คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
“ท่านลอร์อรับ”
เสียสมุนอายผิีล่าวพลามอร่าอเ้านายที่เอาแ่นั่ึมเศร้าอยู่ในห้ออนที่หนีไปอย่าไร้ร่อรอยที่ะิาม
“....มีอะไร?...”
เาถามลับมา้วยเสียอันแหบแห้โยที่เ้าัวไม่ิที่ะหันมามอลูน้ออนเลยแม้แ่น้อย
“มี่าวส่มาอรับ....เี่ยวับเเวลัส”
ายนนั้นล่าวแ่ร่าอายัวี็หาไ้ยับมา้วยวามื่นระหนอะไรไม่
“ว่ามา” เาพูสั้นๆลับมา
สมุนทำสีหน้าไม่่อยีนั่อนที่ะพู่อ
“เาถูัมเบิ้ลอร์หมายหัวที่ทรยศอรับ” สมุนนนั้นพู
วอร์เอมอลล์หันมามอ้วยวาที่เบิว้า
“หมายวามว่าไ?ไหนราวที่แล้วนาินีมาบอันว่าเ้านั่นมันไป่วยพวเ้าเ็ผมบลอน์นั่นเพื่อะมา่วยแฮรี่แสว่ามันทรยศัน
แล้วทำไมราวนี้ถึเป็นแบบนี้ไ้ ทรยศัมเบิ้ลอร์ั้นเหรอ?เรื่ออะไร?”
วอร์เอมอลล์ล่าวพลาลุึ้นยืนแล้วมอหน้าอสมุนอเา
“ไ้ยินมาว่าเเวลัสน่าะเป็นนลัพาัวลูายอุมัลฟอยล์ไปและยัร่ายำสาปใส่พวนัเรียนอฮอวอส์อีสอนให้ลายเป็นหินอี้วยอรับ”
สมุนอเาบอพลา้มหัวล วอร์เอมอลล์ทำสีหน้าสสัย่อนที่ะเินมาที่หน้าประูห้อ
“มันทำแบบนั้นทำไม?้อารอะไร?แรู้มั้ย?”
วอร์เอมอลล์ถามพลา้อร่าอสมุนอเา
สมุนอเาเยหน้าึ้นมา่อนที่ะหลบสายาไปแล้วอบ
“น่าะเพื่อสร้าสรามรั้ให่ระหว่าโลเวทมนและมัเิ้ลอรับนายท่าน”
เาบอพลาลไปนั่ับพื้น วอร์เอมอลล์มอายนนั้นอีรั้่อนที่ะุมมับอัวเอ
“มันยัไม่เลิิเรื่อที่ะุมอำนาทั้หมอโลเวทมนับมัเิ้ลบ้าอะไรนั่นอีหรือเนี่ย...ะบ้าาย
่ามัน ไม่้อไปสนใ แล้วทีหลัไม่้อมาบอันเรื่อไอ้ทรยศนั่นอีเ้าใมั้ย?!!”
วอร์เอมอลล์บอแล้วำลัะเินลับเ้าไปในห้อนั้น่อ
“แ่ว่าเเวลัสอ้าว่าทั้ารลัพาัวและสาปเ็ให้เป็นหินเป็นฝีมืออท่านน่ะอรับ
ถึัมเบิ้ลอร์ะรู้ว่าที่ริแล้วเป็นฝีมืออเเวลัสแ่ทาระทรวเวทมนที่ทำีามหาัวอพอเอร์อยู่เายัไม่รู้นะอรับ
ไม่นานนี้พวเา้อหาัวท่านเอแน่เลยอรับ!!!”
สมุนอเาบอพลามอแผ่นหลัอนายท่านอเา
“่ามัน
ันไม่มีเหุผลอะไรให้้อมีีวิอยู่อีแล้ว แ่ถ้าาย...อายที่ห้อนี้แล้วัน”
เาล่าวพลาลไปนอนบนเียที่ แฮรี่เยนอน เาเอาแ่สูมลิ่นอันเือาอแฮรี่อย่าโหยหา่อนที่น้ำาเม็ให่อเาะไหลรินอาบสอแ้มอย่าไม่ทราบว่าะหยุราใ
“นายท่าน”
สมุนอเาพู่อนที่ะทำสีหน้าไม่่อยีนัแล้วเินาไปอย่าเียบๆ
ปล่อยให้ายผู้ยัเพ้อฝันับวามรัที่ไม่มีวันไ้เป็นริอเาเอาแ่ละเมอและร่ำไห้ั่เ่นนบ้าอยู่ในห้อนั้นเพียนเียว
“....ันิถึนายแฮรี่....ิถึ...มาที่สุ...เท่าที่อสูรผู้อัปลัษ์นหนึ่ะสามารถิถึไ้”
เาพึมพำออมา่อนที่ะหลับาแล้วปล่อยให้แรโน้มถ่วอโลนำพาน้ำใสๆที่ออาวาอเาไหลอาบใบหน้าที่ยัมีราบน้ำาัอยู่
.
.
“ไม่...ไม่!!!!”
เสียอันัสนั่นนั้นอเฮอร์ไมโอนี่ที่เพิ่ฟื้นาารหลับใหล้วยฤทธิ์ยาัวหนึ่เรียวามสนใอนที่อยู่ห้อพยาบาลเป็นอย่าี
อาารย์ห้อพยาบาลทุนมุ่รเ้าไปหาเธอและใ้สายาเ็ร่าายอเธออย่าละเอีย่อนที่ศาสราารย์มัอลนาอละวิ่มาหาเธอย่ารวเร็ว
“ุเรนเอร์ เป็นยัไบ้า?”
