คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3
Chapter 3
ภายในห้องซ้อมดนตรีมีชายหนุ่มหน้าตาดีนั่งแกะเพลงกันอยู่ คนแรกชินนั่งแต่งเนื้อร้องอยู่บนโซฟาตัวโตอย่างสบายใจ แอสตันนั่งบนเก้าอี้แกะจังหวะของเพลงโดยการเคาะขอบโต๊ะเบาๆด้วยไม้กลอง สุดท้ายวอดก้าที่นั่งเกากีต้าร์อยู่ที่โซฟาริมหน้าต่าง ก่อนประตูจะถูกเปิดด้วยมือเบสของวงที่เดินผิวปากเข้ามาอย่างอารมณ์ดี
ฟิ้วว~~ วิ้ว ว ว
“ไปอารมณ์ดีมาจากไหนวะไอ้โซ่ผิวปากมาแต่ไกลเชียว” แอสตันถามโซ่
“ไปบ้านแซลม่อนมาวะ”
“แซลม่อน? แซลม่อนไหนว่ะ” แอสตันงงกับคำตอบของเพื่อน
“ก็ยัยผิวน้ำผึ้งไง”
“อ๋อ เฮ้ยตามเขาไปถึงบ้านขนาดนี้ถึงไหนแล้ววะ”
“ไม่ถึงขั้นที่แกคิดแล้วกัน ผู้หญิงอะไรไม่รู้ใจแข็งชะมัด”
“ใจแข็งหรือแกไม่มีน้ำยา”
“ไอ้ชินเงียบไปเลย คนนี้จริงจังเว้ย”
“เจอคืนเดียวเนี้ยนะ”
“คืนเดียวแล้วจะทำไม มันไม่ได้ขึ้นกับเวลาเว้ย มันขึ้นอยู่ที่หัวใจ”
“เป็นเอามากนะเพื่อนเรา -_-* แล้วเป็นไงล่ะไปบ้านเขาอ่ะ เจอเด็กเมื่อวานไหม”
“เออเด็กไอ้วอดก้าแม่งโคตรแสบว่ะว่าฉันหน้าเหมือนโจรคิดดูดิ” พอจบคำพูดของโซ่ โดยไม่ได้นัดกันทั้งชินและแอสตันก็พร้อมใจกันระเบิดหัวเราะออกมาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หยุดขำเลย น่าขำตรงไหนว่ะ เสียเซลฟ์ชะมัดโดนเด็กหลอกด่า หน้าตาฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยรึไง ยัยเด็กคนนี้กวนประสาทชะมัด”
“หึหึ ไปถึงบ้านเขาได้อะไรมาบ้างล่ะ” วอดก้าที่เงียบอยู่นานเอ่ยถาม
“รู้แค่ชื่อว่ะ”
“ตามไปถึงบ้านเขา แกแค่ไปถามชื่อเขาเฉยๆเนี้ยนะแกนิมันอ่อนจริงเลยวะ” แอสตันพูดถับถมเพื่อน
“อ่อนไม่อ่อนไม่รู้วะ รู้แต่ว่าคืนนี้เตรียมตัวต้อนรับสองพี่น้องนั้นได้เลย”
“ไนท์ ไนท์ ไอ้ไนท์!!”
“อะไรเจ้จะตะโกนทำไม -_-+ ” ดูมันยังมีหน้ามาทำหน้าดุใส่อีก
“ฉันควรจะหงุดหงิดเธอมากกว่าน่ะเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน ให้ตายเหอะจับหนังสือทีไรผีหนอนหนังสือเข้าสิงห์ไม่คิดจะสนใจคนอื่นเลยนะ”
“เมื่อคืนตอนเธอไปเข้าห้องน้ำเกิดเรื่องอะไรทำไมถึงไปมีเรื่องกับแม่ซีเชลล์นั้นได้”
“.................”
“ไนท์ฉันเป็นพี่เธอนะ เธอไปมีเรื่องกับใครพี่อย่างฉันก็ควรจะรู้ไม่ใช่รึไง”
“...............”
“ไนท์”
“..................”
