คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Spill Over :: Punish
No Emotion . .
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ผมเคยบอกใช่ไหมครับว่ามันไม่จบง่ายๆแน่ และผมก็คิดว่ามันต้องเกิดเรื่องขึ้นสักวัน แต่ผมก็ไม่คิดว่ามัน….
“แบคฮยอนกลับบ้าน!”
“พ่อ!”
จะเร็วขนาดนี้…
เอ่อ.. นี่นักการเมืองหรือมาเฟียวะครับ!
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังอ้าปากค้างอยู่จนลู่ฮานมันหันมาสะกิด ก็ดูสิครับยกบอดี้การ์ดมาเป็นสิบแบบนี้จะมาตามลูกหรือมายึดโรงพยาบาลกันแน่ครับคุณพ่อ!
“ฉันจะถือว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ถ้าแกแค่กลับไปกับฉันเงียบๆ” ..คือ ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองพ่อลูกหรอกนะครับ แต่ท่าทีประหลาดใจของไคที่เห็นได้ชัดก็บ่งบอกได้แล้วว่า ..นี่ไม่ปกติ
แม้ท่าทีภายนอกจะดูนิ่งและสงบ แต่สายตาที่ใช้มองแบคฮยอนกลับน่ากลัวจนผมยังแอบกลัวแทน ..แต่นอกจากแบคฮยอนจะไม่ยอมหลบตาแล้วคนที่ตัวเล็กที่สุดในที่นี้ยังถือดีกอดอกเชิดหน้าสู้พ่อตัวเองอีกแหนะ
“ไม่-ฮะ” โอเค ..เชิดหน้าสู้ยังพอทนได้ แต่น้ำเสียงย้ำๆสองคำที่ถูกส่งออกมาพร้อมๆกับใบหน้ากวนโอ้ยแบบนี้นี่ ถ้าเป็นผม..
“จัดการ” ..ก็ไม่ทน - -
“อ๊ากกกกกกกกกกก!!! ปล่อยยยยยยยยยย!!!” พอรู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นแบคฮยอนก็ยึดลูกบิดประตูไว้เลยครับ สภาพตอนนี้เลยกลายเป็นว่า มีบอดี้การ์ดสองคนกำลังแงะแบคฮยอนออกจากประตูอยู่ ส่วนไค ..หมอนี่ก็โดนประกบสองข้างเลยครับ แต่ดูท่าเจ้าตัวก็คงรู้ชะตากรรมตัวเองเลยได้แค่ยืนมองพ่อของแบคฮยอนนิ่งๆ ส่วนคนโดนมองตอนนี้หันหลังเดินกลับไปที่ลิฟท์เรียบร้อยแล้วครับ แต่จะดีมากถ้าท่านจะไม่ทิ้งบอดี้การ์ดเกือบสิบคนไว้เบื้องหลัง…
พั๊ว!!!
ปึ๊ด!
แบคฮยอนหลุดจากประตูทันทีครับเมื่ออยู่ๆประตูก็เปิดเอาดื้อๆ
“เชี่ยฮุน!!! อ๊ากกกกกก!! ปล่อยกู๊!!!”
“อ้าวพวกมึง” เซฮุนนั่นเองครับเป็นคนเปิด เขายืนหน้านิ่งอยู่หน้าประตูโดยมีเฝือกอยู่ที่คอ ส่วนแบคฮยอนตอนนี้กำลังโดนลากไปที่ลิฟท์ครับ เขาพยายามคว้าทุกอย่างที่สามารถคว้าได้ เค้ากำลังจะโดนลากผ่านผมไปครับ ผมควรจะ..
“ฮะ…เฮ้ย! เฮ้ย!” จะ..เจ็บครับเจ็บบบบบ “บะ..แบคฮยอนนนนนน!!” มาดึงหัวผมทำไมเนี่ย TT
“คะ..คุณหนู!!”
“ไม่! มึงไม่ปล่อยกูก็ไม่ปล่อย!!”
