คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
Chapter 2
มือเรียวสวยกวาดไปทั่วหัวเตียงก่อนจะคว้านาฬิกาปลุกเรือนสวย พาหัวตัวเองออกจากผ้าห่มขยี้ตามองไปยังเข็มนาฬิกา
“ฮาวว วว ว 10โมงแล้วหรอเนี้ย” คงต้องตื่นไปหาอะไรกินแล้วละ ตอนบ่ายจะได้ออกไปซื้อของเข้าครัวซะหน่อย ทุกๆวันอาทิตย์ฉันกับไนท์จะสลับเวรกันไปซื้อของเข้าครัว และอาทิตย์นี้ก็เป็นเวรของฉัน ฉันลุกขึ้นจากเตียงบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะหายเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ แล้วออกมาจากห้องนอนในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อเชิ้ตหวานๆปล่อยผมยาวตรงสีน้ำตาลอ่อนพลิ้วไปกับสายลม จริงๆแล้วฉันเป็นผู้หญิงหวานๆนะจะเปรี้ยวเฉพาะตอนไปท่องราตรีแค่นั้นแหละ เดินลงมายังครัวของบ้านเช็คของว่ามีอะไรหมดบ้าง ส่วนไนท์วันหยุดอย่างนี้ไม่เที่ยงก็บ่ายถึงจะตื่นขืนไปปลุกมันตอนนี้มีหวังโดนมันถีบออกจากห้องนอนแน่ๆ(เคารพกันเหลือเกิน -_-*) เรื่องเมื่อคืนยังไม่ได้เคลียร์กับมันเลยมาถึงก็เดินขึ้นห้องปิดประตูดัง ปัง ฉันละไม่กล้าเฉียดไปใกล้เลย
“โฮะแทบไม่มีอะไรเหลือติดครัวเลย ต้องไปเหมาของมาทั้งห้างไหมเนี้ย” จากที่คิดว่าจะออกไปตอนบ่ายคงต้องไปตอนนี้เลยแล้วล่ะ ไม่มีของให้ทำอาหารเลยถ้าขืนไนท์ตื่นมาไม่มีอะไรให้กินงานนี้บ้านแตก สำหรับไนท์แล้วเรื่องกินเรื่องใหญ่!!
ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ไปซื้อของใช่หรอกไหนๆก็ออกมาทั้งทีขอช็อปหน่อยละกัน อ่าเสื้อผ้าแบรนด์ดังๆออกคอเล็คชั่นใหม่เยอะแยะไปหมดเลยแฮะ แวะเข้าร้านประจำดีกว่าน่าจะมีอะไรน่าสนใจ
(o o !)
แต่เหมือนจะคิดผิด ผิดยังไงนะเหรอผิดที่มาเจอผู้ชายตัวสูงๆผมตั้งๆสีดำสนิทอยู่ในร้านนี้ด้วยนะซิ ใช่ผู้ชายคนนั้นเป็นใครไม่ได้นอกจากนายโซ่คนที่มันลวนลามฉันเมื่อคืนไงละฉันดวงดีไปไหม? รู้สึกเขาจะยืนรอใครอยู่นะ คงมากับสาวๆในสังกัด
“ไปดีกว่าไม่อยากอารมณ์เสีย” ว่าแล้วก็พาตัวเองออกจากร้านนี้ให้เร็วที่สุด
“อ่าวคุณแซลม่อนตอนนี้ทางร้านมีเสื้อผ้าออกใหม่เยอะแยะเลยต้องถูกใจคุณแซลม่อนแน่ๆ” ทักได้ถูกเวลามากคะคุณพนักงานถ้ามันไม่ดูเป็นการพาลจนเกินไปฉันจะไม่เข้าร้านนี้อีก
“แหะๆ ค่ะ”
