คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : #10
#10
“เซร่า!!”ฉันเรียกชื่อคนที่ทำให้หัวใจของฉันสั่นไหว คนที่พยายามคิดแบบเพื่อนแต่ไม่สำเร็จอย่างเซร่า ตอนนี้ฉันได้มาตามนัดกับเซร่าที่โทรมาหาฉันเมื่อตะกี้นี่เอง เธอนัดเจอฉันบนตึกสูงในเวลาค่ำคืน ว่าแต่... ทำไมเธอถึงมานัดฉันเวลาแบบนี้กันแน่นะ...? และในที่สุดฉันก็ได้เจอเธอยืนหันหลังอยู่ตรงหน้าฉัน แต่ว่าตำแหน่งที่เธออยู่นั้นมัน...!
“อะ อันตราย!”ฉันรีบคว้ามือเซร่าที่ยืนตำแหน่งชวนคิดว่าอีกฝ่ายจะตกตึกได้ เซร่าก็ขยับตามแรงที่ถูกฉันดึงมาจนฉันถูกเซร่าทับ
“...เร..นะ....จัง?”ฉันตกใจเมื่อเห็นแววตาและน้ำเสียงที่ไม่เหมือนเดิมของเซร่า เธอเป็นอะไร!? ทำไมเธอดูมืดมนถึงขนาดนี้..!!?
“เธอเป็นอะไรเหรอเซร่า ทำไมทำหน้าแบบนั้น!?”
“.....ดิฉันไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่จะเป็น” “???”
‘ฉึก!’
“!?!”ฉันตกใจและรู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างทะลวงท้องฉันไป ฉันก้มมองต่ำลงเพียงนิดและมันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บขึ้นมา มันคือมีดครัวเล่มหนึ่งที่ปักค่าท้องฉันโดยด้ามมีดมีมือของเซร่าจับเอาไว้
“อย่าโกรธดิฉันเลยนะค่ะ ดิฉันก็แค่อยากทำให้มันจบแค่นั้น... ดิฉันเหนื่อยที่จะต้องฆ่าคน”ฆ่าคน? มะ หมายความว่าไง อึก! ไม่ไหว ภาพมัน... เบลอ
“ดิฉันมีเรื่องจะสารภาพกับเรนะจัง... ดิฉันคือไอ้ฆาตกรที่ฆ่าคนอย่างเหี้ยมโหดคนนั้นเอง”ดิฉันมองเห็นเรนะจังนอนใต้ตัวดิฉันโดยที่ดิฉันคร่อมตัวเอาไว้ ดิฉันดึงมีดตรงท้องเรนะจังออก
“ที่ดิฉันฆ่าพวกสามีภรรยาในช่วงแรกก็แค่อยากช่วยเด็กให้รอดพ้นการทารุณพวกมันแค่นั้น ไม่อยากให้เด็กพวกนั้นเจอชาตะกรรมแบบดิฉัน...... ดิฉันที่ถูกพ่อแม่ที่เก็บมาทารุณ มันทรมานเหมือนตกนรก.... เพราะงั้นพวกมันจึงเป็นเป้าหมายของดิฉัน แต่แค่นั้นมันไม่พอ... มันไม่หมดสักที พวกที่ชอบทารุณเด็ก! ดิฉันจึงเปลี่ยนวิธีการณ์มาฆ่าทั้งครอบครัวเลยจะดีกว่า ฮะๆๆ”ดิฉันมองเรนะที่นอนกุมท้องด้วยสีหน้าทรมาน แม้ว่าดิฉันจะรู้สึกเจ็บที่เห็นเรนะจังทำหน้าแบบนั้น สำหรับดิฉันไม่ว่าเรนะจังทำหน้าแบบไหนดิฉันก็อยากดูแต่ไม่ใช่ใบหน้าแบบนี้... แต่ดิฉันมีความจำเป็นที่ต้องทำแบบนี้ ขอโทษนะค่ะเรนะจัง.....
