กลิ่นไอจากใบไผ่

ข้อมูลเบื้องต้น

ตั่งแต่ผมจำความได้ก็เมื่อ

เนื้อเรื่อง

          อย่าลืมเรื่องราวที่ผ่านที่เคยได้เจ็บช้ำ ยังมีเรื่องราวที่ดีที่รอให้จดจำฯ เมื่อสิ้นเสียงเพลงทุกคนลุกขึ้นมาตบมือ รวมถึงเธอคนนั้นด้วย ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกันหรอกครับ แต่ผมว่าเธอน่ารักดี เธอยิ้มให้ผม ผมดีใจจนหน้าแดงเลย ตอนนั้นผมเรียนอยู่ ม.3 กำลังเนื้อหอมเลย ผมชื่อ ใบไผ่ครับ เปงมือคีย์บอร์ดแล้วก็เปงนักบาสด้วย อย่างงี้สาวที่ไหนจะไม่มอง แต่ผมไม่เคยมองใครเลยเธอเป็นคนแรกนะนี่ หลังจาวันนั้นชีวิตของผมก็กลับสู่ภาวะปกติ ทุกเย็นจะไปเล่นบาสเก็ตบอลที่สนาม ถ้าวันไหนอยากเล่นดนตรีก็ไปเล่น มีความสุขจริงๆ ไม่กี่วันต่อมา รุ่นพี่ที่เล่นบาสด้วยกัน เดินเข้ามาแล้วก็ขอเบอร์ผม ผมให้ไปอย่าง งงๆ ทุกทีไม่ขอมาขอวันนี้! แล้วเรื่องก็เกิดในวันถัดมา เห้ย! ไอ้ไผ่ เสียงหนาๆ ของผู้ชายคนหนึ่งเรียกผม ผมหันไปดุ อ่าวพี่เองหรอ เออมีคนจะคุยด้วย ใครหรอพี่ เอานี้ไป แล้วรีบๆคุยหล่ะ ครับๆๆๆๆ ฮาโหลสวัสดีครับ ค่ะสวัสดีค่ะ นั่นๆๆๆ เสียงเธอติดๆขัดๆ นั่นใช่ใบไผ่รึป่าวค่ะ ครับใช่ครับ ผมตอบแบบ งงๆ อ่าวแล้วนั่นใครหล่ะครับ อ๋อ เราชื่อ ดอกหญ้าคนที่ยิ้มให้เธอวันนั้นไง โอแม่เจ้าผมอุทานในใจแต่เก็บอาการ  แล้วเธอรู้จักเราได้ไงหล่ะ อ๊อ ก็รุ่นพี่เธอบอกอะ อ๊อผมบอกเธอ รอแปปน่ะ ผมหะนไปคุยกับพี่ที่เล่นบาสด้วยกัน พี่ๆ พี่รู้จักดอกหญ้าด้วยหรอ ก็รู้ดิแล้วทามไมพี่ไม่บอกผมงั้นเดี๋ยวแปปนึงน่ะ ฮาโหลครับ อืมๆ ไปไหนมาอะ
อ๊อคุยกับพี่อะ เออ ดอกหญ้า เดียวค่อยคุยกันน่ะ เดี๋ยวเราไปเล่นบาสก่อน อืมๆ แล้วโทรมาเบอร์เราน่ะ เดี๋ยวจะรอ จ๊าๆๆ เสียงหวานๆของเธอตอบ บอกได้เลยว่าวันนั้น ผมดีใจที่สุดเลยยยยย

