คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Next Boy ห้องถัดไปผู้ชายของฉัน EP.1 [การปรากฏตัวของผู้ชายหน้าไทย]
บทที่ 1
การปรากฏตัวของผู้ชายหน้าไทย
หลังจากที่ม๊าจัดการเรื่องโรงงานและขายคอนโดกับบ้านได้สำเร็จเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แม่จึงตัดสินใจจะไปเริ่มต้นใหม่ที่อเมริกา เช้านี้พวกเราขุดตัวเองลุกจากที่นอนเพื่อไปส่งม๊าที่สนามบิน
“ ม๊า วีซ่ากับพาสปอร์ตครบแล้วใช่มั้ยคะ ”
“ จ่ะ ”
“ พายน์ล็อคห้องแล้วนะ ”
“ จ้า ”
วันนี้คุณลุงคนขับรถมาทำหน้าที่เป็นวันสุดท้ายก่อนจะไปทำงานกับเจ้านายคนใหม่ในวันพรุ่งนี้ เราเดินทางมาถึงสนามบินตั้งแต่เจ็ดโมงเพื่อเช็คอินไฟลท์ตอน 10 โมง
“ หนูสองคนรีบกลับไปเถอะลูก กว่าจะกลับถึงบ้านอีกเดี๋ยวหมอพิมเข้าไปที่คอนโดแล้วไม่เจอใคร ”
“ ค่ะม๊า ”
แพมร้องไห้ไม่หยุดแล้วเข้าไปกอดลาหม่าม๊า ตัวฉันเองก็ไม่ได้ต่างกัน แต่ถึงอย่างไรนั้นก็ยังคงไม่เห็นน้ำตาของคนเข้มแข็งอย่างม๊าอีกเช่นเคย นั่นยิ่งทำให้ฉันห่วงม๊าเข้าไปใหญ่ งือๆTT
“ ถึงบ้านลุงแล้วโทรมาหาพวกเราด้วยนะคะม๊า ”
“ จ่ะ ”
ฉันเข้าไปกอดลาแล้วรีบเดินหันหลังออกมาก่อนที่จะร้องไห้หนักไปมากกว่านี้
“ ขอบคุณมากนะคะลุงที่อุตส่าห์มาส่งพวกเรา ” ฉันกับแพมยกมือไหว้คุณลุงอีกครั้งหลังจากที่เขาพาพวกเรากลับมาส่งที่คอนโด
“ มีอะไรก็โทรเรียกใช้ผมได้นะครับคุณหนู ไม่ต้องเกรงใจ ”
“ ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ”
“ เจ๊ ขึ้นไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวเค้าไปซื้อของไว้ไปโรงเรียนพรุ่งนี้ ”
“ แปดโมงเนี่ยนะ ”
“ อือ เดี๋ยวไปบ้านไอ้แจนก่อนแล้วค่อยออกไปตอนสายๆ ”
“ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนดิ รอหมอพิมย้ายเค้ามาก่อน ”
“ โอ้ย แพมอยู่ไปก็ไม่ช่วยอะไรได้หรอกหน่าเจ๊ แพมไปละนะ ”
ว่าแล้วยัยน้องตัวแสบก็รีบวิ่งแจ้นไปขึ้นรถไฟฟ้าที่ฝั่งตรงข้าม
“ ถือกระเป๋าระวังๆนะโว่ย ” ฉันตะโกนไล่หลัง
“ อื้ม ” ยัยแพมหันหลังมาตอบพร้อมกับพยักหน้า
ฉันเดินกลับขึ้นมาในห้องด้วยความเปล่าเปลี่ยว เฮ้ออออออออ.....โดนทิ้งอีกแล้วสินะ แล้วนี่ฉันก็ต้องช่วยหมอพิมขนของคนเดียวเนี่ยนะ อืม TT อันที่จริงฉันก็ยังไม่เคยเห็นหน้าหมอพิมเลยสักครั้ง รู้แต่ว่าเป็นคุณหมอที่ใจดีมาก แล้วเขาจะเข้ามาตอนไหนนะ ..จะมาเมื่อไหร่ก็เคาะประตูเรียกแล้วกันนะคะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับเท่าไร ฉันขอตัวไปงีบก่อนล่ะค่ะ ง่วงไม่ไหวแล้ว J
~ ติ้งหน่อง ติ้งหน่อง...
