SKR สงครามต่างมิติ

ลำดับตอนที่ #11 : นครโมโทลิส เมืองแห่งแสงสียามค่ำคืน

ยามค่ำคืนที่แสนยาวนาน สามสิบหกชั่วโมงผ่านไปอย่างช้าๆ 

อากาศหนาวเย็นลงทุกที ทุกคนหลับไป โดยมี สามคนผลัดกันมา เฝ้ายามทุกๆสี่ชั่วโมง

สี่ชั่วโมงสุดท้ายก่อนเช้า 

"เห้ย ไอ้บิ๊ก ไอ้ท็อป" อู๋เอ่ยเรียก
"หือ" ทั้งสองขานรับเบาๆ
"พวกมึงว่า เราจะได้กลับไปโลกของเราปะวะ" อู๋ถามอย่างหวั่นๆ
"ไม่รู้วะ ไอ้ที่เราอยู่ตอนนี้ อาจจะเป็นความฝันก็ได้ ฝันยาวย่าวย้าวย๊าวย๋าว" ท็อปตอบกวนๆ

"ไม่รู้วะ" บิ๊กตอบ

จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก จนมีเสียงประหลาดดังขึ้น
"เสียงอะไรวะ" อู๋พูดขึ้น
"ตั้ม ปาม" บิ๊กปลุกตั้มกับปามซึ่งนอนอยู่ข้างๆในตื่นขึ้นมา
"อะไรวะ คนจะนอน" ปามโวยวายขึ้นมาเสียงดังทำเอาทุกคนตื่นขึ้นมา

"เกิดอะไรขึ้นอะ พี่อู๋" ใหม่วิ่งเข้ามาถามพี่อู๋สุดที่รัก
"เสียงอะไรไม่รู้ ดังมาจากทางนู่น" อู๋ชี้ไปทางต้นเสียง
"ไปดูกันดิ" นัทบอก ก่อนจะค่อยๆเดินนำไป

เพื่อนๆ เดินตามกันไปผ่านดงไม้สูง และภาพเบื้องหน้าถึงกับทำทุกคนอึ้งไปทันที

ภาพต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่กลางบึงน้ำใสสะอาด เหล่าปลาเล็กใหญ่ แหวกว่ายไปมา 
สัตว์จำพวกแมลงคล้ายหิงห้อย บินเอื่อยๆอยู่รอบต้นไม้ใหญ่ ราวกับเป็นแสงไฟประดับต้นไม้ก็ไม่ปาน อากาศเย็นๆ ทำให้บรรยากาศตรงนั้น ตรึงใจทุกคน ไปชั่วขณะ

"สบายใจดีวะ" อามเปรยขึ้น
"นั้นสิ" ปามพูด

หลังจากนั้นทุกคนก็แยกกันไปนั่งริมบึงแห่งนี้ เพื่อซึมซับความสบายที่ไม่เคยเจอมาก่อน
อู๋ ท็อป ดินสอ ใหม่ แพรวและฝน แยกไปนั่งกลุ่มหนึ่ง
บิ๊กกระโดดขึ้นไปนั่งบนกิ่งไม้ใหญ่ ก่อนจะมีหิงห้อยนับสิบตัวบินมารอบๆตัวเขา
ตั้ม ปาม นัท และอาม พากันไปนั่งอยู่ริมบึงอีกฝั่ง โดยปามสั่งให้ตั้ม กลับไปเอาอาหารมานั่งกิน
ปอย ป้อ และ แป้ง ก็นั่งอยู่ที่ท่อนซุงใหญ่ริมขอบบึง คุยกันไปเรื่อยเปื่อย

เวลาแห่งความสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมา 
"ไปกันเถอะ พวกเรา" อู๋พูด

ออกจากป่าทึบได้ ก็ถึงถนนสายหนึ่ง เป็นถนนปูนอย่างดี มุ่งตรงไปยังเมืองแห่งหนึ่ง ซึ่งห่างออกไปไม่ไกล

เมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยตึกสูงละฟ้า รถยนต์วิ่งกันขวักไขว่ไปตามถนนสายยาวที่แยกไปทั่วเมือง ผู้คนเร่งรีบเพื่อไปทำงาน สองฝั่งถนน เต็มไปด้วย ผับ บาร์ซึ่งยังไม่เปิดให้บริการจนกว่าพระอาทิตย์จะละขอบฟ้า 

"โห นี่หรอวะ เมือง ที่ตาแก่นั่นบอก" นัทพูดขณะทำตาโต
"เอาไงกันต่อดีวะ" ท็อปตั้งประเด็นขึ้น
"ตามหา พ่อค้าบาโรฟ ตามที่ตาแก่เกลบอก ก่อนดีกว่า" อู๋บอก

คณะเดินทาง เดินไปบนทางเท้าริมถนน ไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ตึกหลังใหญ่หลังหนึ่ง ซึ่งหน้าตึกติดป้ายขนาดใหญ่ไว้ว่า "สมาคมพ่อค้า บาโรฟ" 

"ที่นี่สินะ" ท็อปพูด
ทั้งหมดเปิดประตูกระจกบานใหญ่เข้าไป ภายในเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ ติดเครื่องปรับอากาศจนอากาศหนาว มีเค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์อยู่ตรงหน้า พร้อมกับ พนักงานสาวสองคนในชุดทำงานสีน้ำเงินเข้ม ที่อกเสื้อติดเข็มกลัดรูป ถุงที่มีรูปตัว Z อยู่ตรงกลาง

"สวัสดีค่ะ มีติดต่ออะไรหรือค่ะ" พนักงานสาวเอ่ยถามอย่างสุภาพ
"พวกเรามาพบคุณ บาโรฟครับ" ตั้มถูกเพื่อนๆสั่งให้เข้าไปคุย
"นัดไว้รึเปล่าค่ะ" พนักงานสาวถามต่อ
"เปล่าครับ" ตั้มตอบ

พนักงานสาวเปิดสมุดบางอย่าง พร้อมกับใช้นิ้วอันสวยงามของเธอ ไล่ไปตามรายชื่อบางอย่างในหนังสือนั้น
"พอดีเลยค่ะ ตอนนี้คุณบาโรฟ ว่างอยู่ เชิญที่ห้องชั้น เก้าสิบหกค่ะ" พนักงานสาวบอกพร้อมกับชี้ไปยังลิฟซึ่งอยู่ถัดจากเค้าเตอร์ไป
"ขอบคุณครับ" ตั้มพูด
 
ทั้งหมดพากันขึ้นลิฟไปยังชั้นเก้าสิบหกตามที่พนักงานสาวบอก
ที่ชั้นเก้าสิบหก

มีเพียงทางเดินยาวซึ่งปูด้วยพรมสีน้ำเงิน ตรงจากลิฟไปยังประตูบานใหญ่ ซึ่งสลักลายไว้อย่างสวยงาม
ทั้งหมดเปิดประตูเข้าไป ก็พบกับห้องทำงานขนาดใหญ่ ซึ่งเต็มไปด้วยชั้นใส่เอกสาร แผนที่โลกแผ่นใหญ่กลางอยู่ที่ผนังห้องด้านหนึ่ง เบื้องหน้า มีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ ซึ่งเต็มไปด้วยเอกสารต่างๆ 

ด้านหลังโต๊ะนั้น เป็นกระจกใสซึ่งมองออกไปเห็นได้รอบเมือง โดยมีม่านสีน้ำเงิน ตรงนั้น มีเก้าอี้นวมตัวใหญ่หันออกไปทางกระจก

