ผมชื่อแม็กส์ อายุ 18 ปี ผมทำงานพาร์ทไทม์อยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างที่จะไกลจากบ้าน ผมทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟของร้านอาหารที่ผมทำงานอยู่ แต่โดยปกติแล้วผมมักจะทำงานในช่วงเวลาเช้าหรือไม่ก็กลางวัน แต่วันนี้เป็นวันที่ต่างไปจากทุกที เพราะว่าวันนี้เพื่อนร่วมงานของผมมาขอเปลี่ยนกะทำงานเพราะว่าเขามีนัดเดทตอนกลางคืนกับแฟนสาวของเขา ผมตอบตกลงเพราะเห็นว่ามันก็ไม่ได้มีปัญหากับผมสักเท่าไหร่ บรรยากาศของร้านอาหารในเวลาดึกดื่นแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกเหงามากกว่าปกติ อาจเป็นเพราะว่าเวลาเช้าๆร้านอาหารนี้มันจะมีคนเยอะมากกว่านี้มาก แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครเข้าร้านมาเลยสักคนเดียว ผมถอนหายใจซ้ำยังเดินไปเดินมาตั้งหลายรอบแต่ก็ยังไม่เห็นว่าจะมีลูกค้าเข้ามาจนกระทั่งเพื่อนร่วมงานของผมที่เป็นเชฟในครัวเดินออกมาพลางบอกผมว่า ปิดร้านได้แล้ว ลูกค้าคงจะไม่มากันแล้วล่ะ แต่ผมก็บอกปัดเขาไปก่อนว่าขออยู่ต่ออีกสักครู่เผื่อว่าจะยังพอมีลูกค้าให้ผมได้ติ๊บสักเล็กน้อยก่อนกลับบ้าน เขาเลยขอตัวกลับก่อนทำให้ตอนนี้เหลือผมในร้านอาหารนี้เพียงคนเดียว บรรยากาศภายในร้านตอนนี้มันเงียบมาก จากตอนแรกที่เงียบอยู่แล้วพอเพื่อนไม่อยู่มันก็ยิ่งเงียบเข้าไปใหญ่ ผมเดินไปที่ประตูอีกรอบก่อนที่จะเดินกลับเข้ามาแล้วถอนหายใจยาว ผมว่าคงจะไม่มีใครมาแล้วล่ะ เก็บร้านแล้วกลับบ้านไปนอนดีกว่า ผมคิดแล้วบิดขี้เกียจก่อนที่กระดิ่งหน้าร้านมันจะส่งเสียงดังขึ้นซึ่งนั่นแปลว่ามีลูกค้าเข้ามาในร้าน ผมหันไปมองทางหน้าประตูแล้วก็เห็นร่างสูงของชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าหล่อเหลาพอสมควรไม่สิ เรียกได้ว่าหล่อแบบอปป้าเลยก็ว่าได้ เขาใส่เสื้อโค้ทสีดำที่ทำมาจากหนังแท้ที่มันต้องมีราคาแพงมากแน่ๆ ผมมองเขานานจนเขาหันมามองผมกลับผมเลยสะดุ้งตัวก่อนที่จะพูดออกไป

“รับอะไรดีครับคุณลูกค้า?” ผมถามลูกค้าแบบทุกที เขานิ่งก่อนที่จะเดินไปนั่งตรงริมหน้าต่าง ผมเดินตามเขาไปพลางยืนยิ้ม อารมณ์ไม่ดีงั้นเหรอ? หรือว่าหยิ่งกันนะ? ผมคิด หลังจากที่เขานั่งลงเขาก็หันมามองหน้าของผมด้วยสายตาสุดแสนจะเย็นชาของเขาแล้วพูด

