คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1
Chapter 1
“เฮ้ยๆๆๆดูนั้นดิ ผู้ชายโต๊ะโน้นหล่อวะอร้ายยยสเป็คเจ้ >//<”
“มีผู้ชายคนไหนบ้างละที่ไม่ใช่สเป็คเจ้ -_-^ ”
“นี้แกเห็นฉันบ้าผู้ชายขนาดนั้นเลยรึไง”
“เออ!!”
“ง่ะ T^T ไม่ต้องตอบตรงขนาดนั้นก็ได้มั่ง” สาวสวยผิวสีน้ำผึ้งในตาสีฟ้าเอ่ยอย่างงอนๆ วันนี้ Ardency Club เป็นสถานที่ให้แซลม่อนลูกครึ่งสาวไทยฝรั่งเศส ที่มาในชุดเดรสสีดำยาวแค่ครึ่งน่องเป็น เดรสเกาะอกรัดรูปเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งรับกับรูปร่างสูงเพรียวของหญิงสาวใบหน้าเรียวรูปไข่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางนาๆชนิดส่งให้เธอยิ่งดูสวย เปรี้ยว เฉี่ยว และเซ็กซี่ช่างเร้าร้อนเข้ากับสถานที่ที่เธอจะใช้ปลดปล่อยความรู้สึกเบื่อหน่ายไปในค่ำคืนนี้
“แล้วเจ้คิดยังไงถึงได้มาคลับนี้เนี้ย”
“เพื่อนฉันมันบอกมาอีกที เห็นบอกว่านักร้องของที่นี้หล่อลากกกก >///<”
“สุดท้ายก็เรื่องผู้ชาย”
“แน่นอนระดับเจ้ซะอย่าง เรื่องผู้ชายเคยพลาดที่ไหนละ”
“เออรู้ -_- แต่คิดว่าจะไขว่คว้าขนาดนี้”
“นี้จะว่าอะไรฉันก็ให้มันน้อยๆหน่อยเกรงใจกันนิดหนึ่งอย่างน้อยฉันก็พี่แกนะยะชิ”
“ถามจริงเหอะเจ้ เจ้ไม่เบื่อบ้างรึไงเที่ยวมันแทบจะทุกวันไม่เห็นจะมีอะไรนอกจากนั่งจิบเหล้ากับดูผู้ชายเนี้ย”
“แล้วอยู่บ้านมันมีอะไรดี ฉันไม่ใช่แม่หนอนหนังสืออย่างแกนะที่เอาหนังสือให้สักเล่มแล้วจะนั่งแช่เป็นชั่วโมงๆโดยไม่สนใจใครได้”
“ไม่ได้จะให้เจ้อยู่แต่ที่บ้านสักหน่อย แค่สงสัยว่ามันสนุกตรงไหนเหล้าอยู่ที่บ้านมันก็กินได้ ผู้ชายนี่ยิ่งง่ายแค่เจ้ชายตามองก็แทบจะกระโจนมาใส่ แต่ไม่เห็นเจ้จะสนใจใครสักคน”
“โหยแกนี้ไม่เก็ทอะไรเลยวะกินเหล้าอยู่บ้านมันจะไปสนุกอะไรมันไม่ได้บรรยากาศเว้ย ส่วนเรื่องผู้ชายเนี้ยฉันยังไม่เจอคนที่ใช่วะ”
“จะมีหรือไม่มีไอ้บรรยากาศบ้าบอนั้นช่างเหอะ แต่มันเดือดร้อนชาวบ้านคนจะหลับจะนอนลากมาทำซากอะไรวะ”
“โอ๋ๆๆคุณน้องสุดที่รักของคุณพี่เดี๋ยวพี่ให้สตางค์ไปกินขนมนะอย่างอแง อ๊ะ!!นั้นวง The Wild ขึ้นแล้วอ๊ายยยหล่อสมคำล้ำลือ^. ^” เมื่อเห็นว่าคนมาด้วยทำท่าจะเถียงก็เปลี่ยนเรื่องมันซะเลย
เสียงเฮลั้นเมื่อซาวด์ดนตรีร็อคกระแทกกระทั่นดังสนั่นทั่วคลับ ตามด้วยเสียงกรี๊ดจากสาวๆเมื่อแสงไฟทุกดวงในผับสาดส่องไปยังเหล่าหนุ่มหล่อ The Wild…..
