คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
12.00
มหาลัย
เสียนัศึษามามายหลายนำลัเินลาึเพราะอนนี้เป็นเวลาพัเที่ยอใรหลายน อีทั้ยัเป็นเวลาลับบ้านอใรบาน้วยเ่นัน
“แบอม” ร่าอหนุ่มน้อยหน้าใส่าะปราให้เพื่อนร่าหนาไ้เห็นรหน้า
“มึเรียนเสร็แล้ว?” แบอมมวิ้วเมื่อเออีีนยืนอยู่รหน้า็ไหนว่ามีเรียนทั้เ้าและบ่าย หรือโหันวะ
“มวิ้วทำไม?” ินยอถามร่าหนา
“มึหนีเรียน?” แบอมถามลายวามสสัย
“หึ อาารย์ยลาส่าหาละ” ินยออบำถามลายวามสสัยให้แบอม
“แล้วมาทำไม? ไม่ลับหอมึอ่ะ” แบอมถามนรหน้าอีรั้เพราะทัู้่ไม่ไ้นัแนะัน
“มารอแบอมไปิน้าว้วยัน” ินยออบ่อนะยิ้มนเห็นีแมว
“หึ ะแอะไร” รั้นี้็เหมือนเิม เหมือนทุรั้ที่ินยออบมาิน้าวับเานั้นแหละ และเา็ะถามแบบนี้ทุรอบ และให้เาอีนะอบว่า อะไร็ไ้เหมือนเิม เื่อสิ
“อะไร็ไ้” นั่นไเาผิที่ไหนละ
“อะไร็ไ้ หาแเอ” พูบ็เินออาึเรียนไปยัโรอาหารโยมีินยอเินทำหน้ามุ้ยเหมือนทุรั้ามหลัมา
ินยอและแบอมเินมาถึโรอาหาร่อนะพาันมอหาที่นั่ แบอมให้ินยอนั่อโ๊ะเพราะวันนี้เหมือนะนเยอะเป็นพิเศษส่วนเา็เินไปื้อ้าวโยไม่้อถามอีนว่าะินอะไร เพราะำอบ็เหมือนเิมอยู่ี ือ อะไร็ไ้ อย่าื้อทิ้ะริ ๆ อะไร็ไ้เนี้ย
้านินยอหลัาเห็นว่าแบอมเินไปื้อ้าวให้็มานั่อโ๊ะ อีสัพัถ้าแบอมลับมาเาะไปื้อน้ำเอ แบอมน่ะอบนมมพูมาเลยละไม่อยาเม้าส์ (อนินิ) เ้าั้นลั่รัเลยละ ฮ่าาาาาาาา ทุนิว่าแปลมั้ยผู้ายที่เรียนวิศวะ บุลิออแบ ๆ เท่ ๆ แ่ันหลุมรันมมพู ไม่แปลหรอเนอะ ออะน่ารั
“ินยอ” เสีย้านหลัทำให้ินยอออาพวั่อนะหันไปมอามเสียเรีย
“มาร์?” ายร่าสู ่อน้าผอมแู่รวม ๆ แล้วสมส่วนพอัวเลยละ แถมเส้นเลือที่มือนั่นทำเอาสาว ๆ หลายนมอแล้วหลันไ้เลย
“นั่นเียวหรอ?” มาร์ถามินยอ ่อนะนั่้า ๆ
“ อ อ่อ แบอมไปื้อ้าวน่ะ” ินยออบพร้อมเสียอึ ๆ อั ๆ ใที่มาร์นั่ล้า ๆ เาโยไม่ทันไ้เอ๋ยปาวน
“เรานั่้วยนะ” มาร์ถามพร้อมยิ้มออมา
“อ อื้ม เอาสิ เ้าอี้โรอาหาร ไม่ใ่อเราสัหน่อย” มาร์ยิ้มออมาับำอบออีฝ่าย หาเป็นนอื่นไ้ยินเ้าละ็หาว่าอีนวนีนแน่นอน แ่สำหรับเานั้นไม่ว่าอีนะยัไ แสท่าทาแบบไหน็น่ารัสำหรับเาอยู่ี
เพล้!
เสียาน้าวระทบับโ๊ะ ินยอสะุ้ใ่อนะหันไปมอ้นเสีย ส่วนมาร์็หันไปมอามเสียนั้นเ่นัน ทัู้่เห็นแบอมที่ำลัยืนมอพวเา้วยสายาไม่่อยเป็นมิรเท่าไหร่
“มึวนมัน?” แบอมถามเสียเรียบ่อนะหันไปมอินยอ้วยสายาุ ๆ ินยอแสท่าทีลืนไม่เ้าายไม่ออ ะปิเสธ็ลัวว่ามาร์ะหาว่าเานิสัยไม่ี แ่เาไม่ไ้วนอีสัหน่อยนะ
“ูมานั่เอ” มาร์อบลับ
“เสือ ที่นั่มาเยอะแยะไปหานั่เอาิ” แบอมไม่สบอารม์
“อ เอ่อ แบอม” ินยอพยายามะเอ่ยห้ามสรามรหน้า
“เลือมา ถ้าะใหู้นั่้วย็ไล่มันไป”
“เินไปมั้ยวะ?” มาร์ที่เห็นว่าอีฝ่ายไม่่อยพอในัที่นมานั่้วยพูึ้น
“เสือ ูุยับินยอ เลือมา” แบอมหันไป่ามาร์ ่อนะประโยหลัะหันลับมาบัับให้ินยออบ
“ อ เอ่อ… ” ินยออึอัไม่รู้ะอบยัไ ไ้แ่ส่สายาเรลัวไปหาแบอม เาไม่อบเลยริ ๆ เวลาแบอมโมโห มันน่าลัว
“ูไปเอ” มาร์เห็นท่าทีอินยอ่อนะเป็นนเอ่ยปา
“ไปิ แล้วไม่้อเสือมานั่อีนะ ”
“ไว้เอันนะินยอ” มือหนายึ้นมาโบบ๊าย บายนัวเล็ ่อนะเินหันหลัออไป
“อบเลยิ ผู้ายามีบอ่ะ” แบอมพูแะินยอ
“เปล่าะหน่อย”
“แล้วให้มันมานั่ทำไม?”
“มาร์มานั่เอเหอะ ินยอไม่ไ้วนสันิ”
“นี่ำลัะบอว่ามันหน่า้านใ่มั้ย? ูฟ้อมัน” แบอมพูแล้นัวเล็
“เปล่านะ!” สำเร็! ินยอทำหน้ามุ้ยไม่พอใแบอม อะไรันเาไม่ไ้วนมาร์มานั่สัหน่อย เาไม่ผิ้วย
“แ้าวิ ะเพราไม่ใส่พริ เ็วะ” แบอมผลัาน้าวไปรหน้าินยอ พลันพูล้อนัวเล็ไม่เลิ
“มันเผ็นิ!” หึ่ยยยยยย นมันเผ็อ่ะ ไม่อบพริ ทำไม้อล้อ้วยเล่า แบอมนิสัยไม่ีเลยอ่ะล้อเาไ้ไ
ความคิดเห็น