ฉันที่งัวเงียอยู่บนโซฟารีบวิ่งไปที่ประตู ไม่รู้ว่าเสียงกริ่งที่ได้ยินนั้นมันดังเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว แต่คนตื่นง่ายอย่างฉันคิดว่ามันคงยังดังไม่เกินครั้งที่ 3 เป็นแน่
“ คะ? ” ด้วยความรีบและยังไม่ทันจะตื่นเต็มตัวฉันจึงเปิดประตูออกไปโดยยังไม่ทันดูที่เครื่องวีดีโอคอล
สิ่งที่ปรากฏควรจะเป็นหญิงสาววัยกลางคนหน้าตาเชื่อถือได้ แต่ทว่ามันไม่ใช่ ชายหนุ่มหน้าตากวนๆออกแนวแบดบอยนิดๆถึงขั้นสุดยืนอยู่ข้างหน้า ฉันว่าหมอนี่ต้องมาห้องผิดแน่ๆ
“ ฉันว่าคุณคงมาผิดห้องแล้วล่ะค่ะ ” ว่าแล้วฉันก็ปิดประตูแต่ว่าอีตากุ้ยนี่เอาขาขัดไว้
“ นี่ คุณมาหาใครคะ ”
“ ... ” หมอนั่นไม่ตอบแต่ชี้มาที่ฉัน
“ ??!!! ” มาหาฉันได้ยังไงก็เราไม่ได้รู้จักกันน่ะสิ ความงงได้บังเกิดขึ้นในหัวดิฉันแล้วพ่ะย่ะค่ะ
“ ... ” แล้วหมอนั่นก็กำมือใช้นิ้วโป้งชี้ไปห้องข้างๆ ..อีตานี่คุณเป็นใบ้รึไงคะ ถามก็พูดหน่อยก็ได้ กลัวดอกพิกุลจะร่วงรึไงคะคู๊ณณณณณณณณณณ
ว่าแล้วฉันก็ปิดประตูเดินตามหมอนั่นไป ก็พบกับผู้หญิงในเสื้อกราวน์ตัวสั้นกับกระโปรงสีชมพูหน้าตาดูหน้าเชื่อถือกับผู้ชายวัยกลางคนหน้าตาต่างประเทศในชุดสูทดูสูงศักดิ์
“ สวัสดีค่ะ คุณหมอพิมใช่มั้ยคะ ” ฉันยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม
“ จ่ะ ฉันหมอพิมเอง นี่คุณจอนห์สามีฉันเองจ่ะ ส่วนนี่ลูกชายฉันชื่อพล ” 55555555 ฉันละแทบจะขำกลิ้ง เป็นลูกครึ่งแต่ไม่ได้หน้าต่างประเทศมาสักนิด ฮ่าๆๆๆ
“ ฉันจะขอกุญแจแล้วก็จะรบกวนเธอช่วยตาพลจัดของนิดๆหน่อยๆจะรบกวนเกินไปไหมจ๊ะ เพราะเดี๋ยวคุณจอนห์ต้องไปประชุมต่อแล้วฉันก็มีเคสผ่าตัดอีกตอนบ่ายด้วย ”
“ ไม่รบกวนหรอกค่ะ ยินดีค่ะ ” ==
“ แม่ไปนะจ๊ะ ”
“ ครับ ”
ฉันก็หลงดีใจตั้งนานคิดว่าจะได้เพื่อนข้างห้องเป็นคุณหมอเรียบร้อยที่ไหนได้ ดันมาเป็นอีตาลูกหน้ากวนนี่ เฮ้อออออออออออ~
ฉันเดินกลับมาที่ห้องด้วยประตูกลางที่อยู่ระหว่างสองห้อง ว่าจะมาเอาน้ำดื่มให้แม่บ้านกับคนงานที่ช่วยตานั่นขนของขึ้นมา แต่ทว่าอีตานี่ดันเดินตามฉันมาซะงั้น