“โอะโอวคุณผิวน้ำผึ้งของผมมาซื้อของหรอครับ ^^” เปล่าหรอกมานั่งรถไฟเหาะ - -* ก็อยากจะตอบอย่างนี้น่ะแต่ไม่อยากเสียเวลากับหมอนี้
“อ๋อแล้วมีแบบไหนบ้างค่ะ มีเสื้อสูทสวยๆไหมค่ะแซลม่อนกำลังอยากได้”
“มีค่ะๆเยอะเลยเชิญด้านนี้ค่ะ” ฉันเดินตามพนักงานในร้านไปทันทีโดยไม่แม้จะมองหน้านายโซ่เลย นายโซ่เดินตามมาแล้วหยุดอยู่ข้างๆฉัน
“ที่รักอ่ะไม่สนผมเลยหรอครับ” ที่รักบ้าที่รักบออะไรของแกยะ
“ตัวนี้สวยดีนะค่ะ”
“ที่รักๆๆๆอย่าทำอย่างนี้ซิ”
“ตัวนี้ก็สวยนะเข้ากับชุดที่ฉันซื้อไปเมื่อครั้งที่แล้วด้วย” ฉันหันไปพูดกับพนักงาน o.0
กรี๊ดด ดด ด หมอนี้มันใช้ขนาดตัวที่โตกว่ากั้นฉันไว้พร้อมกับก้มลงมาในระยะประชิด จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา ไหนจะกลิ่นโคโลนของผู้ชายกลิ่นมิ้นอ่อนๆจากบุหรี่ที่เขาสูบมันกำลังทำให้ฉันมึนงง แล้วจะก้มลงมาอะไรนักหนาเลา มันใกล้เกินไปแล้วนะ 0//0
“ทำบ้าอะไรของนายเนี้ย” ฉันใช่มือยันอกเขาไว้ไม่ให้เขามาใกล้มากกว่านี้ (อกแข็งมาก)
“ก็ที่รักเมินผมทำไมละ ผมคิดว่าที่รักคงมองไม่เห็นผม ผมเลยจะทำให้ที่รักมองผมใกล้ๆไงครับ ว่าไงครับเห็นรึยังหื้ม” ไม่ถามเปล่าโซ่ยังพยายามจะยื่นหน้าเขาเข้ามาใกล้น่าฉันเรื่อยๆก่อนจะมีเสียงหนึ่งมาหยุดการกระทำของโซ่ได้ทัน
“โซ่ขา ชุดนี้เหมาะกับแตงโมไหมค่ะ” อือหือดูจากหุ่นแล้วชุดเหมาะไม่เหมาะไม่รู้แต่ชื่อนี้เหมาะกับขนาดมาก แม่เจ้าจะใหญ่กว่าหน้าแล้ว ฉันใช้จังหวะที่โซ่หันไปหาผู้หญิงคนนั้นผลักเขาออกแล้วรีบสาวเท้าออกจากร้านนั้นทันทีจะอยู่ให้แม่สาวแตงโมมาด่าเอาเรอะ
“ไม่ดงไม่ดูมันแล้วเสื้อผ้าบ้าบออะไรนั้นรีบซื้อของแล้วรีบกลับดีกว่า” ยิ่งรู้ว่าอยู่ห้างเดียวกับหมอนั้นยิ่งอยากออกไปจากที่นี้ (ไม่รู้ไปเกลียดเขามาแต่ชาติปางไหน)
“เอยังขาดอะไรอีกไหมนะ” ตอนนี้บนรถเข็นของฉันเต็มไปด้วยอาหารสดมากมาย แล้วก็ขนมคบเคี้ยว ช็อกโกแลต นมสด และอุปกรทำเบเกอร์รี่ทั้งหมดทั้งมวลล้วนเป็นเครื่องบรรณาธิการให้แก่ไนท์น้องรักของฉัน ไม่อยากจะโม้หรอกว่าทั้งฉันและไนท์มีฝีมือด้านการทำอาหารชนิดหาตัวจำยากเลยละ ตลอดการเดินซื้อของของฉันผ่านไปได้ด้วยดีคาดว่านายโซ่คงไปสู่ที่ชอบๆกับแม่สาวแตงโมนั้นแล้ว
