คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : #9
#9
“อ้อ ที่แท้สาเหตุที่พวกรุ่นพี่ห่างเหินกันเพราะแบบนี้เองเหรอ?”หลังจากอควาได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างรุ่นพี่ทั้ง 2 คนของเธอ ซึ่งเจ้าตัวก็รู้เลยทันทีว่าทำไมเซร่าถึงได้จูบเรนะแบบนั้น รวมไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันอีก
“แต่รุ่นพี่เรนะก็พูดเกินไปนะค่ะ บอกว่า‘เลิกคบ’เนี่ยก็แรงไปนะเจ้าค่ะ เป็นอควาก็เจ็บสะเทือนใจเลยแหละ”
“เพราะงั้นแหละฉันจึงอยากขอโทษเซร่าไง แต่ไม่นึกเลยว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้เลย...”อความองเรนะเหมือนจับผิดบางอย่างได้ จึงได้ถามออกไป
“...รุ่นพี่ชอบเซร่าเหรอ?” “ห๊ะ!? มะ ไม่-”เรนะเงียบเมื่อเห็นสายตาที่จริงจังที่ร้อยวันพันปีจะเห็นจากอควา
“...ใช่ ฉันชอบเซร่า ยิ่งชอบก็ยิ่งทำให้ฉันกลัวเพราะฉันก็ไม่อยากสูญเสียความเป็นเพื่อนไปและไม่รู้เลยว่าถ้าฉันพูดว่า‘ชอบ’กับเซร่าแล้วเซร่าทำอย่างไง? ซึ่งสิ่งที่ฉันคิดคงเป็นเรื่องหนี...”
“.......”
“แต่ฉันไม่นึกเลยว่าสิ่งที่ฉันทำลงไปนั้นจะส่งผลกับเซร่ามากมายขนาดนี้ ฉันผิดเอง!!”
“รุ่นพี่อยากรู้ไหมล่ะว่าทำไมถึงส่งผลกับเซร่ามากขนาดนี้?”
“???”
“นั้นเป็นเพราะว่าเซร่าชอบรุ่นพี่ไงค่ะ”อะไรนะ!?
“ถึงอควาจะยืนยันไม่ได้ 100% นะ แต่เท่าที่อควาสังเกตเมื่อกี้มันบ่งบอกว่าเซร่าชอบรุ่นพี่มากกว่าคำว่าเพื่อนแบบรุ่นพี่ เพราะอาการมันออกมาตอนที่เซร่าเห็นอควาอยู่กับรุ่นพี่ทั้งๆที่เซร่าบอกว่าไม่ให้อควาไปด้วย แค่นี้ก็เป็นสิ่งยืนยันอีกอย่าง”
“........”
“สำหรับคนที่แอบรักข้างเดียวแล้วถูกบอกเลิกคบกันเนี่ย ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่นะรุ่นพี่... อควาแนะนำว่าพวกรุ่นพี่รีบปรับความเข้าใจใหม่อีกครั้งเถอะ”
“ไม่ได้แล้วล่ะอควา เธอไม่ได้ยินเหรอ? เซร่าบอกว่าคำขอโทษของฉันมันไม่มีความหมาย เธอไม่เห็นว่าฉันเป็นเพื่อนอีกแล้ว เธอไม่มีทางกลับมารักฉันอีกแล้ว”ว่าแล้วเรนะก็เริ่มร้องไห้อีกครั้งอควาจึงยื่นกระดาษทิชชูให้เธอซับน้ำตาแห่งความเสียใจ
“...บางทีฉันควรยอมแพ้ซะตรงนี้แหละ ฉันจะได้ไม่ต้องเจ็บอีก”
“...ไม่สมกับเป็นรุ่นพี่เลยนะค่ะ” “หา?”
“แบบนี้ไม่ใช่รุ่นพี่ที่อควารู้จัก!!”ทันใดนั้นอควาก็ทุบตีเรนะรัวๆ เรนะตกใจกับการกระทำของอีกฝ่ายเธอรีบเอามือบังเอาไว้
“รุ่นพี่เรนะที่อควารู้จักน่ะต้องไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้! รุ่นพี่ที่สงบเยือกเย็นและสามารถหาทางออกได้ รุ่นพี่ที่เป็นที่รักของหลายๆคน รุ่นพี่ที่อควาและเซร่ารักหายไปไหนแล้วค่ะ!!?”เรนะตกใจกับคำพูดของอควา เธอนิ่งเงียบ...
