คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : November Love : Mr. pillow [N.A.P] part 1
"เฮ้อหนักจัง ไม่มีใครคิดจะช่วยบ้างเลยหรือไงน้า"อันดาเนียล เด็กชายตัวเล้กบ่นขณะที่ถือรายงานของเพื่อนร่วมชั้นอยู่คนเดียว
ตึง!
ฟึบ!
"โอ๊ย จนได้สิ ร่วงหมดเลยไอ้หินบ้า"เด็กชายบ่นหินเจ้ากรรมที่ทำให้เขาสะดุดล้มจนรายงานที่ถือร่วงจนหมด
"หือ อะไรน่ะ"หลังจากเดินไล่เก็บรายงาน นีแอลก็เจอสิ่งแปลกประหลาดใต้ต้นไม้ สิ่งีชีวิตที่มีการหายใจสม่ำเสมอ
'คนหลับ หลับลึกซะด้วย'
นีแอลคิดในใจก่อนจะเดินเข้าไปใกล้บุคคลที่นอนหลับบนหมอนสีหวาน
โครงหน้าเรียวยาวประกอบกับคิ้วเข้ม จมูกโด่งรั้น และผมสีเข้มเป็นประกาย มันเป็นส่วนประกอบที่ลงตัวจนนีแอลนึกอิจฉา ไหนจะร่างกายที่แข็งแกร่งนั่นอีก มันทำให้เขาไม่สามารถละสายตาออกจากมันได้
"หลับลึกจริงๆ มีคนมาทำอะไรจะรู้ตัวไหมเนี่ย" บ่นๆก่อนจะเดินไปหยิบรายงานแล้วเดินตรงไปยังห้องอาจารย์
.
.
.
.
.
.
.
.
"นีแอลวันนี้ฮยองต้องกลับดึก กลับบ้านเป็นเพื่อนฮยองหน่อยสิ"นีแอลละสายตาจากหนังสือมามองพี่ชายคนสวยที่มาหาเขาถึงที่
"แล้วชางโจหล่ะ"ถามด้วยความสงสัย เพราะไม่ว่าจะเย็นหรือดึกดื่นแค่ไหน ชางโจก็จะกลับบ้านเป็นเพื่อนชอนจีเสมอ
"ซ้อมกีฬาอ่ะดิ เลยค้างที่นี่"ชางโจเป็นนักกีฬาของมหาลัยจึงไม่แปลกที่จะต้องซ้อมหนักจนถึงกับต้องค้างที่นี่ เพราะอีกไม่นานก็ต้องแข่งแล้ว
"จริงด้วย งั้นกลับพร้อมกันก็ได้"
ชอนจี นีแอลและชางโจ อยู่บ้านติดกัน และเรียนที่เีดียวกัน ทำให้ทั้งสามสนิทกัน และเนื่องจากชอนจีเป็นคนที่กลัวความมืดเลยต้องมีคนเดินกลับบ้านเป็นเพื่อนเมื่อต้องกลับดึก
"จริงนะนีแอล งั้นเจอกันที่ชมรมของฮยองนะ"
"ครับ"พูดแล้วก็มองไปที่พี่ชายีท่เดินย้มร่าออกไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
-ชมรม Imagine-
"ไอ้คุณแคปครับ จะนอนอีกนานไหม มาช่วยกันทำงานซิครับ"เสียงบ่นของชอนจีดังออกมาข้างนอกทำให้คนที่กำลังจะเปิกประตูเข้าไปอดอมยิ้มให้กับความขี้บ่นของพี่ชายไม่ได้
"อีกแปปเดียวหน่า"เสียงเบื่อหน่ายตอบกลับจนทำให้ชอนจีโมโห
พลั่ก
"ไอ้ชอนจี เจ็บนะโว้ย"
"พี่ชอนจีครับผมมาแล้ว"เสียงนีแอลดังขัดทั้งสองที่กำลังเริ่มทะเลาะกัน
"โอีะ นีแอล มาแล้วหรอ มานี่มา" เสียงของชอนจีดึงให้สายตานีแอลละจากร่างสูงที่อยุ่ตรงหน้า
กริ๊ง~~~~~~