“ต้องเอารถเข็นอีกคันไหมเนี้ย -0-” พอหันไปมองรถเข็นอีกทีรู้สึกจะเยอะไปแล้วไปจ่ายเงินเลยดีกว่า พอจ่ายเงินเสร็จก็พาของทั้งหมดที่อยู่เต็มมือทั้งสองและที่คาบไว้ด้วยปากไปที่รถยัดลงไปจนหมด
“เฮ้อ~กลับได้สักที”
ฉันขับรถเข้ามาในตัวบ้านก่อจะทยอยขนของไปเก็บในครัว ก่อนจะได้ยินเสียงโวยวายอยู่ที่ห้องทานข้าวเจ้าตัวเล็กคงตื่นมาแล้วไม่เจอของกิน เดี๋ยวก็เดินมาหาฉันในครัวเชื่อซิ
“เจ้~~~ทำไมไม่มีอะไรกินเลยหิวววววว ว” นั้นไงยังไม่ทันขาดคำดีเลย
“ฉันพึ่งไปซื้อของมาในครัวมันไม่มีของให้ทำอาหารเลย เอาขนมไปกินรองท้องก่อนแล้วกันเดี๋ยวทำอะไรให้กิน” ไนท์พยักหน้าเชิงเข้าใจเดินไปรื้อขนมออกมาแล้วหอบไว้เต็มอ้อมแขนก่อนจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่น (เอาไปกินรองท้องหรือกะอิ่มเลยน่ะ -_-+) รู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมเวลาที่ไปซื้อของแต่ละทีต้องหอบของมายังกับไปเหมามาทั้งห้าง
“ลงมือทำอาหารดีกว่า” ฉันเองก็หิวแล้วด้วยการซื้อของสูบพลังงานฉันไปเยอะอยู่นะ
ติ๊ง หน่องง ง~ ติ๊ง หน่องง ง ง~
“ใครมากดอ๊อดหน้าบ้านเนี้ย ไนท์ออกไปดูหน่อยใครมา”
Part โซ่
วันนี้ผมออกมาเดินห้างคู่ควงผมครับเมื่อวานพลาดจากแม่สาวผิวน้ำผึ้งก็เลยกลับห้องไปแบบเซ็งๆได้นอนเร็วเลยตื่นมาเดินห้างแม่สาวทรงโตตอนสายๆได้ ปกติผมจะตื่นตอนบ่ายสองบ่ายสามโน้น
“โซ่ขาเดี๋ยวแตงโมไปเปลี่ยนชุดมาให้ดูนะคะ” ผมพยักหน้าให้เขาก่อนจะเดินมาด้านนอกรู้สึกเบื่อแม่แตงโมแล้วแฮะคงต้องเปลี่ยนคนใหม่แล้ว
“อ่าวคุณแซลม่อนตอนนี้ทางร้านมีเสื้อผ้าออกใหม่เยอะแยะเลยต้องถูกใจคุณแซลม่อนแน่ๆ”
“แหะๆ ค่ะ” หื้มนั้นยัยผิวน้ำผึ้งของผมนิโชคดีแต่เช้าโอะสายๆซิ ว่าแล้วก็เดินเข้าไปทักสักหน่อยดีกว่า
“โอะโอวคุณผิวน้ำผึ้งของผมมาซื้อของหรอครับ ^^”
“อ๋อแล้วมีแบบไหนบ้างค่ะ มีเสื้อสูทสวยๆไหมค่ะแซลม่อนกำลังอยากได้” แหนะเมินกันอีกนะคนสวย
“มีค่ะๆเยอะเลยเชิญด้านนี้ค่ะ” เดินตามพนักงานในร้านไปทันทีโดยไม่แม้จะมองหน้าผมเลย ผมเลยเดินตามไปหยุดอยู่ข้างๆเธอ
“ที่รักอ่ะไม่สนผมเลยหรอครับ” ดูท่าทางเธอจะไม่ชอบคำว่าที่รักนะ
“ตัวนี้สวยดีนะค่ะ”
“ที่รักๆๆๆอย่าทำอย่างนี้ซิ” ผมเลยย้ำคำว่าที่รักเข้าไปอีก
“ตัวนี้ก็สวยนะเข้ากับชุดที่ฉันซื้อไปเมื่อครั้งที่แล้วด้วย” เมินกันดีนักใช่ไหมครับคนสวยได้