เธอถามพลามอใบหน้าอเ็สาวที่ทำสีหน้ามึนอยู่เล็น้อย
“รอนล่ะะ รอนอยู่ที่ไหนะศาสราารย์?”
เฮอร์ไมโอนี่ถามพลามอหน้าอเธอ
“ันอยู่นี่ เฮอร์ไมโอนี่”
เสียอรอนัึ้น่อนที่ผ้าม่านที่ปลุมเีย้าๆอเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้ะเปิออ
รอนเินมายืนใล้ๆับเียอเฮอร์ไมโอนี่พลายื่นมือมาับมืออเธออย่าเบาๆ
“รอน....”
เฮอร์ไมโอนี่ล่าวพลามอหน้าที่โทรมอรอน เธอรู้ไ้ทันทีว่ารอน็อับเหุาร์ที่ไปประสบพบเอมานาไหน
“อโทษที่้อเร่นะุเรนเอร์แ่ว่า...เรื่อมันเป็นยัไันแน่?”
ศาสราารย์มัอลนาอลล่าวพลามอหน้าอเฮอร์ไมโอนี่อย่าเ้นหาำอบ
“...่ะ....หนูะเล่าเหุาร์ที่เิึ้นให้ฟัเอ่ะ”
.
.
“แผนอุมันเป็นไปไม่ไ้หรอนะะศาสราารย์....ะให้พวเราไปบุึ่ๆหน้าับนที่รู้ว่าใรั้นเหรอะ?...นั่นมัน...บ้าระห่ำเินไปหรือเปล่าะ?”
เฮอร์ไมโอนี่ล่าวพลาทำท่าทาวิัวลที่เธอไม่่อยะแส้านนี้ออมามานั
“มีันอยู่ทั้นพวเธอะลัวอะไร?”
เเวลัสล่าวพลายิ้มมุมปาออมาเบาๆ เฮอร์ไมโอนี่รู้สึแปลๆับรอยยิ้มนั้นึไ้อัวไปหาพวรอนที่อยู่้านนอทันที
“อ้าว เฮอร์ไมโอนี่
ุยเรื่อแผนเสร็แล้วั้นเหรอ?”
รอนหันมาทา้าหลัแล้วสบาเ้าับร่าอเฮอร์ไมโอนี่พอีึถามึ้นมา
“ันว่าศาสราารย์สเนปเาแปลๆ”
เฮอร์ไมโอนี่ล่าวพลามอหน้าอรอนและเรโ
“แปล?เธอหมายวามว่าไเรนเอร์?”
เรโถามพลาเลิิ้ว้าหนึ่
“ันไม่รู้....แ่เหมือนว่าเา....มีอะไรปิบัพวเราเอาไว้”
เฮอร์ไมโอนี่ล่าวพลาทำสีหน้าเรีย
“ันว่าเธอิมาไปเอมาว่าน่าเฮอร์ไมโอนี่
ลับเ้าไป้าในเถอะ อยู่้านอนานๆเี๋ยวมีนมาเห็นเ้า”
รอนบอพลาโอบไหล่อเฮอร์ไมโอนี่แล้วพาันเ้าไปในนั้นามมา้วยเรโที่เินามหลัมา
พอเ้ามา้านในประูอที่นี่และหน้า่า็ปิอย่าับพลันนทำให้ทั้สามใลัวันยให่
“อะไร?!!” รอนะโนถามพลาับมืออเฮอร์ไมโอนี่แน่น
เรโมอไปรอบๆ่อนที่ะเห็นร่าอเเวลัสที่ยืนระห่านมอพวเาอยู่
“ศาสราารย์สเนป” เรโล่าวพลามอหน้าอายนนั้น
เาแสยะยิ้มออมา่อนที่ะี้ไม้ายสิทธิ์มาทาพวเา
“เสียายัทีุ่เรนเอร์ลาเลียวสัเเห็นอะไรบาอย่าที่เธอไม่วระสัเเรื่อมันเลย้อลเอยเร็วแบบนี้”
เาล่าวพลาี้ไม้ไปที่รอน
“ุะทำอะ-“
“พลั่!!!”
เเวลัส่อยเ้าไปที่ท้ออเรโ่อนที่เาะสลบไป
เฮอร์ไมโอนี่และรอนมอหน้าอเเวลัส้วยวามหวาลัวและำลัถอยห่าออไปเรื่อยๆแ่เเวลัส็รู้ัวเาึไ้ี้ไม้ายสิทธิ์ไปทาทั้สอนแล้วเสให้พวเาเป็นหินไป
“เรื่อมัน็เป็นแบบนั้นแหละ่ะศาสราารย์มัอลนาอล”
เฮอร์ไมโอนี่บอพลาหรุบามอ่ำ
.”....เป็นฝีมืออเาริๆ้วย...ัน้อรีบไปแ้เรื่อนี้ให้ทาระทรวรู้”
เธอล่าวพลาหายัวไปอย่าับพลัน รอนที่ยืนฟัอยู่นั้นทำสีหน้าไม่่อยีนั
เฮอร์ไมโอนี่ึับมือออีนแน่นพลาใ้มืออี้าลูบมือออีนไปมา
“นายไม่เป็นอะไรใ่มั้ย..รอน?”
เฮอร์ไมโอนี่ถามพลายิ้มอ่อนออมา
“อื้ม....เธอล่ะ?”
รอนถามลับพลาเผยใบหน้ายิ้มออมาไ้เสียที
“ันไม่เป็นไร” เฮอร์ไมโอนี่ล่าว่อนที่ะโผเ้าอร่าอรอนแล้วลูบหัวอเาไปมาอย่าเบาๆ
ความคิดเห็น