“และพ่อแม่ของเรนะจังก็อยู่ในเป้าหมายของดิฉันเหมือนกัน... แต่เห็นว่าเรนะจังเป็นคนสำคัญของดิฉัน สำคัญมากเกินไปจนดิฉันไม่ทำอะไร ทั้งๆที่ดิฉันไม่เชื่อใจพ่อแม่ของเธอเลย ในโลกใบนี้น่ะมีแต่ความหลอกลวง! พ่อแม่ที่รักเราไม่มีอยู่จริง!!”ฉันเงยหน้ามองหน้าเซร่าด้วยภาพที่เบลอจัด แม้ว่าจะมองไม่ชัดแต่ฉันรู้ว่าเธอคงทำหน้าเจ็บปวดมากสินะ ตะ ตอนนี้ฉันควรปลอบใจเธอสิ แต่มือมัน...ไม่ขยับเลย
“บอกตามตรงว่าดิฉันเหนื่อยเหลือเกิน ดิฉันอยากหยุดแต่ก็หยุดความคิดที่ชั่วร้ายของดิฉันไม่ได้สักที มีบางครั้งที่ดิฉันเกิดอยากฆ่าเรนะจังจนตัวสั่นเพราะคิดฟุ้นซ้านของดิฉันเอง และคิดว่าถ้าดิฉันฆ่าเรนะจังสำเร็จดิฉันก็จะเป็นอิสระ!! ฮึก ดิฉันนี่มัน....!”เซร่าเงียบเพราะความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ข้างใน น้ำตาของเธอหยดลงบนหน้าเรนะทีละหยด
“ดิฉันมันแย่จริงๆเลยนะค่ะ คิดแต่จะฆ่าคนสำคัญเพื่อตัวเองหายทรมารทั้งๆที่มันจะทำให้ดิฉันทรมานไปตลอดชีวิตแท้ๆ! อึก ทั้งๆที่คนคนนั้นก็คือคนสำคัญที่เป็นห่วงดิฉันที่สุด อยู่ใกล้เพียงแค่นี้แท้ๆ..!! ฮึก ดิฉันขอโทษ!!!”มะ ไม่นะ อย่าร้องไห้สิเซร่า ขอร้องล่ะ.... อา อ้าปากบอกไม่ได้เลย
“แต่ถึงจะพูดออกมาแบบนี้แล้ว แต่สุดท้ายดิฉันก็ลงมือฆ่าเธอซะแล้ว... ฮึก ทั้งๆที่......เรนะจังมากแท้ๆ”ห๊ะ อะไร...นะ? ไม่ได้ยิน...เลย อึก! แย่ล่ะ ดูท่าฉันจะตายจริงๆแล้วล่ะ..............
.
.
.
อา ดูเหมือนฉันจะตายแล้วสิ ไม่รู้สึกอะไรเลย รู้สึกเบาหวิวจริงๆ... เบาจนจะบินได้เลยล่ะมั้ง และท้ายที่สุด... ทั้งฉันและเธอก็ไม่สามารถกลับมาเป็นอย่างเดิมแล้วสินะ ฉันขอโทษที่พูดจาทำร้ายจิตใจของเธอก่อน เพราะฉันมันขี้ขลาดเอง ถ้าฉันไม่มัวแต่กลัวผลที่จะออกมาแล้วล่ะก็... ทั้งฉันและเธอก็คงได้ทำสนุกๆด้วยกันอีกครั้ง รวมถึงอควาด้วย จะไม่มีอีกแล้ว.... วันที่พวกเราจะยิ้มให้กัน จะไม่มีอีกแล้ว.... วันที่พวกเราจะได้ยินเสียงด้วยกัน จะไม่มีอีกแล้ว.... ที่ฉันจะได้เอ่ยคำว่า‘รัก’กับเธอ...... ราตรีสวัสดิ์
“!!?”ฉันตกใจจนลืมตาขึ้นพร้อมกับลุกพรวดอย่างรวดเร็ว นี่ฉันอยู่ที่ไหน? สวรรค์เหรอ????
“อ๊ะ รุ่นพี่รู้สึกตัวแล้ว! โล่งอกไปที!”และทันใดนั้นก็มีอควาโผเข้ากอดฉัน เอ๊ะ? น่ะ นี่ฉันยังไม่ตาย?
