คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : #6
#6
...ความกลัว...
...ทุกๆคนล้วนมีความกลัวในแบบของตัวเองที่ไม่เหมือนใครหรืออาจจะเหมือนกันบ้าง...
...กลัวเรื่องสยองขวัญ , กลัวเรื่อการงานและเงิน , กลัวเรื่องดูแลครอบครัว , กลัวเรื่องความรัก...
...สำหรับดิฉันที่กลัวมากที่สุดในตอนนี้คือความรัก...
...กลัวว่าถ้าเกิดคนที่ฉันมองนั้นรู้ตัวจริงของดิฉันแล้ว เธอจะยังรักดิฉันไหม?...
“วันนี้สนุกมากๆๆๆ และสนุกมากเลยล่ะค่ะรุ่นพี่เรนะค่า---!«”
“อ่า เธอรู้สึกสนุกก็ดีแล้วล่ะ...”
“คิกๆ วันนี้จะเป็นอีกวันที่อควาจะไม่ลืมเลือนแน่นอน เอาล่ะ! หลังจากนี้อควาจะไปทำหน้าที่เป็นดารานักร้องให้ดีล่ะค่า-----! แฟนคลับจ้า พี่มาแล้วจ้า!!«”และอควาก็วิ่งห่างรุ่นพี่ทั้ง 2 คนไปเพื่อไปร้องเพลงตามที่สัญญากับแฟนคลับนับพันในสวนสนุกแห่งนี้
“ตะ ตอนนี้ก็เริ่มค่ำแล้ว ดิฉันขอตัวกลับ...”
‘หมับ!’
“อย่ามาเนียนกลับเชียวนะ ฉันกับเธอต้องคุยกัน ไปคุยที่ชิงช้าสวรรค์ด่วน”อ๋า ไม่นะ~~
และสุดท้ายดิฉันก็ไม่สามารถหนีความจริงได้ซะแล้ว เพราะตอนนี้ดิฉันถูกเรนะจังคุมตัวในชิงช้าสวรรค์ ฮือๆๆ หนีไม่ได้แล้วทำไงดี~?
“มีอะไรจะแก้ตัวไหม?”
“ระ เรื่องอะไรล่ะค่ะเรนะจัง? ดิ ดิฉันไม่ทำอะไรผิดเลยนะค่ะ”
“ไม่ เธอทำผิดต่อครอบครัวของฉัน เธอบอกว่าพวกเขาพยายามหลอกลวงฉัน”กะ ก็ตอนนั้นดิฉันขาดสติไปก็เลยเผลอพูดไปนี่นา แต่ที่ดิฉันพูดก็เพราะเป็นห่วงเรนะจังนะค่ะ!
“........”
“พวกเขาจะไม่มีทางหลอกลวงฉันอย่างเด็ดขาด เพราะว่าฉันเชื่อใจเขาและเชื่อแบบนี้ไปชั่วชีวิต ฉันไม่รู้หรอกนะว่าอะไรที่ทำให้เธอคิดแบบนั้นหรือเห็นครอบครัวอื่นๆเป็นแบบที่เธอพูดรึเปล่า? แต่ครอบครัวของฉันจะไม่มีการทรยศกัน”ดิฉันเงียบจนไม่สามารถโต้แย้งเธอได้แล้ว แม้ว่าในใจดิฉันยังเฝ้าบอกว่า‘ดิฉันไม่มีทางเชื่อพ่อแม่ของเธอหรอก’
“...ดิฉันขอโทษค่ะ เพราะดิฉันไม่มีพ่อแม่ดีๆอย่างเรนะจัง คือ...มันทำให้ดิฉันคิดเรื่องแบบนั้น ขอโทษที่สบประมาทพวกเขานะค่ะ”เรนะมองเซร่าที่นั่งอีกด้านด้วยความสำนึกผิดเธอจึงยอมให้อภัย
“ช่างเถอะ บางทีเธอคงมีแผลในใจบางอย่างสินะถึงได้พูดออกมาน่ะ... เอาเป็นว่าฉันยกโทษให้”
“..........”
“หืม เธอว่าอะไรนะ?”
“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละค่ะ อ๊ะ! ดูข้างล่างสิค่ะ”ดิฉันรีบเปลี่ยนเรื่องคุยโดยหาสิ่งจูงใจเช่นอควาจัง ใช่! อควาจัง ดารานักร้องที่กำลังโด่งดังในตอนนี้กำลังร้องเพลงคอนเสิตร์อยู่ข้างล่างพวกเรานี่เอง
“ท่าทางมีความสุขมากเลยนะค่ะอควาจังน่ะ...”
“ก็ได้ทำในสิ่งที่เจ้าตัวปรารถนาแล้วนี่นา...”สิ่งที่ตัวเองปรารถนางั้นเหรอ...?
