SKR สงครามต่างมิติ

ลำดับตอนที่ #4 : หุบเขาวงกต

ตะวันสาดส่องแสง เข้ามายังกระท่อม 

อู๋ กระชับสนับมือให้เข้าที่ ก่อนจะหยิบขนมปังที่ตาแก่เกล เตรียมไว้ให้กิน
ปาม ใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ เช็ดกระบอกปืนของตัวเองจนเงาวาว
นัท ขอผ้าจากตาแก่เกลมาคลุมมีดของเขา ก่อนจะติดไว้ที่สายรัดด้านหลัง
อาม ซึ่งออกไปนอกกระท่อม หัดควบคุมพลังด้วยสร้างลูกไฟเล็กๆขึ้นมาเหนือฝ่ามือ

ส่วนตั้ม...
"เห่ย ตื่นได้แล้วไอ้เตี้ย" ปามตบกระบานตั้มไปทีหนึ่ง ทำเอาตั้มสะดุ้งตื่นในทันที
"ไปกันเถอะ" อู๋บอกก่อนจะเดินออกจากกระท่อมไป

ที่หน้าหมู่บ้าน
"ขอให้พลังจงอยู่กับพวกท่าน เหล่าผู้มาช่วย" ตาแก่เกลอวยพร โดยมีชาวบ้านมายืนส่งอยู่ด้านหลัง

"ถัดจากหมู่บ้านนี่ไป จะพบหุบเขาวงกต ให้ผ่านวงกตออกไป ก็จะพบเส้นทางตรงไปยังเมืองใหญ่ ที่นั่นจงไปหา พ่อค้าบาโรฟ เอาจดหมายแนะนำตัวนี่ให้เขา แล้วเขาจะจัดการทุกอย่างที่พวกเจ้าต้องการให้" คำบอกจากตาแก่เกล ที่อู๋ท่องจนขึ้นใจ ก่อนจะเดินนำเพื่อนๆไปยังทางเข้าหุบเขาซึ่งเป็นหุบเขาลุก ขดเคี้ยว และยิ่งเดินลุกเข้าไป ยิ่งมีหมอกลงปกคลุมมากขึ้น

ทั้งห้าคนเดินกันมา จนถึง ทางแยกแห่งหนึ่ง
"ทางไหนดีวะ ซ้าย หรือ ขวา" นัทถาม
"กูว่าซ้าย" ปามบอก
"แต่กูว่าขวานะ" ตั้มบอก

"กูไงก็ได้ ไอ้อู๋ว่าไง" อามหันไปถามอู๋
"ไม่รู้วะ ซ้ายก่อนละกัน" อู๋บอก

หลังจากเดินได้อีกสักพัก ก็เจอทางแยกอีกแห่ง
"คราวนี้เอาไงวะ" นัทถามอีกครั้ง
"ซ้าย" ตั้มบอก
"ขวา" ปามบอก
"แล้วแต่" อามบอก
"ขวาบ้างละกัน" อู๋บอกเป็นคนสุดท้าย ก่อนจะพากันเดินไป พบทางแยกอีกเกือบสิบครั้ง

"เห่ย กูรู้สึกว่า เราเดินวนไปวนมา ยังไงไม่รู้วะ" นัทบอก
"งั้น เอางี้" อู๋บอก ก่อนจะชกที่หน้าผาเป็นรอยแตก ก่อนจะเดินไปทางขวา

ไม่นานนัก
"นั่นไง กูว่าละ" อู๋บอก ก่อนจะชี้ไปยังรอยแตกที่เขาทำไว้
"เราเดินวนไปวนมาอยู่ที่เดิม" อู๋พูด

ทันใดนั้นปิศาจนับสิบตัวก็กระโดดลงมาจากยอดของชั้นหิน มันมีรูปร่างคล้ายมนุษย์มาก สวมชุดเหมือนกองโจร แต่มีผิวหนังเป็นสีเขียว และมีลิ้นยาวสองแฉก พร้อมอาวุธครบมือ