“หล่อจริงๆเลยวะโหยพ่อคุณใช่คนกันรึเปล่าพ่อเทพบุษซาตานของชั้น” อะแฮ่ม!! นี้ฉันแซลมอนคนสวยเองนักท่องราตรีอีกคนหนึ่งตอนนี้สายตาฉันมองตรงไปยังเวทีที่มีหนุ่มหล่อทั้ง4คนยืนประจำตำแหน่งของตนแม้จะอยู่ห่างไกลแค่ไหนฉันก็สามารถแยกได้ว่าใครเป็นใคร ถามว่าฉันเพิ่งเคยมาที่นี้ครั้งแรกแล้วไปรู้จักคนพวกนั้นได้ยังไงน่ะหรอโฮะๆๆฉันก็ไปสืบจากเพื่อนๆนักท่องราตรีด้วยกันมานะซิ ฉันนะเตรียมตัวมาดีข้อมูลต้องเปะ(เฉพาะเรื่องผู้ชาย ^o^)คนแรกหนุ่มหล่อหลังกลองชุดราคาแพงเจ้าของเรือนผมน้ำตาลประกายแดงเข้มที่ถูกซอยไล่ลงมาประบริเวณลำคอยาวแม้ใบหน้าจะดูหวานแต่ด้วยสายตาที่ร้อนแรงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเซ็กซี่กลับทำให้เขากลายเป็นผู้ชายที่เร้าร้อนซะจนทำหัวใจใครหลายๆคนสั่นได้ไม่อยาก มือกลองหรอมือกลองๆๆๆ แอสตัน!!ใช่ๆผู้ชายคนนั้นชื่อแอสตันรู้สึกจะเป็นลูกครึ่งไทยสเปนด้วย คนถัดไปหนุ่มหล่อกะหล่อนที่กำลังวาดลวดลายกับเบสคู่ใจพร้อมกับการยกยิ้มมุมปากโชว์รอยยิ้มสุดเจ้าเล่ห์เพื่อนฉันบอกว่าคนนี้มีฉายาว่าหมาป่าเจ้าเล่ห์แล้วยังบอกอีกว่าใครที่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นใกล้ๆต้องละลายจนต้องเดินต้อยๆๆตามหลังหมอนี้ไปเลยล่ะ เหอะแต่ฉันว่ามันน่าหมั่นไส้มากกว่านะแล้วถ้าไม่เข้าข้างตัวเองมากจนเกินไปฉันเห็นหมอนี้มันจ้องฉันแถมด้วยยิ้มหมาป่าบ้าบออะไรนั้นให้อีก พูดตรงๆเลยนะไม่ค่อยถูกชะตาเลยให้ตายเหอะ ถึงฉันจะบ้าผู้ชายแค่ไหนขอเว้นหมอนี้ไว้สักคนละกันแม้จะหล่อมากแค่ไหนก็ตามทีไม่ชอบหน้าเลยจริงๆ อ้อหมอนี้ชื่อ โซ่ ส่วนคนที่3อ๊ายๆๆไม่อยากจะบอกหรอกว่าคนนี้นี่แหละที่ทำให้ฉันมานั่งจิบเตกิล่าอยู่ที่ผับแห่งนี้ ชิน นักร้องนำและหัวหน้าของวง เจ้าของเสียงร้องสุดฮาร์ทคอกระชากอารมณ์ (กระฉากใจฉันด้วย) หนุ่มลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นผู้มีรอยยิ้มอบอุ่น ตอนฉันเจอรูปครั้งแรกลมแทบจับคนอะไรไม่รู้แค่ทำหน้านิ่งๆก็ว่าหล่อแล้วแต่พอยิ้มเท่านั้นแหละอ๊ายแม่จ้าหนูเจอเนื้อคู่แล้ว ^0^ ที่รักจ้าที่รักหล่อที่สุดเลยอ่ะ คนสุดท้ายคนนี้ยอมรับเลยว่าหล่อมากหล่อกว่าสามคนนั้นอีก แต่น่ากลัวอ่ะ T^T หนุ่มหล่อร้ายดิบเถื่อนสไตร์ร็อคของแท้ เพื่อน(อีกแล้ว)บอกว่าเขาเป็นลูกครึ่งเสี้ยวไทยเกาหลีแล้วก็อเมริกา ใครที่มาหาเรื่องเขาต้องเข้าไปหยอดข้าวต้มที่โรงพยาบาลทุกรายไปแล้วไหนจะสายตาที่ฆ่าคนได้นั้นอีก วอดก้า นายจะเป็นมือกีต้าร์หรือมือปืนจ๊ะเอาให้ชัวร์ ฉันคิดว่าถ้าเขาจะเปลี่ยนอาชีพไปเป็นมาเฟียคงไม่ใช่เรื่องยากนักหรอก
แต่ที่เล่ามาทั้ง4หนุ่มก็มีคำจำกัดความแบบเดียวกันคือ ‘เลวดิบเถื่อน’ ที่แน่ๆเรื่องเลวๆที่ว่าคงไม่พ้นเรื่องผู้หญิงถือได้ว่าเป็นตำนานเลยก็ว่าได้ ง่ายๆคือผู้หญิงคนไหนที่มีความสัมพันธ์กับพวกเขาได้เกินอาทิตย์หนึ่งได้ถือว่าเก่งมากเลยทีเดียว แต่ถึงสาวๆจะรู้ๆกันอยู่แต่ก็ยังอยากจะได้เคียงคู่กับพวกเขาสักคืนก็ถือว่าดีมากแล้ว ไม่เข้าใจจริงๆผู้หญิงสมัยนี้เขาคิดอะไรกันอยู่ เห็นฉันเที่ยวบ่อยอย่างนี้แต่ขอโทษฉันหัวโบราณนะแม้จะบ้าผู้ชายแค่ไหนฉันก็ไม่ทำตัวใจง่ายไปวันๆหรอก สวยแต่มีสมองน่ะ อ่าพอแล้วดีกว่าตอนนี้ฉันขอไปออกสเต็ปแดนซ์ซะก่อนนะ
หลังเวทีเมื่อการแสดงจบลง
“เฮ้ยเมื่อกี้เจอสาวใส่ชุดแดงส่งสายตาแบบว่าร้อนแรงพอๆกับชุดมาให้ ต้องไปดับความเร้าร้อนให้สักหน่อยไปละ” ยังไม่ทันที่แอสตันจะได้นั่งพักก็บอกกับเพื่อนๆว่าตนเจอเหยื่อสำหรับเล่นสนุกในคืนนี้แล้ว ก่อนเดินออกจากห้องพักไป
“แล้วแกล่ะไอ้โซ่ยังไม่เจออีกรึไง” ชินถามโซ่ที่ยืนสูบบุหรี่ยืนอยู่ริมกระจกบานใหญ่สามารถมองบรรยากาศได้ทั่วทั้งผับ
“เจอแล้ววะตั้งแต่ขึ้นเวที สาวผิวสีน้ำผึ้งชุดดำแนบเนื้อเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งเห็นแล้วเตะตาวะ ไหนจะเนินอกอวบอิ่มนั่นอีก และไหนจะขายาวๆนั่นอีก ให้ตายนึกว่าซุปเปอร์โมเดลมาเที่ยวผับ สวยกว่าดารานางแบบที่ฉันเคยคั่วมาอีกวะ ถ้าไม่ติดว่าต้องเล่นดนตรีนะกระโจนใส่ไปนานแล้ว”
“แล้วมัวมายืนหล่ออะไรอยู่ตรงนี้ล่ะว่ะครับไม่รีบไปกระโจนใส่”
