คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1: Ustanovleniya เริ่มก่อร่างสร้างตัว
ตอนที่1: Ustanovleniya เริ่มก่อร่างสร้างตัว
ชื่อของผมคือ บอริส แอมเซล ...
ชีวิตในโรงเรียนของผมน่ะเหรอ ซังกะตายสวดๆ ผมมาโรงเรียนเพื่อหาความรู้กับเพื่ออนาคต สิ่งที่ผมต้องทำคือเรียน เรียน แล้วก็เรียน(แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่พักผ่อนเลยนะครับ) สวนเพื่อนในโรงเรียน? ลืมไปได้เลย แทบไม่มีใครในห้องสนใจเลยด้วยซ้ำ...
ตอนนี้ผมกำลังเดินกลับบ้านพร้อมกับแล็ปท๊อปคุง เพื่อนรู้ใจคนเดียวที่ผมมีอยู่ แล้วผมก็คงไม่ต้องบอกนะว่าหน้าตาเค้าเป็นยังไง
ทันใดนั้นเอง...
“ไอ่แว่น!”เสียงเด็กผู้หญิงดังมาจากข้างหลังผม ทำเอาผมสะดุ้งเฮือก...
เจ้าของเสียงเป็นเด็กสาวผมบลอนด์ยาวถึงบ่า นัยน์ตาสีไพลิน(ฟ้า) ผิวขาวใส(ขั้นเผือก) ยืนท้าวสะเอวอยู่หน้าผม ถึงจะดูน่ารักก็เหอะ แต่ยัยนี่น่ะ ชอบรังแกผมประจำ
เธอชื่อลิเซล็อต ฮิมเมล เป็นถึงประธานนักเรียน การเรียนดีกีฬาเด่น แต่ความจริงแล้วน่ะ นิสัยแย่กว่าที่หลายคนคิดเยอะอ่ะครับ
ตามปกติแล้วผมไม่ลังเลหรอกที่จะเก็บไอ้พวกสารเลวที่มันชอบทำวีรกรรมใว้กับผม เห็นผมเป็นเด็กเนิร์ดแบบนี้ แต่ผมเป็นนายพรานประจำป่าช้าเลยนะครับแหม่
แต่ผมมีคติเสมอว่า “หากอีกฝ่ายเป็นหญิง ถ้าไม่จำเป็น ห้ามทำอันตรายเด็ดขาด”(ไรท์เตอร์:แมนได้อีกนะเมิง)
นั่นทำให้เป็นปัญหาสำหรับผมอย่างมาก เพราะฝั่งนั้นผู้หญิงทั้งก๊กเนี่ยสิ
“การบ้านภาษาอังกฤษที่ชั้นบอกให้ทำน่ะเสร็จรึยัง ฮะ!”เทอตะคอกใส่ผมขณะกระชากคอเสื้อของผมอย่างแรง
“เอ่อ...ใกล้แล้วล่ะครับ อ...อีกนี๊ดนืง”ผมพูดพลางล้วงกระเป๋ากางเกง(ผมใส่ผ้าเช็ดหน้าชุบยาสลบเอาไว้ ถ้าผมใช้ทีล่ะมีเรื่องแน่)
“เร็วๆล่ะ ถ้านายไม่รีบทำให้เสร็จละก็ นายไม่เหลือซากแน่!”เทอตะคอกใส่ผมอีกรอบ ตอนนี้ผมรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต ก่อนที่เทอจะปล่อยผมแล้วเดินจากไป
เฮอะๆๆเกือบได้ม่อหญิงซะละ เอาเหอะ!ไปหาน้าที่ห้องพักครูดีกว่า...
และในขณะที่ผมเปิดประตูเข้าไปนั้นเอง...
“โย่!เป็นไงจ๊ะวันนี้ พ่อหนุ่มเนื้อหอม”เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังมาจากในห้อง...
