Vanselle แวนเซล โลกตำนาน!

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 เจ้าปลายักษ์

เช้าวันหนึ่ง ดวงอาทิตย์ทอแสงสีเหลืองยามเช้าของมัน เจิดจรัสทั่วทุกที่ ผู้คนเริ่มออกมาทำกิจธุระของตน พ่อค้าเริ่มเปิดร้านค้าขายในตลาด นักดนตรีพเนจรเริ่มออกมาจัดเรียงเครื่องดนตรี ชาวสวนเริ่มออกมาทำไร่ ช่างดูเป็นเช้าที่สงบสุขและเจริญหูเจริญตา
ทันใดนั้น

 "เช้านี้คงจะเป็นเช้าที่ดีนะ! ไปทำงานกันเถอะ!"

ชายหนุ่มร่างสูงกำยำ อายุราว25ปี ผมสีน้ำตาลอ่อนและนัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเล มีหนวดเคราบางๆเหมือนเพิ่งโกน เขาเปิดประตูออกมาแล้วก็ตะโกนขึ้น เขารีบหยิบเบ็ดตกปลาคันโปรดแล้ววิ่งออกมาจากบ้าน ขึ้นไปบนเรือหาปลาลำเล็กๆพร้อมกับเพื่อนอีกสองสามคน แล้วก็ช่วยกันจัดเตรียมทุกอย่างเพื่อออกเรือไปหาปลายามเช้า

เช้านี้ลมไม่แรง กระแสน้ำจึงนิ่ง ที่นี่คือเขต ฟอล์คเชียร์ เฟลมมิงตั้น เขตบ้านนอกตะวันตกสุดของทวีปเม็นเทอร์ ชาวบ้านอยู่กันอย่างเป็นกันเอง และเป็นมิตรกันมาก เรือหาปลาลำนั้นกำลังจัดของอยู่ ชาวบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ทักทายกันยามเช้าตามปกติ

"สวัสดีตอนเช้า เพียซ"
"หวัดดีครับคุณนายเชอร์ต้า!"
"แหมขยันจังนะ ออกทำงานแต่เช้าเลย"
"ก็หาเลี้ยงตัวเองน่ะครับ~"
"ฮ่าๆ ชั้นไปละนะ รักษาตัวนะพ่อหนุ่ม"

นั่นคือชื่อของชายคนนั้น เพียซ ชายหนุ่มชาวประมงผู้มีจิตใจรักการต่อสู้และทะเลเป็นอย่างมาก เขาเคยได้เล่าเรียนวิชาการศิลปะการต่อสู้ของเผ่าออร์ค
 
เขาจึงมีพละกำลังที่แข็งแกร่งพอสมควร เมื่อการพูดคุยจบลง เรือหาปลาลำนั้นก็ออกเรือไป พวกเขาออกไปไกลจากชายฝั่งพอสมควรแล้วจึงเริ่มแกว่งเบ็ดลงไปในน้ำ ชายร่างใหญ่หัวล้าน หน้าตาถมึงทึงซึ่งขึ้นมาบนเรือด้วยกันก็พูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"วันนี้ชั้นจะต้องตกให้ได้มากกว่านายให้ได้เลยเพียซ!"
"เอาเซ่ เฟอร์ดินานด์! อย่างนายทำไม่ได้หรอก"
"เดี๋ยวก็รู้"

บนเรือมีการแข่งขันกันระหว่างชายสองคน ซึ่งชิงดีชิงเด่นกัน ทะเลเช้านี้นั้นสงบและเงียบ ดูช่างเป็นเช้าที่ดียิ่งนัก ทันใดนั้น ก็มีปลามากินเหยื่อของเพียซ เขารีบกระตุกเบ็ดแล้วกระชากเบ็ดนั้นขึ้นมาสุดแรง เพราะเขานั้นมั่นใจในพละกำลังของตัวเองมาก

ปลาหน้าตาคล้ายปลาดุกประหลาดตัวใหญ่มีหนวดยาวอยู่ทั่วตัวและปลายหนวดเหล่านั้นมีเงี่ยงแหลมๆอยู่ ลอยขึ้นมาจากน้ำแล้วขึ้นมาดิ้นอยู่บนเรือ เพียซรีบหยิบขึ้นมาแล้วรีบหยิบถุงใบหนึ่งขึ้นมา เขาล้วงมือเข้าไปในถุงแล้วสบัดใส่ลงบนตัวปลาทันที ปลาตัวนั้นเริ่มมีเกล็ดน้ำแข็งมาเกาะ ไม่นานนักก็กลายเป็นปลาอยู่ในก้อนน้ำแข็งแล้ว

