Fantasia Commander Online แก๊งค์ยัยตัวร้ายกับนายจอมเผด็จการ

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่2: pros’ba soyuznika เสียงเรียกร้องของพันธมิตร์ part1

ตอนที่2: pros’ba soyuznika เสียงเรียกร้องของพันธมิตร์

เย็นสวัสดิ์ครับ ผมนายบอริส แอมเซล เจ้าเก่านะครับ

และวันนี้ผมก็พึ่งกลับมาจากชอปปิ้งแถวห้างกับ2สาวเจ้าเก่าพอดี

ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอกครับ แค่ผมไปหาซื้อกระเป๋าตังค์แบบห้อยคอใบใหม่ ทำไมน่ะเหรอครับ ก็อันที่ผมใช้อยู่มันเปื่อยแล้วไง จะให้ผมเย็บเองมันก็เสียเวลานะครับ อีกอย่างผมก็เย็บไม่เป็นอีกแหละ(บอกแค่เย็บไม่เป็นก็จบละที่จริง)

แล้วถ้าถามอีกว่าทำไมผมใช้กระเป๋าตังค์ห้อยคอ เพราะผมเคยโดนล้วงมา3รอบแล้วไงครับ ซึ่งถ้าผมใช้แบบนี้มันก็ล้วงไม่ได้ และถ้ามันเล่นกระชาก(จะรู้หรือนึกว่าสร้อยก็ตาม)ผมจะไหวตัวทันแล้วเสียบมันด้วยชิฟ(มีดประดิษฐ์)ที่แขน ด้านข้าง กับขามันแล้วค่อยโทรเรียกตำรวจ

แล้วก็เช่นเคยครับ ผมต้องไปส่งพวกคุณเทอที่บ้าน ให้ตายเหอะ! แฟนก็ไม่ใช่

แล้วจากนั้นผมก็มาถึงบ้าน แล้วพี่สาวสุดน่ารัก(?)ของผมก็มารอรับผมที่บ้านพอดี...

“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ ไอหนูน้อย”เทอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน(แต่ภาษาที่ใช้นี่มัน...)

“เลิกเรียกผมแบบนั้นซะทีเถอะครับ พี่สาว”ผมตอบด้วยน้ำเสียงยียวน

“แหม!สำหรับชั้นแล้ว นายก็ยังดูเด็กเสมอล่ะนะ บอริสจัง”เทอพูดกับผมพลางยิ้มจนตาปิด

เออะ!...บอริสจัง What the Fxxx! ผมขอเงิบแปป...

“ช่างมันเถอะครับ เรารีบเข้าบ้านกันก่อน นี่มันก็จะมืดแล้วนะครับ” ผมบอกเทอ

แล้วหลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของผมที่ต้องทำกับข้าว...

แต่แล้วโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น เป็นเบอร์ของเอฟลิน...

“โล่! มีอะไรให้รับใช้อีกละครับคุณผู้หญิง”ผมตอบรับเสียง

“บอริส ชั้นมีงานใหม่ให้นายทำ”เทอพูดด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง ซึ่งผมเกลียดเสียงแบบนี้ชิพหายเลยให้ตายเหอะ แล้วเทอก็พูดต่อ

“เฮเลน่า ฮิมเล่อร์ หัวหน้าสารวัตนักเรียน อายุ 16 ปี นายน่าจะรู้จักยัยนี่ดีนะ”

แน่นอน ผมไม่เคยลืมยัยปีศาจในเครื่องแบบที่เคยจับหัวผมกดลงส้วมหรอกนะ

“ชั้นจะจ่ายล่วงหน้าใว้ครึ่งนึงเหมือนเดิมนะ ที่เหลือนายจัดการเสร็จค่อยมาเอา ขอให้หายไปก็พอ  จะเป็นรึตาย ก็เรื่องของนาย”เทอกล่าวประโยคสุดท้ายก่อนวางสาย ว่าง่ายๆ ตอนนี้ผมงานเข้าแล้วล่ะครับ

อ้อ ผมยังไม่ได้บอกสินะครับว่าผมมีอาชีพเสริมเป็นมือสังหารรับจ้าง แต่ถ้าเป้าผู้หญิงนี่ผมก็ต้องคิกหนักหน่อยว่าจะจับเป็นรึจะเก็บซะ แต่ถ้าผู้ชายไม่ต้องพูดถึง 1ดอกเน้นๆกลางกบาล เผลอๆแถมระเบิดไม่ก็โมโลทอฟ(ระเบิดขวด)อีกต่างหาก

หลังจากที่ผมกินข้าวกับพี่เสร็จแล้ว...