         และทุกคืนเราก็คุยกัน เธอบอกว่าเธอเรียนอยู่ในตัวจังหวัด โรงเรียนเธอเคยเป็นโรงเรียนหญิงล้วนมาก่อน เธอเป็นคนน่ารักครับเป็นดาวโรงเรียนเลยแหละ เราคุยกันจนสนิด ต่อมาไม่นาน เราก็ได้เจอกันอีกเธอชอบดูการแข่งคอนเสิร์ดครับ ผมไปแข่งเธอไปดูเราก็ได้เจอกัน เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นดอกหญ้าเต็มๆ ผมใจสั้นแล้วก็เต้นตุ๊บๆค่อยๆเรียนเธอมานั่งด้วยกัน เธอก็มาครับ เธอน่ารักกว่าที่คิดอีก วันนั้นเราคุยกันทั้งวันหลังจากแข่งเสร็จ วันนั้นผมกลับบ้านด้วยรอยยิ้ม ยิ้มแบบไม่หุบเลย พอกลับถึงบ้าน เราก็โทรคุยกันครับ คืนนี้เธอบอกว่าเธออยากฟังเพลง ผมร้องเพลงดอกไม้กับหัวใจ
เธอชอบมาก เธอถามว่าทำไมถึงร้องเพลงนี้ ผมตอบแบบเขินๆว่า ความหมายมันดีไง
เธอถามว่าดียังไงอะ ก็คือ..คือแบบว่า...ก็เหมือนกับดอกไม้แม้จะเฉาไปก็แต่ยังไงก็จะรอไง แล้วรออะไรหรอ ใบไผ่ ก็คือ...รอบอกรักเธอไง เธอเงียบไปเลย ไม่รู้ว่าเธอรู้ทันแล้วจะแกล้งเราหรือไม่รู้จิงๆ ใบไผ่ๆ พูดจริงๆหรอ อะอะอะอืม...จริงๆ ใบไผ่รู้รึป่าว ใบไผ่ทำให้ดอกหญ้าอึ๊ง!ไปเลย ทำไมหล่ะ ก็ใบไผ่เป็นคนแรกเลยรู้ป่าว ที่ร้องเพลงบอกรักเรา ง่ะ! ไม่จริงน่า จะไม่เคยมีใครร้องเพลงบอกรักเธอเลยหรอ เธอบอกว่า ไม่มีน่ะ เพราะใบไผ่เข้ามาหาเราโดยวิธีแปลกที่สุดเลย แปลกหรอ! แปลกยังไงอะ
ก็ทุกคนที่เข้ามาคุยกับเรานะ ถ้าไม่ถามว่ามีแฟนรึยัง ขอเบอร์หน่อย ก็จะเป็นพวกที่หวังอย่างอื่นในตัวเราอะ แล้วดอกหญ้า ไม่กลัวใบไผ่หลอกเหมือนคนพวกนั้นหรือไง ใบไผ่ลองมองกลับไปดูสิ เราคุยกันมา 6 เดือน ถ้าใบไผ่เป็นคนอย่างนั้นจริงๆน่ะ ใบไผ่หลอกเราไปนานแล้ว ตอนนี้ผมยิ้มไม่หุบเลย เดี๋ยวนะ ที่ดอกหญ้าพูดมาอย่างงี้หมายความว่าไงอะ ก็อย่างที่ใบ่ไผ่คิดหล่ะมั่ง แล้วตอนนี้ใบไผ่คิดอะไรอยู่หล่ะ ก็คิดว่า เอ่อ...คือ...แบบว่า.แบบ...เราอยากเป็นแฟนกับดอกหญ้าไง ใบไผ่ ใบไผ่พูดจริงๆรึป่าว อืมก็จริงอะดิ เขินน่ะนี่ ดอกหญ้าไม่เขินมากกว่าหรอ ดอกหญ้าคืนนี้ ใบไผ่ต้องไปนอนแล้วน่ะ อืม งั้นคืนนี้ฝันดีน่ะ อ๊อ คนเป็นแฟนกันอะ เค้าทักกันอย่างงี้หรอ 
ปะปะปะปะป่าว...ก็งั้นให้พูดยังไงหล่ะ ก็บอกสิว่า ฝันดีนะจ๊ะแฟนของเค้า  เอางี้เลยหรอ อืมก็ใช่อะดิ ก็ได้ๆ งั้นคืนนี้ฝันดีนะจ๊ะแฟนของเค้า จ๊าใบไผ่ด้วยหล่ะฝันดีน่ะ คืนนั้นทั้งคืนไม่อยากหลับเลย อยากให้คืนนี้อยู่กับเราตลอดไป