"เดี๋ยวมานะ นีแอลช่วยแคปทำงานแทนพี่ก่อนนะ"พูดจบชอนจีก็รีบวิ่งออกไป
"มานี่มา เราน่ะชื่อนีแอลใช่ไหม มาช่วยฮยองทำงานเร็ว"
"ครับ"นีแอลตอบรับอย่างเกร็งๆ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆคนตัวสูง
"พี่ชื่อมินซู แต่คนส่วนใหญ่เรียกแคป อยากเรียกไรก็เรียก ไม่ต้องเกร็งด้วย พี่ไม่กัดเราหรอก"พุดไปยิ้มไปคนตัวเล็กตรงหน้าจะละลายอยู่แล้ว
"ครับ แล้วผมจะช่วยอะไรได้บ้าง"นีแอลมองไปรอบๆเจอกับผลงานศิลปะมากมาย เขาชอบมันนะแต่เขาไม่เคยทำมันได้เลยซักครั้ง
"ช่วยผสมสีหน่อย ทำได้ไหม"
"ได้ครับ"ว่าแล้วก็รีบผสมสีอย่างตั้งใจเพราะอย่างน้อยสีที่เขาผสมก็จะได้ไปอยู่บนผลงานสวยๆเหล่านั้น
"..........."มองดูคนตัวเล็กที่ตั้งใจผสมสี โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนตัวโตกำลังมองอยู่ และรุ้สึกว่าเขาตกหลุมรักคนตัวเล็กที่น่ารักซะแล้ว
"ได้หรือยังคร.."นีแอลพุดยังไม่ทันจบประโยคก็ต้องหยุดกระทันหันเพราะเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอหน้าคนตัวโตเข้าอย่างจัง
"ได้แล้วหล่ะ"พูดจบก้ละเลงสีลงในผลงาน
"............"
"อยากลองทำไหม"ยื่นข้อเสนอให้กับคนที่จ้องเขาทำงานตาไม่กระพริบ กลัวไม่รู้หรือไงว่าอยากทำ
"ทำได้หรือครับ ผมกลัวทำงานฮยองพัง"
"ได้สิ เดี๋ยวฮยองสอนให้"
"ก้ได้ครับ"
สิ้นเสียงนีแอล แคปก็เดินไปข้างหลังนีแอลก่อนที่จะจับมือเล็กๆระบายสีไปเรื่อยๆ
"คนน่ารัก ทำอะไรก็ดีไปหมดนั่นแหละ"เสียงกระซิบข้างหูทำให้นีแอลเขินจนแทบทำงานไม่ไหว
'ใจผมจะหลุดออกมาอยู่แล้ว เพราะฮยองนั่นแหละ'
นีแอลคิดในใจก่อนจะรวบรวมสติแล้วตั้งใจทำงานต่อไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"เออน่า ก็รีบไปอยู่นี่ไง"ชอนจีพูดพลางกึ่งวิ่งกึี่งเดินไปยังตึกวิศวะซึ่งคนที่โทรหาเขารออยู่
'แล้วมาคนเดียวได้หรอ ให้ไปรับไหม'เสียงเข้มถามด้วยความเป็นห่วง ก็เขารู้ว่าคนตัวเล้กกลัวความมืด เขาก็อดห่วงไม่ได้ที่จะปล่อยให้มาคนเดียวในเวลาแบบนี้
"ใกล้ถึงแล้ว ไม่ต้องหรอก"ชอนจีบอกปัดเพราะเขาใกล้จะถึงจริงๆนี่หน่า "แค่นี้นะ"
ตึก ตึก ตึก
ร่างบางเร่งฝีเท้าขึ้นอีก จนในที่สุดก็เห็นจุดหมาย
ฟิ้ว~
กึก
ลมหนาวที่กระทบผิวบางทำให้เจ้าของร่างหยุดกระทันหัน
"หน้าหนาวแล้วหรอเนี่ย" พุดพลางถูผิวเพื่อให้เกิดความอบอุ่น
"มีใครมาทำให้อุ่นคงจะด.."