"เอ่อ ขอโทษครับ.." ตั้มซึ่งถูกเพื่อนร่วมใจกันถีบให้เดินไปข้างหน้าเอ่ยขึ้น

เก้าอี้นวมหมุนกลับมา พร้อมกับเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล สูงไม่มากไปกว่าตั้มเท่าไร สวมชุดสูตสีน้ำเงินเข้ม ที่มีเข็มกลัดรูปถุงเช่นเดียวกับพนักงานสาวด้านล่าง

"อ่า พวกคุณเป็นใครกัน เข้ามาในห้องทำงานผมทำไมเยอะแยะ" เขาพูดขึ้นอย่างตกใจ
"คุณตาเกลส่งเรามาครับ นี่จดหมายแนะนำตัวครับ" อู๋ยื่นจดหมายให้บาโรฟ

บาโรฟเปิดซองจดหมายออกอ่านทันที ก่อนจะพูดขึ้นมา
"ตาแก่เกลนี่ มีเรื่องให้เราได้เสียเงินทุกทีเลยจริงๆ" 

บาโรฟเปิดลิ้นชักที่โต๊ะทำงานของเขา ก่อนจะหยิบบัตรสีทองออกมาจำนวนหนึ่ง 
"นี่บัตรเครดิตสำหรับพวกคุณ ในนี้มีวงเงิน สามร้อยล้านเซนนี่ พวกคุณเอาไปใช้ก่อนละกัน แล้วผมจะส่งเงินเข้าให้เร็วๆนี้" บาโรฟยื่นบัตรให้ทุกคนๆละใบ

"ถัดจากตึกของผมไปอีก สองช่วงตึก มีร้านเสื้อผ้าอยู่ พวกคุณไปซื้อเสื้อผ้า และ เช็คอิน เข้าโรงแรมที่อยู่ถัดไปอยู่ก่อนละกัน พรุ่งนี้เช้าค่อยมาพบผม วันนี้ผมมีเอกสารต้องเซ็นมาก ขอตัวก่อนละกัน" บาโรฟบอกก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขา

ทั้งสิบสี่คนพากันเดินไปยังร้านเสื้อผ้าที่บาโรฟบอก 
"โห ได้ยินว่าเป็นร้านขายเสื้อผ้า กูก็คิดว่าจะเป็นร้านเล็กๆ แต่นี่มัน.." ปามทำตาโต เมื่อพบว่า ร้านเสื้อผ้าที่บาโรฟบอก เป็นตึกสูงกว่าสิบชั้น ทุกชั้นมีเสื้อผ้าให้เลือกนับพันแบบ รวมไปถึงเครื่องแต่งกาย และเครื่องประดับอีกมากมายนับไม่ถ้วน

"แยกกันไปเลือกละกัน ใครเสร็จแล้วมารอตรงนี้นะ" อู๋บอก ก่อนทุกคนจะแยกกันไปเลือกเสื้อผ้าอย่างสบายใจ (เพราะมีตัง)

อู๋ กับ น้องใหม่ไปเดินเลือกชุดด้วยกัน 
อู๋เลือกเป็นเสื้อยืดตัวใหญ่สีน้ำตาล กางเกงผ้ายีนส์สามส่วน พร้อมกับร้องเท้าคู่ใหญ่ (ใหญ่เว่อ) 
ส่วนน้องใหม่ เลือกเสื้อยืดสีครีม(เข้ากับผิวขาวสวยของเธอ อิอิ) กระโปร่งยาวคลุมเข่าสีชมพูอ่อน และร้องเท้าผ้าใบสีน้ำตาล

"โห พี่อู๋ โคตรฮิบเลย" ใหม่บอก
"หรอจ๊ะ" อู๋ยิ้ม
"ฮิปโปนะ ฮ่าๆ" ใหม่หัวเราะ

อีกกลุ่มหนึ่ง บิ๊ก ตั้ม ปาม นัท และอาม ซึ่งแต่ละคนเดินไปเลือกชุดมา ก่อนจะมาลองด้วยกัน(ลองคนละห้องนะเว่ย)

