ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เป็นไปได้หรอเนี่ย...
By…Boy
ผมตัดสินใจไม่ถูก ไม่รู้ว่าความจริงแล้ว พินจะเปนคนยังไง แต่ยังไงๆก็ต้องตอบตามความเป็นจริง
“ให้โอกาส” ผมตัดสินใจตอบตามความจริงไปแล้ว ...
“คำถามต่อไปข้อที่3 ถามว่า คิดว่าการที่หญิง-ชายคบกัน จะเป็นผลดีหรือผลเสียต่อทั้งสองฝ่าย”
“ผลดี” ฉันเขียนลงไปแล้ว นายจะคิดเหมือนฉันบ้างรึป่าวนะ
“แล้วแต่การปฏิบัติตัวครับ”
“ครูถามแค่ว่าผลดีหรือผลเสียจ้ะ”
“ผลดีครับ”
“เอาล่ะตอนนี้เวลากระชั้นชิดเข้ามาแล้ว...เอาเป็นว่าครูขอถามแค่นี้พอนะจ้ะ ไปเรียกคู่ต่อไปมาได้ เอ่อแล้วบอกเค้าด้วยว่าเราจะลดคำถามลงเหลือแค่ คนละ 3 ข้อพอนะจ้ะ”
“ค่ะ/ครับ”
เราสองคนเดินออกมา ไปทำตามที่ครูสั่ง จากนั้นก็แยกย้ายกันไป ...ฉันรู้แล้วว่า เราผิดทั้งหมด 3 ข้อ แต่ข้อสุดท้ายที่ฉันเดาใจนายผิด ข้อนั้นคงไม่นับสินะ เพราะอาจารย์ลดคำถามลง ฝ่ายละ 2 ข้อ แสดงว่าเดาผิดแค่ 2 ข้อ แล้วผลของคู่อื่นจะเป็นยังไงบ้างนะ ชักอยากรู้แล้วสิ...
“นร.ที่ผ่านการทดสอบมาแล้ว ขอให้มารวมตัวกันที่นี่นะจ้ะ รออีกแค่ 3 คู่เราก็จะรู้ผลกันแล้วนะจ้ะ”
และแล้วก็เกิดเสียงซุบซิบนินทาขึ้น หลังจากที่อาจารย์พูดจบ ซึ่งในนั้นก็รวมถึงเสียงฉันด้วย เพราะตอนนี้ฉันกับรัต เรากำลังถกเถียงกันอยู่ว่า ใครจะเป็นคู่ชนะเลิศ แล้วถ้าหากเกม ที่เราเล่นนี้ ผลออกมามีคู่ที่ได้คะแนนเท่ากันล่ะจะตัดสินยังไง แต่เราก็ต้องชะงัก เพราะเสียงประกาศรางวัลได้หยุดเราไว้...
“รางวัลที่ 3 เป็นของคู่ด.ญ.สุดารัต กับ ด.ช.ชวิส ค่ะ” เฮ้ย...ไม่น่าเชื่อ ตกลงคนที่ไม่ยอมบอกว่าคู่ของยายนี่คือใคร ที่แท้ก็ไอแว่นเผือกเองอะหรอ โถ่ๆๆ ไม่น่าเชื่อเร้ย
“รางวัลที่ 2 เป็นของด.ญ.โส กับด.ช.กิต ค่ะ” นั่นก็อีกคู่ กิตคนที่ตัวดำที่สุดในห้อง โอ้ย 555+ ขำเว้ย ในที่สุด
ยายโสก็ได้คู่กับกิต คนที่มันเกียดนักเกียดหนา โอ้ทำไมวันนี้สวรรค์ถึงได้เป็นใจ ให้ความจริงปรากดแก่สายตาชาวโลกเช่นนี้ คิดแล้วดีใจจัง
“และแล้วก็มาถึงรางวัลที่ 1 เป็นของคู่ ด.ญ.พิน กับ ด.ช.บอยค่ะ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ”