“พักเอาแรงก่อน ท่าทางจะไม่เล่นด้วยตอนส่งยิ้มให้ดันมาถลึงตาใส่ น่าจับมาตีก้นจริงๆเลย” ไม่ว่าเปล่าโซ่กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มเบาๆบ่งบอกว่าเขาเจอเรื่องสนุกเข้าแล้ว
“เจ้ไปห้องน้ำแป๊บนะเดี๋ยวมา” ลืมบอกไปวันนี้โอะไม่ซิทุกวันตังหากฉันจะต้องลากลูกพี่ลูกน้องสุดที่รักมาด้วย สาวบอบบาง ผิวสองสี(ขาวอมชมพู) ผิวมันขาวจัดมากเพื่อนฉันตอนเจอมันครั้งแรกยังถามเลยว่ามีน้องเป็นคนหรือหลอดนีออนสะท้องแสงซะ มันชื่อ ไนท์ จริงๆมันเป็นคนหน้าหวานนะก็ตาโตๆเป็นประกายๆหน่อย หน้ารูปไข่ ปากสีแดงอิ่ม ทำผมลอนใหญ่ฟูนิดๆ แต่มันไม่ชอบหรอกหน้าหวานๆอ่ะต้องเอาสโมคกี้อายด์มาเขียนตาให้มันดูดุๆ ใส่กางเกงยีนส์สีซีดๆเสื้อแขนกุดตัวโคร่งคลุมทับด้วยแจ็คเก็ตยีนส์สีเดียวกับกางเกงทั้งนี้ทั้งนั้นยีนส์ของมันทั้งเสื้อและกางเกงต้องมีรอยขาดเป็นริ้วๆรอยแปะนั้นปะนี้เต็มไปหมด เคยถามมันอยู่ครั้งหนึ่งว่าทำไมชอบใส่แนวนี้จังมันตอบง่ายๆแต่เล่นเอาฉันแทบหงายหลัง ‘เซอร์เทรนไงเจ้’ เทรนบ้า เทรนบออะไรของแก -_-^ ติสไปปะ?
“เหนื่อยจังถ้าจะโยกมากไปหน่อยแหะไนท์กลับมาคงต้องกลับเลย แต่ก็คุ้มนะได้เจอสุดหล่อแล้วด้วยฝันดีแน่ๆคืนนี้ ^///^” ระหว่างที่จิบเหล้ารอน้องสาวกลับมาฉันรู้สึกได้ถึงแรงโอบที่ไหล่จึงหันไปมอง (ใครบังอาจมาลวนลามฉันเนี้ย) ผมตั้งๆสีดำสนิท คิ้วเข้มถูกเจาะด้วยหมุดสีดำสนิท จมูกโด่งรับกับใบหน้า แววตาทะเล้น ร้อยยิ้มกวนอวัยวะเบื้องล่าง ใช่แน่ๆไอ้หมอนี้ ‘โซ่’
“ปล่อย” มันปล่อยก็จริงนะ แต่ปล่อยจากโอบไหล่มาเป็นโอบเอวฉันจากด้านหลังแทน -_-^ ดี เลิศมากๆ
“^^”
“ฉันหมายถึงอย่ามาแตะต้องตัวฉันฟังภาษาคนไม่เข้าใจรึไงหะ”
“อ้าว ภาษาคนหรอกเหรอครับผมคิดว่าเป็นภาษานางฟ้าซะอีก” เสี่ยว เสี่ยวมากๆอย่าบอกนะว่าที่ผู้หญิงตามแกต้อยๆก็เพราะประโยคเน่าๆพวกนี้ ให้ตายเหอะรสนิยมแย่ชะมัด
“ปล่อยๆๆๆ วุ่นวายอะไรนักหนา”
“บอกชื่อผมก่อนสิครับ”
“แม่นายชื่ออะไรละ”
“อ่าอยากเป็นแม่ของผมหรอครับ อย่าดีกว่ามาเป็นแม่ของลูกผมจะดีกว่านะครับ ^^”
“พอเลยไปหาแม่ของลูกที่อื่นที่นี้มีแต่แม่จะตบให้!!”
