คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #2
#2
...แกะ & หมาป่า...
...แกะคือสัตว์กินพืชที่เป็นมิตร & หมาป่าคือสัตว์กินเนื้อที่ดุร้าย...
...หมาป่ามีอิทธิพลมากกว่าแกะเสมอ พวกมันสามารถรังแกและขย้ำแกะได้อย่างง่ายดาย...
...จะมีสักครั้งไหม? ที่หมาป่าจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้แก่แกะที่ไร้ผิดภัย มันจะมีหรือไม่!?...
...ไม่สิ ตอนนี้ฝ่ายแกะก็กำลังมีชัยนี่นา...
“ไอ้ฆาตกรนั้นมันฆ่าคนอีกแล้วล่ะ ดูดิๆๆ!”เสียงเอะอะหลังได้ทราบข่าวฆาตกรรมบนหนังสือพิมพ์ เซร่ามองหัวข้อข่าวที่เขียนว่า‘ฆาตกรใจโหดจับ 2 สามีภรรยาทรมานจับย่างศพในบ้าน’ เซร่ายิ้มในใจกับแผนที่วางไว้เมื่อวานหลังฆ่าคู่สามีภรรยานั้นเสร็จ เพื่อไม่ให้เกิดหลักฐานเธอจึงเอาศพนั้นไว้ที่บ้านพวกเขาและเผาซะ
“วิธีการณ์ของหมอนี้ชักน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆแล้วล่ะ”ดิฉันรับฟังเสียงอย่างกังวลของทุกๆคน ดิฉันก้มมองมือที่ห่อหุ้มด้วยถุงมือผ้าสีเขียวอ่อนลายข้าวปั้นข้างขวา แม้ว่ามันจะเป็นจุดสังเกตและน่าสงสัยแต่เพื่อปกปิดแผลถูกไฟไหม้กับรอยช้ำที่ดิฉันต้องกดกระแทกเครื่องถอนเล็บนั้น ดิฉันรีบเดินออกจากห้องเพื่อไปซื้อข้าวปั้นในโรงอาหารที่มีจำนวนจำกัด ดิฉันหยิบตังจ่ายแม่ค้าในจำนวนที่ดิฉันสามารถซื้อข้าวปั้นจำนวน 5 ชิ้นได้ และระหว่างนั้นดิฉันเห็นเรนะจังเดินมาพร้อมกับไอติมถ้วยในถุงพลาสติก
“อ่ะ มือเธอไปโดนอะไรน่ะ?”
“ก็แค่ของแข็งตกใส่มือน่ะจ๊ะ เป็นเพราะดิฉันไม่ระวังเองนั้นแหละค่ะ”เหอะ ก็เพราะไม่ได้ใช้อุปกรณ์หนักๆมานานแถมจู่ๆเปลวไฟก็กระเด็นโดดมือกระทันหัน ดิฉันเนี่ยไม่ระวังเอาซะเลย!
“เจ็บมากรึเปล่า? อย่างน้อยก็ให้ฉันดูแผลสักหน่อยสิ”แย่ล่ะสิ!!
“มะ ไม่ต้องหรอกค่า! ดะ ดิฉันไม่อยากให้ใครมาโดนแผลน่ะจ๊ะ คือมันแสบมากๆ!”ขอร้องล่ะ ช่วยเชื่อดิฉันเถอะนะค่ะ! มีแต่เธอคนนี้เท่านั้นที่ไม่อยากให้รู้ว่าดิฉันนี่แหละฆาตกรต่อเนื่องที่พึ่งก่อคดีเมื่อวานนี้
“.......งั้นเหรอ? คงเจ็บมากสินะ”ดิฉันสะดุ้งและรู้สึกว่าหน้าของดิฉันกำลังร้อนขึ้นทีละนิด นั้นเป็นเพราะว่ามือเรียวที่ท่าจะนุ่มนิ่มของเรนะจังกำลังจับมือที่ห่อหุ้มถุงมือผ้าดิฉันเอาไว้ โธ่เอ๊ย! ดิฉันอยากรู้สึกถึงผิวเนื้อของเธอมากกว่านี้อีกนะ นี่ถ้าไม่มีถุงมือมากั้นเอาไว้ดิฉันคงรู้สึกมากกว่านี่แน่ๆ เสียดายจัง!!