          หลังจากวันน้นเราไปเจอกันบ่อยขึ้น จนมาถึงวันวาเลนไทน์ ผมไปหาเทอครับ เธอชวนผมไปเที่ยว เธอบอกเธอชอบที่นี่มาก เธอไม่บอกครับว่าที่ไหนเธอพาไป สวนหย่อมแห่งหนึ่งในตัวจังหวัด เธอเลือกที่จะนั่งอยู่ใกล้ๆต้นไผ่ เธอถามว่า ใบไผ่รู้รึป่าวว่าทำไมเราถึงชอบที่นี่ เราก็เลยคิดในใจโถ่ใครจะไปรู้หล่ะจ๊ะ เพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรก เธอบกว่าใบไผ่ลองดูดีๆสิ ที่ตรงนี้มีอะไรไม่เหมือนที่อื่นรึป่าว  เราก็บอกว่าไม่หนิ เธองอลตุ๊บป๊องๆเลย ดูดีที่ต้นไผ่สิ ก็ไม่เห็นอยู่ดี บอกก้ได้ ใบไผ่นี่ไม่รู้อะไรเอาซ่ะเลย ดูที่โคนต้นไผ่สิ ดอกหญ้าขึ้นเต็มไปหมดเลย รู้รึยังทำไมเราถึงชอบที่นี่ แล้วเธอก็เด็ดดอกหญ้ามาให้ผมแล้วบอกว่า นี่จ๊ะของขวัญวาเลนไทน์ของคนที่เค้ารักที่สุด ส่วนเราเตรียมดอกกุหลาบมาให้เธอแต่เธอยังไม่รู้ แต่ตอนนี้ใครจะกล้าให้หล่ะ เราก็เลยเด็ดใบไผ่ที่ต้นมา 2-3 ใบแล้วให้เธอไปพร้อมดอกหญ้าบอกว่านี่ดอกไม้สำหรับผู้หญิงที่วิเศษที่สุดของผม วันนั้นเรายิ้มกันไม่หุบเลย เราได้คุยกันหลายๆอย่าง ตั่งแต่เรื่องของเราและของครอบครัว อีกไม่นาน ฟ้าก็เริ่มมืดลง ดอกหญ้า จะมืดแล้วนะกลับบ้านเหอะ ตอนนั้นคำถามในใจก็เกิดขึ้นมากมาย ว่าทำไมในวันหนึ่งวันที่เรามีความสุข ต้องมีอุปสรรค อาจเป็นคำถามที่ตลกสำหรับใครหลายคน แต่ผมไม่ ลองคิดูสิ วันที่ฟ้าใสๆ สายลงแห่งความรักโชยไปโชยมา ต้องมาหยุดกับเวลา แต่ในใจผมคิดว่า ถ้าเวลาคืออุปสรรค เวลานั่นแหละคือเครื่องพิสูจน์ หนทางยังอีกยาวไกล ตราบใดที่บทเพลงแห่งรักยังบรรเลง เราจะไม่มีวันห่าวไกล

         ในตอนนี้ก็ผ่านมาเป็นเวลาเกือบ 10 ปีแล้ว เราก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน หลายคนอาจบอกว่าหนทางบคืออุปสรรค์ ยิ่งระยะทางไกลใจยิ่งห่างแต่สำหรับผมมันไม่ใช่เลย แต่มันกลายเป็นเครื่องพิสูจน์ความรักของเรามากกว่า และถ้ามันเป็นอุปสรรค์จริงๆเราสามารถผ่านมันไปได้รึป่าว และถ้าเราผ่านมันไปได้ เส้นแห่งชัยชนะจะปรากฏอยู่แค่เอื่อม