คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Spill Over :: Friend
Maybe this is wishful thinking
But I think ... I want to be your friend
“ว่าไงนะ!! ไม่มาเรียน!”
“ได้ยินแล้วๆ มันไม่ใช่ประโยคคำถามน่ะ โอเค๊ แล้วอยู่ไหนเนี่ย”
“ฮะ! นี่แกไปสนิทกับเค้าตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!”
“เออๆ เดี๋ยวดูให้ แค่นี้นะ”
โฮ่! เหนื่อยครับ คุยโทรศัพท์กับไอ้ลู่เนี่ย คือ…. ตอนนี้ก็เที่ยงวันแล้วครับผมก็ไม่เห็นว่าเสี่ยวลู่มันจะโผล่หัวมาเรียนซักทีก็เลยโทรตาม แล้วปรากฏว่า! มันอยู่โรงพยาบาลกับเซฮุน!!! คือพวกมึงไปสนิทกันตอนไหววะครับ ได้ข่าวว่าเมื่อวานพึ่งจะเคยคุยกันวันแรก.. แล้ว..
“หิว!!!” ครับ!! หิว!!
..เอ่อ เสียงแบคฮยอนครับ ผมหันไปก็เจอเค้ายืนกอดอกมองผมหน้าบูดหน้าบึ้งแล้ว คงเพราะรอผมโทรหาไอ้ลู่นานไปหน่อยถึงได้หงุดหงิด
“ป่ะ ป่ะ” ว่าแล้วผมก็ยิ้มแฉ่ง(ยิ้มสู้ครับยิ้มสู้ ยิ้มไว้ก่อนเดี๋ยวโดนเฉ่งครับ) ก่อนจะคว้าข้อมือของแบคฮยอนที่กำลังกอดอกให้คลายออกเพื่อเดินไปโรงอาหารด้วยกัน
“จับทำไมวะ!” ถามเสียงดังแบบไม่พอใจครับ หันไปก็เห็นว่าใบหน้าของเค้ายิ่งหงิกลงกว่าเดิม แต่กระนั้นผมก็ ..ยิ้มสู้ครับ!
“จับไว้ เดี๋ยวหลง” ^^ ยิ้มยิงฟันใส่แบคฮยอนเสร็จผมก็จัดการลากเค้าไปหาที่นั่งเลยครับ ตัวก็เล็กแค่นั้นมีหรือจะสู้งแรงผมได้ครับ ..ที่ผมทำแบบนี้ไม่ใช่อะไรครับ เพราะถ้าผมไม่มัดมือชกหรือใช้แรงเข้าสู้ ผมก็คงต้องโดนเค้าข่มขู่และข่มขวัญต่อไป ก็อย่างที่บอกครับ ผมไม่กลัวอยู่แล้ว ผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าผมอย่างแบคฮยอนเนี่ย เบบี้มากๆ
พอไปถึงโต๊ะผมก็ให้แบคฮยอนนั่งจองโต๊ะไว้ครับ ส่วนผมก็เดินไปซื้อข้าวสำหรับผมกับแบคฮยอน ..วันนี้คนเยอะสุดๆ วุ่นวายมาก นี่ดีนะที่ผมตัวสูงถึงได้เห็นว่าอะไรเป็นอะไรผมยังแอบคิดอยู่เลยว่า เมื่อก่อนแบคฮยอนมายืนเข้าแถวซื้อข้าวเองยังไงนะ ตัวก็เล็กแค่นั้นโดนเบียดทีคงแบน โดนผลักทีคงปลิว
เพล้ง!
เฮ้ย ใครทำจานตกพื้นอีกล่ะครับเนี่ย
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!” เชี่ย มีเรื่องกันอีกแล้วเหรอวะเนี่ย ..ว่าแล้วก็ทำหน้าที่พลเมือง(เกาหลีมุง)ที่ดีหน่อยครับ ผมอาศัยความสูง(กว่าชาวบ้าน)มองไปทางที่ผมได้ยินเสียงกรี๊ดแล้วก็เห็นว่ามีคนมุงอยู่ครับ เฮ๊ะ! ทำไมตำแหน่งโต๊ะมันคุ้นๆวะครับ…
. . . ตรงนั้นมัน…
“ยูโฮซอกไอ้หน้าตัวเมีย!!”