“เอ่อ เรนะจัง... ปล่อยก่อนได้ไหมค่ะ? คือมันเจ็บแผล...”ดิฉันโกหกด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เรนะมองหน้าดิฉันแล้วปล่อยมือไปโดยที่ใจของดิฉันยังนึกเสียดาย
“ไหนๆก็ไหนๆแล้วเรากินของว่างกันเหอะ เพราะฉันกลัวว่าเธอจะกินไม่ถนัด”
“ไปกินด้วยกันน่ะได้อยู่ค่ะ แต่ดิฉันใช้มือซ้ายจับได้ค่ะ”แล้วทั้งดิฉันและเรนะจังก็ไปกินของว่างด้วยกัน 2 คนโดยที่เรนะจังก็เอาแต่แซวดิฉันเล่นว่า‘ใช้มือซ้ายถนัดเหรอ? ให้ป้อนไหม’ดิฉันก็กล่าวปฏิเสธไปเพราะความอาย เรนะจังน่ะชอบแหย่ดิฉันด้วยคำพูดเป็นประจำ พูดทุกๆเรื่องที่จะทำให้ดิฉันตกใจได้นั้นแหละแล้วนั้นก็ทำให้เรนะจังสนุก รวมไปถึงดิฉันด้วย...
“ช่วงนี้เธอมาค้างที่บ้านฉันนะ ฉันมีหนังที่อยากดูกับเธอและฉันจะได้ทำข้าวให้กินแล้วก็‘อ้าม~’ให้ด้วย อย่างน้อยๆฉันจะดูแลเธออย่างใกล้ชิดด้วยเพราะถึงจะบอกว่ามือนั้นไม่เป็นอะไรแต่ฉันไม่เชื่อหรอกนะ”เอ๊ะ!? คะ ค้าง!? บะ บ้านเรนะจัง.... บะ แบบนี้มันเหมือนกับ~
“อะ โอเคค่ะ... ถ้างั้น.....ดิฉันคงต้องขอกลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า... สัก 2-3 ชุด เอ่อ~”ไม่ไหวแล้ว รู้สึกอายเหลือเกิน... จู่ๆก็ถูกคนที่ชอบชวนนอนด้วย ถึงดิฉันจะกลัวเรื่องแผลที่มือว่าเรนะจังอาจจับได้ก็เถอะ แต่ตอนนี้ดิฉันก็ยังอยากจะนอนกับเรนะจังด้วย เรื่องแผลคงต้องหาเรื่องมาพูดมั่วๆ
“หน้าแดงเชียวนะ เขินเหรอ?”
“อ๊ะ มะ ไม่ใช่สักหน่อย! ดิ ดิฉันจะไปห้องน้ำ แล้วเจอกัน!!”ดิฉันรีบวิ่งออกจากสถานการณ์ที่ทำให้ดิฉันรู้สึกร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูกทันที ดิฉันกุมอกตัวเองจนรู้สึกอึดอัดแต่ก็เทียบกับหัวใจที่เต้นรัวจนเจ็บและอึดอัดมากกว่าอีก ดิฉันสะบัดความคิดบางอย่างทิ้งก่อนจะเอาน้ำที่รองในมือสาดใส่หน้าตัวเอง
นี่มัน.... อันตรายขึ้นเรื่อยๆแล้ว
.
.
.