“ นาย ใครอนุญาตให้เข้าห้องฉันมิทราบ ”
“ ก็ประตูมันเปิดจากห้องฉันได้ก็แปลว่าเข้าได้ อีกอย่างมันก็ไม่ได้ติดป้ายห้ามเข้าไว้นิ ”
..#!>*&%$)B+@ โอ้ยยยยยอีตานี่ ฉันล่ะไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าผู้ชายปากจัดอย่างนายได้แล้วล่ะ
“ ฉันนัดช่างไว้แล้วให้เค้ามาจัดการกับประตูนี่ซะ แต่เค้ายังไม่มา ฉะนั้นระหว่างนี้นายห้ามใช้ประตูนี้โดยเด็ดขาด ”
“ อืม ”
“ แล้วนี่นายเข้ามาทำไม ”
“ มีผ้าปิดปากมะ ”
“ มี เดี๋ยวเอาไปให้ ”
ว่าแล้วอีตานั่นก็เดินกลับเข้าห้องตัวเองไปด้วยประตูหน้าห้อง ฉันถือกระติกน้ำเล็กๆพร้อมกับผ้าปิดปากกันฝุ่นเดินไปที่ห้องข้างๆ
“ ไหนเธอบอกว่าห้ามฉันใช้ประตูกลางแล้วเธอใช้ได้ยังไง ”
“..#!>*&%$)B…. เออ วันนี้ยกเว้นวันนึง ” ฉันล่ะประสาทจะกิน!!!!
ฉันช่วยคนงานของบ้านอีนั่นจัดของในห้องอย่างเป็นระเบียบ ส่วนเจ้าตัวน่ะหรอ นั่งมองและชี้นิ้วสั่งอย่างสบายใจ ..นี่ถ้าไม่เกรงใจแม่ของนายล่ะก็นะ เหอะๆ
“ เค้าเรียนอยู่รึเปล่าคะป้า ” ฉันแอบถามเรื่องเค้าจากป้าคนงาน
“ เรียนอยู่น่ะสิ หน้าฉันแก่พอที่จะทำงานได้แล้วรึไง ” อีตาปากจัดแทรกขึ้น “ แล้วเธอล่ะ อยู่โรงเรียนอะไร ”
“ Rorita highschool ”
“ เฮ้ย จริงดิ ฉันไม่คิดว่าที่โรงเรียนฉันจะมีเด็กหน้าตาซื่อบื้อๆอย่างเธออยู่ด้วย ”
“ ไอ้... ”
“ เกรด? ”
“ เกรด 11 ”
“ อืม ก็เด็กกว่าฉันปีนึง แต่หน้าก็ไม่ได้อ่อนไปกว่าฉันเยอะเท่าไหร่ ”
“ ย่ะ ใครจะไปหน้าไทยแต่เป็นลูกครึ่งแบบนายล่ะยะ 555555 คนอะไร ลูกครึ่งไทยอังกฤษ แต่หน้านี่ไทยแท้มาเชียว ” ฉันเบี่ยงประเด็นกัดคืน
“ แหม แม่สาวเกาหลี เธอก็หน้าลูกครึ่งมากเลยนะ ได้ข่าวว่าแม่ก็เป็นลูกครึ่งจีน พ่อก็คนอเมริกันนิ แต่ทำไมหน้ายังไท๊ไทย เอ..เหมือนพ่อเธอจะตายไปแล้วนิ ”
“ เออ พ่อฉันตายไปแล้ว ”
ฉันรีบวิ่งกลับมาห้องของตัวเองก่อนที่น้ำตาจะหยดลง..เออ ก็ใช่น่ะสิ พ่อฉันตายไปแล้วมันหนักหัวใครหรอ ที่ฉันหน้าไทยเพราะพ่อฉันตายไปแล้วหรือไงเล่า ไอ้บ้า ไอ้ปากปลาร้า Y^Y
ความคิดเห็น