ฟุบ
เสื้อคลุมที่มีกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆถูกวางบนไหล่ของร่างเล็ก ทำให้อาการหนาวหายไปซ้ำยังทำให้อบอุ่นแปลกๆอีกต่างหาก
ชอนจีเงยหน้าขึ้นมองแล้วพบกับร่างสุงที่คุ้นเคยที่คอยมอบยิ้มที่อบอุ่นให้ชอนจีตลอดเวลา ตอนนี้ก็เช่นกัน เขายิ้มให้ชอนจีอยู่
"มาถึงก็ขึ้นไปซิ ต้องให้คนที่รอออกมารับหรือไง"ร่างสูงว่าพลางกระชับเสื้อคลุมแล้วเดินโอบไหล่ชอนจีขึ้นตึกไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
22.30 น.
"มันสวยชะมัดเลย ผมภูมิใจมากเลยนะเนี่ย"นีแอลยิ้มแก้มปริให้กับผลงานที่ออกมา เขานั่งหลังขดหลังแข็งทำต้องนานไม่สวยให้มันรู้ไป
"............................."
"หือ"เพราะไม่มีเสียงตอบ นีแอลจึงหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง
'หลับ'
แคปเพิ่งละมือจากงานไม่ถึงห้านาที แต่ตอนนี้กลับหลับไม่รู้เรื่องบนหมอนที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหน
นีแอลบอกได้เลยว่าแคปเหมือนกับวันแรกที่เจอ ดูดีแม้กระทั่งตอนหลับ
'อยากสัมผัส' ความคิดที่ผุดขึ้นสั่งการสองขาของนีแอลให้เดินไปหยุดอยุ่ตรงหน้าของร่างสูง
"ผมขอนะ"นีแอลเอื้อมมือไปแตะใบหน้ายาว"ผมอยากจะรู้จักฮยองมากกว่านี้แต่ก็คงทำไม่ได้"
"อือ"ร่างสูงพลิกตัวเพื่อให้อยู่ในท่าที่นอนสบายขึ้น จนทำให้คนที่มองอยุ่หลุดยิ้มออกมา
"ชอนจีฮยองไปไหนของเขานะ"ว่าพลางมองนาฬิกา"นี่ก็ดึกมากแล้ว ออกไปคนเดียวด้วย"
นีแอลกำลังเดินไปที่ประตูแต่ก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมา
"ไม่ต้องหรอก นีแอลกลับเป้นเพื่อนน่ะ"
"งั้นหรอค่อยสบายใจขึ้นหน่อย"
"ไปเหอะ เดี๋ยวเราก็จะกลับแล้ว"
"อือ ถ้าถึงบ้านโทรบอกด้วยนะ"
"คร้าบบบผม"
บทสนทนาที่ได้ยินทำให้อาการห่วงพี่ชายหายเป็นปลิดทิ้ง มีคนมาส่งแถมยังจะส่งถึงบ้านอีก จะให้เขาห่วงอะไรอีกหล่ะ
"อ้าวนีแอล ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้หล่ะ"ชอนจีเอ่ยถามเมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอน้องชายสุดที่รักพอดี
"จะออกไปโทรตามฮยองนั่นแหละ"
"ไม่เห็นต้องออกไปข้างนอกเลยโทรในนี้ก็ได้"
"ไม่อยากรบกวนมินซูฮยองน่ะครับ เดี๋ยวตื่น"โทรข้างในน่ะโทรได้แต่จะไปปลุกให้คนตัวสูงตื่นนี่สิ มันไม่ดีหรอก
"แล้วงานเสร็จหรือยังหล่ะ"
"เสร็จแล้วครับ ผมกับมิซูฮยองทำกันตั้งนาน"