“ดุจัง ^^” หน้าตาสำนึกมาก สำนึกขนาดเอาหน้ามาซุกที่ซอกคอของฉัน ส่วนฉันก็พยายามหลบเต็มที่ทั้งดันทั้งผลักดูท่าแรงฉันจะไม่มีประโยชน์กับหมอนี้เลยแหะทึกเป็นบ้า ยื้อกันอยู่สักพักสุดท้ายฉันก็ดันหน้าหมอนี้ออกสำเร็จ เล่นเอาหอบเลยละไว้ใจไม่ได้จริงๆ ฉันเหล่ตามองเขาอย่างระแวง ส่วนหมอนั้นนะหรอ ^^ยังคงยิ้มระรื่นไม่ได้รู้สึกผิดสักนิด หน้าแกทำจากอะไรเนี้ยด้านเป็นบ้า!!
“ไอ้ไนท์มันไปนอนหลับในห้องน้ำรึไงทำไมยังไม่กลับอีกรำคาญไอ้หมาโรคจิตตัวนี้จะแย่” บ่นกับตัวเองเบาๆ
“มากับเพื่อนหรอครับ”
“ยุ่ง!!”
“อย่าใจร้ายกับผมมากนักซิครับที่รัก เรื่องของที่รักก็เหมือนเรื่องของผมแหละ^^”
“ใครที่รักนะ....”
‘ ~~~~~’
ติ๊ด
“นึกว่าตกห้องน้ำตายแล้ว เมื่อไรจะกะ...”
‘รออยู่ที่รถจะกลับแล้วรีบๆมา’
ติ๊ด
“เย้ย ไอ้เด็กบ้าคิดจะวางก็วางง่ายๆอย่างนี้เลยหรอวะ ใครไปทำอะไรให้มันหงุดหงิดรึไง” ปกติไนท์ไม่ฮาร์ทคอขนาดนี้นี่หว่า มันออกแนวกวนประสาทมากกว่า
“ถอยจะกลับแล้ว”
“รีบไปไหนพึ่งเที่ยงคืนเอง อีกอย่างคุณผิวน้ำผึ้งยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลย”
“ผิวน้ำผึ้ง -_-?”
“ก็คุณไม่ยอมบอกชื่อผมนี่ครับ ผมเรียกคุณว่าผิวน้ำผึ้งนี้แหละ”
“เรื่องของนายเหอะหลีก” ว่าแล้วฉันก็ผลักอกนายโซ่แล้วเดินออกมาบริเวณลานจอดรถ แต่อีตาโซ่มันยังคงเดินตามฉันมาอยู่ เอาอะไรกับฉันมากมายเนี้ย ทำไมคนที่มาเดินตามฉันไม่ใช่ชินนะเฮ้อ~
พูดถึงชิน ชินก็มาหรือเราจะเป็นเนื้อคู่กัน ^0^ กรี๊ดด ด ดด ไม่ใช่แค่ชินนะที่ยืนอยู่ยังมีแอสตัน กับวอดก้ายืนคล้ายๆกับล้อมใครไว้ หื้มจะมีเรื่องหรอใครนะที่โง่ชะมัดไปมีเรื่องกับพวกนี้เดินไปดูใกล้ๆดีกว่า ตัวขาวๆ บางๆ แต่งตัวแนวเซอร์เทรน
เซอร์เทรน? 0.o
เซอร์เทรน = น้องฉัน
น้องฉัน = ไนท์
ไอ้ไนท์?
