คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จุดเริ่มต้น...อีกครั้ง(2)
สิบสอง
สิบสาม
สิบ...สี่
“โอ๊ย ครูเคน พอได้หรือยัง” ฉันตะโกนให้เสียงเข้าไปในห้องซ้อม
ครูเคนเดินออกมาจากห้อง ที่มุมปากของครูเคนกระตุกขึ้นอย่างหน้าสยองพอขน
“ฉันยังไม่ค่อยพอใจเท่าไรเลย”
“แต่หน้าครูมันแสดงออกมาว่า ‘วู้ๆ สะใจโว้ย !’ อยู่อ่ะ”
“นักเรียนในห้องต้องการฉัน ไปก่อนล่ะ แล้วก็ ทำต่อไปได้แล้ว” แล้วครูเคนก็ กลับเข้าไปสอนต่อ
“เชอะ...เอ๋” พอฉันหันหลังกลับฉันก็เห็นรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่งอยู่หน้าฉัน โห กลิ่น...
“นี่... พ่ซีวอน” ฉันกะจะด่าซะหน่อยแต่พอรู้ว่าเป็นใครด่าไม่ออกเลยวุ้ย ทำได้แต่ กระโดดเข้าไปกอด
“เฮ้ๆ ใจเย็นหน่อยสิ เวลาพี่จะเป็นข่าวพี่ก็เลือกคนนะ” ถึงแม้ว่าเขาจะพูดไปอย่างนั้นแต่พี่ก็กอดฉันตอบแถมยังลูบหัวฉันอีก
“พี่เลือกถูกคนแล้วแหละ ฮ่าๆๆๆ” ฉันกอดพ่แน่นขึ้น ดีล่ะ กวนดีนักหรอ
พี่ซีวอนร้องโว้ยวายออกมาลั่นเลย เว่อจริงๆ เอ๋หรือฉันกอดแรงไปจริงๆ
“ซีวอนนายทำอะไรน่ะ” เสียงที่ฉันคุ้นเคย ... มาอีกแล้ว ความรู้สึกแบบนี้
“เอ่อ พี่ฉันไปเข้าเรียนก่อนนะ”
“เอ๋?” ฉันเดินเข้าห้องไปทันที
“เฮ้ๆๆ ใครพอใจเธอให้เข้ามากัน”
“หนูเองแหละที่พอใจ เราจะซ้อมกันได้หรือยัง” ฉันเงยหน้ามองครูเคน
ฉันรู้ว่าครูเคนพูดกับฉันเล่นๆแต่ฉันในตอนนี้ไม่เหมาะกับอารมณ์เล่นๆอย่างแรง และการเต้นเป็นสิ่งที่เปลี่ยนอารมณ์ฉันได้ดีที่สุด
เฮ้ย รู้สึกผิดกับครูเคนจังเลยแฮะ เย็นนี้ชวนกินข้าวด้วยดีกว่า
แล้วเพลง Whine up ก็ดังขึ้น
“ห้า หก เจ็ด แปด” ฉันเต้นแนวเพลงฮิบฮอบที่ฉันชอบ
การเต้นทำให้ฉันอารมณ์เย็นขึ้นเยอะ และฉันก็เผลอไปมองคนที่นั่งดูอยู่ข้างนอก ฮ๋า อารมณ์เสียอีกแล้ววุ้ย
ฉันไม่ได้อารมณ์เสียเพราะเขามาดูหรอก
แต่ฉันหงุดหงิดที่ใจตัวเองเต้นแรง...เท่านั้นเอง
“ซีวอนๆฉันก็อยากเต้นๆ” ฉันได้ยินเสียงของทงแฮ ที่อยู่ข้างนอก ฉัน...ไม่เคยเห็นเขาทำเสียงอย่างนั้นเลย
แล้วการเต้นของพวกเราก็ต้องหยุดลงเพราะเสียงเอะอะข้างนอก พอครูเคนเห็นว่าเป็นใครก็รีบออกไปต้อนรับทันที
“อ้าว คุณทงแฮเองหรอ ผมคิดว่าใคร” ครูเคน พูดเป็นภาษาอังกฤษกับเขา เอ่อ ครูค่ะ เขาไม่เข้าใจหรอกค่ะ
“ครับๆ หวัดดีครับทุกคน” เห็นม่ะเขาไม่เข้าใจจริงๆด้วย
เขาพูดพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ ฉันไม่เคยเห็นเลยแฮะ เขาเปลี่ยนไปมาก
แล้วเขาก็มองมาที่ฉันแล้วทำตาโตน่ารักให้ เป็นอะไรไปอ่ะทงแฮ นายโดนฟ้าผ่าหรือไงกัน
“คุณที่คุยกับซีวอนข้างนอกนิ คุณเต้นเก่งมากเลย” เขาพูดแล้วเดินตรงมาที่ฉัน แถมยังพูดเป็นภาษาเกาหลีอีก
“...”