“กาแฟดำ” เขาบอกเสียงทุ้ม ผมรับออเดอร์ก่อนที่จะเดินมาที่เคาท์เตอร์แล้วจัดการรินกาแฟดำให้เขา ผมทำไปแล้วก็หันมองเขาไป คนอะไรมาสั่งกาแฟตอนตี 2 แบบนี้? ทำงานเกี่ยวกับอะไรกันแน่นะ? บริษัทงั้นเหรอ? พวกอสังหาหรือเปล่านะ? ผมคิดไปอยู่อย่างนั้นก่อนที่เขาจะหันมาสบตาของผมเข้าพอดีจนผมแทบจะหันหน้าหนีแทบไม่ทันเลยทีเดียว ผมถือกาแฟดำไปให้เขาแล้วกำลังจะกลับไปที่เคาท์เตอร์แต่เขาก็พูดเปิดบทสนทนาขึ้นมาเสียก่อน

“อยู่คนเดียวเหรอครับ?” เขาถามเสียงทุ้มเหมือนเดิม ผมหันไปมองหน้าของเขาพลางทำสีหน้าฉงน ถามเรางั้นเหรอ? ตอนเข้ามาเหมือนยังไม่อยากจะคุยกับเราอยู่เลยนี่นา แล้วไหงตอนนี้ถึงเป็นคนเปิดบทสนทนาขึ้นมาซะงั้นล่ะ?

“ค..ครับ? อ่อ...ใช่แล้วครับ ตอนนี้ผมทำงานอยู่คนเดียวครับ” ผมตอบพลางยิ้มแล้วค่อยๆถอยเท้าออกไปถ้าไม่ติดว่าเขาพูดกับผมต่อ

“นั่งก่อนสิครับ ผมมีเรื่องจะพูดด้วย” เขาบอกทำให้ผมตัวแข็งทื่อไปเลย คุย?...คุยอะไรวะ? ลูกค้ากับพนักงานเสิร์ฟมันจะมีอะไรให้คุยกันวะ?

“เอ่อ..ผมเป็นคนคุยไม่สนุกหรอกครับ เดี๋ยวจะทำให้คุณลูกค้ารำคาญเอาเปล่าๆ” ผมบอกพลางยิ้มแหยแต่เขากลับมองหน้าของผมเหมือนจะกินเข้าไปให้ได้ ผมพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ? ก็บอกว่าเป็นคนคุยไม่สนุกไง?

“ผมไม่รำคาญหรอกครับ ช่วยนั่งด้วยนะครับ” เขาบอกอย่างสุภาพทำให้ผมต้องยิ้มแหยอีกครั้งแล้วลงไปนั่งเก้าอี้ตรงหน้าของเขา พวกเรานิ่งเงียบกันมาสักพักก่อนที่เขาจะพูดขึ้นมา

“คุณอายุเท่าไหร่เหรอครับ?” เขาถามด้วยใบหน้านิ่งของเขา หรือว่าเขา...จะเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ? เลยถามว่าเราอายุเท่าไหร่แล้วจะจับเราไปปรับข้อหาทำงานล่วงเวลางั้นเหรอ?...ต้องใช่แน่ๆเลย...ไม่งั้นเขาจะถามอายุเราทำไม? ต้องโกหกไปว่าอายุ 20 ปีแล้ว เขาจะได้ไม่สงสัย แล้วถ้าเขาขอดูบัตรล่ะ เอาไว้ค่อยคิดแล้วกัน

“2….20 ปีครับ” ผมพูดติดๆขัดๆแถมเหงื่อยังแตกเต็มตัว

“..งั้นก็...บรรลุนิติภาวะแล้วใช่มั้ยครับ?” เขาถามทำให้ผมถึงกับสะดุ้งตัวโหยง ใช่แน่ๆต้องเป็นตำรวจแน่ๆเลย คำถามแบบนี้ส่อเรื่องคุกเรื่องตารางเป็นแน่แท้

“ค..ครับ..บรรลุแล้วครับ เพราะว่าผมอายุ 20 ปีแล้วนี่ครับ ฮ่ะๆๆ” ผมหัวเราะเสียงแห้งพลางเกาหัวไปมา ปล่อยผมไปเถอะครับคุณตำรวจ!แล้วคราวหน้าผมสัญญาว่าจะไม่ทำงานกะดึกแบบนี้อีกแล้วครับผม

“แต่ว่าหน้าของคุณ...ยังดูเด็กอยู่เลยนะครับ” เขาบอกพลางใช้มือของเขามาลูบแก้มของผม อะไร? ตกใจหมดเลย นึกว่าจะหยิบกุญแจมือมาใส่ให้เราเสียอีก  แล้วจู่ๆมาจับแก้มเราทำไม? หรือว่า..เขากำลังจะตรวจเช็คว่าเราอายุ20จริงหรือเปล่า??