นัท เลือกเสื้อยืดสีชมพูอ่อน กับกางเกงยีนส์ขาเดฟ มีรอยปะ ซึ่งทำให้ดูเท่ขึ้น
ส่วนร้องเท้า เป็นร้องเท้าผ้าใบสีเขียว 

ปาม ได้เสื้อยืดสีเขียว สกีนด้านหลังว่า DANGER สีแดง กางเกงยีนส์ขายาวฟอกสี ร้องเท้าผ้าใบสีน้ำตาล และเข็มขัดซึ่งมีหัวเข็มขัดเป็นตัวอักษรเหมือนกับที่หลังเสื้อ

บิ๊ก เลือกเสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์ขายาวสีดำ ร้องเท้าผ้าใบสีน้ำเงิน และเสื้อเชิ๊ตสีดำไว้สำหรับเป็นเสื้อนอก

ส่วนตั้ม ถูกปามบังคับให้เอาชุดนักเรียนที่ขาดไปซ่อม เพราะเห็นว่า แต่ก่อนเวลาตั้มไปเที่ยวกับเพื่อน ชอบใส่ชุดนักเรียนไป แม้เพื่อนๆจะแต่งชุดธรรมดาไปก็ตาม

"โห ไอ้ปาม กูขอซื้อร้องเท้าใหม่ละกัน" ตั้มพูดอย่างน่าสงสาร
"นันยางนั้นแหละตั้ม ดีแล้วเข้ากับชุดนักเรียน ฮ่าๆ" ปามหัวเราะ พาเพื่อนๆหัวเราะตามทันที
"ชีวิตกูมันน่ารันทดจริงๆ T T" ตั้มทำท่าจะร้องไห้

อีกด้าน ท็อปและพวกของดินสอ พากันไปเดินเลือกชุด
ท็อป เลือกเสื้อยืดสีชมพู กางเกงยีนส์ขายาวสีดำคล้ายกับของบิ๊ก และร้องเท้าหนังแท้สีน้ำตาลราคากว่า แปดพันเซนนี่

ดินสอเลือกเป็นเสื้อยืดสีชมพูเข้ากับเสื้อของท็อป ร้องเท้าผ้าใบสีชมพู 
"นี่ๆ เธอๆ เธอว่าเราใส่กางเกงขาสั้นหรือขายาวดีอะ" ดินสอหันไปถามท็อป
"ขายาวก็ดี ใส่ขาสั้นแล้วคนอื่นเห็นขาใหญ่หมด" ท็อปตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

"ไอ้บ้า ไม่เอาจะใส่ขาสั้น" ดินสอบอก
"เอ้าแล้วจะถามทำไม -*-" ท็อปทำหน้ากวนๆ
ส่วนแพรวกับฝน เลือกชุด.....(เว้นไว้ก่อน ผู้แต่งไม่ทราบ เดี่ยวจะมาเพิ่ม)


อีกด้าน ปอย แป้ง และป้อ ก็เดินเลือกเสื้ออยู่ จนได้ครบทั้งสามคน
ปอย เป็นชุดกระโปร่งยาวสีน้ำตาลเข้ม และร้องเท้าผ้าใบสีฟ้า
แป้ง เสื้อยืดสีน้ำเงิน กางเกงยีนส์ขาสั้น และ ร้องเท้าผ้าใบสีขาว
ส่วนป้อ เลือกเป็นชุดสียืดสีขาว มีเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้ และกางเกงยีนส์ขายาว พร้อมด้วยร้องเท้าแตะแบบหนีบ (ภาษาชาวบ้านเรียกว่า Eหนีบ)

หลังจากเลือกเสื้อผ้ากันครบทุกคนก็มารวมกันที่หน้าร้านขายเสื้อผ้า ก่อนจะพากันไปที่โรงแรม ซึ่งติดอยู่กับร้านขายเสื้อ