“จะว่าไปแล้วเธออยากเป็นอะไรหลังจากโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเหรอ?”
“ดิฉันเหรอค่ะ? อือ~~ ไม่รู้สิค่ะ ดิฉันยังไม่ได้ตั้งความฝันเลยว่าอยากเป็นอะไร?”เพราะตอนนี้ในหัวดิฉันมีแต่เรื่องฆ่าคนทั้งนั้น คงไม่มีที่ให้เก็บเรื่องในอนาคตหรอก เพราะไม่แน่ดิฉันอาจจะไม่มีทางไปสู่อนาคตข้างหน้าที่สดใสได้
“ส่วนฉันอยากเป็นครู นักวิทยาศาสตร์ นักออกแบบจรวด *บลาๆๆๆๆๆๆ และหมอ”ฮะๆๆ เรนะจังเนี่ยอยากเป็นหลายอย่างจังเลยแฮะ แบบนี้จะเรียกว่าแม่นักฝันได้ไหมนะ?
“แต่ฉันในตอนนี้คงอยากเป็นหมอมากกว่าล่ะมั้ง จะว่าไปแล้วเธอก็น่าจะเป็นหมอถ้าจะเหมาะดี”
“เอ๊ะ!? ทะ ทำไมล่ะค่ะ?”
“ก็เธอจะได้อยู่กับฉันไง...”ทันใดนั้นในหัวของดิฉันก็ขาวโผลน เสียงหัวใจเต้นรัวเพราะความตื่นเต้น
...อยู่ด้วยกัน...กับฉัน งั้นเหรอ?...
“พุ พูดอะไรล่ะค่ะ...? โหดร้ายจังเลย...”
“หืม โหดร้ายอย่างไง?”ดิฉันเงยหน้าขึ้นมองเรนะด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ตอนนี้ดิฉันนึกคำว่าแค่‘อยู่ด้วยกัน’ที่เรนะจังเอ่ยออกมาเมื่อกี้นี่ เรนะจังเนี่ยใจร้ายจัง มาพูดแบบนี้ทั้งๆที่ดิฉันคิดกับเรนะจังเกินเพื่อน ไม่ไหวแล้ว... และในที่สุดเพราะความปรารถนาลึกๆของดิฉัน ทำให้ดิฉันตัดสินใจขยับตัวเข้าหาเรนะจังและประกบปากเบาๆบนกรีบปากเรนะจัง ไม่อยากจะพูดพูดเลยว่าริมฝีผากเรนะจังเนี่ย... นุ่มและหอมหวานจริงๆ ถ้าเกิดดิฉันลองล้ำลึกมากกว่านี้คงจะรู้สึกดีสุดๆไปเลยแน่ๆ
‘ผลัก!’เสียงที่เรนะจังผลักดิฉันออก สีหน้านิ่งๆของเธอเปลี่ยนไปเป็นอีกแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงจะรู้สึกผิดที่จู่ๆก็เข้าจู่โจม... แต่มันทนไม่ไหวจริงๆแล้วมันทำให้ดิฉันเข้ารวบตัวเรนะจังเข้ามาและประกบจูบให้ล้ำลึกมากขึ้นตามสิ่งที่ดิฉันต้องการ
“อุก น่ะ! หยุด- อื้ม---!!”ดิฉันไม่รับฟังเสียงห้ามของเรนะจัง สิ่งที่ดิฉันก็คือการได้สัมผัสเรนะจังแม้สักนิดก็ยังดี ดิฉันเริ่มกวาดลิ้นเข้าไปหยอกล้อลิ้นของเรนะจังที่ขยับตัวหนีดิฉันจึงจับเรนะจังให้แน่นกว่าเดิมเพื่อให้เธอหยุดหนี ดิฉันไม่ได้ตั้งใจจะบังคับเรนะจังเลยนะค่ะ แต่เข้าใจด้วยนะ... ดิฉันรักเรนะจัง พอเรนะจังพูดแบบนั้นแล้วทำให้ความอดทนของดิฉันพังทลายเหมือนกำแพงน้ำแข็งที่ถูกทุบจนแตกเป็นเสี่ยงๆ
“อา...! เรนะจัง! ฮ้า เรนะจัง...!”
“อือ~~ พอได้แล้ว!!”ดิฉันตกใจเมื่อเรนะจังผลักดิฉันแรงๆจนหัวกระแทกข้างหลัง ดิฉันกุมศีรษะด้านหลังที่กระแทกเมื่อครู่นี้ แต่ความเจ็บแค่นี้คงไม่น่าสนใจมากกว่าเรนะจังที่หอบแฮ่กๆด้วยใบหน้าตื่นๆเธอเอามือบังปากตนเอง และชิงช้าสวรรค์ก็หยุดลงพร้อมกับตำแหน่งที่พวกเราลงได้ พอพนักงานเปิดประตูให้เรนะจังรีบวิ่งหนีทันที
“เรนะจังค่ะ!!”ดิฉันมองแผ่นหลังของเธอที่วิ่งหนีหายไปอย่างสุดชีวิต ภาพแบบนั้น....
