คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #1
#1
...ไม่ให้อภัย...
...ไม่ให้อภัยอย่างเด็ดขาด พวกผู้ใหญ่ที่ชอบทำเรื่องโง่ๆ...
...ไม่ให้อภัยอย่างเด็ดขาด พวกพ่อแม่ที่ชอบลงไม้ลงมือกับเด็กโดยไม่สนใจว่าเด็กเขาเจ็บขนาดไหน...
...ไม่ให้อภัยอย่างเด็ดขาด พ่อแม่ที่ยอมเสียสิ่งสำคัญไปเพื่อผลประโยชน์ของตน...
...ไม่ให้อภัยอย่างเด็ดขาด พวกพ่อแม่น่ะ...!!...
“โหลๆๆ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้~”เสียงเหมือนล้อเลียนนั้นทำให้ดิฉันตื่นจากความคิดที่แสนสกปรกของดิฉัน ดิฉันมองซ้ายขวาเร็วๆ อ่า.... จริงสิ ดิฉันอยู่ในร้านไอศกรีมกับเรนะจังนี่นา
“เป็นอะไร? เบื่อเหรอ?”เรนะถาม
“ไม่ๆๆๆ ดิฉันไม่ได้เบื่อหรอกค่ะ อ๊ะ! ไอ้นี้อร่อยมากเลยค่ะ”เซร่าตอบอย่างร้อนรนก่อนจะรีบตักไอศกรีมรสชาเขียวเข้าปาก
“ฝืนอยู่รึเปล่า?”
“ไม่ได้ฝืนนะค่ะ แบบว่าดิฉันเกิดคือเรื่องบางอย่างน่ะจ๊ะ”
“คงเป็นเรื่องแย่มากใช่ไหมล่ะ เธอทำหน้าเครียดมากเลย”
“อือ แต่ก็แค่นิดหน่อยนะค่ะ”แย่ล่ะ ดันเผลอทำหน้าที่ไม่ควรซะแล้วสิ ถ้าเกิดเรนะจังจับได้ขึ้นมาจะทำไงล่ะ!? ดิฉันมันซื่อบื้อชะมัด
“ขอที่สั่งได้แล้วครับ”ดิฉันหันไปมองพนักงานหนุ่มในร้านส่งไอศกรีมถ้วยใหญ่ให้กับเรนะจัง
“กินเยอะจังเลยนะค่ะเรนะจัง กินมากแบบนี้ระวังปวดท้องนะค่ะ”
“ก็คนมันชอบนี่นา~ อ้อใช่! ฉันขอสั่งไอ้นี้เพิ่มอีกนะ”เดี๋ยวสิ สั่งอีกแล้วเหรอ!? กินแบบนี้อ้วนแย่เลย! ...อ่ะ แต่ถ้าเรนะจังอ้วนคงจะน่ารักแปลกๆเนอะ
“วันนี้เซร่าเป็นอย่างไงบ้าง? เหนื่อยไหม?”
“หืม? ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ เรนะจังนั้นแหละที่เหนื่อยกว่าดิฉัน เป็นถึงประธานโรงเรียนพร้อมๆกับต้องมาจัดงบเงินให้กับผอ.เกือบทุกวันแบบนั้น... เอ่อ ไหนจะเรื่องที่เรนะจังต้องไปแข่งขันเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์อีกล่ะ”เรนะจังเป็นคนที่สุดยอดมากๆเลยล่ะ เธอเป็นที่คาดหวังของอาจารย์หมดเลย แต่เพราะแบบนั้นแหละเรนะจังก็เลยจะไม่มีเวลาพัก ต้องเรียนหนังสือในต้องจัดการเรื่องจุกจิกมากมายอีก
“ฉันว่าดีออกเพราะทุกวันมานี้ฉันก็สนุกดี ถึงจะน่าเบื่อไปบ้างก็เถอะ แต่ว่านะ...”และจู่ๆเรนะจังก็ยื่นตัวเข้ามาตรงหน้าดิฉัน อ๊ะ! ดะ เดี๋ยว..!?
“ถ้าฉันได้ดูกางเกงในลายทางของเธอฉันคงหายเบื่อ เนอะ”อ้อ และเรนะจังเนี่ยก็มีนิสัยแปลกๆที่จะเกิดเฉพาะกับดิฉันเท่านั้นด้วยค่ะ นั้นคือเธอชอบเปิดกระโปรงดูกางเกงในดิฉัน ดิฉันก็ไม่เข้าใจนะว่ากางเกงในของดิฉันมันน่าดูตรงไหน!?