ห๊ะ อะไรนะ เมื่อกี้ฉันหูฝาดไปใช่ปะ เว้อน่า ฉันจะไปชนะเลิศได้ยังไง ผิดตั้ง 2 ข้อ งงๆๆจัง
ในขณะนั้น ฝ้าย เพื่อนร่วมห้องฉัน ให้ตื่นจากภวังค์ แล้วขึ้นไปรับรางวัลบนเวที ฉันทำหน้าเลิกลัก แต่ก็ยอมขึ้นไปรับรางวัลแต่โดยดี เอ...มันยังไงกันแน่เนี่ย
“ขอบคุณค่ะ อาจารย์” ฉันเห็นหน้าบอย ในตอนนั้นไม่ได้ต่างอะไรจากฉันเรยสักนิด อารายฟะเนี่ย
“ไม่ต้องตกใจไปเจ้าหญิง” ห๊ะ นั่นเสียงใครน่ะ ฉันนึกในใจ ด้วยว่าจะตะโกนออกไปกลางเวทีมันก็น่าเกียจ
“เจ้าหญิงเพคะ ไม่ต้องตกใจหรอกเพคะ หม่อมฉันเป็นคนทำเอง” เสียงนั่นมาอีกละ ฟังแล้วขนลุกเป็นบ้า
“เจ้าชาย เจ้าหญิง ไม่ต้องทำหน้าตื่นตกใจไป ข้าเป็นองครักษ์ประจำตัวท่านทั้งสอง” องครักษ์บ้าบอรายฟะ ไม่เคยจะรุ้จัก
“องครักษ์ไม่บ้าบอเพคะ หม่อมฉันเพียงแต่อยากมาช่วยท่านทั้งสองเท่านั้นเอง”
“คุนเป็นใคร แล้วจะมาช่วยเราทำไมกัน” อ้าวทำไมฉันได้ยินเสียงบอยด้วยล่ะเนี่ย
“ฉันก็ได้ยินเสียงเทอ”
“เอ๊ะนี่เรายังไม่ได้ขยับปากเรยนะ”
“ท่านทั้งสองอย่าได้ตกใจไป สิ่งที่ท่านได้ยินทั้งหมด เป็นความคิดที่อยู่ในใจท่านเท่านั้น”
“คุนคนนี้ท่าจะเพี้ยน จะให้ไปรู้ความคิดในใจกันได้ยังไง”
“นั่นสิ จะให้รู้ได้ยังไง เอ๊ะนั่น เมื่อกี้พินไม่ได้พูดหนิ แต่ทำไมเค้าได้ยินเสียงพินล่ะ”
“ตอนนี้เค้าก็ได้ยินเสียงบอย ยังไงล่ะทีนี้”
“ท่านทั้งสองได้โปรดเชื่อที่หม่อมฉันทูล มันเป็นความจริงนะเพคะที่ตอนนี้ท่านทั้งสอง จะสามารถสื่อสารกันผ่านใจได้”
“ทำไมล่ะ/ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะหม่อมฉัน พึ่งได้รับคำสั่งมาจากเบื้องบน ให้มามอบพรแด่พวกท่าน ซึ่งก็คือพรรับรู้ใจกันได้ แต่ตอนนี้หม่อมฉันไม่มีเวลามานั่งสาธยายมาก เพราะต้องไปอีกหลายที่ ขอให้ท่านทั้งสองโชคดี”
“อ้าวอย่าพึ่งไปสิ...”
“พินๆๆ เป็นอะไรไปอย่าตะโกนสิ เดี่ยวอาจารย์ก็ลงโทษ ฐานนอนในห้องหรอก”
ฉันลืมตาตื่น อย่างสะรึมสะรือ เอ๊ะนี่ เราฝันไปหรอเนี่ย อารายกานน้า เรานี่ฝันพิลึกแหะ แล้วนี่เราอยู่ในคาบไหนเนี่ย
แล้วในขณะที่ฉันกำลังจะถามรัต ก็ได้ยินเสียง...
“อย่าพึ่งไป...”