เธอคนนี้คือพี่สาวผมเอง โยฮานน่า แอมเซล หรือจะเรียกให้ถูกก็ควรจะเป็น“น้า”มากกว่า เธอทำงานเป็นอาจารย์สอนวิชาวิทย์พื้นฯ(แต่ผมดันเป็นเด็กภาษาญี่ปุ่น แน่นอนว่าผมก็สนิทกับเซนเซย์เหมือนกัน)
แต่วันนี้มีบางอย่างผิดปกติ เพราะเทอนั่งอยู่กับเด็กสาวอีก4คน และทุกคนกำลังรอให้ผมติวอังกฤษให้(เอิ่ม!) แต่ละคนนี่แจ่มๆทั้งนั้น แต่คุณคงช็อคแน่ ถ้ารู้ว่าพวกเทอไม่ค่อเต็มเต็งซักเท่าไหร่(พูดไม่ได้ดูตัวเองเล้ย!)
เด็กสาวคนผมยาวสีฟ้าอ่อน นัยน์ตาสีไพลิน หน้าอกโต ชื่อ เอฟลิน เอนเกล เรียกได้ว่าสวยที่สุดในห้องเลยก็ว่าได้ แถมบ้านรวยอีกต่างหาก แต่สิ่งที่ไม่มีใครรู้คือเทอนี่Sตัวแม่ แถมเรื่องหลอกลวงนี่ก็เก่งขั้นเทพอีกต่างหาก
อีกคน ผมสั้นสีน้ำตาล ตัวเตี้ย หน้าตาบ้องแบ๊ว ท่าทางลุกลี้ลุกลน ชื่อ คาร์ล่า เออร์ลิคมาน เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผม นิสัยร่าเริงเกินพิกัด(ขั้นไฮเปอร์) แถมโกรธง่ายหายเร็ว แต่สิ่งที่น่ากลัวของเธอคือเธอเป็นแชมป์เคนโดโรงเรียน3สมัย นี่ขนาดช่วงล่างเพิ่งหายเจ็บจากโดนรถ10ล้อชนเมื่อ2ปีก่อน(รอดได้ไงวะ)ได้ไม่นานนะเนี่ย
พวกเทอมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์เดียวกัน คือ...
มาให้ผมติวญี่ปุ่นให้นั่นเอง คนเก่งก็เงี้ยแหละครับ(เออะ!)
2ชั่วโมงผ่านไป ไวเหมือนโกหก(ถุ้ย!)...
ตอนนี้ผมก็มาถึงบ้านแล้ว หลังจากที่ไปส่งเอฟลิน(กลางทาง)กับคาร์ล่า(บ้านข้างๆ)แล้ว ทำกับข้าวกินกับพี่สาว เสร็จแล้วก็ได้เวลาท่องเน็ตแล้วละครับ
การท่องเน็ตนี่เรียกได้ว่าเป็นกิจวัตร์ของผมเลยก็ว่าได้ ถึงแม้ไฟบ้านผมจะยังใช้กังหันลมปั่นก็ตาม(อีโค่มั้ยล่ะ!)
และตอนนี้ผมก็ไปสะดุดตากับเกมๆหนึ่ง หลังจากที่ผมเสิร์ช คำว่า “เกมยุทธวิธี” เกมนั้นชื่อว่า Fantasia Commander Online…
ชื่อฟังดูโหลยโท่ยไปนิดนึงแฮะ แต่ตัวเกมจะโหลยโท่ยเหมือนชื่อรึเปล่ามันก็ต้องลองเล่นดูล่ะครับ
หลังจากที่ผมกรอกไอดีเข้าเกมแล้ว สิ่งที่มันขึ้นมาให้ผมอย่างแรกคือเสียงผู้หญิงว่า
“ยินดีต้อนรับสู่ Fantasia Commander Online ท่านผู้บัญชาการ นี่คือเกมสงครามกลยุทธ์แบบเรียลไทม์ที่ไร้กฎตายตัว เนื้อเรื่องทั้งหมดในเกมนี้ เหล่าผู้เล่นคือผู้ชี้ชะตาตนเอง”
หลังจากนั้นซักพัก ก็มีหน้าต่างขึ้นมาว่า “กรุณาบอกชื่อของท่าน”พร้อมช่องสำหรับกรอก
ผมเลยกรอกไปว่า “โมจิสึกิ ยามาโตะ” ซึ่งความจริงชื่อนี้เป็นชื่อญี่ปุ่นที่เซนเซย์ ตั้งให้ผมตอนต้นเทอม แต่เดี๋ยว!ยามาโตะนีมันชื่อเรือรบไม่ใช่เรอะ(กำ) แล้วกดตกลง