“......ขอฉันอยู่คนเดียว สักพักเถอะนะ”ว่าแล้วเรนะจึงเดินจากไป อควาสะอึกออกมาเพราะผิดหวังในตัวรุ่นพี่ที่เธอรักและนับถือที่ยอมแพ้โดยที่อีกฝ่ายไม่พยายามทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
...พวกเราจะกลับมาเป็นอย่างเดิมไม่ได้อีกแล้วเหรอ?! ไม่จริงใช่ไหม...!?...
.
.
.
“ทั้งๆที่ไม่ผิดสักหน่อย... ทั้งๆที่ทั้ง 2 คนไม่ผิด... แล้วทำไมดิฉันถึงบอกว่าผิดกันแน่? ดิฉันคงบ้าอย่างสมบูรณ์ แน่ๆ”ดิฉันพูดกับคนเดียว ช่วงนี้ดิฉันเอาแต่หมกตัวในบ้านหลังจากเกิดเหตุการณ์ระหว่างเพื่อนอย่างอควาจังกับเพื่อนที่คิดมากกว่าเพื่อนอย่างเรนะจัง หลังจากที่ดิฉันตัดขาดกับพวกเขามันทำให้ดิฉันหมดแรงจนไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากออกไปฆ่าคน......
“ถ้าแบบนี้.... รูปนี้ก็ไม่จำเป็นแล้วสิ?”เซร่าหยิบรูปถ่ายที่เธอยืนตรงกลางและเพื่อนอีก 2 คนเกาะติดเธอแน่น เธอทำท่าจะฉีกมันออกแต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่อยากฉีกมันเธอจึงปล่อยมันลงบนพื้น
“ดิฉันไม่น่าสนิทกับพวกเธอเลยจริงๆ ยิ่งสนิทก็มีความเสี่ยงจะถูกหักหลังและถูกทำให้เสียใจ เหมือนอย่างพ่อกับแม่.....”และความทรงจำเก่าๆที่เลวร้ายก็วนกลับมา ทำให้ดิฉันหวีดแตกจนต้องเหยียบของมาพังเพื่อบรรเทาอารมณ์ แต่แค่นั้นมันไม่พอ... ใช่ มันไม่พอ!!! แต่ว่า...มันเหนื่อยเหลือเกิน
“...จริงสิ มันยังมีวิธีนี่นา”
.
.
.
“.........”ณ ภายในห้องของเรนะ ซึ่งวันนี้เธอก็ยังจดจ้องหนังสือเรียนอย่างตั้งอกตั้งใจแม้ว่าในใจจะดูวุ่นวายซึ่งมันไม่พ้นเรื่องของเซร่า เธอปิดหน้าหนังสือแล้วกระโดดขึ้นเตียง ตาสีฟ้าของตนเองกวาดมองไปรอบๆห้องและเธอก็หยุดตรงที่เครื่องเล่น DVD
...ขะ ขอดูหนังเรื่องนี้ต่อนะค่ะ ดูเสร็จนอนเลย...
จังหวะนั้นทำให้ฉันนึกออก ฉันลงจากเตียงแล้วไปหยิบหนังรักที่เซร่าเคยขอดู เธอเปิดหนังดูแล้วความทรงจำเก่าๆก็วนกลับมา ความทรงจำที่เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
...เศร้าเกินไปแล้ว...
“....ไม่เห็นจะเศร้าเลยนี่นา เธอเนี่ยอินกับหนังไปแล้วนะรู้ตั้วไหม?”ฉันถอดแผ่น DVD ออกและปิดทีวีเพราะทนดูหนังแบบนี้ไม่ไหว ยิ่งดูก็ยิ่งคิดถึงเซร่าที่มาค้างที่บ้านของฉันมากขึ้น... มากขึ้น.... จนแทบทนไม่ไหวและทำให้นึกถึงอะไรหลายๆอย่างที่เราเคยทำ
...ไอ้นี้อร่อยมากเลยค่ะ...
...กินเยอะจังเลยนะค่ะเรนะจัง กินมากแบบนี้ระวังปวดท้องนะค่ะ...
...ก็คนมันชอบนี่นา~...
