คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : #8
#8
“เซร่า! ออกมาคุยกับฉันหน่อยสิเซร่า!”วันนี้หลังเลิกเรียนฉันรีบมุ่งหน้าไปที่บ้านเซร่าทันที ไม่ว่าอย่างไงฉันก็ต้องรีบปรับความเข้าใจให้ได้ เพื่อที่เราจะไม่ต้องเจ็บไปมากกว่านี้
“..........”แต่ดูเหมือนเธอจะไม่อยู่...
“ช่วยไม่ได้แฮะ ถ้างั้นเขียนจดหมายเอาไว้ล่ะกัน”
และในที่สุดฉันก็เขียนจดหมายแล้วใส่ไว้ในกล่องรับจดหมาย แม้ว่าฉันไม่อยากเขียนแต่อยากจะพูดตรงๆไปเลย เพราะว่ามันคงไม่มีความหมายถ้าพวกเราไม่ได้คุยปรับความเข้าใจกันเองแล้วล่ะก็...
“หวังว่าจดหมายที่ฉันเขียนคงทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาบ้างนะ ใช่ไหมเซร่า?”และในที่สุดฉันก็เดินจากไปทั้งๆที่ในใจมันไม่สบายใจ
“หึๆๆ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ดีที่สุดของดิฉันเลย พรุ่งนี้เรามาเริ่มฆ่ากันเถอะ~ ให้เลือดไหลสาดกระเด็นไปเลย~”ดิฉันเดินฮำเพลงด้วยความสุขใจ ดิฉันสังเกตเห็นจดหมายในตู้รับไปรษณีย์อย่างแปลกใจก่อนจะเอามันออกมา หืม!? ลายมือนี้... ลายมือเรนะจังไม่ใช่เหรอ?
“......ขอบคุณนะเรนะจัง ดิฉันดีใจสุดๆเลยล่ะ”
.
.
.
“เรนะๆๆ สอนตรงนี้ให้หน่อยสิ พวกเราไม่เข้าใจอ่ะ”
“อ่า ตรงนี้น่ะนะถ้าไม่ใช้สูตรตัวนี้จะคิดไม่ได้น่ะ อ้อ! ส่วนตรงนี้มาได้หลังวิเคราะห์คำตอบที่เธอตอบล่ะนะ”เธอจะได้อ่านจดหมายของฉันรึยังนะเซร่า
‘ตรู๊ด~ ตรู๊ด’
“อ่ะ ขอตัวแป๊ปนึ่งนะ”ฉันเดินออกห้องเรียนก่อนจะล้วงโทรศัพท์ที่สั่นเตือนข้อความเข้า พอฉันเปิดดูในใจของฉันก็ชุ่มชื่นขึ้น เพราะข้อความนี้เป็นของเซร่า
...ดิฉันมีเรื่องต้องพูดกับเรนะจังล่ะค่ะ ดิฉันรอเธอที่ชั้นดาดฟ้านะค่ะ ปล.มาคนเดียวด้วยนะค่ะ...
.
.
.
“แฮ่ก...! ซะ เซร่า!”ฉันตะโกนด้วยความเหนื่อยเพราะฉันวิ่งมา และยิ่งร่างกายของฉันยิ่งไม่แข็งแรงอยู่ด้วย ฉันเห็นเซร่ายืนรออยู่ที่ขอบรั้วของดาดฟ้า สีหน้าของเธอยังดูสดใสไม่เปลี่ยนแปลงซึ่งถือว่าดีจริงๆ
“มาแล้วเหรอค่ะ? ไหวจังเลยเนอะ....”ดิฉันเบาเสียงลงหลังจากเห็นอควาตามมาด้วย
“เธอพาอควาจัง... มาด้วยเหรอค่ะ?”
“ก็ฉันอยากเจอเธอนี่นา พอเธอไม่มาพวกเราก็เศร้าไปด้วยน่ะสิ”อควาพูด
“ทำไมต้องเหงาด้วยล่ะค่ะ มีเรนะจังอยู่ทั้งคนนี่นา และเรนะจังก็มีควาจังอยู่ด้วย.... ไม่มีดิฉันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงสักหน่อย”
“พูดอะไรของเธอน่ะ!?”
“ดิฉันมันก็แค่ส่วนเกิน... ไม่มีดิฉันก็คงอยู่อย่างมีความสุขได้ไม่ใช่เหรอ?”