แบคฮยอน!!
“เชี่ยแล้วไง!” ผมสบถเสียงดังก่อนจะวิ่งฝ่าฝูงชนกลับโต๊ะทันทีครับ จริงๆผมเป็นคนมารยาทดีนะแต่ในสถานการณ์แบบนี้ใครขวางหน้าผมชนหมดอ่ะเอ้า!!
“แบคฮยอน!!! อย่า!!” พอเข้าไปในวงได้ผมก็เห็นแบคฮยอนคล่อมใครก็ไม่รู้ไว้ครับ คาดว่าหมอนั่นคงโดนไปแล้วหมัดสองหมัด กับอีกหมัดที่กำลังเงื้อขึ้น เร็วเท่าความคิดผมรีบเข้าไปอุ้มเค้าออกมาทันทีครับ ..คือพอผมคว้าเอวเค้าได้ผมก็ยกเค้าออกมายืนในระยะปลอดภัยเลย แต่คนในวงแขนผมนี่ ดิ้นชะมัด!!
“เชี่ยยยยยยยยปล่อยกู๊!!!”
“แบคฮยอน ไม่เอาน่า” ผมกระซิบข้างๆหูเค้าเพื่อให้เค้าหยุดโวยวาย แต่ไม่เป็นผลเลยครับเค้าจะพุ่งใส่หมอนั่นท่าเดียว
“ฮึ่ยยยย ปล่อยดิ่วะ!! กูจะฆ่ามัน!!”
“หึหึ นี่ยังมีเพื่อนคบอยู่เหรอเนี่ย” อ๋อ.. ยูโฮซอก ผมเคยเห็นหน้ามันผ่านๆ เคยได้ยินมาเหมือนกันว่ามันไม่ถูกกับพวกแบคฮยอน แต่ดีหน่อยที่มันไม่มีข่าวชกต่อยที่ไหน แต่ดูเหมือนมันจะชอบกวนโมโหแบคฮยอนอยู่บ่อยๆ ก็แค่ลับหลังคิมจงอินเท่านั้นล่ะว้า มันไม่แน่จริงหรอกครับไอ้หมอนี่
พอมันลุกขึ้นได้ก็เช็ดเลือดตรงมุมปากแล้วมองแบคฮยอนด้วยสายตาดูถูก หมอนี่สูงกว่าแบคฮยอนแต่เตี้ยกว่าผม แต่ทำไมมันถึงโดนคนตัวเล็กกว่าชกหน้าเอาได้ล่ะเนี่ย
“มึงอยากตายนักใช่มั้ย!!!” อู้ยยยยยย เกือบจะดึงไว้ไม่อยู่ครับมัวแต่โม้เพลิน
“แบคฮยอนอย่าสนใจเลยน่า” ผมบอกเค้าแล้วพยายามลากเค้าออกมาจากตรงนั้นครับ แต่เจ้าตัวไม่ยอมเลยจริงๆ เค้าชี้หน้าโฮซอกด้วยความโกรธแค้น
“มึง! แน่จริงเข้ามาเลยเซ่! เชี่ยเอ้ย! ดีแต่ปาก ! !”
“ก็ดีกว่าหมาบ้า กัดคนอื่นเค้าไปทั่ว เอาแต่เห่าเสียงดังเหมือนมึงละกัน ! !” ปากมันนี่..
