คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : since......
“ชอนจีฮยองงงงงงง”เสียงเรียกมาแต่ไกล ผมก็พอจะรู้ว่าใครที่เรียกผมตั้งแต่เช้า มีคนเดียวเท่านั้นแหละ ‘ จอน จองกุก ’
“มีอะไรครับตัวดื้อ”
“เรียกผมแบบนี้อีกแล้วนะฮยอง ผมโตแล้วนะ”คนที่บอกว่าโตแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ ก่อนจะคล้องคอของผม กลัวไม่รู้หรือไงว่าสูงกว่าน่ะ เด็กคนนี้นี่
“แล้วจะไปไหนเนี่ย ไม่ไปเรียนหรอ”
“ก็ไปเรียนดิ ฮยองไม่รู้หรอว่าผมเรียนอยู่โรงเรียนข้างๆมหาลัยฮยองอ่ะ”เรียนอยู่โรงเรียนข้างๆหรอ รู้จักกันมาตั้งหลายปีเพิ่งรู้ก็วันนี้แหละ
“หรอ งั้นก็ไปเรียนดิ ถึงแล้ว”ผมบอกเมื่อเราเดินมาเรื่อยๆแล้วถึงหน้ามหาลัยของผม เด็กคนนี้ไม่รู้หรือไงว่าถึงแล้วถึงได้ไม่ยอมเอาแขนลงไปจากคอผมเนี่ย
“ถึงแล้วหรอ อยากอยู่กับชอนจีฮยองอีกอ่ะ”จองกุกทำหน้างอๆก่อนจะค่อยๆคอตกเดินเข้าโรงเรียนไป เด็กคนนี้เหมือนพี่ไม่มีผิดเลย
เหมือนตรงที่ผมเข้าใกล้แล้วรู้สึกดี ทำให้ผมหายกังวล ทำให้ผมยิ้มกับท่าทางที่เหมือนเด็ก ทำให้ผมต้องคอยดูแล ทำให้ผมคอยคิดถึงอยู่ตลอดเวลา....................
ตอนกลางวันโรงอาหารยังเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา รวมถึงผมและเพื่อนๆที่ต้องหาอะไรประทังชีวิตในตอนที่หิวไส้จะขาด
“ชอนจี นายจะจริงจังกับเด็กคนนั้นหรอ”เสียงของบัง มินซูถามขึ้นกลางวงกินข้าว ทำให้ผมคิดหนัก
“ฉันไม่รู้” ผมได้แต่ตอบไป ผมรู้แค่ว่า ผมขาดจองกุกไปไม่ได้ เขาคือสิ่งที่เติมเต็มชีวิตที่หายไปของผม
“ถ้านายจะจริงจังกับเด็กนั่นก็อย่าให้เด็กนั่นเป็นแค่ตัวแทนของใคร”มินซูพูดก่อนจะลุกออกไปจากโต๊ะ
“อะไรของเขา ไม่มีใครเป็นตัวแทนของใครหรอก ใช่ไหมชอนจี” นีแอลพูดก่อนจะตบไหล่ผมเบาๆ ใช่สิ ไม่มีใครจะแทนใครได้ทั้งนั้นแหละ จองกุกก็คือจองกุกจะแทนใครได้ยังไง ใช่ไหม..............
“ฮยองวันพรุ่งนี้วันวาเลนไทน์ ไปเดทกันไหม”เด็กตัวโตถามขึ้นขณะที่เรากำลังเดินกลับบ้านพร้อมกัน
“เดทอะไร ไม่ใช่แฟนกันซักหน่อย”
“ไม่ใช่แฟนแต่ก็จับมือกันอยู่นะ ดูดิ” จองกุกชูมือที่ประสานกันขึ้มมาดู ก็แค่จับมือเอง จับไม่ได้เลยหรือไง
“งั้นก็ปล่อยเลย” ผมรีบเอามือออกอย่างเร็วแต่จองกุกก็ดึงมือผมไปจับใหม่
“ไม่ปล่อยหรอก มือฮยองนุ่มจะตาย”
“เด็กนี่ เดี๋ยวเถอะ”ผมทำท่าจะตีเขา จองกุกก็รีบร้องออกมา ผมยังไม่ได้ตีเขาเลยนะ
“ฮยองไม่ไปหรอ ถือว่าไปพักผ่อนก็ได้นะ นะ” เจอเด็กอ้อนเขาไป ทำอะไรไม่ถูกเลยเรา จะว่าไปไปเที่ยวบ้างก็ดีเหมือนกันนะ ถือว่าพักผ่อนไปในตัว
“ไปก็ได้ แต่ไม่กลับดึกนะ สี่โมงก็กลับได้แล้ว” ผมบอกไป เพราะวันพรุ่งนี้ผมมธุระที่ต้องทำเป็นธุระที่สำคัญเสียด้วย ถ้าผมไม่ไปคนคนนั้นต้องงอนผมแน่เลย
เช้าวันใหม่ก็มาถึง จองกุกขับมอ’ไซต์มารับผมแต่เช้า ผมยังไม่ทันอาบน้ำเลยด้วยซ้ำไม่สิต้องบอกว่ายังไม่ทันตื่นเลยต่างหาก จองกุกเข้ามาปลุกผมด้วยตัวเองถึงห้องผมเลย
“ฮยองอ่ะตื่นสาย วันนี้ไปเดทแท้ๆ”จองกุกบ่นไปก็เดินสำรวจรอบๆห้องของผมไป ตะกี้พูดว่าอะไรนะ เดทหรอ บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ เคยฟังกันมั่งไหมเนี่ย
แล้วเราก็เดินทางออกจากบ้านผม เราไปเที่ยวกันหลายที่เลย แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นที่ที่มีคนพลุกพล่าน ผมไม่ค่อยชอบเลย ผมอยากไปที่เงียบๆมากกว่า แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ดีนะ ก็.........
