มิมีรักใดเป็นไปมิได้

ตอนที่ 25 : บทที่ 24

บทที่ 24

“อยากเห็นข้ารำงั้นรึเจ้าคะ?” แฟงเอ่ยถามแม่ของรามที่จู่ๆก็เรียกตัวเขามาพูดเรื่องการรำให้นางดู

“ใช่ เห็นเขาร่ำลือกันมาหนาหูว่าแม่เจ้าเป็นหญิงที่รำได้งามยิ่งนัก ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นจริงหรือไม่เจ้า?” นางถามพลางยิ้มมุมปาก แฟงยิ้มเจื่อนก่อนที่จะพูดขึ้นมา

“ข้ารำมิงามเท่าแม่ของข้าหรอกเจ้าค่ะคุณแม่ เดี๋ยวท่านจะเสียสายตาเอาเปล่าๆ” แฟงบอกพลาง แม่ของรามยิ้มมุมปากก่อนที่จะพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“มิเป็นไร แม่แค่อยากเห็น...ว่าเจ้ารำได้หรือไม่เท่านั้นเอง” นางกล่าวพลางหุบยิ้มแล้วทำใบหน้าที่แสนจะน่ากลัว แฟงสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มเจื่อนออกมา

“คุณแม่-“

“รำสิจ๊ะ แม่อยากดู” นางกล่าวกดดันแฟง แฟงเลยจำยอมที่จะต้องตั้งท่ารำที่เขาทำไม่เป็นเสียด้วยซ้ำไป ก็เขาเป็นชาย ชายใดเล่าที่จะรำเป็นเยี่ยงสตรีได้

“คุณแม่ขอรับ คุณพ่อเรียกให้ไปพบขอรับ” รามที่เข้ามาถูกเวลาพอดิบพอดีกล่าวพลางเดินมาบังร่างของแฟงเอาไว้

“งั้นรึ?งั้นเดี๋ยวแม่ไปหาพ่อเจ้าก่อนดีกว่า แม่เฟื่องฟ้า...อย่าลืมมารำให้ข้าดูอีกหนาเจ้า ข้าอยากเห็น” นางกล่าวพลางแสยะยิ้มออกมาแล้วเดินจากไป แฟงถอนหายใจยาวก่อนที่จะมองหน้าของราม

“นี่เจ้าได้บอกอะไรแม่เจ้าหรือเปล่า?” แฟงถาม รามทำสีหน้าสงสัยก่อนที่จะถามขึ้นมา

“ข้าจะบอกกะไรนางเล่าพ่อแฟง?” รามทำหน้างง แฟงมองตาของอีกฝ่ายก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา

“ไม่มีอะไร ข้าแค่สงสัยว่าแม่เจ้าแปลกๆไป เหมือนว่านางจะรู้อะไรบางอย่าง” แฟงพูดพลางลงไปนั่งกับพื้น

“รู้?รู้เรื่องที่พ่อแฟงเป็นผู้ช-อุบ!” ไม่ทันที่รามจะพูดจบแฟงก็รีบเอามือไปปิดปากของรามทันทีพลางหันมองซ้ายขวา

“เจ้าจะบ้าหรือไง?มาพูดบ้าอะไรบนเรือนกันเล่า หากบ่าวไพร่มันมาได้ยินจะทำยังไง?” แฟงบอกพลางจับมือของรามจูงเดินลงมาจากเรือนทันทีโดยหารู้ไม่ว่ามีบ่าวคนสนิทคนหนึ่งของแม่รามแอบฟังทั้งสองคุยกันอยู่

“เป็นกะไร?แล้วเหตุใดพ่อรามจึงเรียกแม่เฟื่องฟ้าว่าพ่อแฟง?” นางกล่าวถามพลางมองหน้าของบ่าวสาวของนางที่มาบอกกล่าว

“ข้าก็มิรู้เหมือนกันเจ้าค่ะคุณหญิง แต่ข้าได้ยินมากับสองหูของข้าเลยนะเจ้าคะว่าหลวงรามเขาเรียกแม่หญิงเฟื่องฟ้าว่าพ่อแฟงเจ้าค่ะ” นางกล่าวพลางยกมือไหว้ไปด้วย

“พ่อแฟง?...แม่เฟื่องฟ้าคนนี้ชักจะมีเรื่องน่าสงสัยผุดขึ้นมาเสียแล้ว อีฝน มึงไปสืบเรื่องของแม่เฟื่องฟ้าคนนี้มาให้ข้า แล้วอย่าให้ท่านขุนรู้เข้าล่ะ..มิงั้นเอ็งจะมิได้สักเบี้ย” นางกล่าวพลางหยิบพัดมาพัดให้ลมโชยหน้าของนางเบาๆ

“เจ้าค่ะคุณหญิง เพื่อคุณหญิงแล้วอีฝนจะทำทุกอย่างเลยเจ้าค่ะ!”