“เฮ้ย! เธอพูดอะไรบ้าๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ...!!”
“......แล้วก็เรนะจัง ดิฉันเมล์ไปหาแล้วนี่นาว่าขอให้เรนะจังมาคนเดียว แล้วทำไมยังพาคนอื่นมาอีกล่ะ? หรือเพราะสิ่งที่ดิฉันสื่อไปจะไม่สำคัญขนาดนั้นจนทำให้ไม่ได้กันแน่...?”
“ไม่ใช่ แต่ทั้งฉันและอควาก็เป็นห่วงเธอ ไม่สิ ทุกๆคนก็เป็นห่วงเธอหมดนั้นแหละและยังให้ความสำคัญกับเธอ!”ห่วง!? สำคัญ!? งี่เง่าที่สุด!
“โกหก!!!”
“ไม่ได้โกหก!!”
“โกหก... โกหกๆๆๆๆๆ โกหก หลอกลวงที่สุด!!!!”ทั้งเรนะและอควาตกใจเมื่อเซร่าตะโกนแบบนั้น
“ขนาดคำขอของดิฉันเรนะจังยังไม่ให้ความสำคัญเลย แล้วนับอะไรกับคนอื่นที่ให้ความสำคัญกับดิฉันกัน!!?”เซร่าหอบแฮ่กๆหลังตะโกนออกมาสุดเสียงแบบนั้น
“...อา จดหมายที่เรนะจังให้มาเนี่ย~ บอกว่าอยากขอคืนดีด้วยสินะค่ะ? ขอโทษด้วยสินะ?”เซร่าหยิบจดหมายที่เรนะใส่ไว้ในตู้ไปรษณีย์ขึ้นก่อนจะลงพื้น “โอ๊ะ ทำตกซะแล้วสิ”และเธอก็มันลงไปอีกครั้งเมื่อเก็บมันขึ้น ทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา
“น่ะ นี่...! เลิกเล่นแบบนี้สักทีได้ไหมเนี่ย!?”อควากล่าวห้าม
“เล่นอะไรค่ะ...? ดิฉันเปล่าทำอะไรสักหน่อย”เซร่าตอบกลับอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งสิ้น เธอหยิบมันขึ้นมากำแน่น
“เรนะจังอยากขอโทษดิฉันสินะค่ะ ก็พูดออกมาสิค่ะ.... พูดออกมาว่า‘ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วยเถอะท่านเซร่า’ แบบนี้ไงล่ะ”เรนะอึ้งกับคำพูดของเซร่า
“อ้าว ไม่พูดแล้วเหรอ? นั้นสินะ ดิฉันคงไม่สมควรได้คำขอโทษเลยสินะ ใช่... ดิฉันผิดเองแหละ เพราะฉะนั้นคำขอโทษและขอคืนดีนี้ก็คงไม่จำเป็นแล้วสินะ...?”กล่าวจบเซร่าหยิบไฟแช็ตขึ้นจุดและเผากระดาษที่ข้อความขอโทษและขอคืนดีของเรนะไปซะ
“เซร่า...!!”
“นี่ไงๆ~ เท่านี้คำขอโทษและขอคืนดีของพวกเราก็หายไปแล้วนะค่ะ~ ก็เรนะจังไม่ให้ความสำคัญกับดิฉันนี่นา~ หึๆ”
“ไม่นะ หยุด!! ขอร้องล่ะ!”
“อุ๊บ ฮะๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ! อุ๊ย!? ไหม้หมดแล้วๆ~”และในที่สุดข้อความจากใจของเรนะก็กลายเป็นเศษขี้เถ้าไปซะแล้ว เซร่าหัวเราะอย่างสะใจหลังจากได้เห็นสีหน้าทรมานของเรนะ
“อ้าว ร้องไห้เลยเหรอค่ะ? ฮะๆๆ น่าสงสารจังเลยนะค่ะ”ในความใจร้ายของเซร่าก็ยังไม่จบ เธอเอาเท้าเหยียบลงบนกองขี้เถ้าและขยี้ แม้ว่ามันจะไม่มีอะไรแต่กองขี้เถ้านั้นมาจากกระดาษข้อความที่เรนะอุตส่าห์เขียนขึ้นด้วยความตั้งใจจริงๆ แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นถูกเผาและบิดขยี้ทิ้งเยี่ยงขยะ
“...!”