“นี่ไม่ใช่ว่าฉันตายแล้วเหรอ?”
“รุ่นพี่น่ะใกล้ตายจริงๆนั้นแหละค่ะ! ดีที่ตำรวจพารุ่นพี่มาส่งโรงพยาบาลทัน ไม่งั้นรุ่นพี่คงเสียเลือดจนตายแน่ๆ อะ อควาใจหายหมดเลยค่ะ ฮือๆๆ~”ตำรวจ...? เมื่อคืน.....? อ๊ะ ละ แล้วเซร่าล่ะ!?
“เซร่าล่ะ!!?”พอฉันนึกออกจึงรีบถามถึงคนที่ฉันรักทันที ทำไมเธอไม่อยู่ที่นี้ เธอไปไหน!?
“คือ...... ก่อนที่รุ่นพี่จะถูกส่งตัวลงโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย เซร่าไปมอบตัวกับตัวรวจแล้วบอกว่าเธอเป็นคนทำร้ายรุ่นพี่เอง แถมยังสารภาพออกมาอีกด้วยว่าเป็นฆาตกรต่อเนื่อง”อะไรนะ!?
“เท่าที่อควาตามเรื่องของตำรวจมาบางส่วน รู้สึกว่าเซร่าจะแบกรุ่นพี่มาและพูดแบบนี้กับตำรวจก่อนจะยอมให้ถูกจับนะค่ะ”
ได้โปรดช่วยเรนะจังด้วยนะค่ะ! ดิฉันนี่แหละที่เป็นทำร้ายเขาเอง ดิฉันคือฆาตกรต่อเนื่องที่พวกคุณกำลังตามจับ
เพราะงั้นก่อนที่ดิฉันจะถูกจับ ได้โปรดช่วยเธอคนนี้ด้วยค่ะ!!
เรนะอึ้งกับคำอธิบายที่อควาเล่ามา ก่อนจะรู้สึกถึงมือทั้งสองข้างของอควาที่มาแปะไหล่ของเธอ
“นี่ มันไม่จริงใช่ไหมรุ่นพี่!? อย่างเซร่าเนี่ยนะจะเป็นฆาตกรต่อเนื่องที่เป็นข่าวในช่วงนี้ ไม่จริงใช่ไหมค่ะที่เขาเป็นคนทำร้ายรุ่นพี่ ทั้งๆที่เขารักรุ่นพี่มากขนาดนั้น!!? อควาไม่เชื่อหรอก.... เซร่าต้องถูกคนร้ายตัวจริงบังคับให้ฆ่ารุ่นพี่แน่ๆ มันเป็นแบบนั้นใช่ไหม!!?”ฉันลูบท้องที่เคยถูกเซร่าใช้มีดแทงเข้ามาอย่างนึกคิด บอกตามตรงฉันก็ไม่อยากเชื่อหรอกว่าคนดีอย่างเซร่าจะเป็นฆาตกรต่อเนื่องไปได้ แต่ฉันที่ได้เห็นและได้ยินมามันคือความจริง ความจริงที่โหดร้าย
“......มันเป็นความจริงอควา ฉัน...ถูกเซร่าทำร้ายจริงๆ”อควาทำตาโตอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน ฉันหยิบรีโมทขึ้นมาเปิดข่าว ซึ่งเป็นข่าวประกาศเรื่องที่ตำรวจสามารถจับฆาตกรต่อเนื่องได้แล้ว อย่างน้อยๆก็ดีที่ไม่ได้เผยภาพตัวเซร่าไปด้วย ไม่อย่างงั้นเธอคงโดนประจานหรือถูกนิทราลับหลัง หรืออาจมมากกว่านั้น.... และในภาพข่าวในทีวีนั้นฉันเห็นคุณพ่ออยู่ด้วย .........สรุปเธอต้องการอะไรกันเซร่า? เธอบอกว่าอยากฆ่าฉันแต่ทำไมถึงช่วยฉัน...? ไหนเธอบอกว่าอยากเป็นอิสระไม่ใช่เหรอ? อยากหลุดพ้นจากความทรมานนี่นา!?
“นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันล่ะเนี่ย....?”อควาพูดพลางซบไหล่เรนะอย่างต้องการหาที่ระบายความรู้สึกเศร้าให้หายไปซะ ซึ่งมันไม่ง่ายเลยสักนิดเดียว
...เธอต้องการอะไรกัน เซร่า?...
“กินกล้วยไหมเซร่าจัง?”เสียงเอ่ยถามอย่างเป็นกันเองนั้นถูกเอ่อยออกมาจากปากของนายตำรวจคนหนึ่งที่แต่งตัวในเครื่องแบบตำรวจหญิง และแน่นอนเขาจะเป็นใครไม่ได้นอกจากคุณพ่อของเรนะที่ชื่อทามากิ ซึ่งเขารับหน้าที่มาเป็นผู้คุ้มตัวเซร่าที่อยู่ในกรง
“ไม่เอาหรอกค่ะ คุณกินไปเถอะ...”เซร่าพูด
“จริงนะ? ไอ้นี้ออกจะอร่อย”กล่าวจบเขาปลอกเปลือกและกินกล้วยเข้าไปคำเดียวหมด ก่อนจะมองเซร่าที่นั่งกอดเข่าอยู่ภายในกรง ในใจเขาคิดว่าไม่น่าเชื่อว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนี้จะทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นไปได้และเมื่อความสงสัยเริ่มมากขึ้นเขาจึงเอ่ยถามไป
“ทำไมเซร่าจังถึงฆ่าคนล่ะจ๊ะ แล้วลูกสาวของเค้าไปทำอะไรให้หนูไม่พอใจรึเปล่า?”เซร่าได้ยินคำว่า‘ลูกสาว’จากนายตำรวจหน้าหวานคนนี้ก็สนใจขึ้นมา
“เอ๊ะ ลูกสาวเหรอค่ะ?”
“ก็คนที่หนูทำร้ายแล้วขอร้องให้ตำรวจช่วยไง เรนะจังเป็นลูกสาวของเค้าเอง”เอ๊ะ!! คุ คุณพ่อของเรนะจังเป็นตำรวจเองเหรอ? ถะ แถมใกล้ตัวขนาดนี้.....
“เขาเป็นเป้าหมายสุดท้ายของเซร่าจังงั้นเหรอ?”
“ไม่ค่ะ แต่ที่ดิฉันทำมัน...... อึก พอเริ่มพูดตรงจุดนี้ดิฉันเล่าลำบาก ขอดิฉันเล่าสาเหตุที่ดิฉันเป็นแบบนี้ได้ไหมค่ะ คุณพ่อของเรนะจัง?”ทามากิพยักหน้า เซร่าจึงเริ่มเล่า
“จุดเริ่มต้นมันมาจากที่ดิฉันถูกพ่อแม่บุญธรรมเก็บมาเลี้ยง ดิฉันดีใจที่มีคนมารับเลี้ยงเด็กข้างถนนอย่างดิฉัน... แต่ความรู้สึกนั้นมันพังทลายไปหลังจากที่ดิฉันรับรู้ว่ามันเป็นการหลอกลวงและการทารุณอย่างโหดร้าย ....ดิฉันถูกแม่ตบตีอย่างไม่ทราบสาเหตุและถูกพ่อขมขื่นทุกคืน ถูกสอดใสของแปลกๆจนดิฉันเจ็บ ถูกผู้ชายคนอื่นทำแบบที่พ่อทำ จนในที่สุดก็คิดจะหนีไปจากบ้านหลังนี้ซะแต่ไม่สำเร็จ ในเมื่อหนีไม่พ้นก็มีแค่ทางเดียวคือ... ฆ่า”
“.......”
