเกิดขึ้นอีกแล้วนะแต่คราวนี้เป็นลูกที่ผู้ชายคนนั้นให้กำเนิดออกมา”เน็กบอก
“เป็นไปไม่ได้หรอกก็การที่จะให้กำเนิดเป็นลูกครึ่งมันก็ต้องเกิดจากพ่อและแม่ที่เป็นลูกครึ่งทั้งสองคนด้วยนะ”ข้าวปุ้นบอก
“ก็นั่นนะสิที่ไม่เข้าใจน่ะ”เน็กบอก
“แต่เดี๋ยวก่อน ปกติถ้ามีเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นศาสตราจารย์ จรรยาน ต้องลงมาบอกกับเราที่ป่านี่ไม่ใช่เหรอและอีกอย่างศาสตราจารย์รู้ข่าวก่อนใครๆเสมอด้วย”แบงค์ถาม
“รึว่าจะมีเรื่องผิดปกติ”มดถาม
“ต้องใช่แน่ๆเลย”แบงค์บอก
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็แย่ละสิ”สิพูด
ลึกเข้าไปในป่าอันเขียวขจี ลึกเข้าไปเรื่อยๆ..เข้าไปอีก เข้าไปจนเลยสถานที่ที่ต้องการทะลุทางออกป่าอีกฟากหนึ่ง….แล้ววกกลับเริ่มต้นใหม่…
ลึกเข้าไปอีกทางป่าอันแสนสงบดูสุขุมด้วยความเขียวขจี หลายคนในละแวกแห่งนั้นไม่คิดที่จะย่างกรายเข้าไปเหยียบแม้แต่ก้าวเดียว ทำให้บรรยากาศภายในป่าสงบไร้บุคคลภายนอกเล็ดลอดเข้าไปแมกไม้เลื้อยลดคดเคี้ยวไปตามกันและกันสัตว์นานาพนธุ์ต่างกินกันเป็นทอดๆเป็นลักษณะของระะบบนิเวศน์ที่ดีมีทั้งผู้ล่าและเหยื่อไกลออกไปกระต่ายกำลังกินหญ้า และไม่นานกระต่ายตัวนั้นก็ถูกกินโดยสุนัขป่าตัวหนึ่งและสุดของห่วงโซ่อาหารนั้นด้วยการที่สุนัขป่าสีเงินมันวาวตัวนั้นถูกกินโดย...
“พัชราภา…พัชราภา(อั้ม อั้ม)”มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบ ต้นตอของเสียงนั้นมาจากร่างๆหนึ่งลักษณะเหมือนกอริลล่าร่างยักษ์กำลังกระซวกของกินมื้อสายอยู่
“อัง…อัง”เด็กหญิงร่างอ้วน ทรวดทรง40 40 80 นาม เต็นท์เรียกร่างกอริลล่านั้นทำให้เจ้าตัววางมือจากอาหารมื้อสายซึ่งเป็นซากสุนัขป่าขนสีเงินสวยเป็นมันวาวขณะที่มันหากระต่ายกินอยู่
“มีอะไรเหรอ ไอ้ตูด”อังถาม
“ช่วยเราหน่อยซิ”เต๊นท์บอก
“นะ..ขอร้อง”
“ได้ สิแล้วจะเอาเพลงไรล่ะ..”อังถาม
“โดเรมอนดีมะ”เต๊นท์เสนอ
“อือดีพร้อมนะ”
“โด่..รา.เอ มอนแมวหุ่นยนต์เป็นเพื่อนคน..ไปหนายปายกัน”แล้วทั้งคู่ก็นั่งจมปลักอยู่กับความปัญญาอ่อนด้วยกันสองคน
ถัดออกไปอีกประมาณ5เมตร เนย ฟองและสิกำลังวุ่นวายกับการทำแผนที่ป่าฉบับใหม่อยู่แต่ตอนนี้ต้องเปลี่ยนมาวุ่นกับการตามหาเต๊นท์แทน
“ไปไหนของมันว้ะ…”สิหงุดหงิด
“ไอ้เต๊นท์นิ่บอกว่าให้ไปวาดแผนที่แอบตามไอ้อังไปกินหนมแหงๆ”เนยบอกสิกับฟอง
“นั่นดิอย่าให้เจอนะ…”ฟองบอกแล้วทั้งหมดก็ตามหาต่อไป
กลับไป ณ ที่อังกับเต๊นท์นั่งจมปลักกันอยู่