“บอย เป็นอะไรวะ ผีเข้ารึไงอยู่ดีดีก็ตะโกนแหกปากอยู่ได้ ดีนะที่จารย์พึ่งเดินออกไปW
“อ้าว นี่คาบอะไรเนี่ยไผ่” ไผ่คือ เพื่อนสนิทบอยนั่นเอง
“ก็พึ่งหมดคาบแนะแนว” เอ๊ะนี่เราฝันไปสิเนี่ย แปลกพิลึก จะเป็นไปได้ยังไงที่ยายพินกับเค้าจะรู้ใจกัน
“รัต เมื่อกี้แกได้ยินเสียงใครพูดถึงเราบ้างปะ”
“เอ๊ะพิน ก็ไม่เห็นมีเสียงใครสักคนเรยนี่น่า”
“แต่ฉันว่าฉันได้ยินนะ” เมื่อกี้เราหูฝาดไปหรอ เราได้ยินเสียงผู้ชายจริงๆๆนะ เสียงเหมือนบอยเรย
‘เทอเป็นใครกันแน่ เสียงเทอมาจากตรงไหนนะ’
‘เอ๊ะ นั่นใช่เสียงบอยรึป่าว’
‘ใช่ แล้วเทอล่ะเป็นใคร’
‘ฉันชื่อ พิน’
‘ตกลงฝันของเราเป็นความจริงหรอกหรอเนี่ย’
‘นั่นสิ เป็นความจริงหรอ’
‘เราไปพูดกันอย่างคนปกติข้างนอกดีกว่านะ เค้าว่า’
‘ก็ได้บอย อาจารย์ยังไม่มาพอดี’ ตอนนั้นฉันเดินออกไปหาบอยที่ไปรออยู่ก่อนแล้ว มันไม่น่าจะเปนไปได้ เดี๋ยวต้องลองคิดอีกทีสิ’
‘บอย นายได้ยินฉันไหม นายมันหน้าตาขี้เหร่เสียจิง’
‘เทอว่ายังไงนะ มาว่าเค้าขี้เหร่หรอเนี่ย’
‘ฉันแค่ลองดูเฉยๆ ไม่นึกว่ามานจะทำได้จริง’
“เรามาตกลงกันดีกว่า ว่าจะทำยังไงต่อไปดี กับเรื่องเหลือเชื่อนี้” เราสองคนกลับไปพูดคุยดังคนทั่วไปตามเดิม
“นายคิดว่ายังไงล่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยังไง เออ...ใช่ฉันลืมถามว่า นายฝันเรื่องเกมทายใจบ้างป่าว”
“ฝันสิ ฝันว่าตอนเรารับรางวัลก็ได้ยินเสียงประหลาดพูดกับเรา ว่ามีพรมามอบให้”
“งั้นก็คงฝันเหมือนกันสินะ เราจะทำยังไงต่อไปดีนะ”
“เค้าว่าตอนนี้เราคงทำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อยมันไป ต้องลองดูก่อนว่าระยะที่เราจะรับรู้ สื่อสารภาษาทางใจเนี่ยไกลแค่ไหนที่จะสื่อสารกันไม่รุ้เรื่อง”
“นั่นสินะ รร.เรามี 10 ชั้นใช่ไหม เอางี้นะเดี๋ยวนายขึ้นไปอยู่ชั้น 10 แล้วฉันจะลงไปชั้น 1 ดูสิว่าจะสื่อสารกันรู้เรื่องไหม”
“โอเคได้...พอเทอถึงชั้น 1 ก็โทรเข้ามือถือเค้าละกัน”
“อืมได้ ตกลงตามนี้นะ”
ตอนนี้ฉันเริ่มออกวิ่งลงบันไดไปชั้น 1 เพราะลิฟมันช้ามากๆๆ ไม่ทันใจ แต่ยังไม่ถึงดีเสียงออดบอกเวลาเริ่มคาบเรียนที่ 3 ก็ดังขึ้นพอดี ทำยังไงดีหล่ะเนี่ย เอาไงดี ลองคิดถามบอยดีกว่า
‘บอยทำยังไงดี’
‘นั่นเสียงพินใช่มะ พูดกับเค้าหรอ’
‘อืมใช่ ฉันเอง ว่าแต่นายได้ยินชัดปะ’
‘ชัดนะ แล้วเทอมีอะไรล่ะ’
‘ฉันว่าเรากลับห้องเรียนกันก่อนดีไหม ออดดังแล้วนะ’
‘จาเอางั้นก็ได้ เรามาลองใหม่ตอนพักดีกว่า’
‘อืมก็ได้...เจอกันที่ห้องละกันนะบอย’
‘โอเค แล้วเจอกันพิน’
ฉันว่านี่ต้องเป็นเรื่องที่ประหลาดที่สุดที่ฉันเคยเจอมาอย่างแน่นอน มันไม่น่าเป็นแบบนี้ไปได้สิน่า...
-------------------------------------------------++----------------------------------------------------------------
++ขอบคุนสำหรับกำลังใจนะคะ มาอัพแล้ว พอดียุ่งๆๆด้วย แถมหัวยังไม่แล่น คิดไม่ออกอีกว่า จะเขียนยังไงดี
ถ้ามาอ่านตรงไหนไม่ดี ก็ช่วยติด้วยนะคะ จะได้นำมาแก้ไข ขอบคุนสำหรับกำลังใจจิงๆๆ ... แล้วไว้จะมาอัพให้ต่อนะคะ
ผมตัดสินใจไม่ถูก ไม่รู้ว่าความจริงแล้ว พินจะเปนคนยังไง แต่ยังไงๆก็ต้องตอบตามความเป็นจริง
“ให้โอกาส” ผมตัดสินใจตอบตามความจริงไปแล้ว ...