“...ใช่ ชอบจริงๆนี่นา ไอศกรีมคือของโปรดของฉัน แต่มันก็เปรียบกับความชอบในแบบที่ฉันชอบเธอนะ”เพราะมันไม่ใช่ความชอบแบบสิ่งของ แต่เป็นความชอบในตัวเธอ ชอบในความสดใสของเธอ
...ถ้าฉันได้ดูกางเกงในลายทางของเธอฉันคงหายเบื่อ...
...บะ บ้าสิค่ะ! เรนะจังเนี่ยก็พูดเล่นไปเรื่อย...
ฉันชอบเธอ ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนฉันก็ยังมองเธอ... ไม่ว่าเธอจะทำหน้ายิ้มแย้ม ไม่ว่าเธอทำหน้าจะร้องไห้ยามโดนรังแก ยามที่ใบหน้าของเธอแดงก่ำเพราะความอาย ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาไหนๆฉันก็ยังรักเธออยู่ดี แต่ว่านะ... ทั้งๆที่พวกเราก็ยังดีๆอยู่เลยแท้ๆ...!
...จดหมายที่เรนะจังให้มาเนี่ย~ บอกว่าอยากขอคืนดีด้วยสินะค่ะ? ขอโทษด้วยสินะ?...
...นี่ไงๆ~ เท่านี้คำขอโทษและขอคืนดีของพวกเราก็หายไปแล้วนะค่ะ~ ก็เรนะจังไม่ให้ความสำคัญกับดิฉันนี่นา~...
...ทีนี่เราคงตัดขาดกันได้แล้วนะค่ะ ยินดีด้วย...แบบสุดซึ้ง...
“แล้วทำไมถึงได้พูดจาโหดร้ายแบบนั้นกันเนี่ย!!? คนเขามาขอคืนดีเชียวนะ!”เรนะตะโกนพลางทุบหมอนอย่างบ้าคลั้ง ก่อนจะเปลี่ยนมากัดหมอนแทน
“รุ่นพี่เรนะที่อควารู้จักน่ะต้องไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆแบบนี้!”เสียงเตือนสติจากรุ่นน้องนามว่าอควาแว๊บเข้ามาในหัวของฉัน ก็เข้าใจความรู้สึกอยู่นะแต่ว่าฉันคิดไม่ออกว่าจะต้องทำอย่างไงให้เซร่ายกโทษให้ แค่คำขอโทษไม่พอสำหรับอีกฝ่าย....
“ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรยอมแพ้ แต่จะให้ฉันทำอย่างไง?”
‘ตรู๊ด~~
ตรู๊ด~~
’
“ใครโทรมานะ เวลาป่านี้แล้วแท้ๆ...?”เรนะคลานไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูว่าใครมา และเบอร์ที่โชว์ขึ้นมานั้นก็คือเบอร์โทรจากเซร่า!! เรนะตกใจและรีบกดรับสายอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้น
“ฮะ ฮัลโหลเซร่า!? โทรมามีอะไรเหรอ?!”
“.....สวัสดียามเย็นค่ะ ดิฉันมีเรื่องจะคุยกับเรนะจังน่ะค่ะ ช่วยมาที่xxxจะได้ไหมค่ะ?”
“ดะ ได้สิ!”
“แต่ว่าครั้งนี้..... ต้องมาคนเดียวนะค่ะ ดิฉันต้องการคุยกับเรนะจังสองคน ...เธอคงไม่อยากให้เรื่องมันแย่กว่านี้แล้ว ใช่ไหมค่ะ?”เรนะเงียบก่อนตอบรับไปแต่โดยดี ก่อนที่เซร่าจะกดปิดสาย
“ทำไมน้ำเสียงแปลกๆแฮะ...”
.
.
.
“........รีบๆมานะค่ะ ดิฉันอยากให้จบเร็วๆ”เซร่าพูด พลางมองรูปในโทรศัพท์มือถือที่เป็นรูปเรนะกำลังอ่านหนังสือก่อนจะเปลี่ยนไปมองอย่างอื่นท่ามกลางความมืดและสายลมที่พัดมาอย่างรุนแรง
...วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะมองไม่ติดกัน...
...วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ทั้งดิฉันและเรนะจังจะได้เห็นรอยยิ้มกัน...
...เป็นครั้งสุดท้ายที่จะไม่มีคำว่า‘เพื่อน’ต่อไป...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น