“เอ้อ..พอก่อนหยุดร้องก่อนเราลืมไปว่าจะมาให้อังช่วย”เต๊นท์พึ่งใช้ปัญญากลั่นกรองได้
“มีไรล่ะ”อังถาม
“ก็หนูที่เราเลี้ยงไว้อ่ะจำได้ป่ะ”เต๊นท์บอก
“อ๋อ ที่ชื่อเมธา พรล่า อะเรอะใช่ป่ะ”อังถาม
“เออนั่นแหละ..คือมันถูกเสือโคร่งงาบเข้าไปอ่ะเมื่อวานนี้”เต๊นท์เล่าพร้อมน้ำตา
“โถ..คงรักมันน่าดูละซิ”อังปลอบ
“ป่าวหรอก..แกเหยียบเท้าเค้าอยู่”
“เอ่อ…ขอโทษย่ะ…อ๋อฉั้นรู้แล้วลองใช้วิธีฉั้นดูนะ ลองเอาแมวไปให้เสือโคร่งตัวนั้นกินดูสิ..”อังแอบหลอกเต๊นท์
“เออใช่…ใส่แมวไปเดี๋ยวมันก็ต้องจับหนูออกมาเนอะเออ..ลืมคิดไปไม่น่าโง่เลยขอบคุณมากนะ”เต๊นกล่าวแล้วก็รีบวิ่งย้ายตูดใหญ่ๆไป
“เฮ้อ…เพื่อนเรานับวันยิ่งเป็นเอาใหญ่”อังถอนหายใจระหว่างนั้นเบียร์เดินมาเห็นเข้า
“อังจะถอนหายใจทำไม เดี๋ยวมันก็ตายพอดี”
“ต๊าย..ความคิด..”อังบอก แล้วก็หันไปสนใจกับซากสุนัขที่เห็นเป็นเนื้อติดซี่โครงตัวน้อยๆต่อ
แล้วเบียร์ก็เดินไปยังกลุ่มของตนที่กำลังอยู่ที่น้ำตกเพื่อกำลังคุยกันอยู่
“นี่ทำไรกันอยู่อ่ะ”เบียร์ถาม
“แปดโมงครึ่งแล้ว”มดตอบ
“อืม..ไม่เอากะหล่ำปลีนะ”บดินทร์พูดต่อ
แล้วเบียร์ก็เข้าใจว่ากลุ่มของตนเป็นอะไรไป
“4 ปี”เบียร์ตอบ
“เหรอ อืมมิน่าละเย็น”ปุ้ยบอกบ้าง แล้วทั้งหมดก็หัวเราะ
“รู้ป่ะเราเห็น ละมั่งตัวหนึ่งด้วยตอนเราเดินมาอ่ะ”เบียร์บอก
“หิวจังเลย”บดินทร์บอก
“ก็พัดลมมันเสียอ่ะ”มดบอกต่อ
ระหว่างนั้นบอมเดินมาและเห็นทั้งกลุ่มคุยกันก็แอบฟังไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่เข้าใจจึงเดินต่อไปปล่อยให้ไอ้พวกสี่ตัวนั้นนั่งบ๊องกันไป แล้วบอมก็เดินต่อไปอีกยังที่ที่พวกแน๊ตนั่งกันเล่นกันอยู่บนเรือ
ไม่ไกลกันนักมีเด็กชายสองคนกำลังแข่งขันกันจับปลาโดยมีถ้วยรางวัลที่ที่เนเสกขึ้นเป็นเดิมพันโดยมี ปลั๊กเป็น“กามะการ”(กรรมการ)
“ปี๊ดดดด..”เสียงนกหวีดสูงแสบระบบแก้วหูที่เนเป่าขึ้นทำให้แตงกวาผู้เริ่มแข่งก่อนจ้องหาปลาเหมือนแมลงวันหากองขี้ดม เวลาที่เนจับก็เดินไปเรื่อยๆแต่ผ่านไป2วินาทีแตงกวาก็ยังจับปลาไม่ได้เลยซักตัว
“ เฮ้ย แน๊ตทำไงดีล่ะเรือรั่วอ่ะน้ำเข้าเรื่อยๆเลย”มิ้นท์บอก
“ช่วยกันเอาน้ำออกเร็ว..”เฟิร์นแนะขณะที่ขยับหุ่นอันบอบบางของเธอ
ขณะนั้นเต๊นท์เดินผ่านมาพอดี
“นี่เต๊นท์ช่วยเราหน่อยสิจะเอาน้ำออกจากเรือน่ะ”ทรายขอความช่วยเหลือ
“ได้จ้ะ..เธอก็ลองเจาะเรืออีกรูนึงสิน้ำมันจะได้มีรูออกไม่งั้นมันมีรูเดียวมันก็เข้ามาอย่างเดียวน่ะสิ”เต๊นท์อธิบายอิงหลักการณ์อย่างน่าเชื่อถือ
