TEST

ลำดับตอนที่ #2 : เส้นทางแสนสนุก...?

วัยรุ่น คือวัยแห่งความสนุกสนาน หรือแค่ความลุ่มหลงมัวเมา

วัยรุ่น คือช่วงเวลาที่ดีที่สุด หรือแค่ความกังวลใจที่หนักเกินรับไหว

วัยรุ่น คือวัยแห่งความเปลี่ยนแปลง หรือแค่วัยที่จะหลอกหลอนคุณไปชั่วชีวิต

          ในงานเลี้ยงเต้นรำ แสงไฟสปอตไลท์ส่องทั่วบริเวณ ไวน์องุ่นเลิศรสถูกรินบนแก้วไวน์อย่างพิถีพิถัน ราวกับเจ้าของงานสั่งให้พนักงานรินให้ทุกใบมีปริมาณเท่ากันเป๊ะ ขนมคุกกี้และของหวานวางอยู่โดยรอบแก้วน่าลิ้มลอง

            หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวสว่างก้าวเข้ามาด้านใน มีผู้หญิงในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีแดงเพลิงอีกสองคนขนาบข้าง

            ถึงแม้จะชื่อราตรี แต่ชั่วชีวิตสิบเจ็ดปี เธอเพิ่งเคยมางานในเวลารัตติกาล

            สองขาเริ่มสั่นเทา เธอบีบมือเพื่อนแน่นก่อนทั้งสองจะหันมามองแล้วยิ้มกว้างบอกให้เธอสบายใจ แต่มันกลับไม่ช่วยอะไรเลย เพราะบรรยากาศโดยรอบแปลกใหม่สำหรับเธอมากนัก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องทำอะไรบ้าง จะนั่งตรงไหน จะคุยกับใคร หรืออยู่เงียบๆคนเดียวดี

            ราตรีเพิ่งเคยมางานเลี้ยงครั้งแรกเพราเพื่อนสองคนลากเธอออกมาจากหนังสือ พร้อมเลือกชุดให้เสร็จสรรพ เธอไม่รู้ว่าจะขอบคุณเพื่อนทั้งสองดีหรือไม่

            เสียงเพลงดังขึ้น กระตุ้นจิตใจที่ประหม่าของเธอให้เร็วขึ้น รอบตัวมืดลง ใจเธอเต้นตึกตักเร็วขึ้นๆ สมองเกิดความงุนงงว่าจะมีอะไรต่อไป เหงื่อเริ่มไหลทั้งที่อากาศยังเย็นเฉียบ แต่ความตื่นเต้นอยากรู้อยากเห็นในวัยหนุ่มสาวซึ่งฮอร์โมนยังคงตื่นตัวตลอดเวลาเป็นสิ่งที่น่าฉงนและน่าอิจฉายิ่ง

            ชายสองคนเดินตรงมาหยิบแก้วไวน์องุ่นมาเสริฟถึงที่อย่างรู้งาน        

            เขาไม่ใช่บริกร

            แต่เป็นนักบริการ

            ที่บริการเฉพาะ ‘หญิงสาว’

                เพื่อนทั้งสองของเธอยิ้มตอบอย่างเป็นมิตร ผู้ชายสองคนนั้นส่งสายตาหวานเยิ้มแบบนี้ชาตินี้ราตรีคงทำไม่ได้และไม่อยากทำด้วยเพื่อนทั้งสองส่งสายตาเป็นเชิงขอโทษที่มีหนุ่มๆชักชวนไปเต้นรำ ราตรีได้แต่ยิ้มตอบอย่างเข้าใจ

            เมื่อสองสาวในชุดแดงเด่นเดินลับสายตาไปแล้ว ราตรีก็เอามือข้างขวาขึ้นมาเท้าคาง เธอมองผู้คนโดยรอบพลาง ส่องกระจกที่แก้วน้ำพลาง ก่อนลดสายตาให้ต่ำลงมองปริมาณไวน์ที่เหมือนเดิมของเธออย่างอดหงุดหงิดเสียมิได้ เธอเอาลมเข้าไปไว้ในปาก ก่อนเป่ามันออกมาอย่างคนไม่มีอะไรทำแล้วจริงๆ

            “รบกวนเต้นรำกับผมสักเพลง...”