“บะ บ้าสิค่ะ! เรนะจังเนี่ยก็พูดเล่นไปเรื่อย”แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ดิฉันก็ไม่รังเกียจเขาเลยสักนิด
“หึๆ เธอเนี่ย... เวลาทำหน้าตาร้อนรนแบบนี้มันตลกมากเลยล่ะ อ๊ะ! ไอติมเธอจะละลายแล้ว”
“เอ๊ะ! จะ จริงด้วย!”ดิฉันรีบกินไอติมรสชาเขียวที่จะกลายเป็นน้ำอยู่แล้วอย่างรวดเร็ว เล่นทำเอาดิฉันจี๊ดเลยล่ะ โอย... เจ็บหัวจัง
“โอ๊ะ มืดป่านี้แล้วเหรอ? ให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านไหม?”เรนะจังเปิดประเด็นหลังจากได้มองท้องฟ้าที่จะมืดค่ำอยู่แล้ว
“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอย่างไงให้ดิฉันไปส่งเรนะจังดีกว่านะค่ะ ก็บ้านเรนะจังอยู่ไม่ไกลจากนี้เลยนี่นาใช่ไหม”
“...ถ้างั้นช่วยไปส่งให้หน่อยนะ เพราะช่วงนี้มมีข่าวน่ากลัวเยอะจนไม่กล้าไปคนเดียวซะส่วนใหญ่”อ่า ขอโทษนะค่ะเรนะจัง คงเพราะข่าวที่ดิฉันก่อขึ้นมาโดยไม่มีใครรู้สินะ รู้สึกผิดจังเลย~
ว่าแล้วพวกเรา 2 คนก็ออกเดินทางโดยที่ดิฉันพาเรนะจังกลับบ้านเป็นเพื่อนเพื่อไม่ให้เรนะจังกังวล ซึ่งระหว่างทางเรนะจังก็เอาแต่ถกกระโปรงดิฉันอยู่เรื่อยเลย แต่ดิฉันไม่ถือสาหรอก ก็ถ้าเรนะจังทำแล้วรู้สึกสบายใจก็ไม่เป็นไร อ้อ... ดิฉันยังมีความลับอย่างหนึ่งที่ไม่ได้บอกด้วยสินะค่ะ ความจริงแล้วดิฉันน่ะน่ะ... แอบรักเรนะจังล่ะ
“ขอโทษนะที่ฉันต้องขอให้เธอมาส่ง ทั้งๆที่บ้านของเธอก็อยู่ไกลกว่าฉัน”เรนะพูดหลังจากเธอมาถึงบ้านแล้ว เซร่าส่ายหน้าก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มใจดีกับคำพูดที่แสนอ่อนโยนจนทำให้เรนะตาโตเพียงเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ว่าเรื่องอะไรที่ดิฉันทำให้เธอสบายใจ ดิฉันทำได้หมดล่ะค่ะ”ดิฉันมองดูเรนะจังที่ยืนตาโตเล็กน้อยและเอาแต่ยืนเกาหัว
“ระ เหรอ...? ถ้างั้นเอาไว้เจอกัน..พรุ่งนี้” “ค่ะ”
และพวกเราก็แยกทางกัน เมื่อกี้ดิฉันคิดไปเองรึเปล่านะ? เมื่อกี้นี่...เหมือนดิฉันเห็นเรนะจังกำลังเขินแต่ดิฉันก็คงเขินไม่แพ้กัน บะ แบบว่า... ไม่รู้สิ! แบบว่าดิฉันรู้สึกสับสนน่ะ ความรู้สึกรักใครสักคนสำหรับดิฉันมันถือว่าเป็นเรื่องใหม่และไม่ใช่เรื่องที่ดิฉันจะเข้าใจได้ง่ายๆเหมือนกับการฆ่าคน และยิ่งเป็นการรักร่วมเพศด้วย .....เฮ้อ ถ้าเกิดเรนะจังรู้ว่าดิฉันคิดแบบนี้กับเธอล่ะก็... เธอต้องจากดิฉันไปแน่ๆ
“ถ้าเป็นแบบนั้น... ไม่เอานะ”
‘ตุบ!! โครม!!!’
ดิฉันหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงโครมครามมาจากบ้านหลังหนึ่ง ดิฉันเดินไปดูผ่านหน้าต่างที่ถูกบดบังด้วยผ้าม่านข้างในเพียงเล็กน้อย ดวงตาของดิฉันมองเห็นครอบครัวหนึ่งที่ดูเหมือนจะมีเรื่องกัน รู้สึกว่าแม่เด็กจะกำลังจิกผิวหนังลูกตัวเองโดยมีพ่อเด็กคอยนั่งดูอยู่เฉยๆราวกับกำลังดูละครรอบดึก ภายในหัวที่เคยคิดแต่เรื่องของเรนะจังหายไปแปรเปลี่ยนเป็นความคิดที่จะฆ่าคน ดิฉันวางแผนในเวลาสั้นๆเพื่อให้แผนฆาตกรรมนี้สมบูรณ์เหมือนทุกครั้ง
“ให้ตายสิ แกเนี่ยอย่างกะมารผจญ-”เสียงของแม่ที่ตบตีลูกตัวเองจนเนื้อตัวเด็กแดงไปหมด ซึ่งคำหยาบคายที่กำลังเอ่ยออกมานั้นได้หยุดชะงักเมื่อมีเสียงกดกริ่งหน้าบ้าน เธอดึงแขนเด็กขังไว้ในห้องเก็บของแล้วจึงออกไปเปิดประตู ซึ่งเธอได้เห็นเซร่ายืนอยู่หน้าบ้าน
“มีอะไร?”เธอถาม ดิฉันไม่พูดแล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะจึงสร้างความไม่พอใจแก่นังผู้หญิงคนนี้เป็นอย่างมาก พอดิฉันเข้ามาและเห็นชายวัยทองนั่งนิ่งๆมองดิฉันอย่างมีเล่ห์นัย และนั้นเป็นโอกาสของดิฉัน
“อ๋า!! ทำไมคุณทำแบบนี้ล่ะค่ะ ไหนคุณบอกว่าคุณเลิกกับภรรยาคุณแล้วไง!?”เซร่าร้องโวยวายเล่นทำคู้สามีภรรยาตกใจ แต่คนที่ตกใจมากที่สุดคงเป็นฝ่ายหญิงมากกว่านะ
“น่ะ นี่มันหมายความว่าไงกันคุณค่ะ!!?”ฝ่ายหญิงเอ่ยถามด้วยอารมณ์ขุ่นเคื่อง เซร่ายิ้มในใจเหมือนเหยื่อติดกับเธอเข้าให้แล้วจึงเล่นละครต่อไปเพื่อสร้างความแตกหักแก่ครอบครัวนี้
“มะ ไม่ใช่! ฉันไม่รู้เรื่อง!!”ฝ่ายชายรีบตอบปฏิเสธ เซร่าจึงสร้างรอยแตกร้าวให้มากที่สุดโดยการพูดประโยคในละครที่ทุกคนคุ้นเคยกันดี
“คุณพูดแบบนี้ได้อย่างไง!? คุณทำเรื่องอย่างว่ากับดิฉันมาแล้วพูดแบบนี้เหรอ!!?”ดิฉันพุ่งตัวเข้าไปหาฝ่ายชายจังหวะนั้นดิฉันหยิบเข็มฉีดยาที่จะทำให้หลับไปในจังหวะที่วุ่นวาย
“น่ะ นี่คุณนอกใจฉันเหรอ!!?”
“คุณจะบ้าเรอะ ฉัน-!!”ฝ่ายชายเงียบไปและสลบไปเพราะเซร่าได้ฉีดยาสลบใส่เขาเรียบร้อยแล้ว เซร่าหันไปมองฝ่ายหญิงแล้วเผยรอยยิ้มน่ากลัวออกมาจนฝ่ายหญิงตื่นกลัวและคิดจะวิ่งออกไปหากแต่เซร่าไวกว่าเธอจึงวิ่งเข้าไปขวางประตูทางออกเอาไว้ เธอหัวเราะพร้อมกับชูเข็มฉีดยาอีกอัน
“ต่อไปตาคุณบ้างล่ะค่ะ หึๆๆ”
.
.
.