"ฮ่าๆๆ! ปลาปาป้า! ตกไม่ได้มาหลายวันแล้วนะเนี่ย! แถมวันนี้ได้ตัวใหญ่ซะด้วย สงสัยวันนี้นายจะแย่แล้วล่ะเฟอร์ดี้!"
"ชิ ก็แค่ปลาดุกหนามเยอะธรรมดา อย่าเพิ่งได้ใจไป! ชั้นจะตกชิกาก้าให้ดู!"

ไม่ทันไรนั้น เฟอร์ดินานด์ก็มีปลามาติดเบ็ด เขาพยายามดึงเบ็ดเข้าหาตัวเพื่อดึงแรงปลา แต่ไม่เป็นผล ปลาตัวนี้แรงเยอะมาก และเห็นเงาจากเหนือน้ำแล้ว ขนาดนั้นน่าจะใหญ่มาก

"โอ้! นี่มันปลาอะไรเนี่ย! ตกปลามายี่สิบปีไม่เคยเจอปลาแรงเยอะขนาดนี้!!! ฮึบ!!!"

เขากระชากเบ็ดเป็นครั้งสุดท้าย แต่ปลาพุ่งมาอยู่ชิดติดกับเรือของพวกเขาแล้ว เฟอร์ดินานด์ล้มลง แรงที่ปลาพุ่งเข้ามาอย่างรุนแรงนั้น ทำให้เรือถึงกับโคลงเคลง ทันใดนั้น ปลาตัวนั้นก็พุ่งขึ้นมาจากน้ำ ส่วนที่ดูเหมือนปลาที่เฟอร์ดินานด์พยายามจะตกนั้น คือส่วนหลอก ลำตัวของมันจริงๆนั้น ยาวลงไปในทะเล เป็นปลาที่ลำตัวกว้างมาก

ทุกสายตาบนเรือหันมาจับจ้องเจ้าปลาตัวใหญ่นั้น ปลาตัวนั้นขนาดใหญ่มาก และทะยานตัวขึ้นไปสูงจนบดบังพระอาทิตย์แล้ว เงาของมันทอดยาวไปไกล มันโก่งตัวลงมามองที่เรือด้วยสายตาแปลกประหลาด

"นี่มันปลาอะไรกันเนี่ย!" เฟอร์ดินานด์พูดขึ้น
"ยัปซัม! ปลาไหลยักษ์อันตราย! มันตัวใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!!!" เพียซพูดด้วยความตกใจ

ปลาตัวนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง เช่นเดียวกับคนบนเรือทุกคน ทันใดนั้น มันก้แผดเสียงคำรามดั่งสนั่นเหมือนสิงโตนับสิบตัวมาคำรามพร้อมกันตรงนั้น มันพุ่งตัวลงมายังเรืออย่างรวดเร็ว เฟอร์ดินานด์วิ่งหลบไปทันที่ เพียซย่อตัวลงต่ำ กำปั้นข้างหนึ่งแตะกับพื้นเรือ เมื่อปลาพุ่งเข้ามาหาเขาและใกล้จะถึงตัว เขาก็เสยหมัดสวนขึ้นไป มีสะเก็ดไฟกระเด็นขึ้นมาจากหมัดที่เขาสบัดออกไปนั้น

เปรี้ยง!!! หน้าของปลายักษ์ตัวนั้นถูกซัดกระเด็นไป ตัวมันเอนลงไปและล้มหายไปในน้ำ ตัวขนาดใหญ่ยักษ์ของมันนั้น เมื่อกระแทกน้ำทำให้มีน้ำกระเด็นขึ้นมาราวกับห่าฝน ทุกอย่างเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นทุกคนก็เฮลั่นด้วยความดีใจ และวิ่งเข้ามาหาเพียซกันหมด

"อย่าเพิ่ง!!! ถอยไป!!!"