.

.

“แม่ลำเพย แม่ลำเพย..มิเป็นกะไรใช่หรือไม่?” เพลิงเขย่าร่างน้องสาวของตนพลางทำสีหน้าเป็นห่วงอย่างมาก ลำเพยขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่จะโผเข้ากอดร่างของเพลิงแน่น

“ข้ามิได้ตั้งใจ...ข้ามิได้ตั้งใจ..ฮึก...ฮึก...ข้ามิได้ผิด..ฮึก...ใช่หรือไม่พี่เพลิง...ฮึก...ข้ามิได้ผิดใช่หรือไม่?” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ นางตัวสั่นไปหมดด้วยอาการสะอื้นจากการร้องไห้ เพลิงลูบหัวของนางเบาๆพลางพูดปลอบ

“เรื่องนี้เจ้ามิได้ผิดดอก มิได้ผิดเลย” เพลิงกล่าวพลางลูบหัวของลำเพยก่อนที่เขาจะเหลือบไปมองร่างของชายคนหนึ่งที่นอนแผ่หลาเต็มไปด้วยเลือดที่ท่วมตัวอย่างน่าสยดสยอง ชายคนนั้นก็คือชายคนๆเดียวกับที่หยามเกียรติของเพลิง ท่านขุนที่วิตถารขนาดมีอะไรกับบุรุษด้วยกันได้

“เราหนีไปจากที่นี่กันเถิดพี่เพลิง..ข้ามิอยากอยู่ที่แห่งนี้อีกต่อไปแล้ว...ฮึก...ฮึก..” นางกล่าวพลางกอดรัดร่างของเพลิงแน่น เพลิงยิ้มอ่อนก่อนที่จะพูดขึ้น

“ได้สิ...ถ้าแม่ลำเพยมิอยากอยู่ที่นี่...พี่ก็จะไม่อยู่เช่นกัน”

.

.

“ข้าว่าแม่เอ็งแปลกๆ” แฟงกล่าวพลางกอดอกมองไปที่สระบัวแสนสวย รามทำใบหน้าสงสัยก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาแล้วเดินมายืนด้านข้างของแฟง

“แปลกอย่างไรงั้นหรือเจ้า?” รามถาม แฟงขมวดคิ้วแน่นก่อนที่จะหันมามองหน้าของรามแล้วพูดขึ้น

“เวลาข้าจะกินข้าวก็เอาแต่มองหน้าข้า เวลาข้าจะไปอาบน้ำก็ชอบให้บ่าวมาตามดู...ดีนะข้าไล่ตะเพิดมันไปเสียก่อน” แฟงบอกพลางทำหน้าตาไม่พอใจสักเท่าไหร่

“....ตั้งแต่เจ้าแต่งเข้าเรือนพี่ แม่เขาก็มิเคยจะทำเช่นนี้มาก่อนเลยมิใช่รึ? หรือว่าเขาจะรู้เรื่องอะไรของเจ้าเข้าแล้วจริงๆ?” รามถามพลางทำสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก แฟงหันมามองด้วยดวงตากกลมโตก่อนที่จะนั่งลงไปกับพื้นหญ้าอย่างแรง

“ตุบ!”

“เฮ้อ!...นี่มันเวรกรรมกะไรของข้ากันวะ?” แฟงพูดพลางถอนหญ้าที่อยู่รอบบริเวณจนเลอะเทอะไปเสียหมด

“อย่าได้เป็นกังวลไปเลยพ่อแฟง หากเกิดกะไรขึ้น...พี่จะเป็นคนปกป้องเจ้าเอง” รามบอกพลางยิ้มอ่อน รอยยิ้มนั้นทำให้หัวใจของแฟงเต้นระรัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แฟงอยากจะกร่นด่าอีกฝ่ายที่ทำให้ตนต้องใจเต้นแบบนี้แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะว่ามันเป็นเพราะใจของเขาเองที่ไปใจเต้นกับรอยยิ้มแสนเจ้าชู้ของชายคนนี้เข้า

“...เหอะ....ปกป้องชีวิตตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ มวยก็ต่อยมิเป็น...จะเอากะไรมาปกป้องข้ากัน?” แฟงกล่าวพลางลุกขึ้นมาแล้วปัดเศษดินที่ติดอยู่ออก รามมองอย่างเอ็นดูก่อนที่จะพูดขึ้น

