คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6
ย้อนกลับไปที่ในห้องพักของวง The Wild
“ตลก ฉันกับนายเพิ่งรู้จักกันยังไม่ถึงสองวันดีด้วยซ้ำเอาเวลาตอนไหนไปคิดว่าฉันกับนายควรคบกัน” แซลม่อนแสร้งหัวเราะแกนๆกลบเกลื่อน
“ผมไม่รู้ ผมรู้แค่ว่าผมอยากอยู่ใกล้คุณ อยากดูแลคุณ”
“หึหึ คนอย่างนายก็อยากอยู่ใกล้กับผู้หญิงไปทั่วนั้นแหละ แล้วที่บอกว่าอยากดูแลน่ะดูแลแค่บนตียงใช่ไหม ดูแลมากี่คนแล้วละ” แซลม่อนตอกกลับโซ่แม้ในใจจะแอบรู้สึกดีที่โซ่พูดประโยคพวกนั้นให้เธอฟังแต่ก็อดที่จะอคติกับคนเจ้าชู้อย่างโซ่ไม่ได้
“ผมพูดเรื่องจริง ผมไม่เคยพูดอย่างนี้กับใคร ผมต้องการแค่คุณอยากเจอหน้าคุณ อยากจะคอยถามคุณว่าวันนี้เป็นยังไง เมื่อคืนหลับสบายไหม ทานข้าวหรือยัง อยากให้คุณมายุ่งกับชีวิตผม อยากให้คุณสนใจผม อยากให้คุณคอยตามหึงตามหวงผม ทั้งๆที่ผมไม่ชอบให้ใครมาผูกมัด”
“แค่นี้น่ะหรอ ที่มันจะทำให้ฉันต้องเชื่อนายว่านายชอบฉันจริงๆ ฮาๆๆรู้ไหมการบอกใครสักคนว่าชอบของนายเหมือนเล่นขายของเลยนะ” แซลม่อนหัวเราะให้กับความคิดของโซ่
“..............”
“เกิดมาทั้งชีวิตนอกจาพ่อแม่ของนาย ญาติๆของนาย นายเคยรักใครจริงรึเปล่า เคยเห็นความสำคัญกับคำพวกนี้มากแค่ไหน เคยรู้ไหมว่าคนฟังเขาหวาดฝันอะไรไว้ตอนที่ได้ฟังคำพวกนี้”
“................”
“ความจริงใจไงละ หึคนอย่างนายจะหาได้จากไหนความจริงใจนะมันไม่มีทางมี!!..........”
“คุณยังไม่ได้ลองให้ผมพิสูจน์ คุณจะมารู้ได้ยังไงว่าผมไม่จริงใจกับคุณ!!” โซ่ที่นั้งฟังอยู่นานเริ่มขึ้นเสียงมาบ้าง มีสิทธิ์อะไรมาว่าผมไม่จริงใจ ในสายตาคุณ ผมมันเลวมากรึไง
“ขึ้นชื่อว่าผู้ชายมันก็ไม่มีใครจริงใจสักคนหรอก!!” แซลม่อนตวาดเสียงแข็งขอบตามีน้ำใสคลออยู่ “ฮึก ปากบอกว่ารัก การกระทำสวนทาง ฮึก มันก็เลวกันเหมือนกันทุกคนนั้นแหละผู้ชายน่ะ” แซลม่อนยังใช้น้ำเสียงแข็งกร้าวทั้งที่สายตาวูบไหวเมื่อนึกไปถึงเรื่องราวในอดีต น้ำตาที่คลออยู่ขอบตาเริ่มไหลลงมาที่แก้มนวล
“ผมไม่รู้ว่าคุณเคยเจออะไรมา แต่ได้โปรดเถอะลองให้โอกาสผมผมจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเพื่อคุณ” โซ่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงมากเพียงแค่เห็นน้ำตาของคนตรงหน้า
“...........” แซลม่อนไม่ตอบอะไรเพียงแค่ก้มหน้าและส่ายหัวไปมาช้าๆอย่างคนไม่ต้องการจะรับฟังอะไรอีก
โซ่เองก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีกเช่นกัน ได้แต่ถอนหายใจแล้วเอื้อมมือรั้งตัวแซลม่อนเข้ามาโอบกอด ปลอบโยนคนตรงหน้าที่ยืนร้องไห้อยู่
“ เฮ้อ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”
“ ฮึก ฮึก ฮือๆ” แซลม่อนเองก็ปล่อยให้น้ำตาไหลกับออกแกร่งไม่ได้คิดจะปฏิเสธอ้อมกอดคนตรงหน้า ตรงข้ามเธอกับรู้สึกกอบอุ่นและให้ความปลอดภัยแก่เธอ แต่เธอก็เจ็บมามากไม่อยากจะเสี่ยง เธอกลัว กลัวจะต้องเจ็บอีก
.