o[]0
ไอ้เด็กเวรแกบ้าไปแล้วหรอ อยากอยู่บนโลกแค่อายุ 20 ปีช่ายม่ายยย ฉันรีบหันไปหานายโซ่แล้วขอให้เขาเข้าไปถามเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนฉันก็เกาะหลังโซ่แน่นเลยล่ะ กลัววอดก้าอ่ะ T^T
“เฮ้ยมีเรื่องอะไรวะ มายืนล้อมผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเนี้ย”
“เด็กคนนี้ตบซีเชลล์ค่ะโซ่ มันจะแย้งวอดก้า”
“ซีเชลล์นี้ใครอ่ะ” ฉันกระซิบถามโซ่ถึงผู้หญิงที่ใส่เดรสสายเดี่ยวลายเสือดาวที่ยืนเกาะแขนวอดก้าแน่นแถมด้วยการเอาหน้าอกที่มันล้นๆออกมาเบียดไปกับแขนแกร่งนั้นอย่างจงใจ
“คู่นอนของไอ้วอดก้ามันน่ะ” อ๋อ~เด็กในสังกัด
“แล้วแกสองคนละเกี่ยวอะไรด้วยวะไอ้แอสตัน ไอ้ชิน”
“ไม่เกี่ยวหรอกแค่ผ่านมาเฉยๆ” แอสตันเป็นคนตอบ
“วอดก้าค่ะ คุณต้องจัดการนังเด็กบ้านี้ให้ซีเชลล์นะ” พูดอีกก็เบียดหน้าอกเข้าไปอีก พอเหอะแม่คุณมันจะแตกอยู่แล้วนะนั้น
“ก็บอกว่าไม่ได้ทำ-_-^” เออๆน้องฉันบอกไม่ได้ทำคือไม่ได้ทำดิ น้องฉันไม่เคยลงไม้ลงมือกับใครหรอกนอกจากฉัน - -*
“ซีเชลล์ฉันก็ไม่เห็นว่าเธอจะมีรอยโดนตบอะไรเลยนิ” ชินพูดขึ้นแหมะๆๆพูดปกป้องน้องเราด้วยปลื้มจังเลยคุณเนื้อคู่
“แล้วจะเอายังไง” ถามชวนหาเรื่องมากน้องรัก
“คุกเข่าขอโทษฉันซะ” ทุกคนหันไปมองหน้าซีเชลล์ทันทีรวมถึงวอดก้าด้วย
“ไนท์ขอโทษเขาไปเถอะเรื่องจะได้จบๆ”
“เงียบไปเลยเจ้ ก็บอกว่าไม่ได้ทำก็คือไม่ได้ทำซิวะหรืออยากให้ทำ จะได้สงเคราะห์ให้จะเอาให้อ่วมเลย แต่จำไว้อย่างคนอย่างไนท์จะไม่คุกเข่าขอโทษใครหน้าไหนทั้งนั้น” เอาแล้วไงนิสัยไม่ฟังใครมันกลับมาอีกแล้วเห็นตัวเล็กๆบางๆอย่างนี้น้องฉันมันซ่าอย่าบอกใครเลย นิสัยดื้อไม่เข้ากับหน้าหวานๆมันเลย
“อย่ามาทำอวดเก่งกับฉันนะ ฉันยังไม่ได้เคลียร์เรื่องที่แกมายุ่งกับวอดก้าของฉันเลยนะยะ”
“คำก็ของฉัน สองคำก็ของฉัน เห็นพูดอยู่คนเดียว ผู้ชายเขาไม่เห็นเออออด้วยเลยคิดไปเองรึเปล่า แล้วอีกอย่างถ้าอยากจะให้เขารู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นของเธอก็ทำป้ายแล้วหาปลอกคอมาห้อยซะคนอื่นเขาจะได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นของคุณหอยเน่า”
หน้าทุกคนในตอนนี้