ผมใช้ความได้เปรียบเรื่องขนาดตัวกักตัวเธอไว้โดยใช้แขนทั้งสองข้างเกาะราวแขวนเสื้อผ้าแล้วเบียดตัวเข้าไปชิดตัวเธอเรื่อยๆ ก้มลงมองหน้าเธอชัด พอมามองใกล้ๆแล้วเธอเป็นผู้หญิงที่น่าหลงใหลอีกคนไม่หวานมากแต่ก็ไม่ใช่ผู้หญิงเปรี้ยวจี๊ดเหมือนตอนที่ผมเจอในผับแล้วเธอเป็นคนยังไงกันแน่? ในตาสีฟ้าคู่นั้นเหมือนมีมนต์สะกดไม่ให้ผมละสายตาออกจากแววตาคู่สวย ผมยังได้กลิ่นกายสาวที่เย้ายวนมากเหลือเกินหากเป็นผู้หญิงคนอื่นผมคงไม่รอช้าที่จะพาเธอไปทำในสิ่งที่ใจผมต้องการแต่กับคนตรงหน้าผมอยากถนอมเธอ
“โซ่ขา ชุดนี้เหมาะกับแตงโมไหมค่ะ” ผมคงต้องเขี่ยผู้หญิงคนนี้ไปไกลๆตัวแล้วล่ะ ดูซิคนสวยของผมหนีผมไปแล้ว
ตอนนี้ผมตัดสัมพันธ์กับแตงโมและไล่ผู้หญิงคนนั้นไปแล้วซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับพวกผมที่เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น ผมพยายามตามหาคนสวยของผมทุกร้านในแผนกเสื้อผ้าผู้หญิงแต่ก็ไม่เจอ
“เฮ้อ~ไปไหนของเธอนะยัยผิวน้ำผึ้ง” ผมเองก็ไม่รู้เหมือนว่าทำไมผมถึงได้สนใจเธอมากกว่าทุกคนหรือเพราะผมจะ ‘ชอบ’ เธอซะแล้ว
“ขอบคุณครับพระเจ้า” จากที่ผมตั้งใจจะกลับคอนโดพระเจ้าก็มาเข้าข้างผมซะก่อน ผมเห็นเธอกำลังพยายามนำของที่ซื้อยัดใส่รถของเธอ
“ซื้อขนาดนั้นกะไว้ใช้ทั้งปีเลยรึไง” ผมจะเดินไปหาเธอแต่ก็ต้องฉะงักเท้าเพราะผมคิดอะไรดีๆขึ้นมาได้
“ผมอยากรู้จักบ้านคุณจัง หึหึ”
ตอนนี้ผมมายืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งเป็นบ้านสองชั้นขนาดไม่โตมากมีสนามหญ้าและกระท่อมไม้ไว้นั่งเล่นมีทั้งต้นไม้ดอกไม้เต็มไปหมดบ้านนี้ดูร่มรื่นมากๆ
ติ๊ง หน่องง ง~ ติ๊ง หน่องง ง ง~
ไหนๆก็มาถ้ำเสือแล้วบุกมันเลยละกัน รอสักพักก็มีคนมาเปิดประตูรู้สึกจะเป็นยัยตัวเล็กที่มีเรื่องเมื่อวานนะ เธอน่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องมากกว่าเพราะเธอไม่มีเค้าความเป็นลูกครึ่งเลย สังเกตดีๆแล้วเธอขาวมากๆเลยครับยิ่งใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นสีซีดขาดเป็นริ้วกับเสื้อแขนกุดตัวโคร่งสีดำตัดกับผิว เธอคงจำผมไม่ได้ขมวดคิ้วใหญ่เลย
“สวัสดีคระ / มาหาใคร” อื้อหือมนุษยสัมพันธ์ดีมาก ว่าไหมครับ
“จำพี่ไม่ได้หรอครับ ^^” เล่นด้วยสักหน่อยดีกว่าน่ารักดีเด็กคนนี้ เธอมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้ผมแทบจะลงไปดิ้นกับพื้น