“โอ้ยยยยยยยยย!!” แต่กูเนี่ยจะตาย!! ดึงอย่างเดียวไม่ว่านี่เล่นลากแบบไม่แคร์กันแบบนี้ กูเจ็บบบบบบบ!!!!!!
“นี่มันอะไรกัน” - -
ถามว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะเหรอครับ ผมก็โดนแบคฮยอนจิกหัวติดมือมาจนถึงรถน่ะสิครับ แล้วเพื่อที่เราจะไม่ถูกจับแยก(ก็ไม่รู้ว่าจะลากผมมาด้วยทำไม)แบคฮยอนก็จัดการล็อคคอผมไว้แน่นเลยครับ ถามว่าทำไมถึงล็อคถึงคำตอบคือแบคฮยอนกำลังโดนหิ้วอยู่ครับ
“แบคฮยอน ปล่อย”
“ไม่!” พ่อลูกจ้องหน้ากันใหญ่เลยครับ แต่จะดีมากถ้าบังเอิญแบคฮยอนไม่ได้ล็อคคอผมจากด้านหลัง มันเลยกลายเป็นว่าผมต้องมาเล่นเกมส์จ้องตาด้วยอีกคน
“จะลองดีใช้มั้ย”
“………….” อ่ะ! ..คือ ถ้าจะบอกว่าใช่ก็พูดไปเลยสิ ทำไมต้องทำประชดด้วยการล็อคคอผมแน่นขึ้นด้วยเนี่ยยยยย
“ดี” เอ่อ ..หมายความว่าไงครับ???
“แบคฮยอน!!! นี่คุณ! คุณทำอะไรลูกคะเนี่ย!!”
“ก็ถามลูกคุณดูสิ”
พยอนแบคฮยอน เขาเป็นผู้ชายตัวเล็กแต่น้ำหนักไม่ได้เล็กตามตัว ..ตั้งแต่ที่ผมกินข้าวกับเค้าเมื่อตอนเที่ยงจนถึงตอนนี้ ผม ..ก็ไม่เข้าใจว่า ทำไม ผม ..ถึงตกอยู่ในสภาพ แบบนี้
“ตายแล้ว! แก้มัดให้คุณหนูเดี๋ยวนี้!” งงล่ะสิครับงง ..คือตอนนี้ผมกับแบคฮยอนถูกมัดติดกันโดยที่แบคฮยอนขี่หลังผมอยู่ครับ คือถ้าผมรู้ว่าตระกูลพยอนจะลงโทษลูกชายหัวดื้อด้วยวิธีนี้ ผมคงตัดสินใจหากรรไกรมาตัดผมออกตั้งแต่โดนแบคฮยอนจิกหัวแล้วล่ะครับ ทำไมครับ! ทำไม! ทำไมชีวิตผมถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้!!!
“ห้ามแก้มัดเด็ดขาด! อย่าให้ผมโมโหนะคุณ!” คุณหญิงพยอนชะงักมือที่กำลังจะแก้มัดทันทีครับ คือ..จะหายเข้าไปหลังประตูอยู่แล้วจะตะโกนออกมาทำไมครับ ท่านนักการเมืองพยอน!
