มิมีรักใดเป็นไปมิได้

ตอนที่ 1 : บทเกริ่นนำเรื่อง

เส้นเกศายาวสีดำคลับนั้นเงางามเมื่อยามต้องแสงแดดอีกทั้งใบหน้ารูปไข่ได้รูปนั้นยิ่งทำให้เจ้าของหน้านั้นทรงเสน่ห์มากเกินกว่าสิ่งไหน ใบหน้าสวยสดนั้นเผยรอยยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยพลางส่งสายตามองไปยังร่างของชายตัวสูงโปร่งผู้หนึ่งที่กำลังมองนางอย่างมิลดละสายตาเลยแม้แต่น้อยก่อนที่เขาจะเดินมาหาร่างบางแล้วลงมานั่งข้างๆกัน

“มานั่งทำกระไรกงนี้เล่าแม่เฟื่องฟ้า แดดมันร้อนหนาประเดี๋ยวผิวเจ้าก็แสบร้อนดอก” ชายผู้นั้นพูดพลางมองหน้าของร่างบางที่เขาเรียกนางว่า แม่เฟื่องฟ้า

“แดดแค่นี้ทำกระไรข้ามิได้หรอกเจ้าค่ะคุณหลวง ข้าว่าคุณหลวงต่างหากล่ะเจ้าคะ ที่ไม่ควรจะมาต้องแดดแรงเยี่ยงนี้ คุณหลวงกลับเรือนเถิดเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวผิวกายของคุณหลวงจะไหม้เอาเสียหมด” นางบอกพลางยิ้มมุมปาก ชายคนนั้นยิ้มกลับมาด้วยความดีใจที่คนรักของเขาเป็นห่วงเขาถึงเพียงนี้

“แล้วเจ้าล่ะแม่เฟื่องฟ้า จะมิกลับเรือนพร้อมกับข้างั้นรึ?” เขาถามอีกครั้งพลางมองร่างของแม่เฟื่องฟ้า

“ข้าขอนั่งกงนี้อีกสักครู่นะเจ้าคะคุณหลวง แลประเดี๋ยวข้าจะกลับเรือนเจ้าค่ะ” นางบอกพลางยิ้มมุมปากอีกครั้ง ชายคนนั้นยิ้มพลางใช้มือของเขาจับมือของร่างบางเอามาดมก่อนที่จะสบตาของร่างบาง

“เหตุใดเจ้าจึงไม่เรียกข้าว่าคุณพี่สักทีล่ะแม่เฟื่องฟ้า?” เขาถามพลางยิ้ม

“หากนั่นเป็นประสงค์ของคุณหลวง ข้าก็จะสนองให้เจ้าค่ะ คุณพี่” นางบอกพลางยิ้มอ่อนอีกครั้ง ชายคนนั้นยิ้มกว้างก่อนที่จะปล่อยมือ

“งั้นข้ากลับเรือนก่อนหนาเจ้า ไอ้เรืองเอ็งช่วยอยู่ดูแม่เฟื่องฟ้าแทนข้าหน่อย-“

“มิเป็นไรเจ้าค่ะคุณพี่ ข้าอยู่กงนี้คนเดียวได้เจ้าค่ะ” นางบอกพลางมองหน้าของคุณหลวงด้วยดวงตาที่ไม่ว่าคุณหลวงจะมองเมื่อใดก็เป็นอันต้องหลงทุกคราไป

“ถ้ากระนั้นข้ากลับก่อนหนาแม่เฟื่องฟ้า ไปเถอะไอเรือง” เขาบอกแล้วเดินกลับเรือนไปทันที

ร่างบางของแม่เฟื่องฟ้านั่งมองแผ่นหลังของคุณหลวงเดินห่างไปเรื่อยๆจนกระทั่งแผ่นหลังนั้นลับสายตาไปนางจึงลุกขึ้นยืนก่อนที่จะบิดตัวไปมาพลางหันไปมองค้อนทางที่คุณหลวงเดินหายไปก่อนที่จะพูดกัดฟันเสียงทุ้มต่ำออกมา

“พูดจาหวานหว่านล้อมหญิงเยี่ยงนี้ให้เขาต้องเจ็บช้ำน้ำใจไปกี่คนแล้วกันเล่าไอ้คนเจ้าชู้ ต่อให้ข้าเป็นหญิงข้าก็จะมิเอาเจ้ามาเป็นเสนียดจัญไรแก่ชีวิตข้าดอก”