.
.
.
.
.
.
“งั้นคุณก็ยังไม่ต้องรักไอ้โซ่ก็ได้แค่รับความหวังดีจากมันบ้างก็พอ”
“ไอ้วอดก้า/วอดก้า” หลังจากที่ปล่อยให้ภายในห้องเงียบอยู่นานทั้งคู่ต่างก็ไม่มีใครพูดอะไรจะมีก็แต่เสียงสะอื้นของแซลม่อนที่ดังเป็นระยะก็เป็นวอดก้าที่เปิดประเข้ามา พูดทำลายความเงียบภายในห้อง
“เธอยังไม่ต้องรักเพื่อนก็ได้แค่ยอมรับความหวังดีจากมันบ้าง ถึงไอ้โซ่มันจะดูเจ้าชู้แต่ถ้าเกินมันจริงจังขึ้นมามันก็กลายเป็นคนที่น่าเชื่อใจคนหนึ่ง” วอดก้าพูดด้วยน้าเสียงเรียบแต่สีหน้าจริงจัง
“อีกอย่างนะ เจ๊เลิกปิดตัวเองได้แล้วลืมๆมันไปเถอะไอ้ผู้ชายพันธ์นั้น หาผู้ชายดีๆสักคนเถอะไนท์ไม่ชอบหรอกพี่สาวที่ชอบเที่ยว ดื่มเหล้า ไนท์ต้องการพี่สาวที่ยิ้มตลอดเวลาทำตัวโก๊ะ น่ารักของไนท์คืน”
“ไนท์...” แซลม่อนครางชื่อน้องตัวเองมาเบาๆ
“ปล่อยดิ!!” ไนท์พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดใส่วอดก้า ก่อนจะสะบัดมือที่โดนวอดก้าจับไว้แน่นทิ้งโดยวอดก้าก็ให้ความร่วมมือยอมปล่อยโดยดี ไนท์เดินไปหาพี่สาวตัวเองแล้วจับมือของแซลม่อนมากุมไว้
“ไนท์ให้เวลาพี่ลืมผู้ชายคนนั้นมามากพอแล้ว ต่อไปนี้พี่ต้องเริ่มใหม่กับใครสักคนได้แล้วนะ”
“................” แซลม่อนเม้มปากเป็นเส้นตรงอย่างคิดหนัก ก่อนจะมองหน้าไนท์แล้วหันไปมองหน้าโซ่นิ่งสักระยะ ก่อนจะหันมามองหน้าไนท์เอ่ยประโยคที่ทำให้ทุกคนดีใจและคนที่ดีใจที่สุดคงเป็นใครไม่ได้นอกจากโซ่
“ก็ได้พี่จะลองดู”
“จริงนะแซลม่อน คุณยอมให้โอกาสผมจริงๆนะ”
“อะ อืม” แซลม่อนตอบรับคำโซ่อย่างแผ่วเบา วอดก้าเองก็เองก็เดินมาตบหลังเพื่อนเหมือนเป็นการให้กำลังใจและยินดีไปในตัว
“พอๆๆ วันนี้ทำคะแนนแค่นี้พอ ไนท์ง่วงแล้วกลับเหอะเจ๊” ว่าจบไนท์ก็เดินลากพี่สาวตัวเองออกจากห้องไป
“เฮ้ยเดี๋ยวซิไอ้ตัวเล็กพี่ยังคุยกับพี่เธอไม่จบเลยนะ แซลม่อนเดี๋ยวผมโทรหานะ!” โซ่ตะโกนตามหลังสองสาวอย่างอารมณ์ดี อย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้โอกาสนั้นมาแล้ว