‘ฮยองอย่าทำหน้าอย่างนั้นดิเดี๋ยวไม่สวยนะ’
‘จองกุก!’
‘ฮยองกินนี่ดิ อร่อยน้า อ้าม’
‘อือ อ้าม’
‘ฮยองวันนี้ฮยองน่ารักที่สุดเลยรู้ไหม’
‘น่ารักอะไรเล่า >////<’
ก็เพราะเด็กน้อยอย่างจองกุกที่คอยทำให้ผมอารมณ์ดีอยู่เสมอ ไม่ว่าจะที่ไหนก็ทำให้ผมยิ้มได้ตลอด แต่ช่วงที่มีความสุขมักจะหมดไปอย่างรวดเร็วเสมอ
ตอนนี้ผมอยู่ที่ที่ผมมาอยู่บ่อยๆ มาเป็นประจำ ผมกลัวคนที่นี่จะรอผมนี่หน่า ผมรีบเดินขึ้นเนินเขาเล็กๆไปเพื่อไปหาคนที่รอคอยพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่
ผมเอาดอกไม้ช่อใหญ่ที่เตรียมมาวางไว้หน้าเขา ก่อนที่น้ำตาที่เก็บไว้จะไหลออกมา อ่า ผมจะมาร้องไห้ต่อหน้าเขาได้ยังไงกันนะ ผมนี่มันแย่จริงๆ
'บยองฮอน' ทำไมนายไม่ลุกขึ้มมาคุยกับฉันซักหน่อยหล่ะ ทำไมนายถึงยังนิ่งอยู่อย่างนี้อีก ฉันมาหานายทุกวันเลยนะแต่นายก็ยังเฉยชากับฉันอยู่อย่างนี้ ฉันควรจะทำยังไง
ฉันไม่ควรมาหานายหรอ...............จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อฉันยังคงคิดถึงเพียงแค่นาย
ฉันควรจะไม่คิดถึงนาย...............เป็นไปไม่ได้หรอกก็หัวใจของฉันมันเรียกแต่ชื่อของนาย
หรือฉันควรจะหาคนมาแทนที่นาย..........ฉันทำแล้วแต่ฉันก็ยังคิดถึงนายอยู่ดี เขาเป็นได้แค่ตัวแทนนายจริงๆนั่นแหละ ความรู้สึกมันต่างกัน ฉันถึงได้คิดถึงนายอยู่อย่างนี้
ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล แรงที่มีก็หายไปหมด เหลือแต่ความเศร้าที่คอยกัดกินใจอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้ขอให้นายเป็นที่พักพิงของฉันก่อนนะ เมื่อหายเศร้าแล้วฉันก็จะไป
-Jongkook’s part-
หลับไปแล้วสินะ พี่ชอนจีของผม ผมกล้าบอกว่าพี่เขาเป็นของผมได้ยังไงกัน หน้าไม่อายที่สุดเลย
ผมเดินเข้าไปหาร่างบางที่นอนพิงอยู่ แค่เสี้ยวหน้าหวานก็ทำให้ผมใจเต้นอย่างบอกไม่ถูก ผมได้แต่เอาเสื้อคลุมของพี่ชายคลุมให้เท่านั้น ผมไม่สามารถเอาพี่เขากลับไปได้ในเมื่อพี่เขายังอยากอยู่กับคนที่เขารัก ผมก็ทำอะไรไม่ได้
ผมรู้มาตลอดว่าคนอย่างผมก็เป็นได้แค่ตัวแทนของพี่ พี่ชอนจีไม่เคยมอบหัวใจให้ผมเลย ผมเป็นได้แค่คนที่ทำให้พี่ชอนจีมีความสุขได้แค่ชั่วคราว แต่สุดท้ายเขาก็ต้องร้องไห้เพราะพี่อยู่ดี สิ่งที่ผมทำไปไร้ค่าสิ้นดี เพราะพี่นั่นแหละ พี่ชอนจีถึงต้องเจ็บปวด
รอจนตะวันตกดินพี่ชอนจีที่นอนก็ลืมตาตื่นขึ้นมา พร้อมกับมองไปที่เสื้อคลุมแล้วยิ้มให้มันนิดๆ
“บยองฮอน นายเอามาให้ฉันหรอ นายน่ารักจัง”
เฮอะ แค่ได้ยินประโยคนั้นหัวใจผมก็เจ็บขึ้นมา พี่ชอนจีไม่คิดว่าจะเป็นผมบ้างหรอมองมาที่ผมบ้างสิ ที่ที่พี่มองข้ามมาตลอด ผมไม่ได้ตั้งใจแอบพี่แท้ๆ แต่พี่ก็มองไม่เห็นผม
สมเพชตัวเองจริงๆที่มีค่าแค่นี้ แต่ผมก็ไม่เสียใจในเมื่อผมยังได้อยู่เคียงคู่กับคนที่ผมรัก ไม่เหมือนใครบางคนที่ทิ้งคนที่ตัวเองรักไปอย่างพี่
พี่ชอนจีครับผมอยากให้พี่รู้ว่า คนที่ ‘ตาย’ เอาเสื้อคลุมมาให้พี่ไม่ได้หรอกนะ มีแต่ผมเท่านั้นแหละที่ทำได้
......................................................................................................................................................................
Happy Valentine ค่ะ ขอให้รีดมีความสุขมากๆนะค่ะ ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่สุขก็เถอะ เป็น SF ที่สั้นมากเลย (ฮา)
ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะ ขอบคุณที่เม้นต์ให้ด้วย
รักรีดเดอร์สุดหัวใจ
แบนเนอรืธีมสวยๆ
ความคิดเห็น