“นะ /มันจูบไนท์”
o.0
“มันจูบ? ใครจูบแก”
“ก็ไอ้ลูกครึ่งพระจันทร์เสี้ยวบ้าบอของเจ้อะแหละ”
“วะ วอดก้าอะน่ะ”
“เออ”
“แล้วไปทำอะไรเขาเข้าละถึงได้ถูกจูบ รึเธอไปทะเลาะกับวอดก้าเขารำคาญเลยดึงเธอมาจูบปิดปาก 0//0อร้ายยยยๆๆ”
“เพ้อแล้วเจ้ ดูละครมากไปจนเพี้ยนเลยรึไง”
“ฉันไม่ได้เพี้ยนยะ แล้วมันยังไงล่ะ”
Part ไนท์
“เจ้ไปห้องน้ำแป๊บนะเดี๋ยวมา” เฮ้อ~แทนที่จะได้นอนอ่านหนังสืออยู่บ้านสบายๆต้องมานั่งอยู่ในที่มืดๆแคบๆเสียงดังเนี้ยน่าเบื่อจริงๆเลย
“คนก็จะเยอะไปไหนวะ” ฉันบ่นขึ้นมาเมื่อทางไปห้องน้ำเต็มไปด้วยผู้คนเบียดเสียดกัน
“ทำยังกับมีใครมาแจกของฟรี” ยังไม่ทันที่ฉันจะไปถึงห้องน้ำก็มีมือใครสักคนดึง(กระชาก)มือฉันไปปะทะอกก่อนจะใช้มืออีกข้างโอบเอวฉันรัดแน่นสะจนฉันไม่มีแรงจะขัดขื่น บ้าเอ้ยแรงเยอะชะมัดใครวะ หื้มหรือจะเป็นวอดก้าผู้ชายที่เป็นลูกครึ่งเสี้ยวที่พี่แซลม่อนพร้ำเพ้อเมื่อตะกี้ รูปร่างสูงโปร่งเหมือนชาวยุโรปแต่โครงร่างโปร่งบางเหมือนชาวเอเชียไม่ผอมจนเกินไปไม่มีกล้ามเนื้อเด่นชัดแต่ก็มีกล้ามเนื้อที่แน่นแข็งแรง ตาคมกริบดุดันอย่างกับมาเฟียใหญ่ ผมที่ถูกยอมเป็นสีเทาเหลืบดำเข้ากันดีซะจนทำให้ผู้ชายคนนี้ดูหน้ากลัว หึหึ แต่ไม่ใช่สำหรับฉันหรอกมาทำอย่างนี้แม่จะด่าให้หาทางกลับบ้านไม่ถูกเลยคอยดู
“ปล่อยนะโว๊ย อยู่ดีๆมากอดคนอื่นอย่างนี้ได้ไง เป็นเด็กขาดความอบอุ่นพ่อแม่ไม่รักรึไง ปล่อยๆๆ”
“เงียบๆก่อนฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”
“ใครมันจะไปเงียบลงว่ะ ลองให้แม่นายมาเจอสถานการณ์อย่างนี่บ้างท่านก็ไม่เงียบหรอก แล้วที่บอกจะไม่ทำอะไรนะใครมันจะไปเชื่อหน้ายังกับนักโทษพึ่งแหกคุกมา”
“อย่ามาเถียงฉัน” วอดก้าตะคอกเสียงดังใบหน้าคมเข้มส่งสายตาดุดันมาให้ฉันคงหวังจะให้ฉันกลัวแล้วเงียบไป เฮอะ!!ฝันซะเหอะ
“ไนท์ไม่กลัวหรอกแล้วกรุณาปล่อยไนท์ได้แล้ว ถ้าอยากมากก็ไปเดินเฉียดพวกชะนีอกตู้มๆโน้นไหนใครก็บอกว่ามีแต่ผู้หญิงตามหรือหมดน้ำยาจนไม่มีใครเอา” คนตรงหน้าฉันเหมือนจะไม่ได้ตั้งใจจะฟังคำที่ฉันพูดสักเท่าไหร่ก็มัวแต่มองอะไรไม่รู้ไปทั่วผับ ก่อนจะก้มมามองฉันนิดหน่อยแล้วถอนหายใจหนักๆ
“-_-* ” แล้วก็จับข้อมือทั้งสองข้างของฉันรวบเข้าหากันด้วยมือข้างเดียว(ข้อมือฉันเล็กรึเขามือใหญ่)ลากฉันออกไปจากผับ