“เฮ้อ..ไม่เป็นไรหรอกจ้ะเต๊นท์เราเข้าใจไปเถอะจ้ะ”ออยล์บอก
“อาการณ์น่าเป็นห่วงเนอะ”เบญว่า
“กรี๊ด……”ทั้งลำเรือพร้อมใจกันกรีดเสียงเพราะน้ำขึ้นมาสูงมากแล้ว บอมซึ้งได้มองดูเหตุการณ์อยู่รีบหงายมือตรงไปข้างหน้าและทันใดนั้นน้ำข้างหน้าก็แข็งกลายเป็นน้ำแข็งไปตลอดทั้งธารสายนี้…ทำให้พวกแน๊ตแกะน้ำแข็งที่ตัวและปีนขึ้นฝั่งอย่างปลอดภัย
“ปี๊ด….”เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกทีซึ่งเป็นนัยว่าเวลาแข่งของแตงกวาได้หมดลงแล้ว
“ว๊ากก้ากกากกสมน้ำหน้า…ไอ้เตี้ยจับปลาไม่ได้เลย ถ้วยแชมป์ต้องเป็นของเราแน่ๆ”แบงค์กลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
“ต่อไปตาแบงค์”(กามะการ)ปลั๊กบอก
“เอาล่ะนะ”ระหว่างที่ปลาขึ้นมาหายใจบนผิวน้ำนั้นน้ำบริเวณนั้นก็แข็งเป็นน้ำแข็งหมดทำให้แบงค์กวาดปลาขึ้นมาได้เรียบ
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…ชนะแล้ววว..”แบงค์ตะโกนด้วยความดีใจ
“แบงค์เป็นฝ่ายชนะ”(กามะการ)ปลั๊กบอก พอตัดสินเสร็จปลั๊กก็เอาว่าวที่เหน็บไว้ที่กางเกงออกมา
“ไปเล่นว่าวดีก่ามันกว่าเยอะ”แล้วปลั๊กก็เดินแยกไปเล่นว่าว
“ขอบใจนะบอม”โมเมย์พูด
“ใช่ขอบคุณมากๆๆนะ”ไฟว์ขอบคุณ
“ไม่เป็นหรอกเรื่องเล็กน้อยน่ะ”แล้วบอมก็เดินต่อไปจนถึงที่เดิมที่เจ้าตัวได้เริ่มเดิน
(เฮ้อ..เพื่อนเราเดี๋ยวนี้เป็นอะไรกันไปหมดบ๊องๆไงก็ไม่รู้ทั้งกลุ่มเบียร์ กลุ่มปลั๊ก กลุ่มอัง ไอ้เต๊นท์อีก) บอมคิด
(แม้กระทั่ง…)
“ว้า..แย่จังหัวสมองตื้อไปหมดเลยอ่ะสงสัยกินปลาหางนกยูงผัดใบอุตพิศเยอะไปหน่อย คิดฟิคไม่ออกเลยอ้า……คิดไม่ออก…”ข้าวปุ้นเริ่มว่าตัวเองและท้อที่ไม่รู้จะหยิบอะไรมาเขียนฟิค
“คิดไม่ออกเหรอ”จอยถาม
“อืม…”
“คิดเข้าสิ..ว๊ากกก๊ากกก้ากกากก”จอยเสนอวิธีให้…
“ล้อเล่นน่า..นี่คิดถึงอุ๋ยเนอะ..ป่านี้มันไปหาเหยื่อตามสึนามิกินแล้วมั้งเนอะ”จอยเริ่มซึ้งน้ำตาหยดแหมะๆเมื่อพูดถึงอุ๋ย
“อ้าใช่…”ข้าวปุ้นแพ่มขึ้น
“อะไรฮะ อยู่ดีๆมา อ้า”จอยถาม
“ก็เรารู้แล้วว่าจะแต่งฟิคเกี่ยวกับอะไรดี …”ข้าวปุ้นแหกปากตะโกนลั่น
“เรื่องไรล่ะ”จอยสงสัยอยากรู้
“ก็เรื่อง…อุ๋ยนักล่า เหยื่อสึนามิไง..ดีมะๆๆ”
“ขึนอุ๋ยมาเห็นมันได้โกรธตูดพองแน่..แค่คิดดก็สยิวเอ๊ยสยองและ..แต่ก็เขียนไปเหอะหนุกๆ”จอยบอกข้าวปุ้น
“เฮ้ย….นั่นมันนกไนติงเกลของเน็กนี่”เบียร์บอก นกไนติงเกลขนสีทองปนเงินมีประกายแวบวับบินอย่าง(ไร้)สง่าผ่านไปและเปล่งเสียงอันน่าเกลียดออกมาด้วย..