“มึงคุยกับกูรู้เรื่อง กูหมามึงก็หมาล่ะวะ!! แต่โทษทีว่ะกูไม่ใช่พุดเดิ้ลหมากระเทยอย่างมึง! ที่เอาแต่เห่าเสียงแหลมๆใส่คนอื่นแล้ววิ่งไปหลบใต้กระโปรงเจ้าของน่ะ!! 555 เชี่ยเอ้ย!! อยากจะฉีบยอดหน้ามึงจริงๆเลยไอ้หมากระเทย!!” นั่น! ขาก็ใช่จะยาวยังจะยื่นไปถีบเค้าอีกครับ ได้ยินคำด่าแบคฮยอนแล้วผมปวดหัวจริงๆ แต่ดูท่าคนโดนด่าจะเจ็บน่าดูที่สวนไม่ทัน ยืนกำหมัดแน่นเลยครับ อูยยย แบบนี้ไม่ดีแล้วม้างงงง
“เชี่ย!! ปล่อยกู!! มันอารมณ์ขึ้นแล้วกูจะต่อยมันนนน!!!” อ๊ากกกกกก ก ไม่ไหวแล้วโว้ยย!! ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา ผมจัดการยกแบคฮยอนขึ้นพาดบ่าเลยครับ
“อ๊ากกกกกก ก!! เชี่ยยอลลลล!!” ดิ้นได้ดิ้นไป ทุบได้ทุบไป ผมไม่สนครับผมต้องพาเค้าไปสงบสติอารมณ์ซะก่อน
“โอ๊ยๆๆ แบคฮยอน!!!” จะ..จิกอีกแล้วครับ แบคฮยอนจิกหัวผมอีกแล้ววววว
“ปล่อยนะเว้ยไม่งั้นจิกผมร่วงหมดหัวแน่ ! !!”
“อ๊ากกกกก!! อย่าให้ฉันต้องโมโหนะแบคฮยอน!!”
“คิดว่ากลัวหรือไงฮะ!!” เจ็บจริงๆครับ ผมเริ่มจะหมดความอดแล้วนะ ผมต้องทำยังไงให้เค้าสงบลงได้เนี่ย!!
“เอาเซ่!! โมโหสิวะ!!! อย่างนายจะชกใครเป็นวะปาร์คชานยอล!!!”
ปึ้ง!!
“โอ๊ย!! เจ็บนะเว้ย!!” ผมพาเค้าเข้าหลังตึกยิมแล้วผลักเค้าติดกำแพง ไม่ใช่ว่าผมชกใครไม่เป็นแต่เพราะผมไม่อยากทำให้เค้าเจ็บ!
“เอาเซ่ เอาเลยสิปาร์คชา…อื้อๆ” ผมรวบมือทั้งสองข้างของเค้าไว้เหนือศีรษะด้วยมือข้างขวา ส่วนมือซ้ายผมใช้มันปิดปากเล็กๆที่คอยจะโวยวายและตะโกนเสียงดัง ผมแค่อยากให้เค้าเงียบและฟังผมบ้าง
“ทำไมนายไม่รู้จักเก็บอารมณ์บ้างแบคฮยอน !!” แม้ปากจะพูดไม่ได้ แต่ตาของเค้าก็จ้องตอบผม ผมจ้องเข้าไปในดวงตาของเค้า มันมีทั้งแววเกรี้ยวกราด โมโห ไม่ชอบใจ และสับสน… แต่กระนั้นเค้าก็ยังไม่เลิกดิ้น ..ดื้อจริงๆ
“ถ้าไม่ได้ถีบยอดหน้าโฮซอกเนี่ยจะตายให้ได้เลยใช่มั้ย!!”
“อื้อออออออออออ!!” ดูเค้าจะโมโหนะที่ผมพูดแบบนี้ - - แต่โทษที เค้าทำผมโมโหไปแล้ว ผมไม่ใช่คนใจดีเวลาโมโหซะด้วยสิ
“พ่อนายใครๆก็รู้จัก นายเองก็ดังใช่ย่อย ไปชกต่อยคนอื่นเค้ากลางโรงอาหารให้ชาวบ้านเค้าดูถูกน่ะ มันสนุกนักหรือไงแบคฮยอน”
“เลิกทำตัวเป็นเด็กๆซักที โตๆกันแล้วนะ”
“…………..” เงียบครับ เค้าเลิกดิ้นแล้วเอาแต่จ้องหน้าผม แล้ว..
“โอ๊ยยยยยยย!”
“พูดมากว่ะ!” เค้ากัดนิ้วผมน่ะสิครับ!