“ทีนี้คำขอโทษและคืนดีของเธอก็ไม่มีค่าซะแล้วล่ะ เฮ้อ~”
“นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอ!!?”อควาพุ่งเข้ากระชากคอเสื้อเซร่าอย่างโกรธแค้นที่เซร่าบังอาจเหยียบย่ำหัวใจของเรนะอย่างไม่เป็นชิ้นดีแบบนี้
“ทำอะไร? ดิฉันก็แค่ไม่อยากรับคำหลอกลวงแบบนั้นไงล่ะค่ะ และดิฉันก็ไม่อยากคาดหวังสิ่งที่ไม่เป็นจริงอีกแล้ว ยิ่งคาดหวังก็ยิ่งเจ็บหลายเท่า”
“ถึงฉันจะไม่รู้ว่าพวกเธอทะเลาะกันอยู่ก็เถอะ แต่เธอก็ควรให้อภัยในเมื่อรุ่นพี่เขาขอโทษเธอแล้วน่ะ!!”
“...อภัย? ทำไมดิฉันจะต้องให้อภัยกับคนที่ไม่เคยคิดให้อภัยฉันเลยล่ะ?”เซร่าจับอควาเหวี่ยงไปอีกทางและเดินไปยืนตรงหน้าเรนะที่คุกเข่าลงพื้นด้วยความเสียใจ
“ทีนี่เราคงตัดขาดกันได้แล้วนะค่ะ ยินดีด้วย...แบบสุดซึ้ง”สิ้นคำพูดเสียดแทงใจจบเซร่าจึงเดินจากไป อความองดูเซร่าอย่างโกรธเคื่องและสับสนในเวลาเดียวกัน เธอรีบเข้าไปหาเรนะที่ปล่อยเสียงสะอึกสะอื้นออกมาหลังอดกลั้นมานาน
ตัดลงมาที่เซร่าที่กำลังเดินลงชั้นล่างโดยไม่ให้ใครจับได้ เธอหยุดชะงักและ...
“หึ ฮะๆๆ ทำได้แล้ว! ในที่สุดฉันก็ทำได้แล้ว!!”ดิฉันตะโกนออกมาอย่างดีใจที่ดิฉันสามารถเอาชนะความอ่อนแอของตนดิฉันเองไปได้ ไม่มีอะไรดีไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“เฮ้อ~ รู้สึกดีจังเลย~!”ทีนี่ดิฉันคงทำอะไรได้สะดวกขึ้นแล้วล่ะ เพราะดิฉันจะได้ไม่ต้องนึกถึงเพื่อนพ้องที่ไม่ให้ความสำคัญกับดิฉันเลยอีกแล้ว สิ่งสคัญของดิฉันก็จะไม่มีเหลือ ฮะๆๆ... แต่ถึงจะดีแต่ทำไมดิฉันถึงรู้สึกเจ็บล่ะ ทำไมดิฉันต้องร้องไห้ด้วย มันเป็นสิ่งที่ดิฉันต้องการนี่นา จะมานึกเสียกับตนเองทำลายสิ่งสำคัญไปแล้วอยากได้คืนมาได้อย่างไง
“ดิฉันไม่สมควรได้รับการให้อภัยอีกแล้วล่ะค่ะ แบบนี้แหละ... ดีที่สุดแล้ว!”ดิฉันออกตัววิ่งทั้งน้ำตา ในหัวต้องการกลับบ้าน กลับไปนอน อยากจะลืมเรื่องเพื่อนที่ตัวเองเป็นคนทำลายให้หมด
...พังทลายลงมาแล้ว...
...ความสัมพันธ์ของพวกเรา 3 คน พังทลายลงมาแล้ว และไม่สามารถสร้างขึ้นมาใหม่ได้อีกแล้ว...
...นั้นเป็นเพราะดิฉันเอง...
...เพราะดิฉันมันงี่เง่า แค่คำขอโทษ แค่ให้อภัยเพียงแค่นี้ก็ทำไม่ได้ แต่ว่านะ...!...
...พอเห็นเรนะจังมาพร้อมกับอควาทั้งๆที่ดิฉันอยากเจอเรนะจังมากที่สุด พอเห็นแบบนั้นทำให้ดิฉันโกรธแค้น...
...เพราะความหึงอย่างไม่เข้าท่าของดิฉันเอง!!!...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น