“แคว่ก..แคว่ก”
“งั้นแสดงว่าเน็กต้องมีเรื่องที่จะปรึกษาแน่เลย”มดบอก
“ไปกันเถอะ”บดินทร์บอก
แล้วนกไนติงเกลก็บินไปรอบๆป่าแห่งนี้แล้วบอกให้ทุกคนรู้
พอทุกคนมารวมกันได้
“นี่ๆเรามีข่าวด่วนจะมาบอก”เน็กรีบพูด
“ห้ามบอกว่าด่วน ด่วน ด่วน นะ”ปุ้ยดลรีบห้ามไว้ก่อน
“นี่ เน็กเค้าไม่ปัญญาอ่อนเหมือนแกหรอก..หมวย”บอมบอกปุ้ย
“หุบปากไปเลย”แล้วปุ้ยก็เสกกล้วยหวีใหญ่เข้าปากบอม
“กำลังจะเล่นเลย..”เน็กเซ็งที่ปุ้ยห้ามไว้
“?!?แม้แต่เน็ก”บอมอึ้ง
“มีข่าวอะไรเหรอ”กิ๊กถาม
“ก็จำเรื่องที่เคยเกิดได้มั๊ย”เน็กถามเชิงสนใจ
“ใช่เรื่องที่เต๊นท์ท่อรั่วรึเปล่าถ้าเรื่องนั้นอ่ะเรารู้แล้วนะ เนี่ยหลักฐานยังเรี่ยราดเต็มป่าอยู่เลยอ่ะ”บดินทร์ถาม
“ไม่ใช่หรอก..คือว่าเรื่องที่เคยมีมนุษย์คนนึงเคยกำเนิดมาบนโลกนี่ในร่างของซาลาแมนเดอร์ไง”เน็กอธิบาย
“อ๋อแต่ว่าชื่ออะไรจำไม่ได้แล้วอ่า…เสียดายจัง”เหม่งบอกเสียงละห้อย
“เรื่องนั้นช่างมันเหอะ..”เน็กบอก
“กี่..”แบงค์จะเล่นมุข
“อย่าเล่นมุขนะ”เน็กห้ามไว้ทัน
“เออ เอาเข้าไปห้องเรา…”บอมเซ็ง
“ก็คนที่แล้วอ่ะ คนที่เราไปช่วยไว้จากน้ำมือของ..”เน็กถูกขัดด้วยเสียงๆหนึ่ง
“อ๋อจำได้และ”บดินทร์บอก
“นั่นแหละ”เน็กบอก
“แต่มันเกิดขึ้นอีกแล้วนะแต่คราวนี้เป็นลูกที่ผู้ชายคนนั้นให้กำเนิดออกมา”เน็กบอก
“เป็นไปไม่ได้หรอกก็การที่จะให้กำเนิดเป็นลูกครึ่งมันก็ต้องเกิดจากพ่อและแม่ที่เป็นลูกครึ่งทั้งสองคนด้วยนะ”ข้าวปุ้นบอก
“ก็นั่นนะสิที่ไม่เข้าใจน่ะ”เน็กบอก
“แต่เดี๋ยวก่อน ปกติถ้ามีเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นศาสตราจารย์ จรรยาน ต้องลงมาบอกกับเราที่ป่านี่ไม่ใช่เหรอและอีกอย่างศาสตราจารย์รู้ข่าวก่อนใครๆเสมอด้วย”แบงค์ถาม
“รึว่าจะมีเรื่องผิดปกติ”มดถาม
“ต้องใช่แน่ๆเลย”แบงค์บอก
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็แย่ละสิ”สิพูด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น