แล้วก็มีหน้าต่างขึ้นอีกว่า “คุณจะขึ้นกับฝ่ายไหน” โดยมีให้เลือก 3อย่างคือ สมาคมผู้พิทักษ์และกองกำลังแห่งความมืด ส่วนอันที่3คือ “พึ่งตัวเอง”แน่นอนว่าผมเลือกอันที่3นี่แหละเพราะผมไม่อยากขึ้นกะใครให้เมื่อยตุ้ม
แล้วก็มีอีกหน้าต่างโผล่ขึ้นมา “ตั้งชื่อฝ่ายของท่าน” พร้อมช่องกรอก ผมเลยกรอกไปว่า “สมาพันธ์ผู้ถูกลืม”
หลังจากนั้นมันก็มีหน้าต่างขึ้นให้ผมกรอกข้อมูความเป็นมาของฝ่าย ผมเลยกรอกไปตามนี้(ดูในตอนแนะนำฝ่าย:สมาพันธ์ผู้ถูกลืม นะครับ)
ทันไดนั้นคัทซีนเกมก็ขึ้น เป็นรูปภาพบวกกับเสียงผู้หญิง ที่น้ำเสียงอ่อนโยนและนุ่มลึกกำลังบรรยายประกอบ เดี๋ยว! ขนาดแค่เขียนบรรยายเป็นคำมันออกมาเป็นภาพเลยเรอะ นี่มันอินเตอร์เฟสเกมดาวใหนฟะครับเนี่ย...
“ยินดีต้อนรับ ท่านผู้นำ ท่านคือผู้ให้แสงสว่างแก่เผ่าพันธุ์ของเรา นานมาแล้วที่พวกเราถูกขับไล่ ถูกขี่ และถูกยึด โดยพวกที่ทึกทักเอาเองว่าเผ่าพันธุ์ของตัวเองดีที่สุด ด้วยเวลาที่พวกเราให้ท่าน ท่านได้สร้างชาติของเรา พลังของเรา และเกียรติภูมิของเราขึ้นมา และพิสูจน์ให้พวกมันเห็นว่าพวกเราไม่ได้อ่อนแอเหมือนที่พวกมันคิด แต่ตอนนี้แผ่นดินของเรากำลังมีภัย พวกอสูรกายจากทางใต้กำลังย่างกรายเข้ามา ตอนนี้พวกมนุษย์กำลังเจอศึกหนัก และพวกเราจะเจอแบบเดียวกันอีกในไม่ช้า ได้โปรดเถิด นายท่าน ได้โปรดนำผู้คนของเราฝ่าวิกฤตินี้ไปด้วยเถิด...”
หลังจากนั้นก็มีข้อความขึ้นบนจอว่า “องก์ที่1:ปฏิบัติการ สตรีหิมะ”
เอาล่ะ ในที่สุดสิ่งที่ผมรอคอยก็มาถึง ได้เวลาเปิดศึกกันแล้วพี่น้องเอ๋ย!
หน้าจอเผยให้เห็นฉากที่เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน พร้อมภายุหิมะ และหิมะ หิมะ หิมะเต็มไปหมดเบย! พร้อมทั้งเสียงเดิมบรรยาย...
“การประจัญบานกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่ช้า ดังนั้น...เราต้องมั่นใจว่าท่านพร้อมสำหรับศึกครั้งนี้ เกมนี้มีอินเตอร์เฟสคำสั่งโดยใช้เสียง ยูนิตของท่านทุกตัวจะสามารถตอบสนองต่อคำสั่งเสียงของท่านได้ไม่ว่าท่านจะให้ทำอะไรก็ตาม และโปรดจำไว้ว่า หากท่านพลาดแม้เพียงครั้งเดียวก็อาจนำตัวท่านเองไปสู่จุดจบได้ ท่านสามารถควบคุมจากคอมพิวเตอร์ของท่านมีทั้งการสนับสนุน ข่าวกรอง กำลังเสริม และสุดยอดอาวุธ”
นี่มันหมายความว่าผมต้องตะโกนสั่งให้ยูนิตตีใช่มั้ยเนี่ย แม่เจ้า นี่มันอะไรก้านนนนนน!
“ระบบควบคุมสงคราม ทำงาน”เสียงเดิมเอ่ยขึ้นก่อนเข้าสู่การควมคุมเกม จากนั้น...