“คำถามต่อไปข้อที่3 ถามว่า คิดว่าการที่หญิง-ชายคบกัน จะเป็นผลดีหรือผลเสียต่อทั้งสองฝ่าย”
“ผลดี” ฉันเขียนลงไปแล้ว นายจะคิดเหมือนฉันบ้างรึป่าวนะ
“แล้วแต่การปฏิบัติตัวครับ”
“ครูถามแค่ว่าผลดีหรือผลเสียจ้ะ”
“ผลดีครับ”
“เอาล่ะตอนนี้เวลากระชั้นชิดเข้ามาแล้ว...เอาเป็นว่าครูขอถามแค่นี้พอนะจ้ะ ไปเรียกคู่ต่อไปมาได้ เอ่อแล้วบอกเค้าด้วยว่าเราจะลดคำถามลงเหลือแค่ คนละ 3 ข้อพอนะจ้ะ”
“ค่ะ/ครับ”
เราสองคนเดินออกมา ไปทำตามที่ครูสั่ง จากนั้นก็แยกย้ายกันไป ...ฉันรู้แล้วว่า เราผิดทั้งหมด 3 ข้อ แต่ข้อสุดท้ายที่ฉันเดาใจนายผิด ข้อนั้นคงไม่นับสินะ เพราะอาจารย์ลดคำถามลง ฝ่ายละ 2 ข้อ แสดงว่าเดาผิดแค่ 2 ข้อ แล้วผลของคู่อื่นจะเป็นยังไงบ้างนะ ชักอยากรู้แล้วสิ...
“นร.ที่ผ่านการทดสอบมาแล้ว ขอให้มารวมตัวกันที่นี่นะจ้ะ รออีกแค่ 3 คู่เราก็จะรู้ผลกันแล้วนะจ้ะ”
และแล้วก็เกิดเสียงซุบซิบนินทาขึ้น หลังจากที่อาจารย์พูดจบ ซึ่งในนั้นก็รวมถึงเสียงฉันด้วย เพราะตอนนี้ฉันกับรัต เรากำลังถกเถียงกันอยู่ว่า ใครจะเป็นคู่ชนะเลิศ แล้วถ้าหากเกม ที่เราเล่นนี้ ผลออกมามีคู่ที่ได้คะแนนเท่ากันล่ะจะตัดสินยังไง แต่เราก็ต้องชะงัก เพราะเสียงประกาศรางวัลได้หยุดเราไว้...
“รางวัลที่ 3 เป็นของคู่ด.ญ.สุดารัต กับ ด.ช.ชวิส ค่ะ” เฮ้ย...ไม่น่าเชื่อ ตกลงคนที่ไม่ยอมบอกว่าคู่ของยายนี่คือใคร ที่แท้ก็ไอแว่นเผือกเองอะหรอ โถ่ๆๆ ไม่น่าเชื่อเร้ย
“รางวัลที่ 2 เป็นของด.ญ.โส กับด.ช.กิต ค่ะ” นั่นก็อีกคู่ กิตคนที่ตัวดำที่สุดในห้อง โอ้ย 555+ ขำเว้ย ในที่สุด
ยายโสก็ได้คู่กับกิต คนที่มันเกียดนักเกียดหนา โอ้ทำไมวันนี้สวรรค์ถึงได้เป็นใจ ให้ความจริงปรากดแก่สายตาชาวโลกเช่นนี้ คิดแล้วดีใจจัง
“และแล้วก็มาถึงรางวัลที่ 1 เป็นของคู่ ด.ญ.พิน กับ ด.ช.บอยค่ะ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ”
ห๊ะ อะไรนะ เมื่อกี้ฉันหูฝาดไปใช่ปะ เว้อน่า ฉันจะไปชนะเลิศได้ยังไง ผิดตั้ง 2 ข้อ งงๆๆจัง
