คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พลอยไพลิน 2
หนึ่สัปาห์ผ่านไป
พลอยไพลินไล่านาออแล้ว เนื่อาเ้าัวมาบอว่าไม่มีเินพอที่ะใ้ให้ลู้า ้อยอมรับว่าัวเธอเอไม่่อยใับำอบอานาสัเท่าไหร่เพราะแอบรวสอบรายรับราย่ายอพี่สะใภ้พบว่าานามัะนำเินที่ยัยอาบริษัทมูล่าหลายล้านบาทไปเล่นารพนันใน่าประเทศนอนนี้แทบไม่เหลือเินในบัีแล้ว
นั่นอาะเป็นหนึ่ในเหุผลที่แท้ริที่ทำให้านาเริ่มเ้ามามีบทบาทในั้นอนารผลิระหว่าที่พลอยไพลินไม่อยู่ ถ้าผลประอบารออมาีพี่สะใภ้นีะ้อไ้เินในส่วนนี้อย่าแน่นอน แ่โลับไม่เ้า้านเลวนัผลเลยออมาอย่าที่ทุนทราบ
พลอยไพลินที่ผ่านร้อนผ่านหนาวเอนมานับร้อยย่อม้ออ่านสถานาร์เหล่านี้ออ้วยเหุนี้ึเป็นฝ่ายมอบหน้าที่เยียวยาลู้าทุนให้ับานาเพื่อะไ้มีเหุผลไปรอรับารไล่เธอออ
ทันทีที่มี่าวว่าพลอยไพลินไล่านาออนมี่าวุบิบาวในว่าในรอบรัวำลัมีปัหาัแย้้านธุริันแน่นอนนลายเป็นที่ับาอสื่อหลายสำนัว่าะเป็นยัไ่อไป
ส่วนนที่เธอไล่ออไปนั้น...ถ้าให้เาอนนี้น่าะถึปัิ่และฟ้อเ้าสัวแล้วเป็นแน่ เาว่าอีไม่ี่นาทีหส์ฟ้าะ้อไ้รับ้อวามาบิาแน่นอน
รื
พลอยไพลินยยิ้มให้ับสิ่ที่ัวเอเาถู มือเรียวบาบาหยิบโทรศัพท์ราาแพึ้นมาปล่อยให้มันร้ออยู่อย่านั้นนสายเือบัถึรับ
“ทีหลัรับสายให้มันเร็วๆ หน่อย” น้ำเสียระโโฮฮาามสไล์เ้าสัวเปล่ออมาทันทีที่ปลายสายรับ โยไม่มี้อวามถามไถ่สารทุ์สุิบใๆ ทั้สิ้น
“อโทษ่ะ พอีพลอยิสายลู้าเลยพึ่เห็นว่าุพ่อโทรมา่ะ”
หลัอบไปไม่นานปลายสายหัวเราะเย็นออมาให้ับำโห
“แิว่าันเื่อหรือไ”
“ุพ่อมีอะไรหรือเปล่าะ”
ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าพ่อโทรมาเพราะอะไร แน่นอนว่าไม่ใ่ารโทรมา้วยวามิถึลูสาวที่มาทำานไลห่าายผู้เป็นพ่อ ั้แ่ำวามไ้เธอไม่เยไ้รับ้อวามนั้นๆ าเ้าสัวเลย สิ่เียวที่ทำให้เ้าสัวยอมสละเวลาอันมี่าอัวเอ่อสายโทรหาพลอยไพลินมีอยู่เรื่อเียวเท่านั้น
“ลับมาปัิ่เี๋ยวนี้!”
นั่นไ...ถึะไม่ไ้บอรๆ แ่ารลับปัิ่หนีไม่พ้นเรื่อที่เธอ่อไว้ให้ลูายหัวแ้วหัวแหวน้อร้อนใ
“่ะ”
ิ๊!
หลัไ้ยินสิ่ที่้อารแล้วปลายสายถูัลทันทีโยไม่นึถึิใอลูอีนเลย้วย้ำ สายาเย็นเียบมอโทรศัพท์้วยวามิมามายรู่หนึ่และสลัทิ้ออไปในเวลา่อมา
๊อๆ
เสียเาะประูัึ้นพร้อมับร่าเลาิมเินเ้ามาอย่านอบน้อม
“ไ้เวลาแล้ว่ะ”
“อืม”
ร่าระหลุึ้นาเ้าอี้ทำานมือเรียวหยิบระเป๋าแบรน์ัมาถือ พร้อมับสวมแว่นาันแราาแพแล้วเินออาห้อทำานไปึ้นรถที่นับรถับมารอไว้อยู่แล้ว
พลอยไพลินับเลาิมึ้นมานั่บนรถเรียบร้อยแล้ว นับรถึบับออไปอย่านุ่มนวลเพราะรู้ว่าเ้านายสาวไม่อบนั่รถที่ับระโนเินไป
นับรถับออมาาบริษัทแล้วมุ่หน้าสู่สนามบินสุวรรภูมิ
เลาิมล่าวึ้นเมื่อเห็นเ้านายนั่เลื่อนโทรศัพท์่าเวลา
“วันนี้บิน 4 โมเย็นนะะ”
“อืม” พลอยไพลินอบเบาๆ ่อนะเยหน้าึ้นมามอเลาิมที่มอเธออยู่เหมือนัน “ราวนี้เธอไม่้อไปนะ”
“ะ?” เลาสาวมอผู้เป็นนายพลามวิ้วเล็น้อย “ทำไมล่ะะ?”