"ส่งของมีค่ามาซะดี กุกี้" หนึ่งในกลุ่มโจรหน้าเขียวนั้นพูดขึ้น
"อย่าคิดขัดขืน ถ้าไม่อยากเจ็บตัว กุกี้" ปิศาจอีกตัวพูด
"เพราะพวกเราคือ กองโจรซามานด้า กุกี้" อีกตัวพูดเสริมทันที เหมือนกับนัดกันไว้

"เวทย์มนต์กระสุนเพลิง"  อามไม่รอช้า ซัดกระสุนเพลิงใส่ซามานด้าตัวหนึ่ง เผามันมอดไหม้ไปทันที

พวกมันเห็นเพื่อนถูกฆ่า ก็รุมเข้ามาทันที
"ทุกคนลุย" อู๋ตะโกนบอก ก่อนจะกระโดดใช้มือทั้งสองข้างทุบใส่ซามานด้าตัวหนึ่งจนมันหัวแตกสิ้นใจทันที

นัทปลดสายลัด ก่อนจะพุ่งเข้าใส่ซามานด้าที่วิ่งกรูเข้ามา 

ฉึบๆ ๆ ๆ ๆ
มีดเสี้ยวพระจันทร์ของนัทตวัดผ่าร่างซามานด้านับสิบตัวอย่างรวดเร็ว

ปามกระโดดขึ้นไปบนร่องหินสูง ก่อนจะรัวกระสุนจากลูกซองในมือ ใส่อย่างไม่ยั้ง

ส่วนตั้ม ก็ใช้มีดสั้น แทงใส่ซามานด้า ตัวหนึ่ง แต่มีอีกตัว พุ่งเข้ามาใส่เขาอย่างรวดเร็ว
มีดสั้นของตั้มเปล่งแสงออกมา ก่อนมันจะมีออร่ารูปดาบใหญ่เปล่งออกมาจากมีด 

"พลังอะไรกันเนี่ย" ตั้มคิดในใจ ก่อนจะลองใช้ดาบออร่านั้นฟันใส่ซามานด้าที่อยู่รอบๆ

ซามานด้าที่ถูกดาบออร่าของตั้มฟัน ก็เหมือนถูกตัดอวัยวะภายใน โดนที่จุดใด กระดูก เส้นเอ็น และกล้ามเนื้อ บริเวณนั้นก็แตกขาดทันที

ณ ที่อีกแห่งหนึ่ง
"ท็อประวัง" สาวน้อยหน้าใส รุ่นน้องสุดที่รักของท็อปตะโกนบอกท็อป เมื่ออสูรที่ท็อปกำลังสู้อยู่ บุกเข้าใส่ท็อปอย่างรวดเร็ว มันใช้เคียวด้ามยาวในมือ ตวัดใส่ท็อปอย่างรวดเร็ว 

ท็อปกระโดดถอยหลังหลบมา แทบไม่ทัน คมมีด ตวัดเอาเสื้อนักเรียนของเขา ขาดเป็นรอยยาว

ดาบเล่มใหญ่ในมือท็อป ถูกกำแน่น ที่ใบดาบมีอักขระมากมายจารึกอยู่ รอบๆดาบมีกระแสไฟฟ้าไหลไปมาตลอดเวลา

ท็อปวิ่งเข้าใส่เป้าหมาย ก่อนจะจับดาบสองมือฟันใส่ปิศาจตรงหน้าอย่างแรง แต่ปิศาจตนนั้นกระโดดหลบไปได้ กระแสไฟฟ้าปล่อยพลังงาน ระเบิดออกมา ทำให้เกิดฝุ่นควันฟุ้งไปทั่ว

ทันทีที่ฝุ่นจางลง ปิศาจตนนั้นก็หายตัวไป ก่อนจะโผล่ที่ด้านหลังสาวน้อยที่หลบอยู่ด้านหลังท็อป