“เฮ้ยจะพาไนท์ไปไหนปล่อยนะ”
“เงียบเหอะน่าเดี๋ยวปล่อย” เออเงียบก็ได้ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า(สู้ไม่ได้นิ)ฉันเดินตามแรงดึงของวอดก้าจนมาหยุดที่ลานจอดรถ
“บ้านเธออยู่ไหนจะไปส่ง” อะไรอยู่ดีๆก็จะไปส่งบ้านไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่
“ว่างมากขนาดพาแขกไปส่งบ้านเลยรึไง -_-+”
“ฉันมีเหตุผล”
“เหตุผลอะไรบอกมาก่อน”
“ฉันแค่เบื่อผู้หญิงที่มาตื้ออยากไปต่อกับฉันคืนนี้ฉันเลยบอกว่ามีคนจะไปด้วยแล้ว”
“เลยหาคนมาอ้าง ซึ่งคนนั้นก็คือฉัน -_-*” เฮอะ !! สงสัยชาติที่แล้วฉันจะทำบุญมาน้อยหรือไม่ก็ทำบาปมามาก‘ซวย’ ชะมัด
“ฉันจะไปส่งเธอที่บ้านเสร็จแล้วก็ทางใครทางมัน” ง่ายมากไม่ได้ถามความคิดเห็นใครเลยนะพ่อคุณ
“หน้านายก็ออกจะโหดยังกับมือปืน ทำหน้าดุใส่หน่อยเดี๋ยวก็เตลิดเปิดเปิงกันไปแล้ว โหดๆอย่างนายอะ”
“เฮ้อ~มันก็ได้แค่ที่ผับพอฉันกลับไปที่คอนโดก็มีผู้หญิงตามไปกวนอยู่ดีถ้าบอกว่ามีคนไปด้วยแล้วก็จะไม่มีใครตามไปกวน” อ๋อ~
“เสน่ห์แรงเหลือเกินนะ -_-”
“เงียบเหอะน่าไปขึ้นรถฉัน” แหนะยังมีหน้าดันหลังฉันให้ไปขึ้นรถอีก
“โว๊ยฉันมากับพี่สาวจะกลับกับนายทำไมเล่า” ขืนกลับก่อนยัยเจ้นั้นจัดมหกรรมสวดยาวแน่
“ก็โทรบอกพะ...”
“วอดก้าขา ไหนบอกว่าวันนี้จะไปต่อกับซีเชลล์ละค่ะ” ฉันและวอดก้าหันไปทางต้นเสียงเจอแม่เสือสาวในชุดเดรสเสือดาวรัดแน่นซะจนอะไรๆมันล้นทะลักออกมา อือหือมีเยอะกว่าเจ้แซลม่อนอีกวะ วอดก้าหันมามองหน้าฉันนิ่งก่อนจะกระซิบว่า ‘ขอโทษนะ’
“เรื่องที่นายลากไนท์มาหระ อุบ อื้อออ ออ อ่อย อะ” ให้ตายเถอะหมอนี้มันจูบฉันก่อนจะใช้ช่วงตัวที่สูงกว่าฉันมากดันตัวฉันไปติดกับเสาร์ขนาดใหญ่ของลานจอดรถ ถึงแม้ว่าวอดก้าจะไม่ได้ลุกล้ำไปมากกว่านั้น แต่ก็นะใครจะยอมให้คนแปลกหน้ามาจูบอยู่อย่างนี้ละ ฉันพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดแต่ก็ไร้ประโยชน์ โอ๊ยแรงเยอะชะมัดอย่าให้หลุดไปได้นะแม่จะเอาไม้หน้าสามฟาดหัวให้หลับไปเป็นเดือนๆเลยชิส์
“กรี๊ดด ดดดดด ดด วอดก้าคุณทำบ้าอะไรน่ะ” เสียงแม่เสือสาวกรี๊ดลั่นโรงจอดรถก่อนจะกระชากมือฉันออกมาจากการเกาะกุมของวอดก้า