“แบคฮีแพ้อูฮยอนอีกแล้ว” ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ครับว่าคนพูดกำลังงอน
“เด็กคนนี้นี่!” เหมือนจะเป็นการตำหนิที่ลูกชายเรียกชื่อผู้มีพระคุณด้วยชื่อห้วนๆใช่ไหมครับ แต่เปล่าเลย คุณนายพยอนกลับเอื้อมมือไปบิดแก้มคนพูดจนผมได้ยินเสียงร้องโอ้ยๆข้างๆหูด้วยความเอ็นดู - -
บ้านนี้เลี้ยงลูกแบบนี้สินะ…
“เพื่อนใหม่แบคฮยอนเหรอ ชื่ออะไรฮะเรา” แทบสะดุ้งครับ กำลังนินทาในใจอยู่เลยอยู่ๆก็หันมาสนใจผมซะงั้น - -
“ปาร์คชานยอลครับ”
“ต๊ายยยย ย เสียงหล่อซะด้วย” เอ่อ ..ไปไม่ถูกเลยครับ “แบคฮยอนขึ้นไปรอบนห้องก่อนนะ เดี๋ยวแม่ไปคุยกับพ่อก่อน”
“ไม่ต้องคุย ไม่ง้อ อยู่แบบนี้ก็สบายดี ชานยอลขึ้นบันไดไปเลย” ครับ ผมจะทำอะไรได้นอกจากทำตามคำสั่งแบคฮยอน ก็ในเมื่อยังมีบอดี้การ์ดประกบสองข้าง แถมมือผมก็โดนมัดไขว้หลังส่วนมือของแบคฮยอนที่กอดคอผมไว้กันตกก็ถูกมัดไว้เหมือนกัน พูดง่ายๆคือเราทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเดินและนั่ง(ด้วยขาของผม)
บ้านนี้ถ้าไม่เถื่อนจริงอยู่ไม่ได้นะครับ - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 50% - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เมื่อยใช่มั้ย” เป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้งครับที่แบคฮยอนถามผมด้วยประโยคเดิมๆ เพราะทุกครั้งที่ผมขยับตัวประโยคนี้ก็มักจะหลุดออกมาจากปากของคนด้านหลัง
“เมื่อยสิ” และผมก็ตอบเค้าแบบนี้ทุกครั้งที่โดนถาม
ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนของแบคฮยอนครับ ส่วนแบคฮยอนก็นั่งซ้อนหลังผมอีกที เรานั่งแบบนี้มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่แม่ของแบคฮยอนก็ยังไม่เข้ามาแก้มัดให้สักที ดูท่าการเจรจาจะไม่เป็นผล
“นายโดนลงโทษแบบนี้บ่อยเหรอ” ผมมองหน้าแบคฮยอนผ่านกระจกตู้เสื้อผ้า เห็นเค้าใช้คางเกยอยู่บนไหล่ผมแล้วหลับตา ..นี่ก็ดึกแล้วมันก็สมควรที่เค้าจะง่วงล่ะนะ
“แบบนี้ยังไม่เคย” เค้าตอบผมทั้งๆที่ตายังคงหลับอยู่
“แล้วแบบอื่นล่ะ”
“เจ็บมาเยอะ” ผมอมยิ้มขำขณะมองใบหน้าที่เริ่มเคลิ้มๆของแบคฮยอน ขนาดกำลังถูกลงโทษยังจะมาติดตลกอยู่นะคนเรา
“นี่.. แล้วเมื่อตอนกลางวันฉันมองนายแบบไหนงั้นเหรอ” พอจบประโยคแบคฮยอนก็ลืมตาขึ้นทันที เค้ามองผมผ่านกระจกเหมือนที่ผมกำลังมองเค้า แบคฮยอนขมวดคิ้วแล้วจ้องหน้าผมนิ่ง นาน จนผมต้องเลิกคิ้วเป็นเชิงถามอีกรอบ
“นาย.. ทำให้ฉันปวดหัว นายจ้องหน้าฉันแล้วเปลี่ยนสีหน้าไปเรื่อยๆ เหมือนคิดอะไรอยู่ในหัว เห็นแล้วมันสับสนตาม มันหน้าปวดหัว” ริมฝีปากเล็กๆยื่นออกมาราวกับไม่พอใจอะไรบางอย่าง ผมจ้องกลับแล้วอมยิ้มก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ
“แล้วนายก็ชอบยิ้มทั้งๆที่ตาของนายมันกำลังสงสัย เห็นแล้วมันน่าหงุดหงิด” คราวนี้ผมหัวเราะออกมาเสียงดังเลยครับ
“ตลกเหรอ หา!” แบคฮยอนดูไม่ชอบใจเอามากๆที่ผมหัวเราะเสียงดังใส่เค้า แบคฮยอนถลึงตาใส่ผมราวกับจะขู่ให้ผมหยุดหัวเราะสักที แต่ยิ่งเค้าทำแบบนั้นมันก็ยิ่งทำให้ผมหัวเราะหนักขึ้น ..ก็ดูสิครับ ตาแบคฮยอนออกจะเรียวๆเล็กๆพอเค้าพยายามจะทำให้มันโตขึ้นผมกลับคิดว่ามันดูตลก
“โอ๊ย! ทุบทำไมเนี่ย” โดนมัดมือยังทำร้ายร่างกายกันได้นะพยอนแบคฮยอน ดูสิครับ ทุบใหญ่ๆ ได้ใจครับได้ใจ คงคิดว่าผมไม่กล้าเอาคืนล่ะสิครับ แบบนี้ต้องเจอ….