"สอ!!" ท็อปตะโกนเสียงดัง เมื่อเห็นเคียวใหญ่ง้างที่ด้านหลังของดินสอ
กระแสไฟฟ้าจากดาบไหลไปทั่วตัวท็อปทันที ก่อนที่เขาจะเคลื่อนที่ไปด้านหลังดินสอ รับคมเคียวไว้ทันเวลา

โลหิตสีแดงสดไหลรินจากบาดแผลที่สีข้างของท็อป 
"ฮ่าๆ ข้าก็คิดว่าจะแน่" ปิศาจตนนั้นหัวเราะเยาะ

"แน่ไม่แน่ ก็ดูดิ" ท็อปวิ่งไปด้านหลังปิศาจอย่างรวดเร็วจนมันมองไม่ทัน ก่อนดาบสายฟ้าจะเสียบทะลุอกของปิศาจ ตามด้วยกระแสไฟฟ้าที่ไหลเข้าร่างจน ร่างกายนั้นรับไม่ไหว แตกสลายไป

"โอ๊ย" ท็อปทรุดตัวลง เสื้อนักเรียนสีขาว ชุ่มไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน
"ท็อปเป็นไรไหม" ดินสอเข้ามาพยุงท็อปไว้ถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรมากหรอก" ท็อปกัดฟันตอบ
"ไอ้โย่งนี่ อยู่เฉยๆ" ดินสอบอกกับท็อป ก่อนจะนำมือไปวางไว้บนแผลของท็อป พร้อมกับเปล่งแสงสีเหลืองทองออกมา ก่อนที่บาดแผลนั้นจะค่อยๆจางหายไป 

"พักกันก่อนเถอะ เดี่ยวค่อยเดินทางกันต่อ" ท็อปบอก
"อืม" ดินสอพยักหน้าตอบ
"เอาถั่วต้มมากินหน่อย หิวชะมัดเลย" ท็อปบอก
"โย่งนี่ห่วงแต่ ถั่วต้มนะ จะตายอยู่แล้ว ไปๆ ไปแต่งงานกับถั่วต้มเลยไป" ดินสอพูดอย่างขำๆ

กลับมายังหุบเขาวงกต
"พวกมันมีเยอะเหลือเกิน ชักเหนื่อยแล้ววะ" นัทบอก แต่มือก็ยังสบัดมีดทั้งสองสังหารซามานด้าไม่หยุด

"เอางี้ เดี๋ยวกูเปิดทางให้ทางหนึ่ง แล้วเราวิ่งฝ่ามันออกไป" อามบอก
"เออ โอเค" อีกสี่คนตอบตกลงในทันที

อามเดินหลบไปด้านหลังอู๋ พร้อมกับค่อยๆใช้สมาธิรวบรวมพลัง

"เวทย์มนต์กงล้อเพลิง" 

ลูกบอลพลังพุ่งไปยังจุดหนึ่งบนพื้นดิน ก่อนจะเกิดเปลวเพลิงหมุนเป็นวงกลม กินพื้นที่กว้าง 
"รีบไป" อามตะโกนบอก 
อู๋วิ่งนำไปทันที โดยมีตั้ม และนัทตามไปติดๆ

ส่วนอามกับปามอยู่ท้ายคอยสังหารพวกที่ตามมาด้วยการโจมตีระยะไกล

"รู้ทางหรอวะอู๋ วิ่งนำอะ" อามตะโกนถาม ขณะร่ายเวทย์ยิงสกัดพวกซามานด้าที่ตามมา
"ถ้ามึงรู้ก็มานำดิ" อู๋ตะโกนกลับ 

แต่แล้วทางที่อู๋นำมากลับเจอทางตัน 
"เอาแล้วไอ้อู๋ ทำไงต่อพวกมันตามกันมาแล้ว" ปามถาม
"โถ่เว่ย" อู๋กัดฟันกรอด
"หมัดทลายภูผา" อู๋ออกแรงเต็มที่ซัดหน้าผาที่ขวางทางอยู่ 