“แถมยัง...นุ่มนิ่มอีกต่างหาก” เขาบอกพลางลูบแก้มของผมไปมาแล้วยิ้มมุมปากออกมา ผมเบิกตาโพลงพลางมองหน้าของเขา คนหน้านิ่งอย่างเขายิ้มเป็นด้วยเหรอ? แถมยัง...ยิ้มแล้วหล่ออีกต่างหาก...เห้ยๆ นี่เราเป็นอะไรไปเนี่ย? สงสัยพอดึกแล้วจิตมันไม่คงที่ สงสัยต้องรีบขอตัวไปที่เคาท์เตอร์เพื่อความปลอดภัยแก่ชีวิตเราแล้วล่ะ

“ง..งั้นผมไม่กวนคุณลูกค้าแล้วนะครับ” ผมบอกแล้วลุกขึ้นยืนแต่เขาก็คงจะไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆ เขาใช้มือของเขาดึงแขนของผมให้หาร่างของเขาอย่างฉับพลันจนผมไม่ทันตั้งตัวเลย

หมับ!!

“อึก!!”

“จะไปไหนงั้นเหรอครับ?” เขาถามผมทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงของเขา ใบหน้าของเขาและผมห่างกันเพียงหนึ่งลมหายใจเท่านั้น นี่มันอะไรกัน? นี่มันฉากพระเอกนางเอกกำลังจะจูบกันชัดๆ ไม่นะๆ ผมนี่มันช่างมโนจริงๆเลย  มันก็แค่เรื่องบังเอิญที่ดันมาเกิดกับเราเท่านั้นเอง ผมคิดได้ดังนั้นก็ยกมือขึ้นมาไหว้เขาพลางพูด

“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่สร้างความลำบากให้ เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ?” ผมถาม เขามองหน้าของผมก่อนที่จะใช้มือของเขาเชยคางของผม

“คุณ...น่ารักมากเลยครับ” เขาบอกพลางยิ้มมุมปาก ห..ห๊ะ? ประโยคที่พูดมานั่นมันแปลกเกินไปหรือเปล่า? มันไม่ใช่..บทสนทนาที่ผู้ชายกับผู้ชายทั่วไปเขาพูดกันแล้วนะเห้ย?

“คุณหมายควา- อุบ!!” เห้ย!!!ยังพูดไม่ทันจบเลยเขาก็จูบปากของผมเข้าเสียแล้ว นี่มันอะไร??? ทำไมเรื่องแบบนี้มันถึงเกิดขึ้นกับเราได้?? เมื่อผมได้สติก็รีบผลักร่างของเขาแล้ววิ่งหนีไปที่ห้องน้ำหลังร้านทันที ก่อนที่ผมจะเข้าไปในห้องน้ำเล็กๆในนั้นเพื่อหลบซ่อนตัว แม่จ๋าช่วยผมด้วย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย? ผู้ชายที่หล่อเหมือนอปป้าเกาหลีมากขนาดนั้นมา..จูบปากเรา แถมยังเหมือนว่าจะไม่หยุดที่จูบเสียด้วยสิ วันนี้มันวันอะไรของเราวะเนี่ย? ไม่น่าอยู่รอลูกค้าต่อเล้ย!! น่าจะกลับไปพร้อมกับเชฟเสียก็ดี ไม่งั้นผมคงไม่ต้องมาหลบหนีลูกค้าคนนั้นหรอก

ปึง!!

