คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
หลายวันผ่านไป
อนเที่ยหรือหลัเลิอเรียนินยอยัเินมาหาแบอมเพ่ือทาน้าว้วยันเหมือนเิมทุวัน แถมแบอมน่ะนะยัามใินยอ้วยละ พาไปหาอะไรที่ินยออยาิน เินลาับินยอทั้ ๆ ที่แบอมน่ะี้ร้อนะาย ่วแบอมใีผิปิมา แ่ินยออบมา้วยเหมือนัน
“ินเลอะเทอะ” แบอมเอื้อมมือไปเ็มุมปาอนัวเล็ที่ำลันั่ัพิ่าอย่าเอร็อร่อย
“แบอมเ็ให้แล้ว อบุรับ” ยิ้มาหยี่นหนวแมวึ้นหมแล้ว
“รีบ ๆ ิน ูมีธุระ่อ”
“แบอมะไปไหนหรอ?” ินยอที่นั่ัพิ่าถาม้วยหน้าาใสื่อ
“ธุระ เท่าับ ไม่อยาบอ”
“วามลับหรอ?”
“เออ วามลับ รีบแเลยเี๋ยวูสาย”
“อื้อ! ินยอะรีบแนะ” แบอมมวิ้วใส่นรหน้าที่พูำหยาบามเา
ไม่นานแบอม็ับรถมาส่ินยอหน่าะเพราะอีนมีเรียนบ่าย แถมูเหมือนนัวเล็ะน่าะเ้าสาย้วยน่ะสิ
“ไม่เป็นไรแน่นะ อ. ไม่ว่าใ่มั้ย” แบอมถามเพื่อนัวเล็้วยวามเป็นห่ว
“ไม่เป็นไร าบนี้เลทไ้อยู่แล้วอาารย์ใี แบอมรีบไปทำธุระสิ เี๋ยวไม่ทันนะ” ินยอว่าพลามือบาทำท่าไล่อีน
“ไล่หรอ? เี๋ยวไม่มารับหรอ” แบอมู่นัวเล็
“ินยอลับรถเมล์ไ้” เบ้ปาใส่ร่าหนาไปทีนึ
“อวี อนเย็นูมารับไม่้อลับรถเมล์ รถอาะิถ้า้ารอหน่อยแล้วัน”
“อื้ม!” ินยอพยัหน้าเ้าใที่อีนพู ่อนะโบมือบ๊าย บายแบอม พร้อมยืนมออีนับรถออไป
“แบอมใีอีแล้ว ใินยอเ้นแรเลยละ” มือบายึ้นมาุมหน้าอรำแหน่หัวใัวเอพลายิ้มออมาเพราะมีวามสุ
โรแรม
ร่าหนาอแบอมำลันั่บนโฟาในโรแรมหรููท่าแล้วเหมือนำลัรอใรบาน
“ใ่ แบอมรึเปล่า?” เสียหิสาวเอ่ยถามึ้น
“ใ่… นายอน?” แบอมมอหน้าหิสาว่อนะถามลับ
“ใ่ะ นายอนเอ”
“พร้อมแล้วใ่มั้ย?” แบอมถามย้ำ เพราะที่มานั่รออีนแบบนี้เาย่อมไม่ไ้มาเย ๆ แน่นอน
“พร้อมะ” นายอนพยัหน้าให้แบอม ่อนะเินามแบอมไปยัห้อพัที่อไว้่อนหน้านี้
“อื้อออออ” เสียราอื้ออึอหิสาวัไปทั่วห้อพั แบอมที่เินนำเ้ามา่อนับ้อมือหิสาวามเ้ามา่อนะใ้ริมฝีปาประบลบนริมฝีปาอนายอนนอีนไม่ทันั้ัว
“อืมมมม” แบอมราออมาเมื่อมือเล็อหิสาวเริ่มะอยู่ไม่สุ ลำเ้ามาในเสื้อยือเา
“ เี๋ยวสิะ นายอน-- อ้ะ!” นายอน้านออมาเมื่อแบอมเอาแ่รุอยู่ฝ่ายเียว
“เธอยัไม่ลืม้อลอเราหรอใ่มั้ย? ” แบอมถามย้ำอีรั้
“ำไ้ะ เราะมีเ็ส์ันแล้วหลัานั้นทาใรทามัน นายอนำไ้” นายอนทวน้อลระหว่าหล่อนับแบอม
“ั้น็ี ันไม่อยาเสียเวลา” พูบแบอมเริ่มรุหิสาวอีรั้
18.00
อนนี้ถึเวลาเลิเรียนอินยอแล้ว นัวเล็ำลัั้หน้าั้ารอแบอมมารับ หัน้ายหันวาเพื่อมาหารถอแบอม
“ินยอ”
“ยอแ”เป็นยอแเพื่อนสนิทอินยอที่เ้ามาทั
“ยัไม่ลับหรอ? เลิเรียนั้นานแล้วนะ” ยอแถาม
“ำลัรอเพื่อนมารับน่ะ แล้วและทำไมยัไม่ลับบ้าน”
“อ่อ เรารอแฟนมารับเหมือนัน” ยอแยิ้มออมา
“ั้นนั่รอ้วยันมั้ย?” นัวเล็ถามเพื่อนสนิท
“เอาสิ นั่รอนเียวน่าลัวเหมือนัน นี่ใล้มืแล้ว้วย”
ปี๊น!