“พี่มิได้บอกเสียหน่อยว่าจะปกป้องตัวเจ้า” รามบอก แฟงเลิกคิ้วมองพลางถาม

“แล้วเจ้าจะปกป้องกะไรของข้า?” แฟงถามพลางมองไปรอบตัวของตัวเอง

“พี่จะปกป้องหัวใจของเจ้าเอง ในใจของเจ้านั้น...จะมีเพียงพี่เท่านั้นที่ครอบครองเอาไว้..มิให้ใครเข้ามาได้ทั้งนั้น” รามกล่าวพลางยิ้มหวานอีกครั้ง แฟงจ้องหน้าของอีกคน ใจหนึ่งก็อยากจะอาเจียนออกมาแต่อีกใจหนึ่งมันกลับทำให้หัวใจสั่นระรัวได้อย่างไม่น่าเชื่อ แฟงรีบเดินไปตีที่อกของรามก่อนที่จะหัวเราะเสียงแห้งๆออกมา

“ฮ่ะๆๆเจ้านี่หยอดข้าบ่อยจังเลยนะ” แฟงบอกแล้วกำลังจะเดินหนีไปแต่ก็ถูกมือของรามจับเอาไว้เสียก่อน รามดึงร่างของแฟงมากอดไว้แน่น เขามองตาของแฟงก่อนที่จะยิ้มออกมา

“เจ้านี่ช่างน่าเอ็นดูยิ่งนัก พ่อแฟงของพี่” รามกล่าว แฟงผลักอกของอีกฝ่ายแล้วพยายามที่จะหนีแต่กลับสู้แรงของคนตัวใหญ่นี่ไหวไม่ รามค่อยๆโน้มตัวลงมาก่อนที่จะประจูบที่หน้าผากของแฟงเบาๆ

“จุ๊บ”

“อึก..เจ้าทำบ้าอะไรของเจ้าเนี่ย?กลางวันแสกๆมิกลัวว่าจะโดนฟ้าผ่าเลยรึ?” แฟงกล่าวพลางมองหน้าของราม รามยังคงยิ้มเช่นเดิมก่อนที่เขาจะปล่อยร่างของแฟงให้เป็นอิสระ

“พี่ว่าเรากลับไปขึ้นเรือนแล้วนั่งกินขนมกันดีกว่า เห็นว่าวันนี้มีของที่เจ้าชอบด้วย” รามบอกพลางยิ้ม แฟงหูผึ่งทันทีที่พูดถึงเรื่องของกิน แฟงพยักหน้าระรัวก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่เรือนทันที

“หึๆคนกะไรหนอ...ยิ่งนับวันก็ยิ่งน่ารักเข้าไปทุกที...”

.

.

“ยายจ๊ะ มานั่งทำกะไรกงนี้เหรอจ๊ะ?” เฟื่องฟ้าถามยายที่กำลังนั่งตำอะไรบางอย่างอย่างขะมักเขม้น

“...ข้าบดยารักษาไอ้ดำมันน่ะ เอ็งมิต้องสนใจกะไรดอก ท้องแก่เยี่ยงนี้ไปนอนพักผ่อนให้เยอะๆเถิด ลูกจะได้คลอดออกมาแข็งแรง” นางบอกก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตาตำยาสีเข้มนั้นของนางต่อไป

“งั้นข้ากลับเข้าไปในกระท่อมก่อนแล้วกันนะจ๊ะยาย หากยายหิวเมื่อใดก็เรียกฉันได้นะจ๊ะ” เฟื่องฟ้ากล่าวพลางยิ้มก่อนที่จะเดินเข้าไปในกระท่อม ผ่านไปไม่นานนักยายก็หยุดตำยาก่อนที่จะถอนหายใจออกมาพร้อมกับใบหน้าที่แสดงออกมาว่านางไม่สบายใจอย่างมาก

“นี่ข้าจะทำบาปกับเด็กสาวที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่กะไรเยี่ยงนี้งั้นรึ?.....เฮ้อ...เหตุใดชะตาจะต้องพรากสิ่งที่รักของนางไปด้วยหนา” นางกล่าวพลางมองไปที่นกตัวสีดำของนาง

“แต่หากข้ามิทำเช่นนี้..คนที่ต้องลำบากแลจะมีปัญหาจนถึงชีวิตอาจจะเป็นพี่ชายของนางก็เป็นได้นะ...ไอ้ดำเอ้ย”