“หืม? อะไรกันเซร่า มาถึงเธอก็ใส่ชุดนอนแล้วเหรอ?”เรนะถามหลังจากมองชุดนอนของเซร่าที่ตอนนี้เธอเข้ามาในบ้านของเธอ และแน่นอนว่าเซร่ามาถึงก็อาบน้ำและใส่ชุดนอน
“ไม่ต้องรีบนอนหรอก เพราะวันนี้ฉันจะไม่ยอมให้เธอง่ายๆหรอก”ว่าแล้วเรนะจึงหยิบแผ่นหนังประมาณ 5 เรื่องขึ้นมา ซึ่งมีแนวสืบสวน 2 เรื่อง สยองขวัญ 1 เรื่อง รัก 1 เรื่อง แอคชั่น 1 เรื่อง เซร่ามองแผ่นหนังหลายเรื่องก็ทำเหนื่อยใจนิดๆเพราะเธอต้องนอนดึกแน่ๆ แต่เพราะคิดแง่ดีคือพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์คงไม่เป็นไร...ล่ะมั้ง
“เธออยากดูเรื่องไหนก่อนล่ะ?”
“เอ่อ..... ระ รัก”
“อือ งั้นเอาแนวสืบสวน”แล้วจะถามดิฉันทำไมล่ะจ๊ะเรนะจังล่ะก็... แต่นั้นแหละถึงจะสมกับเป็นเรนะจังหน่อย ชอบถามความเห็นของคนอื่นแต่สุดท้ายก็เลือกของตัวเองชอบ
และเรา 2 คนก็นั่งดูนั่งไปเรื่อยๆโดยเริ่มจากแนวสืบสวน ,แอคชั่น ,แนวสืบสวนอีกเรื่อง , สยองขวัญ ซึ่งตรงนี้ดิฉันเอาแต่มุดเข้าไปในใต้ผ้าห่มตลอดเลยล่ะค่ะแต่เรนะจังก็ยังแกล้งดิฉันให้กลัวโดนการส่งเสียงดังและจี้เอวดิฉันเป็นระยะๆ ดิฉันจึงเอาแต่แอบหลังเรนะจังแทนและที่สุดหนังสยองขวัญก็จบสักที ดีจัง...
“ปวดตาไหม?”เรนะถามพร้อมเก็บแผ่นหนังเข้ากล่อง
“นิดหน่อยน่ะค่ะ”เซร่าตอบพลางขยี้ตาเบาๆ
“จะนอนเลยไหมล่ะ?”
“เอ๊ะ ขะ ขอดูหนังเรื่องนี้ต่อนะค่ะ ดูเสร็จนอนเลย”ดิฉันหยิบหนังรักขึ้นมาหวังให้เรนะจังเปิด เรนะเงียบก่อนจะรับแผ่นในมือดิฉันไปเปิดใส่เครื่อง DVD
“เรื่องนี้มันไม่ค่อยสนุกนักหรอกนะ อย่าบ่นล่ะ”ดิฉันพยักหน้ารัวๆเพราะอยากดูหนังเรื่องนี้ แล้วสักพักเรนะจังและดิฉันก็นั่งดูหนังรัก(แต่สำหรับเรนะจังคงน้ำเน่า) แต่ก็มีบางฉากที่ทำให้ดิฉันเสียน้ำตาบ้าง มันเป็นเรื่องของชายคนหนึ่งที่มีปัญหาเรื่องสภาพจิตอย่างรุนแรงจนเขาเผลอฆ่าครอบครัวตัวเองจนถูกจับที่โรงพยาบาลบ้า ทุกคนต่างรังเกียจและรุมรังแก สารพัดคำด่าเอ่ยออกมาแบบไม่เกรงใจ แต่หนึ่งในนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาที่จะมีชีวิตอยู่แค่ 7 วันเท่านั้นที่โอบออมอารีชายผู้นี้เท่านั้นแม้ว่าเธอจะถูกฝ่ายชายทำร้ายบ้างก็ตาม หลังใช้เวลาปรับความเข้าใจกัน 4 วันแล้วชายผู้นั้นจึงได้ตกหลุมหญิงคนนั้น แม้ว่าเธอจะตัวซีดผอมแห้งและมีชีวิตอีกได้ไม่นานเขาก็ขอสาบานจะปกป้องเธอคนนี้ และมีอยู่วันหนึ่งชายหนุ่มเกิดคลุมคลั้งขึ้นมาเพราะถูกคนอื่นทำร้ายเกินรับไว้ ไม่ว่าใครๆก็หยุดเขาไม่ได้แม้แต่หญิงที่ตนรัก เพราะงั้นแหละ...เขาจึงเผลอทำร้ายหญิงที่ตนบอกว่าจะปกป้องไป ชายที่ได้สติกลับมาและได้รับรู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บ...และไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้ว มันสายเกินไป.... แต่หญิงสาวที่นอนจมกองเลือดนั้นได้ยกมือขึ้นมาปาดเลือดที่ติดแก้มชายผู้นั้นแล้วเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแห้งผ่าว ด้วยแรงเฮือกสุดท้ายของเธอ....