ินยอยิ้มออมาเมื่อไ้ยินเสียแรรถยน์ แ่เมื่อมอไปยัรถที่ำลัับเ้ามาอลับไม่ใ่รถอแบอมะั้น
“แฟนเรามารับแล้ว ั้นเราลับ่อนนะ ินยอลับ้วนันมั้ย? มันเริ่มึแล้ว” ยอแยิ้มออมา่อนะลุึ้นและไม่ลืมถามเพื่อนสนิท
“อบุนะแ แ่เรารอเพื่อนเราีว่า ลัวว่าถ้ามาแล้วเาะไม่เอเอาน่ะ”
“เอาั้นหรอ? ให้แฟนแไปส่ไ้นะ” ยอแถามย้ำอีรั้
“ามนี้แหละ เราเรใแฟนแ้วย อบุอีรั้นะ” ินยอยิ้มลับให้เพื่อนสนิท
“โอเ ั้นเราลับแล้วนะ บาย” ไม่ลืมโบมือให้เพื่อนสนิทอย่าินยอ่อนะเินึ้นรถไป ยอแหันลับมามอเพื่อนสนิทที่นั่แสสีหน้าเศร้า อยาะไปส่อยู่หรอ แ่เพื่อนปิเศะเา็ทำอะไรไม่ไ้อยู่ี
บนรถ
“เฮีย” ยอแทันบนรถ
“มัวุยอยู่ไ้ เฮียับรถเ้ามาอั้นานแล้ว” แ็สันที่แอบหนีานออมารับแฟนพูึ้น
“แนั่รอับินยอน่ะ เลยวนลับ้วยัน”
“ินยอ?” แ็สันมวิ้ว ินยอนี่ ใ่ินยอที่แบอมมันิอยู่รึเปล่า
“อื้ม เพื่อนแเอ เฮียมีอะไรรึเปล่า?” ยอแถามเมื่อเห็นแฟนัวเอมวิ้ว
“ไม่มี เฮียะเ้าร้าน แะลับ่อนรึเปล่าเฮียะไ้ไปส่” แ็สันถามแฟนเพราะอนนี้เป็นเวลาเปิร้าน
“ไม่อ่ะ ไปผับับเฮียเลย็ไ้ แอยาูเฮียทำาน” แ็สันพยัหน้าเ้าใ่อนะับรถออไป แ่ยัเ็บวามสสัยในใเอาไว้ ินยอน่ะ ใ่ินยอที่อบามแบอใรึเปล่า เาไม่ไ้รู้อะไรมาหรอเพราะเรียนนละมหาลัยแ่็เยรไ้ยินื่อมาบ้า แ่อาะไม่ใ่นเียวันหรอมั้ ินยอไม่ไ้มีนเียวะหน่อย แถมอนนี้ไอ้แบอมเพื่อเาน่ะมันอยู่โรแรมับสาวไม่พ้นเรื่ออย่าว่า ถามว่ารู้ไ้ยัไหรอ? ็มันให้เาิ่อให้ไละ
ความคิดเห็น