            ราตรีเลื่อนสายตามองหาเจ้าของเสียงทุ่ม นุ่มลึก เขาเป็นชายร่างบางในชุดแท็กซิโด้สีดำขลับ ดอกกุหลาบสีชมพูทัดอยู่บนกระเป๋าเสื้อ เขาหยิบมันขึ้นมาอย่างเบามือ ยื่นมาทางหญิงสาวที่ยังปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ได้ เธอขวาซึ่งอยู่บนแก้มวางลงบนโต๊ะไม้สีน้ำตาลอ่อน เธอเงยหน้าขึ้นมองบุรุษตรงหน้าอย่างเสียมิได้

            ใครหนอ จะเชิญคนอย่างฉันไปเต้นรำ?

            “...ได้มั้ยครับ”

            ชายหนุ่มย้ำประโยคนั้นอีกครั้ง ราตรีแอบสะดุ้งในใจเล็กน้อย เธอรวบรวมสติแล้วยืนขึ้น หันไปมองซ้ายขวาด้านหลัง ไม่มีใครอยู่เลย เมื่อสบตาหน้าชายร่างสูงก็ต้องพบว่าเขากำลังมองที่เธอเพียงคนเดียว...

            “ฉัน...เหรอคะ” ราตรีถามเพื่อความแน่ใจ

            “คะ...ครับ” ใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มเป็นสีชมพูเหมือนดอกไม้ที่ยื่นมาข้างหน้าหญิงสาวในชุดขาวนี้ เขาบีบก้านดอกไม้แน่น สูดหายใจลึกเพื่อสยบอาการร้อนรนภายใจจิตใจ ราตรีผู้ไม่เคยเผชิญกับโลกภายนอก เธอทำอะไรไม่ถูก จนกระทั่งมีแรงผลักออกมาจากด้านหลัง ทำเองเธอเซไปแทบล้มทับชายหนุ่มตรงหน้า และพบว่าเจ้าของแรงนั้นคือเพื่อนของเธอนั่นเอง แต่ก็ต้องผิดหวัง เพราะเพื่อนสนิทแสนซื่อยังไม่เข้าใจอะไรเลย อีกคนสุดทนจึงจับข้อมือราตรีคว้าดอกกุหลาบนั้นไว้ ราตรีหันหน้ามองเพื่อนอย่างตำหนิ แต่ทั้งสองทำเป็นไม่สนใจ

            “พวกฉันกลับก่อนนะ พอดีต้องไปต่อนิดหน่อย” หนึ่งในสองพูด พร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มด้านหลังเป็นอันรู้กันว่าต้องแยกตรงนี้ แต่ในใจก็อดเป็นห่วงเพื่อนซื่อคนนี้ไม่ได้

            “แล้วฉันล่ะ” ราตรีถามกลับไม่รอช้า มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิ หญิงสาวชุดสีแดงหันหน้าไปทางชายหนุ่มแทนคำตอบแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ราตรีค่อยๆปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดเอาเอง

            “เราจะไปกันหรือยังครับ”

            ราตรีอยากปฏิเสธเต็มทน เธอต้องทำตัวยังไงล่ะ ต้องคุยกับเขาหรือเปล่า แต่พอเห็นแววตาคาดหวังคำตอบจากคนตรงหน้า ราตรีก็เริ่มกระอักกระอ่วนใจ นึกถึงคำสอนของเพื่อนสาว...

            ผู้ชายก็เหมือน ’โอกาส’ อย่าปล่อยให้ ’หลุดมือ’     

            “ก็ได้ค่ะ”