“แล้วหมาตัวไหนล่ะมันบอกว่าอยากจะเป็นเพื่อนกับฉันเมื่อเช้าน่ะฮะ!! ถ้ารับกันไม่ได้ก็ไปให้พ้นๆเซ่!!”
“…………..” ผมอึ้งไปเกือบนาทีเลยครับ พอเห็นเค้าระเบิดใส่บ้าง ผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าแววตาของแบคฮยอนมันจะไม่แสดงออกชัดเจนว่าเค้ากำลังรู้สึก ผิดหวัง..
“ฉันมีแค่เซฮุนกับไคก็พอแล้ว! ส่วนนาย! ไสหัวไปเลย!!” พูดจบเค้าก็ผลักอกผมแรงๆทีนึงครับ แต่ขอโทษ ถ้ายังไม่เครียร์กันให้จบอย่าหวังว่าผมจะปล่อยไปง่ายๆ
“แบคฮยอน”
“ปล่อย!!” ให้ตายสิ ทำไมอารมณ์มันเหมือนผมกำลังง้อแฟนขี้งอนอยู่เนี่ย!! โถ่เว้ย! ผมมองแบคฮยอนที่พยายามจะดึงข้อมือเค้าออกจากมือผมด้วยความรู้สึกสับสน ..ผมมันคนกรุ๊ปเลือด A นี่ครับ ไม่ว่าจะเป็นคำสัญญาหรือคำพูดที่ผมพูดออกไปแล้ว ยังไงผมก็ไม่คืนคำแน่นอน(ไม่ใช่กษัตริย์แต่เป็นคนพูดคำไหนคำนั้นอ่ะใครจะทำไมครับ)
“ไม่ใช่แบบนั้นนะแบคฮยอน ฉันหมายถึงนายควรจะมีเหตุผลมากกว่านี้”
“ฉันไม่มีเหตุผลตรงไหน! ก็มันมาหาเรื่องฉันก่อนนี่!!”
“แล้วเค้าชกนายก่อนหรือเปล่า”
“ใครจะโง่รอให้มันชกก่อนล่ะวะ!!”
“เพราะเวลาเค้าจะตัดสินว่าใครผิดใครถูกเค้าจะดูว่าใครทำร้ายร่างกายใครก่อนน่ะสิ”
“ช่างแม่งสิ!!”
“เฮ้ๆ ฉันยังพูดไม่จบนะ!!” พอเค้าเริ่มไม่ฟังผม ผมก็เริ่มจะโมโหอีกแล้วครับ ให้ตายสิผมอยากจะ! ฮึ่มมมมม!!
“ก็...”
“แบคฮยอน!!!”
“เชี่ย!! ทำไมต้องเสียงดังด้วยวะ!! อยากให้เงียบก็พูดดีๆเซ่!!” เอ้อ!! โอเค! เสียงดังใส่คนอื่นได้แต่คนอื่นเสียงดังใส่ไม่ได้ครับ! ดูสิครับคนเรา ..จะงอนก็งอนกันแบบเกรียนๆเลยนะพยอนแบคฮยอน
“โอเคๆ ฉันจะไม่ขึ้นเสียงใส่นายแล้วโอเคมั้ย” เค้าเงียบไปชั่วครู่แต่ก็ยอมพยักหน้าเข้าใจทั้งๆที่ใบหน้ายังบูดเบี้ยวอยู่ ..แต่แบบนี้ก็ยังน่ารักกว่าตอนพูดกันไม่รู้เรื่องล่ะครับ
“ถ้านายไม่อยากโดนพ่อนายลงโทษเพราะไปมีเรื่องบ่อยๆหรือยังคบกับพวกไคอยู่ นายก็ควรจะมีเรื่องแบบที่นายเป็นฝ่ายถูก”
“ยังไง รอให้เค้าชกฉันก่อนงั้นเหรอ” แม้จะไม่เสียงดังแต่แววตาและสีหน้าก็บอกได้เลยครับว่าแบคฮยอน เริ่มจะหาเรื่องผม ..อีกแล้ว ให้ตายสิ! ลูกใครวะเนี่ย!! ทำไมมันหน้ามึนจังวะครับ!!