โรมแรมขนาดใหญ่ สูงกว่า ห้าสิบชั้น มีห้องกว่า ห้าพันห้อง ล็อบบี้ด้านล่างถูกประดับอย่างสวยงาม ด้วยโทนสีเข้ม

หลังจากเช็คอิน  เรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็มานั่งคุยกันที่ ล็อบบี้
"เออ วันนี้ใครจะทำอะไรก็ไปทำละกัน พรุ่งนี้เช้าตื่นมาเจอกันที่นี่นะ" อู๋บอก
"งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ" ปอยบอก ก่อนจะเดินออกจากโรงแรมไปพร้อมกับแป้งและป้อ

"เออ ยังเช้าอยู่เลย กูขอตัวไปนอนก่อนละกัน" บิ๊กบอกก่อนจะขึ้นลิฟไป
"เห่ย ตั้มไปเดินเล่นกับกูหน่อยดิ" ปามลากตั้มออกไป โดยมีนัท ตามไปด้วย

"กูไปหาอะไรกินดีกว่า" อามบอกก่อนจะเดินเข้าไปใน ห้องอาหารสุดหรูของโรงแรม
"พี่อู๋ พี่ท็อป ไปเดินเที่ยวกันดีกว่า" ใหม่เอ่ยชวน 
"อืมๆ ไปไหนก็ไป แล้วแต่จ๊ะ" อู๋ตอบ

เพียงอู๋พูดจบ บิ๊ก ปาม ตั้ม นัท และอาม ที่เดินไปแล้ว วิ่งกลับมายืนเรียงอย่างพร้อมเพียงก่อนจะพูดใส่หน้าอู๋พร้อมกัน
"โถ่ ไอ้อ้วน มาจงมาจ๊ะ ที่พูดกับเพื่อน ไม่เคยจะมี" 

พูดเสร็จทั้งห้าก็เดินแยกไปเหมือนเดิม
"ฮ่าๆ" ท็อป และพวกของใหม่ หัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน ก่อนจะเดินออกจากโรงแรมไป

ด้าน ปาม ตั้ม และนัท ซึ่งเดินเล่นไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย พอรู้ตัวอีกที ก็ได้รู้ว่า
"เห่ย พวกเราหลงทางแล้ววะ" ตั้มร้องเสียงดัง ท่ามกลางตึกสูง ซึ่งในส่วนที่ทั้งสามอยู่ ดูเหมือนจะเป็นเขตโสๆ ของเมืองนี้

"เห่ย พวกแกสามคน มาทำอะไรในเขตของ บิสเทิ้ลแบร็ค ของพวกเราวะ" ชายหนุ่ม สิบกว่าคนตะโกนถาม พวกมันแต่งตัว ออกจะพั้งๆ เจาะหู เจาะปาก เจาะจมูก (เจาะอื่นๆ โปรดระบุเอง) 

"พวกเราหลงทางมาครับ" ตั้มพูดเสียงสั่นๆด้วยความกลัว
"พวกข้าไม่สนเว่ย ในเมื่อพวกเจ้าหลงเข้ามาในเขตของพวกข้าแล้ว ก็มอบของมีค่ามาซะดีๆ" หนึ่งในแก็งเด็กพั้ง พูด  

"ไม่เว่ย" นัทตะโกนกลับ พร้อมกับดึงมือเพื่อนทั้งสองวิ่งหนีทันที
แต่ ด้วยเวรกรรม ของทั้งสาม กลับวิ่งมาเจอทางตัน
"ฮ่าๆ อย่าดิ้นรนอีกเลย ส่งของมีค่ามาซะดีๆ" พวกเด็กพั้งพูด

"กูบอกไม่ก็ไม่ดิ" นัทตะโกนกลับ ก่อนจะดึง มีดเสี้ยวพระจันทร์ทั้งสองออกมาจากผ้าพันแผลที่เขาใช้มัดมันไว้