“ยัยเด็กบ้าแกกล้ามาแย่งวอดก้าได้ยังไงวันนี้วอดก้าต้องไปกับฉัน ไอ่เด็กบ้า ยัยม้าดีดกระโหลก $%^#$^$&@!$@@............” อื้อหือตอนแรกกะจะขอบคุณที่ช่วยให้หลุดมาจากตาบ้านั้นได้สักหน่อยเล่นด่ากันซะขนาดนี้อย่าว่าแต่คำว่าขอบคุณเลยแค่หน้าก็อย่าหวังจะมอง ว่ากันขนาดนี้ตบกันเลยดีกว่าไหมป้า
“โฮ๊ยแย่งบ้าแย่งบออะไรป้า -_-^”
“ใครป้าแกฉันเพิ่งจะ23ยะ” เท่าเจ้แซลม่อลเลยแฮะแต่หน้าเลยอายุไปเยอะแล้วนะนั้น
“เออจะเท่าไหร่ก็ช่างเหอะปล่อยได้แล้วเจ็บ!!” ว่าแล้วฉันก็สะบัดมือข้างที่โดนแม่เสือสาวจับไว้แน่น แต่ว่ายังไม่ทันที่จะได้ออกแรงมากแม่เสือสาวก็กระเด็นไปกองกับพื้นกุมหน้าตัวเองไว้แล้วร้องออกมา
“กรี๊ดวอดก้าขาเด็กบ้านี้มันตบซีเชลล์ฮือๆๆ T^T”
-[]-อะไรของเธอยัยป้านี้ ดูละครหลังข่าวมากไป?
“อะไรของป้าเนี้ยใครไปตบอะไรป้าตอนไหน”
“ดูมันสิคะวอดก้ายังทำหน้าไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องได้อีก” ประโยคนั้นควรเป็นของฉันมากกว่าไหมละป้า -_-* ฉันมองหน้าวอดก้าประมาณว่าช่วยจัดการแม่เสือสาวของนายทีเฮอะ ก่อนจะมีชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามา
“มีเรื่องอะไรกันว่ะวอดก้าเสียงดังลั่นลานจอดรถเลย” แอสตันและชินเดินมาถามเหตุการณ์
“ฮือๆๆแอสตัน ชิน พวกคุณต้องช่วยซีเชลล์นะเด็กคนนี้ตบหน้าซีเชลล์”
“เด็กคนนี้น่ะนะ” คนที่ชื่อชินพูดเหมือนไม่เชื่อ ฉันใช่จังหวะที่ซีเชลล์กำลังฟ้องพวกหนุ่มๆ หยิบโทรศัพท์ กดโทรออกไม่นานก็มีคนรับสาย
ติ๊ด
‘นึกว่าตกห้องน้ำตายแล้ว เมื่อไรจะกะ....’
“รออยู่ที่รถจะกลับแล้วรีบๆมา”
ติ๊ด
ฉันตัดบทพี่แซลม่อนแค่นั้น ฉันเริ่มไม่สบอารมณ์กับเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วอยากไปให้ไกลจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดเพราะฉันไม่อยากมีเรื่อง ฉันไม่ควรมาอยู่ตรงนี้แล้วก็สถานการณ์บ้าๆนี่ตั้งแต่แรกแล้วถ้าไม่เพราะผู้ชายที่ยืนกอดอกพิงรถสปอร์ตคันหรูราคาเหยียบหลายสิบล้านของตัวเองด้วยใบหน้านิ่ง ไม่คิดแม้จะพูดอะไร ฮะๆๆฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวตลกในละครเรื่องหนึ่งที่เที่ยวไล่จับผู้ชายไปวันๆให้คนอื่นมองว่าเป็นผู้หญิงเลวๆคนหนึ่ง โดยที่ผู้ชายไม่ได้คิดจะเข้าข้างหรือแม้แต่จะมอง วอดก้าผู้ชายอย่างนายมันไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจที่สุด!!