“งั้นเอาแบบนี้สิ ให้มันชกหน้าฉันก่อนแล้วนายค่อยชกหน้ามัน โอเคมั้ย”
“ไม่เอา! แบบนั้นฉันก็หน้าตัวเมียอ่ะดิ” เออะ นี่แบคฮยอนเป็นนักเลงมีจรรยาบรรณหรือเป็นคนที่เข้าใจอะไรยากกันแน่ครับเนี่ย
“งั้นนายจะยอมให้มันชกนายก่อนหรือไง”
“ไม่!!” ตอบแบบไม่คิดเลยครับ โอเค …ผมคิดว่าแบคฮยอนน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่านะ - -
“งั้นเอางี้ ฉันจะยอมให้มันชกหน้าฉันก่อน แต่ทุกครั้งที่ฉันโดนชกนายต้องทำอะไรตอบแทนฉันหนึ่งอย่าง แบบนี้ฉันก็ไม่เจ็บตัวฟรีแล้ว โอเคยัง” ผมมองหน้าแบคฮยอน เค้าทำท่าครุ่นคิดก่อนจะเหลือบมองผมแล้วเม้นริมฝีปาก ดูเค้าจะลังเลและคิดหนัก แต่ในที่สุดเค้าก็ถอนหายใจออกมาแล้วเริ่มขยับริมฝีปาก
“โอเคก็ได้” ตอบเหมือนไม่เต็มใจครับ แต่ก็ถือว่าประสบความสำเร็จในการเจรจาล่ะนะ
“หิว!!!” ผมหลุดยิ้มทันทีครับเพราะแบคฮยอนตะโกนเสียงดังเพื่อกลบเกลื่อนเสียงท้องร้องจ๊อกๆของตัวเอง
“งั้นไปหาอะไรกินกัน” ว่าแล้วผมก็ดึงมือเค้าออกจากหลังยิมแล้วตรงไปด้านหน้าโรงเรียนทันทีครับ
“ไปไหน ไปยังไง มีรถหรือไงฮะ!” สงสัยโมโหหิวครับ ดูเค้ายังอารมณ์บูดๆอยู่เลย ผมหันไปยิ้มยิงฟันให้แบคฮยอนแล้วชี้ไปที่BMWสีดำที่จอดอยู่หน้าโงเรียน
“ลุงชางโฮไง” ผมเห็นแกนั่งกินขนมปังตั้งแต่แบกแบคฮยอนมาถึงยิมแล้วครับ คงมาเฝ้าคุณหนูของเค้าล่ะครับ
“ดีเลย ฉันอยากกินอาหารญี่ปุ่น” ดูแบคฮยอนจะอารมณ์ดีขึ้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่ชอบนะ แต่แววตาที่เค้าใช้มองลุงชางโฮนี่สิ ทำไมมันดูเจ้าเล่ห์ๆยังไงชอบกล ผมแอบเห็นสายตาชิ้งๆของแบคฮยอนวิบวับตอนที่ลุงชางโฮเห็นพวกผมแล้วสะดุ้ง ..สงสัยงานหลักของแบคฮยอนคือการมีเรื่องกับชาวบ้าน ส่วนงานรองของแบคฮยอนคือการแกล้งชาวบ้านเพื่อความสะใจของตัวเอง - -
ผมคิดถูกหรือคิดผิดครับเนี่ยที่มาเป็นเพื่อนกับแบคฮยอน แต่ถึงผมจะคิดผิดก็คงไม่ทันแล้วล่ะครับ ..เพราะผมดันแคร์ความรู้สึกของแบคฮยอนในฐานะเพื่อน ..ไปแล้ว
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - TBC - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ยังไม่ตรวจคำผิด ผิดพลาดตรงไหนขออภัยล่วงหน้าเลยค่ะ TT
ปล.อัพถี่มาก เพราะโดนเร่งยิกๆ+ช่วงนี้ว่างจัด 555
ความคิดเห็น