"คิดจะสู้งั้นหรอ มาเลย" พวกเด็กพั้งพูด ก่อนจะชักมีดพก ออกมาทุกคน
ปัง!! ปามยิงกระสุนขึ้นฟ้า เสียงดังลั่น ทำให้พวกมันหยุดชะงักไปชั่วขณะด้วยความตกใจ

และนั่นเป็นจังหวะที่นัท พุ่งเข้าประชิด สะบัดมีดของเขา กะให้เพียงสร้างรอยขีดข่วนเล็กน้อย ก่อนจะกระโดดกลับมาอย่างรวดเร็ว

เสื้อของพวกเด็กพั้งขาดกระจุย ทำเอาพวกมันตกใจกันยกใหญ่
"เห่ย พวกเราหนีก่อน" พวกมันคนหนึ่งตะโกนขึ้น และพยายามจะวิ่งหนี

แต่ตั้มได้วิ่งไปดัก อีกด้านพร้อมกับปล่อยแรงดันวิญญาณออกมาจากมีด จนพวกมันกลัวจนก้าวขาไม่ออก

"อย่าทำอะไรพวกเราเลย พวกเรายอมให้ท่านเป็นหัวหน้าแก็งของพวกเราเลย" หนึ่งในนั้นพูด
"จริงหรอ" ปามเริ่มสนใจในข้อเสนอ
"จริงครับท่าน แต่มีเรื่องหนึ่งที่พวกเราอย่างให้ท่านช่วย" ตัวแทนเด็กพั้งคนหนึ่งบอก

"อะ ว่ามา" ปามพูด
"พวกเราอยากให้ท่านช่วย กำจัด พวก โซคูล แว้นให้ที พวกมัน เป็นแก็ง เด็กแว้น ที่ก่อความวุ่นวายตอนกลางคืน" เด็กพั้งบอก

"อริ พวกเอ็งรึเปล่า" นัทถาม
"เปล่าครับ พวกมัน เป็นแก็งใหญ่ ครองเมือง และที่พวกเราอย่างให้ท่านช่วย เพราะมันชอบทำร้ายคนในเมือง รวมถึงพ่อแม่ของพวกเราด้วย"

"หรอ" ปามเปรยขึ้น
"ใช่ครับ ถึงแม้พวกเราจะเป็นแก็ง แต่ก็ไม่เคยทำร้ายใครจนบาดเจ็บ อย่างมากก็แค่ขโมยของมีค่า เล็กๆน้อยๆ อิอิ" เด็กพั้งคนหนึ่งบอก

"เล็กๆน้อยๆ หรอ -*-" ตั้มทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ
"แต่ที่เราต้องทำเพราะพวกมัน ขโมยทุกอย่างของเราไปหมด" เด็กพั้งคนหนึ่งเสริม

"อืม ข้ารับปากละกัน ว่าแต่พวกมันจะออกมาตอนไหน" ปามถาม
"พวกมันชอบออกมารวมแก็งกันตอน ยี่สิบเก้า นาฬิกา ครับ" เด็กพั้งตอบ
"ห่ะ ยี่สิบเก้า นาฬิกา" ปามทำเสียงตกใจ

"เห่ยๆ อย่าลืมดิ ที่นี่กลางคืนยาวถึง สามสิบหกชั่วโมงนะเว่ย" นัทกระซิบปามเบาๆ

"เออ งั้นยี่สิบแปด นาฬิกา เจอกันที่นี่ ว่าแต่พวกเจ้ามีรถหรืออะไรให้พวกข้าขับมาไหม" ปามถาม

"ท่านเอา Lamborghini Mercielago Spider ของพวกเราไปใช้ละกันครับ" เด็กพั้งคนหนึ่งบอก ก่อนจะชี้ไปยัง รถ Lamborghini Mercielago Spider สีเขียวคันงาม

"โห ตืด ตืด (เซ็นเซอร์) รถในฝันของกูเลยนะเนี่ย" ปามกระซิบบอกกับนัท
"เออ งั้นคืนนี้เจอกัน" ปามบอก