“ต่อจากนั้นเรื่อยๆ ดิฉันก็เริ่มขุนคิดได้ว่าในโลกนี้คงมีเด็กที่ไหนสักแห่งต้องถูกกระทำอย่างทารุณแบบที่ดิฉันเจอแน่ๆ เพื่อไม่ให้เด็กพวกนั้นต้องเจอชาตะกรรมแบบนั้นทั้งๆที่ไม่มีความผิดอะไร ดิฉันจึงหันมาฆ่าพวกสามีภรรยาเรื่อยมา ....แต่เพราะมันไม่หมดเสียที ดิฉันจึงหันไปฆ่าทั้งครอบครัวแทน แล้ว...คุณก็เป็นเป้าหมายของดิฉันเหมือนกันค่ะทามากิซัง...เพราะดิฉันไม่เชื่อใจพวกพ่อแม่คนอื่นๆแม้แต่พ่อแม่ของเรนะจังก็ตาม”
“หืม นี้หนูรู้จักเรนะจังด้วยเหรอจ๊ะ!?”
“ค่ะ เราเป็นเพื่อนกันในมหาลัยค่ะ แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราพังทลายไปแล้ว”
“เพราะงั้นหนูเลยฆ่า?”
“ไม่ใช่ค่ะ! .......คือ อย่างที่ดิฉันบอกไปค่ะดิฉันไม่เชื่อใจคุณที่เป็นพ่อของเรนะจัง ดิฉันอยากฆ่าเพื่อที่เรนะจังจะไม่ถูกพ่อแม่ที่ดิฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรเรนะจังรึเปล่า? ดิฉันกลัว... กลัวว่าเรนะจังอาจจะเจอสิ่งที่ดิฉันเจอ สำหรับเรนะจังแล้วเธอคือคนสำคัญ แต่เพราะมีความรู้สึกแบบนั้นแหละมันทำให้ดิฉันไม่กล้าลงมือต่อหลังจากได้ยินเรนะจังพูดออกมาหลังจากที่ดิฉันถามว่า‘ไม่กลัวโดนหักหลังเหรอ?’ออกไป... เธอ...ตอบด้วยใบหน้าที่มั่นใจสุดๆ”
พวกเขาจะไม่มีทางหลอกลวงฉันอย่างเด็ดขาด เพราะว่าฉันเชื่อใจเขา
“และอีกเหตุผลหนึ่งที่ดิฉันไม่ลงมือพวกคุณ เพราะดิฉันไม่อยากเห็นเรนะจังร้องไห้ สำหรับเด็กที่เชื่อใจพ่อแม่มากมายขนาดนี้ถ้าเกิดเสียพวกเขาไปคงเจ็บปวดไปจนวันตาย ดิฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น”ทามากิยิ้มเมื่อเซร่าได้บอกว่าเรนะ ลูกสาวของเขาเชื่อใจเขาเสมอ แม้ว่าเขาจะไม่เคยทำอะไรให้เรนะจังมีความสุขเลยเพราะติดงานตลอดเวลา
สมกับเป็นเรนะจังจริงๆ บางทีเค้าคงต้องตอบแทนสิ่งที่เรนะจังเชื่อซะแล้วสิ...
“คือ...ทามากิซัง ถ้าเกิดคุณได้ยินเรื่องต่อจากนี้ คุณจะโกรธดิฉันก็ได้นะค่ะ”
“หืม ทำไมล่ะจ๊ะ?”ทามากิย่อตัวลงนั่งใกล้ๆ แม้ว่าจะอยู่คนละฝังก็ตาม เซร่าที่เอาซุกหน้าลงบนเข่ามาตลอดได้เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา
“ชอบค่ะ.... รักที่สุด..... ดิฉันชอบเรนะจังค่ะ ดิฉันชอบลูกสาวของคุณ...ชอบมากกว่าคำว่าเพื่อน อยากจะกอด อยากจะทำอะไรที่มันมากกว่านั้นเพื่อที่ดิฉันจะได้บอกเรนะจังว่าดิฉันรักเธอมากแค่ไหน แต่ไม่นึกเลยว่าเมื่อวานนี้ดิฉันจำทร้ายเรนะจังเพราะเพื่อให้ตนเองเป็นอิสระจากความทุกข์ในใจ พอดิฉันคิดได้จึงได้รีบขอให้ตำรวจอย่างพวกคุณช่วยเหลือและจับดิฉันให้ถูกขังในที่แห่งนี้ไปตลอดกาล บาปของดิฉันไม่มีทางให้อภัยได้หรอกค่ะ แม้แต่เรนะจัง...ก็คงไม่รักดิฉันอีกแล้ว เพราะว่าดิฉันมันคือไอ้ฆาตกรโรคจิตไง”ทามากิอึ้งสิ่งที่เซร่าสารภาพมา ถึงปกติเขาจะไม่สนับสนุนเรื่องที่เรนะจะมีแฟนเพราะเขากลัวว่าฝ่ายนั้นจะดูแลเรนะไม่ดีพอ
“เอาสิค่ะ คุณจะด่าหรือว่าดิฉันก็เชิญ... ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอยากได้พวกผิดเพศแบบดิฉันหรอก ฮึก... ฮึก...”