เพียซตะโกนขึ้นผลักทุกคนรอบตัวเขาให้กระเด็นไปขอบเรือ เขารีบคว้าสมอเรือสำรองซึ่งทำจากไม้ขึ้นมา ทันใดนั้น ตึ้ง!!! เสียงเรือถูกกระแทกด้วยอะไรบางอย่าง อย่างรุนแรง เรือเริ่มพลิกลำไปทางขวา ทุกคนพากันขยับไปอยู่ฝั่งที่เริ่มเอียงขึ้นนั้น ทำให้เรือกลับมาสู่สมดุลอีกครั้ง แต่ยังไม่จบ คราวนี้สิ่งนั้นพุ่งชนเข้าตรงกลางลำเรือพอดี ทำให้เรือแตกเป็นสองส่วน มันใช้ส่วนหัวที่แข็งเหมือนเหล็กพุ่ง
ขึ้นมาชนกลางลำเรืออย่างแรง

ปลาตัวนั้นก็พุ่งขึ้นไปสูงในอากาศ แล้วก็ม้วนตัวกลับลงไปในน้ำอีกครั้ง ทุกคนกระเด็นไปทุกทิศทุกทาง พยายามหาทุ่นเกาะไว้ให้ได้ แต่ไม่มีวี่แววของเพียซ ปลาตัวนั้นพุ่งตัวขึ้นมาอีกครั้ง แต่ห่างจากซากเรือทั้งสองส่วนไปบ้าง ในระยะที่ดูแล้วปลอดภัย เพียซยืนอยู่บนหัวปลาตัวนั้น 

เขาใช้สมอเรือไม้อันนั้น ฟาดอย่างแรงใส่ที่ท้ายทอยของปลายักษ์
มันจึงหัวทิ่มลงไปในน้ำอีก แต่ก่อนมันจะหายลงไปในน้ำอีกครั้ง เพียซจับหางของมันไว้ เขาเหวี่ยงมันขึ้นมาในอากาศอีกครั้ง ปลายักษ์พลิกลำตัวแล้วหันหน้าลงมาหาเพียซแล้วอ้าปากกว้าง พร้อมที่จะกลืนเขาเข้าไป เพียซง้างสมอเรือจากด้านล่างแล้วถีบกระโดดจากชิ้นส่วนของเรือขนาดใหญ่ซึ่งลอยอยู่ในน้ำ

"แน่จริงก็เอาเลยสิเว้ย!!!" เพียซตะโกนก้อง
เขาเรียกเอาพลังออกมาจากร่างกาย เขาใช้วิชาที่เขาเคยศึกษามาจากเผ่าออร์ค นั่นคือการใช้พลังดิบที่ซ่อนอยู่ในร่างกาย กลั่นออกมาเป็นพละกำลังอันเหนือชั้น เขาง้างแล้วหวดสมอเรืออันนั้นใส่เจ้าปลายักษ์อย่างแรง ตู้ม!!! สมอเรือหักเป็นสองส่วน ส่วนปลายักษ์ตัวใหญ่นั้น ปลิวไปกระแทกกับผิวน้ำแล้วกระเด้งเหมือนหินที่ถูกโยนให้ชิ่งกับน้ำ จากนั้นจึงเข้าไปปะทะกับภูเขาบนแผ่นดิน จากนั้นก็หล่นลงในน้ำ
ทุกคนโห่ร้องด้วยความสะใจ คราวนี้เป็นชัยชนะจริงๆแล้ว เพียซร่วงลงในน้ำจากนั้นก็ว่ายขึ้นมา เฟอร์ดินานด์ว่ายขยับเข้าไปหาจากนั้นพูดกับเพียซ

"ชั้นว่าวันนี้คงไม่ต้องแข่งกันแล้วมั้ง?" เฟอร์ดินานด์พูดขึ้น
"ฮ่าๆๆ ชั้นก็ว่างั้นแหละ"
"ใช่ ชั้นมั่นใจว่าชั้นชนะ!!! ฮ่าๆๆ!"
"หมายความว่าไงน่ะ!" เพียซพูดขึ้นด้วยความสงสัย
"ก็ชั้นเป็นคนตกเจ้าปลาบ้านั่นขึ้นมาได้ แต่แกกลับไปเล่นมันซะเหี้ยน ไม่รู้มันตายหรือยังนั่น"
"โอ้ว ไม่~ ไม่ ไม่ นี่ไม่ถูก"

ทั้งคู่เถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระจนกระทั่งมีเรือมารับและส่งพวกเขากลับบ้านไป

นี่คือจุดเริ่มต้นของการผจญภัยทั้งหมด ของเพียซ ชายผู้ที่จะก้าวไปเป็นผู้กล้าแห่งดินแดน แวนเซลล์แห่งนี้!