“อ๊ากกกกกกกกก!! ชานยอลลลลล!!” นอนทับแม่งเลยยยยยยยย ย
“ฮื้ออออออออออ หายใจไม่ออกกกกก” มันก็น่าอยู่หรอกครับตัวเค้าก็เล็กแค่นั้น ผมบิดคอไปมองแบคฮยอน เห็นหัวเล็กๆของเค้าแทบจะจมไปกับที่นอนก็แอบสงสาร แต่ผมไม่คิดว่าระยะห่างระหว่างผมกับเค้า ..จะใกล้กันจนปลายจมูกผมแทบจะชนกับปลายจมูกของแบคฮยอน
เค้าชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะจ้องตอบสายตาผมที่มองเค้าอยู่ แบคฮยอนเลิกคิ้วมองผมก่อนจะขยับริมฝีปาก
“มองทำไม”
“??!!” ผมไปไม่เป็นอีกแล้วครับ ..ผมเป็นคนประเภทที่ถ้าโดนจู่โจมด้วยคำถามกะทันหันผมจะคิดไม่ทัน สมองผมจะเบลอไปเกือบนาที
“ลุก!” เอาอีกแล้วครับ พอไม่ได้คำตอบแบคฮยอนมักจะเริ่มอารมณ์เสียและขึ้นเสียง
“โอเคๆ” ผมรีบดึงตัวเองขึ้นนั่งโดยมีแบคฮยอนตามติด(หลัง)มาด้วย
“ฉันพึ่งนึกได้ว่าฉันมีคัตเตอร์อยู่ในลิ้นชัก” แบคฮยอนพูดพร้อมกับชี้ไปที่ลิ้นชักข้างเตียงครับ ..แต่เอ่อ อย่าบอกนะว่า
“เอามันมาตัดเชือก เร็วๆๆ” นั่นไงครับ พอเห็นผมนั่งนิ่งก็ใช้ขาตีสีข้างผมใหญ่ เอ่อ..ผมเริ่มจะกลายเป็นม้าของเค้าเข้าไปทุกทีแล้วสิครับ แต่ถึงผมจะไม่อยากทำยังไงผมก็ต้องตามใจเค้าอยู่ดีครับ ผมบอกแล้งไง ผมไม่ชอบเวลาแบคฮยอนหงุดหงิด แล้วเวลาเค้าโวยวายผมยิ่งไม่ชอบเพราะมันจะทำให้ผมเจ็บตัว - -
“………….” ผมเดินมาถึงลิ้นชักแล้วครับ แต่ผมจะหยิบมันยังไงล่ะก็มือผมโดนมัดไขว้หลังน่ะสิครับ ผมยืนจ้องมันซักพักก็คุกเข่าลงเพื่อให้แบคฮยอนหยิบมันออกมา
“นายหยิบ”
“ไม่ถึง โน้มลงไปอีกสิ” ผมทำตามเค้าบอก แบคฮยอนก็เอื้อมมือเข้าไปในลิ้นชักได้สำเร็จครับ พอเค้าหยิบได้ผมก็กลับไปนั่งที่เดิม และแน่นอนหน้าที่ตัดเชือกก็ต้องเป็นของแบคฮยอนครับ แต่เอ่อ..ขนาดคัตเตอร์กับเชือกนี่มัน… ชาติหน้าคงตัดเสร็จ - -
“ฮึ่ยยย ไม่ได้ดั่งใจเลยเว้ย!” เค้าคงหงุดหงิดครับที่คัตเตอร์มันเล็ก แต่หลังจากที่หงุดหงิดทำเสียงจิ๊จ๊ะไม่ชอบใจเสร็จเค้าก็ยังคงดำเนินการต่อ คือ ..ตัดเชือก - -
“ลำบากเนอะ” ผมมองมือของแบคฮยอน(ที่โดนมัด)กำลังใช้คัตเตอร์ตัดเชือกตรงเอวผมด้วยความอนาถ ก็..เชือกมันหนาเท่ากับนิ้วชี้ผมได้มั้งครับ ส่วนคัตเตอร์ก็..ขนาดมินิแบบบางๆ มันจะหักหรือเปล่าผมก็แอบกลัวๆ
“เงียบไปเลย!” ตามนั้นครับ ผมเงียบ เค้าก็เงียบ ห้องทั้งห้องจึงตกอยู่ในความเงียบ ผมก็มองเค้าตัดเชือกไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ
……………………….