ในขณะนั้น ฝ้าย เพื่อนร่วมห้องฉัน ให้ตื่นจากภวังค์ แล้วขึ้นไปรับรางวัลบนเวที ฉันทำหน้าเลิกลัก แต่ก็ยอมขึ้นไปรับรางวัลแต่โดยดี เอ...มันยังไงกันแน่เนี่ย
“ขอบคุณค่ะ อาจารย์” ฉันเห็นหน้าบอย ในตอนนั้นไม่ได้ต่างอะไรจากฉันเรยสักนิด อารายฟะเนี่ย
“ไม่ต้องตกใจไปเจ้าหญิง” ห๊ะ นั่นเสียงใครน่ะ ฉันนึกในใจ ด้วยว่าจะตะโกนออกไปกลางเวทีมันก็น่าเกียจ
“เจ้าหญิงเพคะ ไม่ต้องตกใจหรอกเพคะ หม่อมฉันเป็นคนทำเอง” เสียงนั่นมาอีกละ ฟังแล้วขนลุกเป็นบ้า
“เจ้าชาย เจ้าหญิง ไม่ต้องทำหน้าตื่นตกใจไป ข้าเป็นองครักษ์ประจำตัวท่านทั้งสอง” องครักษ์บ้าบอรายฟะ ไม่เคยจะรุ้จัก
“องครักษ์ไม่บ้าบอเพคะ หม่อมฉันเพียงแต่อยากมาช่วยท่านทั้งสองเท่านั้นเอง”
“คุนเป็นใคร แล้วจะมาช่วยเราทำไมกัน” อ้าวทำไมฉันได้ยินเสียงบอยด้วยล่ะเนี่ย
“ฉันก็ได้ยินเสียงเทอ”
“เอ๊ะนี่เรายังไม่ได้ขยับปากเรยนะ”
“ท่านทั้งสองอย่าได้ตกใจไป สิ่งที่ท่านได้ยินทั้งหมด เป็นความคิดที่อยู่ในใจท่านเท่านั้น”
“คุนคนนี้ท่าจะเพี้ยน จะให้ไปรู้ความคิดในใจกันได้ยังไง”
“นั่นสิ จะให้รู้ได้ยังไง เอ๊ะนั่น เมื่อกี้พินไม่ได้พูดหนิ แต่ทำไมเค้าได้ยินเสียงพินล่ะ”
“ตอนนี้เค้าก็ได้ยินเสียงบอย ยังไงล่ะทีนี้”
“ท่านทั้งสองได้โปรดเชื่อที่หม่อมฉันทูล มันเป็นความจริงนะเพคะที่ตอนนี้ท่านทั้งสอง จะสามารถสื่อสารกันผ่านใจได้”
“ทำไมล่ะ/ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะหม่อมฉัน พึ่งได้รับคำสั่งมาจากเบื้องบน ให้มามอบพรแด่พวกท่าน ซึ่งก็คือพรรับรู้ใจกันได้ แต่ตอนนี้หม่อมฉันไม่มีเวลามานั่งสาธยายมาก เพราะต้องไปอีกหลายที่ ขอให้ท่านทั้งสองโชคดี”
“อ้าวอย่าพึ่งไปสิ...”
“พินๆๆ เป็นอะไรไปอย่าตะโกนสิ เดี่ยวอาจารย์ก็ลงโทษ ฐานนอนในห้องหรอก”
ฉันลืมตาตื่น อย่างสะรึมสะรือ เอ๊ะนี่ เราฝันไปหรอเนี่ย อารายกานน้า เรานี่ฝันพิลึกแหะ แล้วนี่เราอยู่ในคาบไหนเนี่ย
แล้วในขณะที่ฉันกำลังจะถามรัต ก็ได้ยินเสียง...
“อย่าพึ่งไป...”