“นี่ ถามจริงๆนะ นายนะคิดอะไรกับเอฟลินรึเปล่า”พี่โยฮานน่ากล่าวถามผมขณะวางกับข้าว

“จะบ้าเหรอพี่!สำหรับผมแล้วผมคิดกับเค้าเป็นแค่นายจ้างเท่านั้นแหละ”ผมตอบกับไป แน่นอนว่าผมงงมากว่าทำไมพี่สาวผมถึงถามแบบนี้

“แล้ว...ถามผมทำไมอ่ะพี่”

“เปล่าจ้ะ แค่อยากรู้เฉยๆ เดี๋ยวชั้นล้างจานให้เอง นายไปนอนได้แล้วนะ”เทอตอบกลับมา ทำให้ผมยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ แต่เดี๋ยวผมค่อยไปถามยัยนายจ้างตัวแสบของผมพรุ่งนี้เลยละกันว่าเกิดอะไรขึ้น

แน่นอนครับ ก่อนนอนผมก็ต้อง เปิดคอม!(555 ไม่พลาด...ไม่พลาด)

หลังจากที่ผมหาข้อมูลเรื่องวิชาเคมี(จริงๆแล้วหมายถึงวิธีทำอาวุธเคมี) ผมก็เริ่มล็อกอินเข้าเกมต่อจากเมื่อวานเลย

และแล้วเสียงผู้หญิงก็ดังขึ้น...

“ยินดีต้อนรับกลับมา ท่านผู้บัญชาการ ขณะนี้ได้มีผู้บัญชาการทั้งหมด5คนต้องการจะเข้าร่วมกับท่าน ท่านจะรับหรือไม่”

แล้วก็มีรูปผู้เล่นหญิง5คนปรากฏขึ้นมา...

และทั้ง5คน เป็นคนที่ผมรู้จัก ทังคล่าร่า เอฟลิน กิเซล่า นาเดีย แล้วก็รีนาเต้ (4คนสุดท้ายจะเปิดเผยข้อมูลทีหลังนะครับ)  แต่ปัญหาก็คือพวกเทอเล่นเกมกันด้วยเหรอ ผมไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย…

ไม่มีเวลาคิดแล้ว ผมกดรับพวกเทอโดยไม่ลังเลเลยซักนิดเดียว

หลักจากกดรับเสร็จเสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“เนื่องจากท่านได้สร้างฝ่ายของท่านเอง ดังนั้นอีกหน้าที่ของท่านนอกจากการบัญชาการทางทหารแล้ว ท่านยังต้องจัดการทั้งเศรษฐกิจ การทหาร วิทยาการ และการทูตอีกด้วย โดยระบบการบริหารทั้งหมดจะถูกควบคุมด้วยคอมพิวเตอร์ของท่านโดยตรง ไม่ว่าท่านจะทำอะไรก็ตาม”

หลังจากนั้นผมก็จัดการผลิตกองทัพมากขึ้งเพื่อเตรียมตอบโต้พวกกองกำลังแห่งความมืด โดยการยึดเมืองของผมเมืองหนึ่งคืนจากพวกมัน เมืองนั้นคือเมืองโคเล็คเตอร์

ยังโชคดีที่ประชาชนทั้งหมดที่เหลือในเมืองตอนนี้ได้อพยพออกไปที่เขตพักพิงชั่วคราว(สเตเดียมร้าง)กันหมดแล้ว เหลือแต่ศูนย์ปฏิบัติการใต้ดินที่เต็มไปด้วยทหารและสรรพาวุธต่างๆและระบบป้องกันพรางตัวที่ยังไม่ได้เปิดใช้งานอีกเป็นจำนวนมาก เพราะตอนที่พวกมันบุกยึดเมืองสำเร็จพวกทหารของผมยังไปไม่ถึงด้วยซ้ำ

พูดง่ายๆ ตอนนี้พวกมันยังไม่รู้ว่า ใต้ทุกย่างก้าวของพวกมัน หายนะกำลังจะโผล่ออกไปหาพวกมันจากด้านล่าง...