ผ่านไปสักพักซีเชลล์พยายามเรียกร้องความสนใจจากทั้งสามหนุ่มเต็มที่โดยที่ฉันไม่พูดตอบโต้อะไรออกไปก่อนที่พี่แซลม่อนจะเดินมาพร้อมกับคนที่ชื่อโซ่มาถามถึงเหตุการณ์
“เฮ้ยมีเรื่องอะไรวะ มายืนล้อมผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเนี้ย”
“เด็กคนนี้ตบซีเชลล์ค่ะโซ่ มันจะแย้งวอดก้า” ได้ทีก็ฟ้องอีกเฮ้อ~
“แล้วแกสองคนละเกี่ยวอะไรด้วยวะไอ้แอสตัน ไอ้ชิน”
“ไม่เกี่ยวหรอกแค่ผ่านมาเฉยๆ” แอสตันเป็นคนตอบ
“วอดก้าค่ะ คุณต้องจัดการนังเด็กบ้านี้ให้ซีเชลล์นะ”
“ก็บอกว่าไม่ได้ทำ-_-^” จะอะไรหนักหนาวะ
“ซีเชลล์ฉันก็ไม่เห็นว่าเธอจะมีรอยโดนตบอะไรเลยนิ” ชินพูดขึ้น ก็ขอบคุณนะที่ยังพอมีคนเข้าข้าง
“แล้วจะเอายังไง” ถามไปตรงๆจะได้จบๆกันไป
“คุกเข่าขอโทษฉันซะ” ทุกคนหันไปมองหน้าซีเชลล์ทันทีรวมถึงวอดก้าด้วย
“ไนท์ขอโทษเขาไปเถอะเรื่องจะได้จบๆ”
“เงียบไปเลยเจ้ ก็บอกว่าไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำซิวะหรืออยากให้ทำ จะได้สงเคราะห์ให้จะเอาให้อ่วมเลย แต่จำไว้อย่างคนอย่างไนท์จะไม่คุกเข่าขอโทษใครหน้าไหนทั้งนั้น” ฉันพูดเสร็จก็จ้องเขม็งไปที่วอดก้า
“อย่ามาทำอวดเก่งกับฉันนะ ฉันยังไม่ได้เคลียร์เรื่องที่แกมายุ่งกับวอดก้าของฉันเลยนะยะ”
“คำก็ของฉัน สองคำก็ของฉัน เห็นพูดอยู่คนเดียว ผู้ชายเขาไม่เห็นเออออด้วยเลยคิดไปเองรึเปล่า แล้วอีกอย่างถ้าอยากจะให้เขารู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นของเธอก็ทำป้ายแล้วหาปลอกคอมาห้อยซะคนอื่นเขาจะได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นของคุณหอยเน่า” ขอสักหน่อยเหอะหมั่นไส้มานานล่ะ
“กรี๊ดด ดดด ดด ยัยเด็กบ้าแกเรียกใครหอยเน่าฉันชื่อซีเชลล์ตังหากกรี๊ดด ดด ดด” เรื่องปากหมาฉันไม่เป็นรองใครหรอกนะถ้าอยากจะรองก็เชิญ หึหึ
“แกกล้าดียังไงมาว่าฉัน แกรู้ไหมพ่อฉันเป็นใคร แล้วเป็นอะไร”
“เป็นใคร เป็นอะไร เป็นแค่ไส้ติ่งอักเสบหรือมะเร็งระยะสุดท้ายละ -_-*” ฉันถามด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย เบื่อจังพวกลูกคุณหนูสู้ไม่ไหวก็ใช้เส้นใช้สาย ปอดแหกสิ้นดี~
“พอได้แล้วซีเชลล์ฉันไม่ชอบให้คนมาแสดงตัวเป็นเจ้าของช่วยหยุดเสียงกรี๊ดน่ารำคาญของเธอด้วย” เฮอะเอาปากมาด้วยหรอพ่อคุณ กว่าจะพูดได้ไม่รอให้ฉันตบกับยัยป้านี้ก่อนล่ะ
“ค่ะ”
“ส่วนเธอ เป็นพี่ของเด็กคนนี้ใช่ไหม” วอดก้าหันไปพูดกับพี่แซลม่อนแทน
“พาน้องเธอกลับไปได้แล้ว” พี่แซลม่อนพยักหน้าแรงๆเชิงเข้าใจก่อนจะ รีบดึงฉันยัดให้เข้าไปในตัวรถก่อนจะรีบสตาร์ทรถออกไปทันที พอมาถึงบ้านฉันก็ไม่มีอารมณ์จะพูดอะไรกับใครแม้แต่กับพี่แซลม่อนฉันเลยเร่งเดินไปชั้นสองของบ้านเข้าห้องนอนปิดประตูเสียงดังสื่อให้รู้ว่าไม่ต้องการให้ใครมากวน
End part
ความคิดเห็น