ั้แ่ทำานับพลอยไพลินมาั้แ่ีอีโอสาวยัเรียนไม่บ ไม่ว่าเ้านายะไปทำานที่ไหน เมื่อไหร่ หรือแม้แ่ไปเที่ยวผ่อนลายวามเหนื่อยล้าาารทำานามประสาสาวๆ พลอยไพลิน็มัะพาเลา้าายไป้วยเสมอ ูเหมือนู่หููโอ้มาว่าเ้านายับลูน้อเสียอี ยิ่อนนี้ที่บริษัทเิเรื่อมามาย ไหนะท่านเ้าสัวที่เรียัวพลอยไพลินลับะทันหัน (แ่พลอยไพลินรู้อยู่แล้วเลยสั่อั๋ว่อนที่ะไ้รับำสั่เสียอี) แน่นอนว่าไม่ปิ ถ้าปล่อยให้พลอยไพลินไปนเียวแม้รู้ว่าเธอเ่และแ้ปัหาไ้อยู่แล้วแ่ิม็ไม่วาใ
“่วนี้บริษัทำลัปั่นป่วน...” ใบหน้าเรียวทอสายามอน้าๆ พร้อมพู้วยน้ำเสียริั “ันไม่ไว้ใใรเท่าับเธอ”
พลอยไพลินมอเลานสนิท้วยแววาที่อ่อนล่อนะเสหน้ามอออไปนอรถูสภาพารรารในรุเทพที่แสนวุ่นวายพลาถอนหายใออมา้วยวามเหนื่อยหน่ายับสิ่ที่้อเอในไม่ี่ั่วโม้าหน้า
เลาิมเห็นเ้านายไม่พูอะไร่อเลยเลือที่ะนั่เียบ้าๆ ผู้เป็นเ้านาย้วยวามิหลาหลาย
ทั้สอนนั่เียบลอทานมาถึสนามบิน พลอยไพลินเินไปเ็อินแล้วเินลับมาพูฝาฝัเรื่อ่าๆ ับนสนิท
“ไปราวนี้ไม่รู้ะไ้ลับมาอนไหน ยัไฝาูแลบริษัทแทน้วยนะ”
“ไม่้อห่ว่ะุพลอย ิมะูแลบริษัทแทนรอุพลอยลับมานะะ” พอไม่ไ้ไป้วยแล้วรู้สึโหวๆ ั
พลอยไพลินมอหน้าเลาิมแล้วยิ้มให้นรหน้าอย่าริใและอ่อนหวานในเวลาเียวัน ถ้าไม่นับรอยยิ้มธุริแล้วนอาิม็ไม่มีใรเยเห็นรอยยิ้มริใาพลอยไพลินเลยสัน
“พี่ิม...” เสียหวานเอ่ยึ้นนิมมอเธอ้วยวามใ
“ะ...ุพลอยะ?”
“เรียน้อพลอยเหมือนเิมเถอะ่ะ” รอยยิ้มใีถูส่ให้นรหน้านแทบน้ำาึม
นานแล้วที่พลอยไพลินไม่ไ้เรียเธอแบบนี้...
“น้อพลอย...”
ใบหน้าสวยยิ้มทั้ใบหน้า “พลอยฝาบริษัท้วยนะะ”
“น้อพลอยไปแ่ไม่ี่วันพูเหมือนะไม่ลับมาอี” นเป็นพี่สาวเริ่มเบะ
“ไม่รู้สิะ” พลอยไพลินเสมอไปทาอื่นเพื่อลายวามรู้สึหนัๆ ในใ “วามรู้สึมันบอว่าให้พลอยพูแบบนี้”
“พี่ะรอน้อพลอยนะะ”
ร่าบาะั
รอหรอ?
...อ่า ทำไมวามรู้สึมันไม่อยาให้อบรับำอบนั้นเลย...
ู่ๆ พลอยไพลินเียบลนทำให้ิมแทบะรั้ไม่ให้น้อสาวนนี้ึ้นเรื่อะเลย
“น้อพลอย...”
เสียเรียเหมือนเือนสิ “ใล้เวลาแล้วพลอยว่าพลอยเ้าไป่อนีว่า...”
“…”
ร่าบาเินเ้ามาอิมพลาเอ่ยลาเบาๆ “ไปนะะ”
“ฮึ...พี่ะรอนะะ”
“…” อยาะอบรับแ่อยู่ีๆ อมันหนันพูไม่ออ
พลอยไพลินผละออาร่านสนิท เลื่อนสายามอวหน้าสวยอิมพร้อมำและบันทึวามสุหนึ่เียวในีวิอีอีโอสาว
ไม่รู้ว่าอนา้าหน้าเป็นยัไแ่็อบุสำหรับวามภัี วามหวัี วามรัที่มอบให้น้อสาวนนี้เสมอมา
อบุนะะพี่สาวที่แสนี...
ความคิดเห็น