คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #4
#4
...วิธีการณ์...
...ทุกคนล้วนมีวิธีการณ์ที่เหมือนกันและไม่เหมือนกัน...
...วิธีการณ์ที่ถูกกำหนดออกมาเพื่อความถูกต้องในแบบสิ่งที่ดีงาม...
...วิธีการณ์ที่ถูกกำหนดออกมาเพื่อความถูกอย่างในแบบผิดๆ...
...อย่างดิฉัน สำหรับทุกๆคนแล้วเป็นวิธีการณ์นี้คงไม่ถูกต้องสินะ...? แต่ดิฉันถือว่ามันถูกต้องค่ะ...
...และจะไม่มีใคร... เปลี่ยนแปลงวิธีการณ์ของดิฉันได้...
“ใช่ เปลี่ยนไม่ได้หรอก... แม้แต่ดิฉันก็คงเปลี่ยนไม่ได้เช่นกัน”
“เปลี่ยนอะไรไม่ได้ เซร่า?”เซร่าตกใจเมื่อได้ยินเสียงเรนะเอ่ยถามมา
“เปล่าๆๆ ดิ ดิฉันหมายถึง...”แย่แล้ว ดันเผลอพูดอะไรบ้าๆออกมาอีกแล้ว
“อ้อ ฉันรู้แล้วล่ะ เธอคงหมายถึงว่าการที่เธอไม่สามารถเปลี่ยนกางเกงในลายอื่นนอกจากลายทางใช่ไหมล่ะ? ชอบลายทางขนาดนั้นเชียว”เรนะพูดโดยที่ดวงตาสีฟ้าครามนั้นจับจ้องไปที่กางเกงในลายทางของเซร่าที่เผยออกมาเพราะเธอเป็นคนเปิดกระโปรงเซร่านั้นเอง
“อืม อาหารสายตา... ดีจริงๆ”
“อ๊า----!! ดะ เดี๋ยวเถอะ!”เซร่ารีบตะครุบกระโปรงลงทันที เรนะยกไหล่ขึ้นเล็กน้อยก่อนจะทำการบ้านต่อพร้อมๆกับติวเรียนให้กับเซร่าด้วย
“ช่วงนี้เธอเป็นอะไรกันแน่เซร่า นับวันเธอยิ่งโทรมลงนะ...”ว่าแล้วเรนะก็เอานิ้วแตะใต้ขอบตาที่ออกสีคล้ำของเซร่า การกระทำนั้นทำให้เซร่าหยุดชะงักแว๊บหนึ่ง
“พะ เพราะช่วงนี้ดิฉันนอนดึกนี่นา แบบว่า...นอกจากเรียนแล้วยังต้องเรียนพิเศษอีกด้วย”ดิฉันโกหกค่ะ ความจริงช่วงนี้ดิฉันเอาแต่ฆ่าคนทุกวันๆ และเรื่องที่ดิฉันได้ยินเสียงกระซิบนั้นทุกคืนมันทำให้ดิฉันไม่กล้าขบตานอนลงเลย
“ก็เข้าใจอยู่นะ แต่ว่าเธอต้องหยุดพักซะบ้างนะ ฝืนมากๆจะแย่เอา”ดิฉันทราบดีค่ะ แต่ถ้าดิฉันไม่หยุดฆ่า ขยะสังคมก็ไม่หมดสักที
“อือ ดิฉันจะพยายามไม่ฝืนตัวเองล่ะกัน แต่เรนะจังก็ห้ามฝืนเหมือนกันนะ ขอบตาเริ่มคล้ำแล้วเนี่ย”ว่าแล้วเซร่าก็แตะใต้ขอบตาของเรนะที่ออกแนวสีคล้ำนิดๆ
“นั้นสินะ แต่เพราะงานโรงเรียนมันเยอะก็เลยต้องจัดการหลายๆอย่างและฉันยังอ่านหนังสือเตรียมสอบอีก”
“ฝืนตัวเองมากไปแล้วค่า---! ถะ ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปเที่ยวกันดีไหม? พรุ่งนี้ก็หยุดแล้ว แถมหยุดตั้ง 3 วันเลยนะค่ะ!”