...ภาพของคนที่วิ่งจากไป...
...ดิฉันไม่อยากเห็นเลยสักนิด โดยเฉพาะกับแผ่นหลังของคนที่ดิฉันรัก...
...ยิ่งเห็น ก็ยิ่งตรอกย้ำว่าดิฉันได้ทำเรื่องไม่สมควรไปซะแล้ว...
ใช่แล้ว ดิฉันจะต้องไปขอโทษเขา... ทุกๆอย่างจะต้องกลับไปอย่างเดิม
.
.
.
“อ่ะ ระ เรนะจัง...!”ดิฉันตะโกนเรียกหลังจากเห็นเรนะจังเดินเข้าไปในโรงเรียน ดิฉันรีบเข้าไปหาเขาเพื่อขอโทษแต่พอเรนะจังหันกลับมามองดิฉันเท่านั้นแหละ เธอก็หลบหน้าดิฉันและวิ่งหนี นั้นยิ่งทำให้ดิฉันช็อคและเจ็บเหลือเกิน แต่จะปล่อยเรื่องแบบนี้ต่อไปก็ไม่ได้ ดิฉันจะต้องขอโทษ ดิฉันจึงรีบคว้ามือเรนะจัง เอาล่ะ!!
“เดี๋ยวก่อนสิค่ะเรนะจัง เรื่องเมื่อวานนี้ดิฉันต้อง-”
“ปล่อย...”สิ้นคำพูดเรนะจังสะบัดมือที่ดิฉันจับทิ้งอย่างไร้เยื่อใยที่สุด ไม่นะ...
“นับจากนี้ต่อไป... ฉันกับเธอเลิกคบกัน”สิ้นคำพูดที่แสนเย็นชา เธอเดินจากดิฉันไปปล่อยให้ดิฉันได้มองแผ่นหลังของเธอที่กำลังหายไป... ดิฉันยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนเพราะช็อคกับคำพูดเมื่อครู่นี้
...อยู่ด้วยกันกับฉัน...
อบอุ่น ดีใจ มีความสุข พอได้ยินมันทำให้ความรู้สึกเบิกบานเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานใหม่ๆ
...ฉันกับเธอเลิกคบกัน...
หนาวเหน็บ เสียใจ เจ็บปวด พอได้ยินมันทำให้ความรู้สึกแย่เหมือนคนที่กำลังจะตายแต่ก็ไม่ตาย
“ใจร้ายจังเลยเรนะจัง... เลิกกันเนี่ย... ไม่แรงไปสำหรับดิฉันเหรอ?”ดิฉันเอ่ยพูดกับตัวเองเพียงคนเดียว ดิฉันก้าวถอยหลังออกจากโรงเรียนและมุ่งหน้ากลับบ้าน ตอนนี้ดิฉันไม่อยากจะนึก...หรือทำอะไรทั้งนั้น คำพูดของเธอคนนั้นทำให้ดิฉันหมดแรงจนแทบยืนหรือเดินไม่ไหว คำพูดของเธอคนนั้นทำให้ใจของดิฉันแตกสลาย แต่จะว่าเธอโหดร้ายคงไม่ได้ เพราะคนที่เริ่มและให้มันเป็นแบบนี้ก็คือดิฉันเอง นี่ถ้าดิฉันไม่จู่โจมเรนะจังแบบเมื่อวานนี้ล่ะก็... ระ เรื่องในวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ดิฉันกับเรนะจังก็คงได้เป็นเพื่อนต่อไป ไปไหนมาไหนด้วยกัน สนุกด้วยกัน ทุกข์ด้วยกัน.... และดิฉันก็เก็บความรู้สึกนี้เอาไว้คนเดียวเหมือนเดิม
“เหนื่อยจังเลยแฮะ ดิฉันคงไม่สบายแน่ๆ... ต้องรีบ อา~ ไปนอนพัก ฮะๆๆ แย่ที่สุดเลย...”อา จริงๆด้วย ดิฉันคงไม่สบายจริงๆ ดูสิ... ตาพร่ามัวไปหมดเลย มองอะไรไม่เห็นเลย... อะไรมาบังตาดิฉันนะ? เมื่อกี้ยังไม่มีอะไรเลยนี่นา...
...พระเจ้าค่ะ ถ้าเกิดนี้เป็นเพียงฝัน ก็ขอให้ดิฉันหลุดพ้นจากฝันร้ายนี้เสียทีเถอะ...
...ขอร้องล่ะค่ะ พระเจ้า...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น