“ผมชื่ออีทงแฮ”
“เอ่อ” คำแรก ให้ตายฉันพูดได้แค่นั้นจริงๆ ฉันรู้สึกว่าฉันพูดห้วนเกินไป ให้ตายโดนด่าแน่เลย
“ให้ฉันเต้นด้วยได้ไหม” ทงแฮตอบกลับมาเสียงใส เปลี่ยนไปจริงๆ นายทำเป็นไม่รู้จักฉันเพื่อให้ฉันสบายใจงั้นหรอ
“เฮ้พยอล เขาพูดว่าอะไรอ่ะ” ครูเคนที่ยืนอยู่หน้าห้องถามฉัน
“เขาถามว่า เขาจะเต้นด้วยได้ไหม”
“ได้สิๆ ได้ๆๆ” แล้วครูเคนก็มาลากทงแฮไปอยู่ข้างหน้า
“นี่พยอล รู้จักกับทงแฮด้วยหรอ อิจฉาจัง” เพื่อนที่อยู่ในห้องถามฉัน
“ไม่หรอกไม่รู้จักกัน” เฮ้ย ทำไมเจ็บอย่างนี้นะ
แล้วเวลาเรียนก็หมดลง ทงแฮเป็นคนที่รักการเต้นเหมือนฉัน (อ่อ ฉันขอตัดคำว่าเหมือนฉันออกไปแหละกัน) เขาจึงตามเราเต้นทันและเต้นไปกับเราได้ตลอด
ตอนแรกฉันคิดว่าจะเลี้ยงข้าวครูเคนแต่ตอนนี้ฉันคิดว่ามันไม่ต้องแล้วแหละ
“พยอล เราไปกินข้าวด้วยกันเถอะนะ” พี่ซีวอนชวนฉันทันทีที่ออกจากห้อง
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวพี่ซอลฮีรอ” ขอโทษนะพี่ซีวอน
“พยอล อ้าว ซีวอน” พี่ซอลฮี มารับฉันพอดี
“อ้าวพี่ ซอลฮี เย้ๆๆ เราไปกินข้าวด้วยกันเถอะนะ ฉันคิดถึงทุกคนจะตายแล้ว” แล้วซีวอนเทพเจ้าแห่งการกอดก็กอดพี่ซอลฮี อย่างไม่กลัวข่าว
“เย้ๆๆๆ กินข้าวๆ” แล้วทงแฮที่ตอนนี้ดูเหมือนเด็กเข้าไปทุกทีออกมาร้องจะกินข้าวอีกคน
“เย้ๆ ไปด้วยๆ” แล้วครูเคนก็ตามทงแฮออกมา เอ่อ ไปสนิทกันตอนไหนเนี่ย
“เย้ งั้นเราไปกันเลย”
แล้วพี่สาวฉันก็กอดคนซีวอนและทงแฮออกไป
โถ่ๆ ฉันต้องไปจริงๆใช่ไหมเนี่ย
เฮ้ย ทงแฮคงลืมฉันแล้วจริงๆ หึม ดีแล้ว ฉันจะได้ไม่ต้องรอเขาอีก ดีแล้ว
ฉันหลับตาแล้วลืมตาอีกครั้ง ฉันต้องลืมเรื่องทุกๆอย่าง เขาก็ยังลืมเราได้เลย ลืมๆๆๆๆ
“เย้ๆ ไปกินข้าวกัน” ฉันวิ่งไปกอดคอพี่ซีวอนที่อยู่ริมสุด แสร้งทำเป็นร่าเริง แล้วฉันก็เห็นทงแฮ หันมายิ้มอย่างอบอุ่นให้ฉัน เงียบๆ... ต้องยิ้มอย่างนี้สิถึงจะเป็นนาย
“เธอ ต้องยิ้มบ่อยๆนะ เพราะฉันชอบให้เธอยิ้ม รอยยิ้มของเธอ สวยมาก”
คำพูดนี้ทงแฮ มักจะฉันพูดกับฉันเวลาที่ฉันเศร้า
ฉันจะลืมนายอีทงแฮ
ความคิดเห็น