“บอย เป็นอะไรวะ ผีเข้ารึไงอยู่ดีดีก็ตะโกนแหกปากอยู่ได้ ดีนะที่จารย์พึ่งเดินออกไปW
“อ้าว นี่คาบอะไรเนี่ยไผ่” ไผ่คือ เพื่อนสนิทบอยนั่นเอง
“ก็พึ่งหมดคาบแนะแนว” เอ๊ะนี่เราฝันไปสิเนี่ย แปลกพิลึก จะเป็นไปได้ยังไงที่ยายพินกับเค้าจะรู้ใจกัน
“รัต เมื่อกี้แกได้ยินเสียงใครพูดถึงเราบ้างปะ”
“เอ๊ะพิน ก็ไม่เห็นมีเสียงใครสักคนเรยนี่น่า”
“แต่ฉันว่าฉันได้ยินนะ” เมื่อกี้เราหูฝาดไปหรอ เราได้ยินเสียงผู้ชายจริงๆๆนะ เสียงเหมือนบอยเรย
‘เทอเป็นใครกันแน่ เสียงเทอมาจากตรงไหนนะ’
‘เอ๊ะ นั่นใช่เสียงบอยรึป่าว’
‘ใช่ แล้วเทอล่ะเป็นใคร’
‘ฉันชื่อ พิน’
‘ตกลงฝันของเราเป็นความจริงหรอกหรอเนี่ย’
‘นั่นสิ เป็นความจริงหรอ’
‘เราไปพูดกันอย่างคนปกติข้างนอกดีกว่านะ เค้าว่า’
‘ก็ได้บอย อาจารย์ยังไม่มาพอดี’ ตอนนั้นฉันเดินออกไปหาบอยที่ไปรออยู่ก่อนแล้ว มันไม่น่าจะเปนไปได้ เดี๋ยวต้องลองคิดอีกทีสิ’
‘บอย นายได้ยินฉันไหม นายมันหน้าตาขี้เหร่เสียจิง’
‘เทอว่ายังไงนะ มาว่าเค้าขี้เหร่หรอเนี่ย’
‘ฉันแค่ลองดูเฉยๆ ไม่นึกว่ามานจะทำได้จริง’
“เรามาตกลงกันดีกว่า ว่าจะทำยังไงต่อไปดี กับเรื่องเหลือเชื่อนี้” เราสองคนกลับไปพูดคุยดังคนทั่วไปตามเดิม
“นายคิดว่ายังไงล่ะ เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยังไง เออ...ใช่ฉันลืมถามว่า นายฝันเรื่องเกมทายใจบ้างป่าว”
“ฝันสิ ฝันว่าตอนเรารับรางวัลก็ได้ยินเสียงประหลาดพูดกับเรา ว่ามีพรมามอบให้”
“งั้นก็คงฝันเหมือนกันสินะ เราจะทำยังไงต่อไปดีนะ”
“เค้าว่าตอนนี้เราคงทำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อยมันไป ต้องลองดูก่อนว่าระยะที่เราจะรับรู้ สื่อสารภาษาทางใจเนี่ยไกลแค่ไหนที่จะสื่อสารกันไม่รุ้เรื่อง”
“นั่นสินะ รร.เรามี 10 ชั้นใช่ไหม เอางี้นะเดี๋ยวนายขึ้นไปอยู่ชั้น 10 แล้วฉันจะลงไปชั้น 1 ดูสิว่าจะสื่อสารกันรู้เรื่องไหม”
“โอเคได้...พอเทอถึงชั้น 1 ก็โทรเข้ามือถือเค้าละกัน”
“อืมได้ ตกลงตามนี้นะ”
ตอนนี้ฉันเริ่มออกวิ่งลงบันไดไปชั้น 1 เพราะลิฟมันช้ามากๆๆ ไม่ทันใจ แต่ยังไม่ถึงดีเสียงออดบอกเวลาเริ่มคาบเรียนที่ 3 ก็ดังขึ้นพอดี ทำยังไงดีหล่ะเนี่ย เอาไงดี ลองคิดถามบอยดีกว่า
‘บอยทำยังไงดี’
‘นั่นเสียงพินใช่มะ พูดกับเค้าหรอ’
‘อืมใช่ ฉันเอง ว่าแต่นายได้ยินชัดปะ’
‘ชัดนะ แล้วเทอมีอะไรล่ะ’
‘ฉันว่าเรากลับห้องเรียนกันก่อนดีไหม ออดดังแล้วนะ’
‘จาเอางั้นก็ได้ เรามาลองใหม่ตอนพักดีกว่า’
‘อืมก็ได้...เจอกันที่ห้องละกันนะบอย’
‘โอเค แล้วเจอกันพิน’
ฉันว่านี่ต้องเป็นเรื่องที่ประหลาดที่สุดที่ฉันเคยเจอมาอย่างแน่นอน มันไม่น่าเป็นแบบนี้ไปได้สิน่า...
-------------------------------------------------++----------------------------------------------------------------
++ขอบคุนสำหรับกำลังใจนะคะ มาอัพแล้ว พอดียุ่งๆๆด้วย แถมหัวยังไม่แล่น คิดไม่ออกอีกว่า จะเขียนยังไงดี
ถ้ามาอ่านตรงไหนไม่ดี ก็ช่วยติด้วยนะคะ จะได้นำมาแก้ไข ขอบคุนสำหรับกำลังใจจิงๆๆ ... แล้วไว้จะมาอัพให้ต่อนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น