แล้วจู่ๆเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นทำให้ผมถึงกับต้องเอามือสองข้างของตัวเองมาปิดปากของตัวเองเอาไว้ แถมผมยังยกเท้าขึ้นมาเพื่อไม่ให้เขาเห็นอีกต่างหาก ผมทำท่าทางค้างอยู่อย่างนั้นประมาณสิบนาทีกว่าๆได้ก่อนที่เสียงภายนอกนั้นมันจะเงียบไป ผมแอบมองผ่านรูกุญแจของประตูแล้วก็ไม่เห็นร่างของเขาแล้วผมเลยค่อยๆวางขาของตัวเองลง แต่ผมคิดผิด

หมับ!!

มือหนาของใครบางคนล้วงเข้ามาจากใต้ประตูห้องน้ำที่ผมหลบอยู่พลางจับข้อเท้าของผมเอาไว้จนผมสะดุ้งตัวโหยง

“เห้ย!!” ผมร้องอุทานออกมาพลางมองไปตรงช่องประตูข้างล่างนั้น ยังอยู่งั้นเหรอ? ไม่น่าเอาขาลงเลย!!

“หาตัวเจอแล้ว” เขาบอกพลางส่งสายตามาผ่านช่องตรงประตูนั้นที่ทำให้ผมถึงกับน้ำตาคลอ แววตากระหายนั่นมันทำให้ผมตัวสั่นและหวาดกลัวไปหมด นี่ผมจะต้องเจออะไรบ้างจากเขาคนนี้กัน?

.................

................

“อึก...อือ...” ผมส่งเสียงครางออกมาพลางขยี้ตาของตัวเอง เช้าแล้วงั้นเหรอ? งั้นก็แสดงว่าเรื่องเมื่อคืน...มันเป็นแค่ฝันร้า-

“ตื่นแล้วเหรอ ที่รัก?” แต่เสียงสยองนั่นทำให้ผมต้องหันไปมองพลางทำสีหน้าสิ้นหวัง เมื่อคืน...มันไม่ใช่ฝันหรอกเหรอ?...มันคือ..เรื่องจริงงั้นเหรอ? ความเวอร์จิ้นของผม...เสร็จเขาไปแล้วงั้นเหรอ? ผมคิดพลางมองมาที่ตัวที่เปลือยเปล่าของตัวเองก่อนที่จะหันไปมองร่างของเขาที่ก็เปลือยเปล่าเหมือนกัน เขาแสยะยิ้มก่อนที่จะยื่นมือของเขามาลูบที่แก้มของผม

“ไม่ต้องห่วงไปที่รัก ผมจะรับผิดชอบคุณเอง” เขาบอกพลางดึงร่างของผมไปกอดอย่างแนบแน่นส่วนสติของผมในตอนนั้นได้หลุดลอยออกจากโลกไปเรียบร้อยแล้วครับ ผมชื่อแม็กส์ครับ อายุ 18 ปี ตอนนี้ผมไม่ได้ทำงานพาร์ทไทม์แล้วครับ เพราะว่าตอนนี้ผมกลายเป็นแฟนของคุณลูกค้าคนนี้ไปแล้วครับ เหตุผลที่ผมไม่ได้ทำงานพาร์ทไทม์นี้อีกแล้วน่ะเหรอครับ?ก็เพราะว่าเจ้าของร้านอาหารที่ผมทำอยู่นั่นก็คือเขานี่แหละครับ เขาบอกกับผมว่าไม่ต้องทำงานที่นั่นแล้วแค่ part the legs บนเตียงให้ฉันก็พอแล้ว แถมเขายังบอกอีกว่าถ้าผมทำงานที่นั่นกะดึกอีกมีหวังได้เจอผู้ชายมาทำแบบนี้อีกแน่ แต่ในใจของผมตอนนั้นกำลังคิดว่า คงไม่มีใครมาทำแบบนี้กับผมนอกจากคุณอีกแล้วล่ะครับ แล้วคำถามต่อมาที่ดังโคตรๆในใจของผมก็คือคำถามที่ว่า ต่อจากนี้ไป....ผมจะเอายังไงกับชีวิตดี แล้วต่อจากนี้ไป...ผมจะต้องกลายเป็นเมียของเขางั้นเหรอ?..... ใครก็ได้...ช่วยตอบผมทีครับ!!!!!