“...แล้วเธออยากไปไหนล่ะ? ถ้าเป็นได้ก็ชวนอความาด้วยสิ”อควาจัง...เหรอ? รู้สึกเคื่องจังเลยแฮะ
“ก็ถ้าเราไปกันแค่ 2 คนแล้วยัยนั้นไม่ไปด้วยคงเป็นการเอาเปรียบน่ะ ได้ไหมเซร่า?”น่ะ นั้นสินะ... ดิฉันนี่ก็หึงไม่เข้าเรื่อง แต่ดิฉันก็เคื่องอยู่ดีนั้นแหละค่ะ!
“ส่วนสนุกดีไหมค่ะ? นานาทีลองเที่ยวเปลี่ยนบรรยากาศสักหน่อยน่าจะดี”
“แฟนคลับ...”อุ๊ก จริงด้วยสิ อควาจังเป็นดารานี่นา แฟนคลับคงเยอะ...
“แต่ว่านะค่า~~ ถ้าเป็นที่สวนสนุกทุกๆคนต้องสนุก... แต่คงไปไม่ได้แล้วใช่ไหม~?”ในขณะที่ดิฉันเอาแต่บ่นพึมพำดิฉันก็เหมือนจะเห็นเรนะจังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร โทรหาใครกันนะ?
“โอเค พรุ่งนี้ไปเที่ยวสวนสนุกกัน ทั้ง 3 คนเลย”เอ๊ะ!?
“ทะ ทำไมล่ะค่ะ?! ถ้าไปคงเจอแฟนคลับของอควาจังแน่ๆ”
“อควาบอกว่าพรุ่งนี้โอเคน่ะ เพราะเมื่อกี้นี่อควาพึ่งจะขอลาหยุดเมื่อกี้เองแหละแถมยังบอกกับแฟนคลับด้วยแหละว่าจะร้องเพลงเป็นกรณพิเศษหลังเที่ยวเสร็จเป็นการแลกเปลี่ยนไม่ให้พวกเขาก่อกวน”มันง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอค่ะ ตะ แต่นี่มันก็สมกับเป็นอควาจังจริงๆ
“อย่าลืมเอาชุดว่ายน้ำด้วยล่ะ อควาบอกว่าจะอยากว่ายน้ำเล่นด้วย”
“ตะ แต่ดิฉันว่ายน้ำไม่เป็นนะค่ะ! ถะ แถมไม่มีชุดว่ายน้ำด้วย...”
“ถ้าไม่มีก็ซื้อสิ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันจะช่วยเลือกให้เองเอาแบบ...คนต้องมองจนเลือดกำเดาไหล”
“เอ๊ะ!? มะ ไม่เอานะค่า---------!!!!”ตะโกนก็เท่านั้นแหละค่ะ อย่างไงดิฉันก็ขัดขวางความตั้งใจของเรนะจังไม่ได้แล้วล่ะ เฮ้อ~
.
.
.
“ไม่ๆๆๆ ไอ้นี้มันใช้ไม่ได้... ไม่เข้าทรงอก... ไม่เข้าช่วงเอวและสะโพก สีฉูดฉาดเกินไป... ไม่เข้ากับหน้าตา... ไม่เอาๆๆๆ”
“เอ่อ เรนะจังค่ะ... อย่าว่าดิฉันขัดใจเลยนะค่ะ น่ะ นี่มันลองหมดร้านอยู่แล้วนะค่ะ แบบว่ามัน...”ว่าแล้วดิฉันก็มองไปรอบห้องลองเสื้อที่เต็มไปด้วยชุดว่ายน้ำในร้านที่เรนะจังอุตส่าห์เลือกให้ดิฉัน แต่กลายเป็นว่ามันไม่ถูกใจเรนะจังสักที และตอนนี้ดิฉันว่าคนในร้านคงไม่พอใจแย่เลย
“.........”
“เรนะจัง?”ดิฉันเรียกหลังเห็นว่าเรนะจังเงียบไปเลย ดิฉันสะดุ้งเมื่อมือของเรนะจังวางบนอกของดิฉัน ดะ เดี๋ยวสิค่ะ แบบนี้มัน...!