...รัก...
เพียงถ้อยคำเดียวที่ชายหนุ่มเฝ้ารอที่จะได้ยินจากเธอ แต่มันไม่ใช่เวลานี้.... สิ่งที่เขาเฝ้ารอคือคำว่า‘รัก’จากเธอคนนี้ยามมีชีวิตและสามารถเผยรอยยิ้มที่เขาหลงใหล ไม่ใช่ตอนที่เธอใกล้ตายแบบนี้... ชายหนุ่มถามหญิงสาวด้วยใบหน้าที่เจ็บปวดเหมือนจะตายว่า.....
...ทำไมพึ่งมาบอกตอนนี้!!? ทำไมต้องบอกตอนที่เธอจะตาย แล้วอย่างงี้ฉันจะอยู่อย่างไงถ้าไม่มีเธอ!!...
...ขอร้องล่ะ อย่าตาย...! อย่าไปจากฉันเลย!!!...
หากแต่หญิงสาวอันเป็นที่รักนั้นไม่อาจทำตามคำพูดของชายหนุ่มได้เพราะว่าเธอสิ้นลมหายใจเสียแล้ว... ชายหนุ่มตะโกนร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียหญิงอันเป็นที่รักด้วยน้ำมือของตนเองไป... ความผิดนี่...สำหรับเขาแล้วมันไม่น่าให้อภัย เขาได้ยินเสียงรถตำรวจดังมาใกล้ๆ เขาคิดในใจว่าเขาต้องถูกจับ เขาจะไม่ได้อยู่กับเธอคนนี้ในสถานที่แห่งนี้ ที่ที่ทำให้เขารู้สึกคำว่า‘รัก’ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยว...! เขาหยิบมีดที่ทำร้ายคนอื่นและคนรักขึ้นและแทงทะลุหัวใจของตนเองอย่างไม่กลัวตาย บางที...ที่เขาทำไปอาจเป็นเพราะความบ้าของตนเองก็ได้ แต่ถ้าความบ้าของเขามันทำให้เขาได้อยู่กับเธอ... เขาก็ขอบ้าจนวินาทีสุดท้าย...ขอเพียงแค่ได้เห็นและตายอยู่เคียงข้างเธอ เขาก็พอใจแล้ว.... เสี้ยววินาทีนั้น... ภาพเก่าๆหลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆ ทั้งเรื่องในอดีตที่เขาฆ่าครอบครัวตัวเองเพราะความบ้าด้านจิตของเขา ภาพที่เขาได้เข้ามาอยู่ในห้องพักคนไข้ที่แสนเบื่อหน่าย ภาพคนอื่นที่ด่าและรังแกเขาสารพัด และภาพสุดท้าย.... ภาพหญิงอันเป็นที่รักที่ยืนท่ามกลางดอกไม้มากมายและยื่นมือมาข้างหน้าแล้วพูดว่า ‘ฉันรักเธอ’ และเขาก็ไม่เห็นอะไรอีกเลย............