…………
…..
..
ZZZZZzzzzzZZzzZz
หลับไปแล้วครับมือตัดเชือก - -
เพราะผมไม่มีอะไรทำถึงได้แต่มองนู่นมองนี่ไปเรื่อย ผมก็ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหนพอหันมาอีกทีก็เห็นแบคฮยอนตาปรือๆแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้เรียกเค้าหรอกครับ ผมปล่อยให้เค้าค่อยๆบิ้วอารมณ์จนหลับไปเอง …แล้วพอแบคฮยอนหลับไปแล้ว ปล่อยทิ้งให้ผมนั่งอยู่กับความเงียบและเสียงลมหายใจเข้าออกของเค้าเพียงลำพัง ผมก็พึ่งมาสังเกตว่าเรา ..ใกล้กันสุดๆ
แต่ที่ผมพึ่งจะมารู้สึกอาจเป็นเพราะ ..ลมหายใจของแบคฮยอนที่กำลังเป่ารดต้นคอผมอยู่ก็ได้
ผมมองใบหน้าของแบคฮยอนที่หลับอยู่บนไหล่ของผมนิ่ง ..เค้าเหมือนลูกหมาเลยแฮะ ดูๆไปก็น่ารักดีเหมือนกันนะ..
ผมเคยคิดว่าผมไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับเค้าเพราะสิ่งรอบข้างของแบคฮยอนดูวุ่นวาย แต่ตอนนี้ผมกลับคิดว่า บางทีผมอาจจะช่วยเค้าได้บ้าง เราอาจจะ ..เป็นเพื่อนกันได้
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆ แบคฮยอนขยับตัวไปมาแต่ก็ยังคงหลับต่อ ผมละสายตาจากเค้าแล้วเปลี่ยนไปมองประตูห้องผ่านกระจกแทน และคนที่เปิดประตูเข้ามาก็คือแม่ของแบคฮยอน ท่านยิ้มให้ผมเมื่อเห็นแบคฮยอนหลับอยู่
“ขอโทษที่ให้รอนานนะ” ท่านบอกผมเบาๆก่อนจะแกะเชือกให้เรา
“ไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มตอบขณะที่แขนของผมก็ประคองหลังของแบคฮยอนไม่ให้ล้มลงไปขณะที่เชือกกำลังหลุดออก และเมื่อแก้มัดได้สำเร็จแม่ของแบคฮยอนก็มาประคองแบคฮยอนต่อจากผม
“ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนแบคฮยอนนะ” ท่านหันมาพูดกับผมหลังจากห่มผ้าให้แบคฮยอนเสร็จ
“ครับ” ผมก็ตอบได้แค่คำเดียวล่ะครับ - -
“เดี๋ยวน้าจะให้ลุงชางโฮ เอ่อคนขับรถของแบคฮยอนไปส่งนะจ๊ะ”
“ครับ” เอ่อ ..คนขับรถของแบคฮยอน อ่า.. ไม่รบกวนไม่ได้เหรอครับ - -
“น้าไม่ลงไปส่งได้ใช่มั้ย ขอโทษที่รบกวนจริงๆนะจ๊ะ” ผมเห็นท่านถือกล่องยาเข้ามาด้วย ..คงเป็นห่วงแบคฮยอนเพราะหลังจากแก้มัดเสร็จผมก็เห็นว่าข้อมือเล็กๆของเค้ามีรอยแดง
