“นี่นารูโตะนายแอบเอาปังเมล่อนฉันไปกินอีกแล้วใช่มั้ยยะ!!?” เสียงแสบแก้วหูที่คุ้นเคยของซากุระจังทำให้ผมถึงกับต้องเอานิ้วมาอุดที่หู
แค่แอบกินปังเมล่อนนิดหน่อยทำไมต้องเสียงดังขนาดนี้กันด้วยนะ ทำเป็นขี้งกไปได้
“ซากุระจังใจเย็นๆก่อนนะคะ” ฮินาตะบอกแล้วพยายามห้ามไม่ให้ซากุระทำร้ายผม
“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว!!วันนี้นายตายแน่นารุโตะ!!” ซากุระจังบอกแล้วพุ่งตัวมาหาผมทันที
“แค่กินปังเมล่อนทำไมต้องจริงจังแบบนั้นกันด้วยเล่า!!!?” ผมถามพลางวิ่งด้วยความเร็วสูง
นี่แค่ขนมปังนะถ้าฉันไปขโมยอย่างอื่นของเธอเธอจะฆ่าฉันเลยมั้ยเนี่ย(ยังจะคิดขโมยอีกนะ)
“ทำอะไรกันน่ะ?” เสียงทุ้มอันเย็นชานั้นทำให้ซากุระจังเลิกวิ่งไล่ตามผมแล้วรีบเดินเร็วเข้าไปหาเจ้าของเสียงนั้นทันที
“ซาสึเกะคุง
มาหาฉันงั้นเหรอจ๊ะ?” ซากุระจังบอกพลางทำท่าที่เหนียมอาย
อะไรของเขา?ทีกับเราล่ะไม่เห็นเหมือนแบบนี้เลย
“...เปล่า” เขาบอกด้วยสีหน้าเย็นชาแต่ซากุระจังกลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
นี่เธอไม่ได้ยินหรือไงว่าเขาบอกว่าเปล่า แล้วยังจะยิ้มอีกทำไม? ฉันล่ะไม่เข้าใจเธอจริงๆเลย
“นารุโตะ” เขาเรียกชื่อของผมแล้วจ้องหน้าของผม
“มีอะไร?” ผมถามพลางทำหน้ายู่
เขายิ้มมุมปากก่อนที่จะเดินมาหาผม
“อาจารย์ให้นายกับฉันไปยกอุปกรณ์กีฬาด้วยกันน่ะ” เขาบอก
ห๊ะ?นี่จะปล่อยให้สบายๆกันไม่ได้เลยหรือไงกันนะ?
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ
เจ้าหัวเห็ดนั่นก็ได้นี่” ผมบอกพลางชี้ไปที่ร็อคลีที่กำลังนั่งทำสมาธิอยู่
“เขาต้องทำรายงานเรื่อง
มวย นี่ ไม่ว่างมายกของหรอก ฉันเห็นว่านายว่างไม่มีอะไรทำก็เลยเสนอชื่อไป” เขาบอก
เห็นฉันว่างมากงั้นเหรอ?ก็ให้ว่างต่อไปสิ
ไม่ต้องใจดีหางานมาให้
“เฮ้อ...รีบไปกันเหอะ
จะได้เสร็จเร็วๆ” ผมบอกพลางถอนหายใจแล้วเดินนำหน้าเขาไป
“ห้องพละใช่มั้ย?” ผมหันหน้ากลับไปถามเขาที่อยู่ด้านหลัง
เขาอมยิ้มแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนก่อนที่เขาจะสบตาของผมแล้วหุบยิ้มทันที
ยิ้มอะไรของเขา? หรือว่า...พอเห็นหน้าของซากุระจังก็เลยยิ้ม
นี่นาย...ก็ชอบซากุระจังเหมือนกันงั้นเหรอเนี่ย? งั้นฉันก็แพ้น่ะสิ
“เฮ้อ...สิ้นหวังแล้วฉัน” ผมพึมพำพลางหยิบกล่องใส่อุปกรณ์กีฬาขึ้นมาแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องพละไป
“นายว่าอะไรนะ?” แล้วจู่ๆเขาก็ถามขึ้นมา
“เปล่าหรอก
ฉันก็แค่พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ รีบไปกันเหอะ” ผมบอกแล้วเดินออกไปแต่ก็ยังไม่พ้นประตูเลยด้วยซ้ำ
หมับ!!!
มือของเขาก็มาดึงตัวของผมเข้าไปเสียก่อน
“เห้ย!!ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย?” ผมถามพลางดิ้นไปมา
จู่ๆมากอดฉันทำไมกันล่ะเนี่ย?
“นารูโตะ” เสียงอันกระเส่าของเขาทำให้ผมถึงกับต้องหยุดดิ้น
อะไร?...ทำไมต้องทำเสียงแบบนี้ด้วย...ทำเสียงเหมือนกับ...กำลัง..มีอารมณ์อยู่งั้นแหละ
“อ..อะไร?” ผมถามด้วยคำพูดตะกุกตะกัก
ฟืด!!
แล้วเขาก็ใช้จมูกของเขาสูดดมที่ซอกคอของผมทำให้ผมหน้าแดงไปหมด
“ทำบ้าอะไรของนายน่ะซาสึ-“
“...นารูโตะ...” เขาเรียกชื่อของผมอีกครั้งในขณะที่เขาใช้มืออีกข้างมาปิดปากของผมเอาไว้
ใบหน้าของเขามีสีแดงก่ำซ้ำยังมีเหงื่ออยู่เต็มทั้งใบหน้า
ใบหน้าของเขาในตอนนี้ทำให้ผมถึงกับหน้าแดงเข้าไปอีก อะไรกันเนี่ย? ทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วยแล้วทำไม...หัวใจมันถึงเต้นแรงขนาดนี้
“....อึก..อื้อ...” ผมส่งเสียงร้องทำให้เขาผละมือออกจากปากของผม
ผมเม้มปากของตัวเองพลางหรุบตาต่ำก่อนที่จะเงยหน้ามองเขา
“..นาย...ต้องการ..อะไร?” ผมถามพลางมองตาของเขา
เขายิ้มอ่อนก่อนที่จะกอดร่างของผมเอาไว้ แล้วกระซิบที่ข้างหูของผมอย่างแผ่วเบา
“..ฉัน...ต้องการ....นาย”
แต่งต่อเถอะนะค้าา