“นายท่าน!ตอนนี้ทุกหน่วยกำลังรอคำสั่งของท่านอยู่ ไอพวกสมองกลวงมันกำลังเข้ามาและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเราอยู่ที่นี่”ทหารคนหนึ่งพูดกับผมผ่านวอลกี้-ทอลกี้ที่พกติดตัว ผมเลยสั่งพวกเค้าไปว่า...
“เหล่าพี่น้อง!เหล่าบุตราและบุตรีแห่งสมาพันธ์ฯทั้งหลาย! โปรดจงฟังข้าพเจ้า! กองทหารราบปีกซ้ายและปีกขวา ให้ซุ่มอยู่ตามที่กำบังรอบๆสนามรบ ส่วนกองยางเกราะประจำจุดที่ผมมาร์คใว้”ก่อนที่ผมจะวางจุดให้พวกรถถังประจำที่เพื่อเตรียมยิง
หลังจาดที่ผมเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย ทันไดนั้นผมก็ได้ยิงเสียงฝีเท้าจำนวนมากบวกกับเสียงคล้ายๆกับแอร์ที่ดังมากๆ หรือเรียกง่ายๆ แอร์เสียนั่นแหละครับ และหลังจากนั้น พวกมันก็ปรากฏตัว...
ฝ่ายข้าศึกมากันเยอะพอสมควร มีทั้งทหารราบและ พวกยานพาหนะรูปร่างคล้ายๆกิ้งกือกระสุนไม่ก็แมงดาหางกุด(ที่รู้ๆคือสัตว์ที่ตัวสั้นๆแล้วเป็นปล้องอ่ะครับ) แต่ที่ทำให้ผมสะพรึงคือยานพาหนะพวกนี้ มันลอยได้!
“นายท่าน นี่คือยานโฮเวอร์สอดแนมของพวกก็อบลิน กระสุนเวทย์ของมันสามารถเจาะทะลวงเสื้อเกราะกันกระสุนของพวกเราได้อย่างง่ายดาย ท่านควรนำนักรบของเราออกห่างและใช้รถถังต่อกรกับพวกมัน”เสียงผู้หญิงบรรยายขึ้นมาอีกครั้ง
ในขณะที่กองทัพฝ่ายปีศาจกำลังย่างกรายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...
“ยิง!”ผมตะโกนสั่งสุดเสียง
และแล้วทั้งเสียงปืน ระเบิด และเสียงจรวดพุ่งก็ดังไปทั่วบริเวณ กองทัพของผมระดมยิงจากที่ซ่อน จนขบวนข้าศึกแตกยับ โดยที่ฝ่ายนั้นไม่ทันได้ตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ ก่อนที่ผมจะสั่งต่อ...
“บูก!”
“บันซาย!/อูร่า!”เหล่าทหารราบตะโกนอย่างบ้าคลั่งขณะวิ่งออกจากที่ซ่อนพร้อมคาตานะและดาบปลายปืนเข้าหาศัตรู (นี่มันชักจะดุเดือนเกินไปละเฟ่ย)
ผ่านไป2นาที...
ซากศพของกองทัพข้าศึกเกลื่อนพื้น ส่วนพวกที่รอดชีวิตก็ถูกจับไปเป็นเชลยเพื่อทำการสอบสวน และเหลือเชื่อ!กองทัพของผมเสียทหารราบไปแค่4คน
“บันซาย!/เรายั้งพวกมันไว้ได้!/ไปลงนรกซะไอพวกสวะหน้าขน!”เหล่าทหารราบพากันอุทาน
แล้วก็มีเสียงผู้หญิง(คนเดิม)ดังขึ้นมาอีกรอบ “ท่านทำได้! เรานึกว่าเราจะเสียไปอีกเมืองนึงแล้ว ท่านได้พิสูจน์แล้วว่าพวกมันแข็งแกร่ง แต่ไม่ได้ไร้เทียมทาน ตอนนี้เรายังว่างศึก เพราะพวกมันควรจะคิดให้ดีก่อนที่จะโจมตีอีกครั้ง ภารกิจต่อไปของท่านคือการบริหารบ้านเมืองและเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีกลับของพวกเรา ความพยาบาทของแผ่นดินแม่ จะต้องได้รับการตอบสนอง!”
พร้อมข้อความบนหน้าจอ
“ภารกิจสำเร็จ ท่านได้รับชัยชนะ”
ความคิดเห็น