“ไม่เป็นไรครับ งั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมโค้งให้แม่ของแบคฮยอนเห็นท่านยิ้มตอบแล้วผมก็เดินออกมาจากห้อง ก่อนปิดประตูผมก็เห็นว่าท่านเอายามาทาที่ข้อมือของแบคฮยอนจริงๆ ..ถึงจะมีพ่อโหดแต่มีแม่แบบนี้ก็ถือว่าแบคฮยอนโชคดีล่ะนะ
“เธอ ปาร์คชานยอลใช่มั้ย” อุ่ย! แทบสะดุ้งปิดประตูแทบไม่ทันครับ ก็พ่อของแบคฮยอนสิครับ มาจากไหนไม่รู้ อยู่ๆก็เดินมาทักผมซะงั้น
“คะ..ครับ” หันไปก็เห็นท่านยืนหน้านิ่งมองผมอยู่
“ฉันหวังว่าเธอจะเป็นเพื่อนที่ดี” เอ่อ ..พูดแบบนี้หมายความว่าไงครับท่าน
“ครับ” แต่ต่อหน้าผู้ใหญ่ ผมก็พูดได้แต่คำๆนี้จริงๆครับ - -
“พ่อเธอเป็นอัยการหนิใช่มั้ย” รู้ได้ไงวะ - -
“ครับ”
“ดี ถ้าเธอเป็นเพื่อนที่ดี บ้านนี้ก็ยินดีต้อนรับ”
“ครับ” พอผมตอบรับจบ ท่านก็เดินมาจับไหล่ข้างขวาของผม
“แต่วันไหนถ้าเธอเกิดเป็นเพื่อนที่ไม่ดีขึ้นมา ..อัยการฉันก็ไม่เกรงใจนะ” สายตานักการเมืองนี่น่ากลัวจริงๆครับ ท่านตบไหล่ผมสองสามทีก่อนจะเดินจากไป
ผมก็ไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหนาหรอกนะว่าอะไรเป็นอะไร แต่เท่าที่ดูๆมา ไคและเซฮุนก็ไม่ได้แย่ขนาดที่จะเรียกว่าเป็นเพื่อนที่ไม่ดีสักหน่อย ก็แค่มีเรื่องชกต่อยไม่เว้นแต่ละวัน เอ่อ ..แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชาย(หน้ามึน)นะครับ
ส่วนผม ..เพื่อนที่ดีเหรอครับ แม้แต่เพื่อนเฉยๆผมยังไม่รู้เลยว่าแบคฮยอนนับผมเป็นเพื่อนหรือเปล่า แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้ผมเริ่มอยากจะเป็นเพื่อนกับเค้าแล้วสิ จะเป็นเพื่อนที่ดีหรือไม่ดีผมไม่รู้
..แต่ อัยการก็ไม่เกรงใจ ..อย่างงั้นเหรอ
บางทีผมเองก็อยากลองลองดีกับนักการเมืองดูบ้าง ..เหมือนกันนะ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 100% - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ครบแล้วค่าาาาาา า ><
แหะๆ มีคนบอกว่าสถานการณ์ไปเร็วมาเร็ว
อันนี้จริงค่ะ - -a แต่เนื้อหามันไม่ค่อยมีอะไร ไรเตอร์กลัวเบื่อกัน
ก็เลยตัดฉับๆ แหะๆ ยังไงถ้าตัดห้วนไปก็ติชมได้นะคะ ไรเตอร์จะนำไปปรับปรุงค่ะ ^^
คนแต่งไม่รู้แต่คนอ่านรู้ เอาความคิดมาแชร์กันนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเม้น ขอบคุณที่คอยติดตามและเปิดเข้ามาอ่านค่ะ ..อยู่ด้วยกันไปจนจบนะ ><
ความคิดเห็น