“ก็หล่อดีนะ แต่ไนท์คิดว่าเราคงไม่รู้จักกันหรอกเชื่อซิ เพราะไนท์ไม่คบคนนิสัยไม่ดี” ประโยคเมื่อกี้เด็กคนนี้ต้องการสื่อจะอะไรกับผมหรอครับ -_-* (แกมันไม่น่าคบไง)
“คงมาหาเจ้ละซิรอแป๊บเดี๋ยวเรียกให้”
“ทำไมไม่ให้พี่เข้าไปรอในบ้านด้วยละครับ”
“ในบ้านไนท์มีของมีค่าเยอะ ^^” จบประโยคก็เดินจากไป ต้องการจะสื่ออะไรอีกแล้วละครับน้องแล้วไอ้รอยยิ้มกวนๆนั้นอีกคงไม่ได้จะหาว่าผมเป็นพวก18มงกุฎหรอกนะ 0. 0”
“เจ้ๆๆๆ เจ้โว้ยมีผู้ชายมาหา”
“อะไรของแกผู้ชายที่ไหน แล้วทำไมไม่พาเข้ามานั่งข้างใน” เสียงของสองพี่น้องคุยกัน
“หน้าตาเขาเหมือนโจรเหมือนขโมย เลยปล่อยไว้หน้าบ้านนั้นแหล่ะ”
- 0 - นั้นไงนี้ผมหน้าตาแย่ขนาดนั้นเลยหรอครับ
End part
“เจ้ๆๆๆ เจ้โว๊ยมีผู้ชายมาหา”
“อะไรของแกผู้ชายที่ไหน แล้วทำไมไม่พาเข้ามานั่งข้างใน” เรื่องโวยวายละที่หนึ่งเลยเด็กคนนี้ ฉันเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อดูว่าผู้ชายที่หน้าเหมือนโจรเหมือนขโมย -_-^ที่ไนท์ว่าเป็นใคร
“เฮ้ย!! นาย”
“^^”
“มาได้ไง”
“ตามที่รักมาจากห้าง”
“มารยาทดีเกินไปรึเปล่าหะ”
“ก็ที่รักไม่ยอมพูดกับผม ผมก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ แล้วที่รักจะบอกผมได้รึยังว่าที่รักชื่ออะไร”
“ไม่บอก - -+”
“งั้นผมจะเข้าไปในบ้านรอจนกว่าที่รักจะยอมบอก”
“ใครอนุญาต”
“น่าๆๆไม่ต้องเกรงใจหรอก” -[]- ใครไปเกรงใจนายตอนไหน
“โว้ยจะเอาอะไรหนักหนาไม่บอกก็คือไม่บอก แล้วก็ไม่ให้เข้าด้วยจะไปไหนก็ไปเกะกะหน้าบ้าน”
“ไม่ไปจนกว่าจะบอก” ทำไมดื้ออย่างนี้เนี้ย
“ชื่อแซลม่อน อายุ23ปี สถานะโสด อนาคตคาดว่าจะขึ้นคาน เนื่องจากขี้บ่น” แน่นอนมันไม่ใช่เสียงฉัน
“ไนท์แกยุ่งอะไรด้วยเนี้ยไปกินข้าวไป”
“เจ้จะเล่นตัวอะไรหนักหนาละบอกๆเขาไปเหอะ มัวแต่ยืนทะเลาะกันเดี๋ยวชาวบ้านเข้าได้ด่าเอาหรอก”
“ฮึ๊ย!รู้แล้ว นายก็กลับไปซิมายืนทำหน้าม่ออยู่ทำไมล่ะ” ว่าแล้วก็สะบัดตัวเดินหนีเข้ามาทันทีปล่อยนายโซ่ไว้กับไนท์
Sp.
“^^” โซ่ยิ้มให้ไนท์
“ไม่ต้องยิ้มไม่ได้คิดจะช่วย”
“.........?”
“ก็บอกแล้วว่าไม่อยากให้เข้ามาในบ้านเพราะของมีค่าในบ้านไนท์มันเยอะ ^^”
ปัง!!
0[]0
ปิดประตูใส่หน้าด้วยอ่ะT^T
ความคิดเห็น