o.0 ปลอกคอ
หอยเน่า 0[]0
“กรี๊ดด ดดด ดด ยัยเด็กบ้าแกเรียกใครหอยเน่าฉันชื่อซีเชลล์ตังหากกรี๊ดด ดด ดด”
ลืมบอกไปอีกอย่างเห็นฉันปากหมามันก็มีแค่ตัวสองตัวแค่นั้นแหละที่อยู่ในปาก แต่สำหรับน้องฉันมันมีเป็นฝูง ให้ตายเหอะไปเรียกเขาหอยเน่าได้ยังไง ที่แกเรียนอินเตอร์แล้วได้เอบวกๆๆมาเนี้ยไปทุจริตข้อสอบมารึไงถึงได้แปลชื่อเขามั่วขนาดนี้ แซลม่อนจะเป็นลม
“แกกล้าดียังไงมาว่าฉัน แกรู้ไหมพ่อฉันเป็นใคร แล้วเป็นอะไร” ถ้าฉันจำไม่ผิดรู้สักจะเป็นนักการเมืองนะ
“เป็นใคร เป็นอะไร เป็นแค่ไส้ติ่งอักเสบหรือมะเร็งระยะสุดท้ายละ -_-*” ไนท์ถามด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายเต็มที แม่เสือสาวสายเดี่ยวตั้งท่าจะกรี๊ดลั่นอีกครั้ง (ฉันว่าที่ชินกับแอสตันมาอยู่ในเหตุการณ์ด้วยคงไม่ใช่เพราะเดินผ่านมาเจอหรอกคงเพราะได้ยินเสียงยัยนี่มากกว่าชัวร์) วอดก้าก็เอ่ยขัดขึ้นมาซะก่อน
“พอได้แล้วซีเชลล์ฉันไม่ชอบให้คนมาแสดงตัวเป็นเจ้าของช่วยหยุดเสียงกรี๊ดน่ารำคาญของเธอด้วย”
“ค่ะ” หงอเลยฮ่าๆๆ
“ส่วนเธอ เป็นพี่ของเด็กคนนี้ใช่ไหม” ว่าซีเชลล์ก่อนแล้วก็ตะหวัดสายมาที่ฉันเล่นเอาสะดุ้งโหยงเลย(น่ากลัวอ่ะ T^T)
“พาน้องเธอกลับไปได้แล้ว” ฉันพยักหน้าแรงๆเชิงเข้าใจก่อนจะออกมาจากที่กำบังของฉัน(หลังของโซ่)รีบดึงมือน้องสุดที่รักแล้วยัดให้เข้าไปในตัวรถก่อนจะรีบสตาร์ทรถออกไปทันที ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ลูกยังมีชีวิตรอดต่อไปในวันข้างหน้า อาเมน
“อะไรว่ะไอ้วอดก้าเหยื่อฉันไปแล้วยังไม่ทันได้รู้ชื่อเลยแม่ผิวน้ำผึ้งของโซ่”
“เพ้อใหญ่แล้วไอ้โซ่ไปหาเขาตั้งนานยังไม่รู้ชื่อเขาอีกหรอว่ะ ฝีมือตกนะอ่อนวะ”
“เงียบไปเลยไอ้ชิน จะว่าไปพี่สาวว่าแสบแล้วเจอยัยตัวเล็กที่เป็นน้องเข้าไปบอกตรงๆชนะคนเป็นพี่ขาดเลยว่ะ หรือแกว่าไงไอ้วอร์ตก้า”
“...........หึหึ” วอดก้าไม่ตอบรับมีเพียงแค่เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆพร้อมรอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปากอย่างมีเล่ห์ เป็นที่รู้กันในหมู่หนุ่มๆว่าวอร์ตก้าคิดอะไรอยู่ ขอให้โชคดีนะยัยตัวเล็ก................
ความคิดเห็น