“เค้าไม่โกรธเซร่าจังหรอก...”ดิฉันมองทามากิซังที่ลุกขึ้นและเปิดประตูกรงเข้ามาหาดิฉัน และจู่ๆเขาก็กอดดิฉัน ไม่.... ไม่เอานะ! น่ากลัว!! แต่ในขณะที่ดิฉันจะดิ้นให้เขาปล่อยดิฉันเขาก็พูดด้วยคำพูดที่อ่อนโยนเหลือเกิน
“ใจเย็นๆจ๊ะ เค้าไม่ได้จะทำอะไรเซร่าจังสักหน่อย นี่น่ะคือการปลอบขวัญต่างหาก... สมัยก่อนเค้าที่ไม่ค่อยได้เจอเรนะจังบ่อยๆจนเรนะจังมักร้องไห้งอแงขอให้เค้าอยู่ด้วยกันแต่เพราะเค้าเป็นตำรวจเลยไม่ค่อยมีเวลาให้ เค้าก็รู้สึกเสียใจนะที่ไม่ได้ตอบรับความต้องการให้ลูกสาวคนเดียวของเค้าได้ เค้าเลยจะหาเวลาเพียงน้อยนิดมาหาเรนะจังแล้วโอบกอดเอาไว้ แม้ว่าจะเล็กน้อยหรือไม่สามารถเติมเต็มความรู้สึกได้มากเท่าไร แต่รู้ไหมว่าเรนะจังว่าไง?!”
ขอบคุณค่ะคุณพ่อ แม้ว่าพ่อจะให้หนูได้แค่การกอด... แต่แค่นี้ก็พอแล้ว เพราะว่าโอ้มกอดของพ่อมันมีความรักมากมายเต็มไปหมด
“.........”
“บอกตามตรงนะว่าเค้าตกใจเหมือนกัน แต่มันคงไม่เท่ากับความดีใจที่ได้รับความรักจากอีกฝ่ายกลับมา แล้วตอนนี้เค้าก็กำลังทำแบบเดียวกันที่เรนะจังรู้สึกมา การกอดด้วยความใส่ใจไงล่ะ”ดิฉันตาโตขึ้นหลังจากได้ยินทามากิซังพูดมา น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วยิ่งไหลออกมามากขึ้นและพอรู้สึกอีกทีดิฉันได้กอดทามากิซังและได้ร้องไห้ออกมาเสียงดังไปซะแล้ว ความหวาดกลัวและความรู้สึกไม่เชื่อใจที่มาตอนแรกของดิฉันหายไปจนหมดสิ้น ดิฉันคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว
.
.
.
...ถึงแม้ว่าดิฉันจะบอกว่าคิดไม่ออกแล้วก็ตาม นั้นดิโกหกค่ะ...
...ดิฉันคิดแค่ว่าเรนะจังนั้นช่างโชคดีที่มีพ่อแม่แสนวิเศษอบบนี้ ถ้าดิฉันมีพ่อแม่แบบนี้บ้างแล้วล่ะก็...
ตัวดิฉันที่เรนะจังเกลียดก็คงไม่เกิดขึ้นหรอก
...อยากกลับไป อยากย้อนเวลากลับไปเหลือเกิน ถ้าดิฉันรู้ตัวและสำนึกให้เร็วกว่านี้แล้วล่ะก็...
ตัวดิฉันก็คงได้รับความรักจากเธอมากกว่านี้สินะค่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น