โซ่ past
ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนรถยี่ห้อหรูที่ใครๆก็อยากจะลองนั่งมันดูสักครั้งในชีวิต จากเหตุการณ์เมื่อวานผมได้โทรหาแซลม่อนอีกครั้งแล้วก็คุยกันเล็กน้อยเพราะดึกมากแล้วผมจึงนั้นกับเธอไว้ว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน พูดถึงเรื่องเมื่อวานผมเองต้องขอบใจไอ้วอดก้ากับไนท์เหมือนกันที่ช่วยพูดให้แซลม่อนยอมใจอ่อน
ติ๊ง หน่องง ง~ ติ๊ง หน่องง ง ง~
ตอนนี้ผมมาถึงบ้านแซลม่อนแล้วละครับ รอไม่นานเธอก็มาเปิดประตูให้
“ที่รักคิดถึงจัง”
“น้อยๆหน่อยเถอะ รีบอ้อนเรียกคะแนนเชียวนะ”เธอแอบแขวะผมเบาๆ วันนี้เธออยู่ในชุดระบายเดรสยาวสีฟ้าอ่อนผมยาวตรงสีน้ำตาลถูกปล่อยรับลมดูเป็นสาวหวานคนละคนกับทุกคืนที่ผมเจอเธอเลยล่ะ
“ไม่ได้ซต้องรีบๆหน่อย ใจผมมันรอวันที่ความรักของคุณมาเติมเต็มใจจะแย่แล้ว”
“แหวะน้ำเน่า เข้าบ้านก่อนเถอะเดี๋ยวกินข้าวเช้าก่อนค่อยไป”ผมเดินตามแซลม่อนเข้าบ้านไปภายในเป็นบ้านสองชั้นเล็กๆตกแต่งเรียบๆเท่านั้น
“แล้วไนท์ละ”
“รายนั้นไปทำรายงานกับเพื่อนเพิ่งออกไปตะกี้นี้เอง”
“อ๋อ เออว่าไปแล้วที่รักอยู่กับไนท์แค่สองคนหรอไม่เห็นคนอื่นเลย”
“ใช่ พ่อแม่ฉันพวกท่านอยู่ที่ฝรั่งเศสน่ะฉันอยากอยู่ที่ไทยพ่อเลยซื้อบ้านนี้ให้แล้วให้ไนท์มาอยู่เป็นเพื่อน”
“โห้ตอนเช้าคุณทำอาหารเยอะขนาดนี้เลยหรอ” ผมอุทานขึ้นมาเมื่อเจออาหารที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
“ของยัยตัวเล็กทั้งนั้นแหละ วันนี้มันรีบเลยเหลือเยอะปกติคงไม่เหลือถึงนายหรอก”
“ตัวเล็กแค่นั้นกินเอาไปไว้ส่วนไหน”
“รู้จักน้องฉันน้อยไปละซิ ฮาๆๆๆ”
“ที่รักอยากไปที่ไหนเป็นพิเศษรึเปล่าครับ”หลังจากกินข้าวเรียบร้อยผมและแซวม่อนก็นั่งรถออกมาสักพัก
“อืม ไม่รู้ซินายอยากพาฉันไปไหนละ”
“โรงแรม.....”
TBC.
ความคิดเห็น