“เห็นไหมว่าน้ำเน่า....”เรนะพูดก่อนจะคลานไปเอาแผ่นหนังออกมา เธอหันกลับมองเพื่อนสาวด้วยความตกใจที่น้ำของเซร่าไหลออกมาเป็นสายเป็นจำนวนมาก เธอจึงคลานไปหยิบกล่องทิชชูแล้วยื่นให้เซร่าได้ใช้ซับน้ำตา
“ฮึกๆ เศร้าเกินไปแล้ว...”เซร่าพูดพลางสะอึกไปด้วยเธอเอาทิชชูซับน้ำตาตัวเอง ก่อนจะหยิบแผ่นต่อไป
“เธอเนี่ยอินเกินไปแล้วมั้ง”
“กะ ก็มัน....”
“เฮ้อ~”ดิฉันได้ยินเรนะจังถอนหายใจ คงเป็นเพราะดิฉันทำตัวไม่เหมาะสมเกินไปล่ะมั้ง แต่ว่านะ...หนังเรื่องนี้น่ะ พระเอกเรื่องนี้น่ะ...ไม่ต่างจากดิฉันเลย ดิฉันยังคิดเลยว่าถ้าเกิดดิฉันคลุมคลั้งแบบนั้นแล้วทำร้ายเรนะจังล่ะ... เรื่องแบบนั้นดิฉันไม่อยากยอมรับ!!
“เอ้านี่! กินแล้วมันจะทำให้หายเศร้า”เซร่ามองไอติมถ้วยรสช็อคโกแล็ตชิพที่เรนะเอามาให้เป็นของปลอบขวัญ เธอมองมันก่อนจะตัดสินใจกินมันเพราะเธอต้องการหาบางสิ่งมาดับความเศร้ากับหนังเมื่อกี้นี้และความคิดที่ตนไม่อยากให้มันเกิดอีกด้วย
“มานอนกันเถอะ ง่วง...”เซร่าพยักหน้า ก่อนจะขึ้นไปนอนเตียงเดียวกันกับเรนะโดยเรนะกำลังจะกดปิดสวิสต์ไปนั้น เซร่าก็พูดขึ้นมา
“คือ.... วะ วันนี้นอนเปิดไฟได้ไหมค่ะ? แบบว่า....ดิฉันยังกลัวหนังผี...เมื่อกี้?”
“...โอเค”แล้วเรนะก็ตัดสินใจไม่ปิดไฟเพื่อทำให้เซร่าสบายใจแม้ว่ามันจะทำให้เธอแสบตาเพราะแสงไฟเนี่ยแหละ เธอมุดเข้าไปในผ้าห่มหวังหลบแสงจากโคมไฟที่หัวเตียงโดยที่มีเซร่านอนห่มอยู่ข้างๆ เซร่าที่ยังไม่หลบมองดูใบหน้ายามหลับของเรนะ แต่ไม่นานเธอก็ผลอยหลับไป
.
.
.
...นี่ เรนะจัง...
...ถ้าเกิดว่าเธอรู้ว่าแท้จริงแล้วดิฉันคือไอ้ฆาตกรใจโหดที่ทุกๆคนหวาดกลัว...
...ฆาตกรที่ทำเพื่อปกป้องเด็กให้รอดพ้นจากความโหดร้ายของพ่อแม่...
...ถ้าเกิดเธอรู้ขึ้นมา เธอจะยังเห็นดิฉันเป็นเพื่อนอีกไหม?...
แต่ว่านะ...เรนะจัง
ถ้าเกิดว่าเธอรู้สาเหตุว่าทำไมดิฉันถึงต้องทำล่ะ เธอจะอภัยให้ฉันไหม? จะยังรักฉันอยู่ไหม?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น