"งั้นเรากลับกันเลยดีกว่า เดี๋ยวแม่เราจะดุพี่เอา"ชอนจีพูดเพราะเขารู้ดีว่าแม่ของนีแอลเป็นห่วงลูกมากแค่ไหน ยิ่งตัวบางๆอย่างนี้ก้ยิ่งห่วง
"ผมขอเก็บของแปปนึงนะ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ถึงบ้านแล้ว ขอบใจนะที่มาส่ง"ชอนจีขอบใจคนที่มาส่ง ถ้าให้ชอนจีกลับบ้านคนเดียวป่านนี้คงยังไม่ถึงบ้าน
"ครับ แล้วอย่าลืมโทรบอกผู้ปกครองนะครับว่าถึงบ้านแล้ว"นีแอลเตือนสติไม่ให้ชอนจีลืมที่จะโทรไปหาคนที่เกือบจะมาส่งเขาถึงที่บ้าน
"อือ ไม่ลืมหรอก กลับบ้านดีๆหล่ะ"ว่าแล้วก็หยิบโทรสัพท์ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
-บ้านนีแอล-
"ฮยองยังไม่กลับอีกหรอ"นีแอลถามงงๆเมื่อหันไปแล้วเจอร่างสูง
"จะให้กลับได้ไงก็ยังส่งเราไม่ถึงบ้านอ่ะ"
"แค่มาส่งชอนจีฮยองเป็นเพื่อนผม ก็เกรงใจแย่แล้ว"ไม่ให้เขาเกรงใจได้ไงหล่ะก็ตอนที่เขาเก็บของอยู่แล้วของตกจนทำให้แคปตื่นก็เกรงใจจะแย่ พอบอกว่าจะกลับบ้านก้ยังอุตส่าห์มาส่งอีก
"ฮยองอยากมาส่งสองคนนะ ไม่ใช่คนเดียว"
"ครับ รู้แล้ว นี่ก็ถึงบ้านแล้ว รีบกลับเถอะครับ มันอันตราย"
"อือ เราก็เข้าบ้านได้แล้ว ฝันดีนะ"แคปบอกลาก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม ก็คนตัวเล็กเป็นห่วงเขานี่จะไม่ให้เขาดีใจได้ไง
"ครับ ผมจะต้องฝันดีแน่นอน ฝันถึงฮยองด้วย"พูดเบาเมื่อแคปเดินไกลออกไป ก่อนจะหันลังแล้วเดินเข้าบ้าน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"โอ๊ะ ฮัลโหล"เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้คนที่กำลังกดโทรออกตกใจ ก่อนที่จะกดรับแล้วกรอกเสียงลงไป
'ถึงบ้านยัง'ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เพราะเขาถึงบ้านนานแล้วแต่ไม่มีวี่แววว่าคนตัวเล็กจะโทรหา เลยต้องเป็นฝ่ายโทรไปหาเอง
"ถึงแล้ว กำลังจะโทรไปหาเลยเนี่ย"
'จริงดิ แบบนี้เราก็เสียตังค์ฟรีอ่ะดิ' ปลายสายพุดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลง 'รีบๆนอนเถอะ อากาศยิ่งหนาวอยู่ เดี๋ยวเป็นหวัดขึ้มมาทำไง'
"อือ ว่าแต่คนอื่น ตัวเองก็รีบไปนอนได้แล้ว แค่นี้นะ"ชอนจีกำลังจะตัดสายแต่มีเสียงหนึ่งแทรกมาก่อน
'ฝันดีนะ ชานฮี'
ติ๊ด
....................................................................................................................................
ไรท์มาอัพตามคำสัญญาถึงจะช้าไปมากๆเลยก็เถอะ ฝากรีดเดอร์ คอมเม้นติชม และก็รอพาร์ทสองด้วยนะ รับรองหวานกว่าตอนนี้แน่นอน
ขอบคุณ ธีมสวยๆจาก
ความคิดเห็น