“ที่เธอไม่ค่อยอยากอาบน้ำร่วมกับฉันเพราะรอยแผลเป็นรึเปล่าเซร่า?”ดิฉันเงียบแล้วมองมือเรนะจังที่แตะบนรอยแผลเป็นที่คุณพ่อเป็นคนทำตั้งแต่เด็ก แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนรอยแผลนี้ก็ไม่หายมีแต่จะเด่นขึ้นมาเป็นหลักฐานที่ดิฉันต้องเจอเรื่องร้ายเพราะพ่อแม่ใจบาป และเป็นเตือนใจให้ดิฉันฆ่าคนต่อไปเรื่อยๆ เอ๊ะ? เรื่อยๆงั้นเหรอ? แล้วมันจะจบเมื่อไรกันแน่นะ?
“ก็มันไม่ใช่สิ่งที่จะโชว์ออกมาเลยนี่ค่ะ รอยแผลแบบนี้น่ะ...”
“...งั้นเหรอ ถ้างั้นเธอไม่ต้องลงน้ำก็ได้”
“เอ๊ะ ทำไมล่ะ?”
“ไม่อยากโชว์ไม่ใช่เหรอแผลนี่น่ะ...? ไม่เป็นไร ฉันจะโทรไปบอกอควาอีกทีล่ะกัน เดี๋ยวฉันจะซื้อชุดว่ายน้ำสักตัว 2-3 ตัวเพื่อไม่ให้คนร้านไม่พอใจมากกว่านี้ล่ะกัน”ดิฉันมองเรนะจังที่หน้าหงอยก่อนจะหยิบชุดว่ายน้ำที่เธอสนใจไปสัก 2-3 ตัวตามที่พูด พอดิฉันเห็นแบบนี้แล้วก็สงสารเขาจัง...
“เอ่อ เรนะจังค่ะ เรื่องแผลเป็นนี่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“หมายความว่าไง?”
“ดิฉันหมายความว่าดิฉันจะเล่นน้ำด้วยไงค่ะ แบบว่า....พอเรนะจังทำหน้าเหมือนไม่สนุกแบบนั้นก็... อ๊ะ! บะ แบบว่าพวกเราไปเที่ยวและจะเล่นด้วยกัน แต่ถ้าดิฉันไม่ได้เล่นมันก็อย่างไงนะค่ะ! อ๋า---! ไม่รู้จะพูดอย่างไงแล้วล่ะค่ะ!?”ดิฉันมองเรนะจังที่มองดิฉัน ดูจากแววตาแล้วเธอคงดีใจนะค่ะ
“ขอบใจนะ คงลำบากใจมากสินะที่ฉันทำหน้าเซงแบบนั้น...”ไม่เลยค่ะ การที่ดิฉันทำอะไรเพื่อเรนะจังแล้วมันคือความสุขของดิฉัน
“โอเค ฉันเลือกชุดของเธอได้แล้วล่ะ เอาตัวนี้นะ?”
“แบบนี้โอเคเลยค่ะ!”และความสุขที่เธอมีมันก็ทำให้ดิฉันมีความสุขตามไปด้วย เธอคือทุกสิ่งทุกอย่างของดิฉันจริงๆนะ เรนะจัง...
“เวลาดำน้ำฉันจะพยายามปลดชุดว่ายน้ำของพวกเธอให้เร็วประมาณ 5 วินาทีเลย น่าสนุกดีนะ”
“มันน่าสนุกตรงไหนล่ะค่ะ?”ความสุขนี้คงติดตัวดิฉันไปตลอดชีวิตแน่ๆเลยค่ะ การได้ไปเที่ยวกับเพื่อนและคนที่ดิฉันรัก มันจะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดของดิฉัน แต่ว่านะ...ความสุขนี้จะอยู่กับไปตลอดไหมนะ? มันจะเกิดขึ้นกับดิฉันอีกไหม? ถ้าเกิดว่า...
.
.
.
ถ้าเกิดว่าพวกเธอ 2 คนรู้ว่าดิฉันคือฆาตกร...?
พวกเรา....จะยังสามารถสร้างความสุขแบบนี้ได้อีกไหม...?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น