ทันไดนั้นหน้าจอของผมก็ขึ้นข้อความว่า “ตรวจพบ1สายเรียกเข้า”

ผมก็เลยลองกดรับดู แล้วมันก็มีหน้าต่างเล็กโผล่ขึ้นมา...

“กราบสวัสดีท่านผู้นำสูงสุดแห่งสมาพันธ์ผู้ถูกลึม ดิชั้นเจ้าหญิงซิลเวียแห่งอาณาจักรโคเรเทีย ได้โปรดช่วยด้วยเถอะค่ะ”เด็กสาวผมบลอนด์ยาว ใส่ชุดเต้นรำสีฟ้าอ่อนแถมใส่มงกุฎ ซึ่งดูออกง่ายมากว่าเป็นเจ้าหญิง แต่ในประวัติที่ผมเขียนใว้ เมืองอโครโพลิสและบาเรนทานของอาณาจักร์โคเรเทียเป็นดินแดนที่เหล่าผู้ถูกลืมเคยอาศัยอยู่แล้วพยายามอพยพออกมาเพราะถูกมนุษย์รังเกียจ แต่พวกมนุษย์ไม่ยอมให้พวกเร่าออกมาจนเกิดเป็นสงครามอพยพ(Exodus War) ความเสียหายของพวกเขารุนแรงจนในที่สุดแล้วพวกเขาก็ยอมให้พวกเราอพยพออกมา โชคดีที่ฝ่ายผมไม่เสียหายมากนักเพราะเน้นซุ่ม...

“พวกทรราชอย่างพวกคุณยังจะต้องการอะไรอีก! นี่คิดจะให้ผมยกดินแดนกับสายแร่อนันตกาลให้รึไง! พวกคุณเอาความรุ่งเรืองของเราไปแล้วยังไม่พออีกเหรอ!”ผมตะโกนใส่เทอ

“ได้โปรด ด...ดิชั้นขอล่ะค่ะ ตอนนี้อานาจักรของเรากำลังเจอกับหายนะ มีข่าวลือว่าผู้รุกราณของเรากำลังสร้างอภิมหาอาวุธที่จะสามารทำลายทุกอย่างที่นี่”

ผมว่ามันชักเริ่มน่าสนใจแล้วสินะ

“แล้ว...ที่ไหนล่ะครับ?”

“เดียวดิชั้นจะให้รูปแผนที่กับท่านนะคะ”

แล้วเธอก็แสดงพิกัดบนแผนที่บนหน้าจอ และ... “หนอย! ไอพวกสัตว์นรก พวกมันกล้าดียังไงมาใช้แผ่นดินตูสร้างอาวุธ พวกมันต้องชดใช้ด้วยชีวิต!” ผมเผลอคิดเสียงดังด้วยความโกรธแค้น...

สิหน้าของเทอที่ตอนแรกจริงจัง ตอนนี้เทอเหมือนจะขนลุกกับปฏิกิริยาของผมกับที่แสดงออกมา...

“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมกำลังจะเตรียมโจมตีอยู่พอดี แต่ผมขอบอกใว้ก่อนนะ ผมไม่ได้คิดจะช่วยพวกคุณ ผมต้องการจะตีเมืองผมคืนเท่านั้น เพราะฉะนั้น เอกสิทธิในเมืองนี้ทั้งหมดจะเป็นของผม รวมทั้งอาวุธนั่นด้วย และครั้งนี้ผมจะทำให้ฟรีๆ แต่ถ้ามีครั้งหน้า พวกคุณต้องมีข้อเสนอแลกเปลี่ยน”

“เข้าใจแล้วค่ะ เป็นพระคุณอย่างยิ่งเลย”เทอตอบกลับมา สีหน้าดูดีใจสุดๆ

แล้วตอนนี้ผมก็ต้องรอให้พวกสาวๆฝ่ายผมเลือกสายก่อน แล้วหลังจากนั้นก็ได้เวลาโจมตี

(โปรดติดตามตอนต่อไป)