“เฮ้ย!! ทะ ที่นี่ที่ไหน!!? ปล่อยนะ!!!”เสียงประสานของคู่สามีภรรยาที่ถูกเซร่าบุกเข้ามาเมื่อครู่นี้ตะโกนในสภาพถูกมัดเชือกหนา ตาก็ไม่สามารถมองเห็นได้เพราะมีผ้าปิดตาเอาไว้แต่พวกเขารู้ว่าที่นี้ต้องไม่ใช่บ้านของพวกเขาแน่ๆ
“ปล่อย...? ทำไมดิฉันจะต้องปล่อยพวกคุณไปด้วยล่ะ”ดิฉันเอ่ยพูดน้ำเสียงที่สามารถกระตุ้นให้ทั้งคู่เกิดความตื่นกลัว ดิฉันมองเห็นทั้งคู่ตัวสั่นพลางขำในใจและนึกสมเพชพวกเขาเสียเหลือเกิน
“ตะ แต่พวกเรามีลูกต้องดูแล ปล่อยพวกเราไปเถอะ นะ!!”
“สบายใจเถอะ ดิฉันให้เขาไปอยู่ที่ที่เหมาะสมแล้วล่ะ อย่างเช่น...สถานที่รับเลี้ยงเด็กกำพร้า....ละมั้ง แต่เดี๋ยวนะ? พวกคุณบอกว่าดูแล..งั้นเหรอ!!? บ้าบอสิ้นดี!!!”ดิฉันกระแทกของบางอย่างให้เกิดเสียงดัง
“ดิฉันเห็นนะว่าพวกคุณทรมานเด็กอยู่ ดิฉันไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นอะไรแต่คุณไม่ควรไปลงไม้ลงมือกับเด็กตัวเล็กๆแบบนั้น!! และคุณด้วย... คุณเป็นพ่อเด็กไม่ใช่เหรอทำไมคุณถึงนั่งดูเด็กโดนทำร้ายแบบนั้นล่ะค่ะ จิตใจของพวกคุณทำด้วยกัน!!?”เพราะแบบนี้แหละดิฉันถึงได้เกลียดพ่อแม่นัก พวกเขาเอาแต่ทำร้ายลูกตัวเองด้วยเหตุผลส่วนตัว ไม่สนใจว่ามันจะเป็นการสร้างบาดแผลทั้งภายนอกและภายในใจพวกเขาเลย จะกวาดล้าง... ดิฉันจะกวาดล้างไปให้หมด!!
“....อา มือพวกนี้สินะ? เล็บพวกนี้สินะ? อาวุธที่คุณทำร้ายลูกของคุณ...”ดิฉันหยิบเครื่องถอนเล็บ(เป็นอุปกรณ์ที่เหมือนในเรื่อง higurashi)มาใกล้ๆนิ้วมือของฝ่ายหญิงที่ดิ้นไปมาเพราะความกลัว ดิฉันจับนิ้วข้างหนึ่งของเธอเข้าในอุปกรณ์ให้เข้าที่และกดเต็มแรงเพื่อแงะเล็บของเธอจนเธอกรีดร้องแลพร่ำไห้อย่างทรมาน
“ร้องดังจังเลย... แย่จังเลย... คุณคงต้องคอแตกแน่ๆ เพราะนี่มันแค่เริ่มต้นเอง”
“ฮือๆๆ เจ็บแล้ว... ฉันขอโทษ! ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว”ฝ่ายหญิงร้องขอชีวิต
“ใช่ๆๆ ฉันไม่ได้ทำอะไรลูกเลยนะ ฉันไม่มีความผิด!!”ฝ่ายชายร้องขอความยุติธรรม
“ร้องขอไปเถอะค่ะ~ เพราะอย่างไงดิฉันก็ไม่ปล่อยพวกคุณไปหรอก พ่อแม่อย่างพวกคุณน่ะ... หายๆไปซะ”
...ขืนปล่อยให้คนใจดำอย่างคนพวกนี้อยู่ก็คงมีแต่ทำผิดซ้ำซาก...
...เพราะมีพวกที่เห็นผิดเป็นดี เห็นดีเป็นผิด...
...เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องสะเทือนใจเช่นนี้ ดิฉันจึงต้องกำจัด กำจัดพวกมันไปซะให้หมด...
...แม้ว่ามันจะเป็นยาวนานที่ไม่รู้ว่ามันจะจบเมื่อไรก็ตาม แต่ดิฉันก็จะทำ...
.
.
.
...นี่น่ะ... ไม่ใช่ความผิดของดิฉัน...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น