เกิดแรงระเบิดอย่างรุนแรง หน้าผาพังทลายลงมากลายเป็นเศษหินก้อนเล็กๆอยู่ตรงหน้าอู๋

"เห่ย อู๋" ที่อีกด้านหนึ่ง หญิงสาวคนหนึ่งผมยาว ผิวสีแทน(ออกดำเล็กน้อย) ร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อพบพวกอู๋ที่ข้ามกองเศษหินมา

"อ่าว แป้ง มาทำอะไรที่นี่ ไอ้ป้อด้วย" อู๋เอ่ยถาม แป้ง กับ ป้อเด็กหนุ่มผิวขาวตาตี๋สุดหล่อประจำห้อง(มั้ง)

"จะไปรู้ได้ไง ถามแปลกๆ" ป้อตอบอย่างกวนๆ
"เห่ย ไอ้อู๋ พวกมันตามมากันแล้ว" อามตะโกนบอก
"เวทย์มนต์กงล้อเพลิง" อามร่ายเวทย์สร้างกงล้อเพลิงขึ้นมาสกัดกันพวกซามานด้าไว้ โดยมีปามยิงสังหารตัวที่หลุดลอดออกมาได้

"ตามมา มีน เพชร และก็แบงค์อยู่ทางนู้น" แป้งบอกก่อนจะวิ่งนำไป
หลังจากวิ่งตามแป้งไป ก็เจอเพื่อนอีกสามคน

มีน เด็กหนุ่ม หน้าตาดี คิ้วเข้ม
แบงค์ เด็กหนุ่มผิวคล้ำ และเพชรเด็กหนุ่มตาตี๋ ผิวสีแทน หน้าตาดี มาเฟียประจำห้อง

"พวกมันคงไม่ตามกันมาแล้วมั้ง" ปามเอ่ยขึ้น
"อ่าวพวกอู๋นิ" มีนเอ่ยขึ้น
"เออ ว่าแต่ พวกเอ็งได้อาวุธกันปะ" อู๋ถาม
"ได้ดิ" มีนพูดก่อนจะยกดาบตรงเรียวยาวให้อู๋ดู
ส่วนแบงค์เป็นดาบซึ่งติดอยู่กับโล่อันใหญ่ที่มีผลึกบางอย่างฝังอยู่ตรงกลาง
เพชร ซึ่งมีปืนพกสองกระบอกลำกล้องยาว 

ส่วนแป้งกับป้อซึ่งยืนอยู่ด้านหลังก็มีอาวุธติดตัวกันทั้งสองคน
แป้ง ซึ่งมีไม้เท้าด้ามสั้น ตัวไม้เท้าเป็นไม้ประหลาดแต่มีกลิ่นหอม ปลายไม้เท้ามีลูกแก้วสีเขียวซึ่งภายในมือผลึกรูปร่างคล้ายใบไม้ผนึกอยู่

ส่วนป้อ แส้ยาวซึ่งม้วนเก็บไว้ที่เอว ที่ป้อบอกว่า สามารถยืดออกไปได้แค่ไหนก็ได้

"เออ แล้วพวกเอ็งจะไปไหนกันต่อวะ" แบงค์ถาม

พวกอู๋จึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง 

"งั้นนี่ก็ไม่ใช่โลกที่พวกเราเคยอยู่สินะ" มีนพูด
"งั้นไปด้วยกันเลยดิ สถานการณ์แบบนี้ เกาะกลุ่มกันไว้ดีที่สุด" เพชรบอก
"อือ ก็ดีเหมือนกัน งั้นไปกันเถอะ" อู๋บอก

จากนั้นคณะเดินทางในชุดนักเรียนก็ออกเดินทางต่อไป