คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความฝัน
บทที่ 4 ความฝัน
เช้าวันนี้ชาวแอสการ์ดดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษเพราะเป็นวันฉลองวันเกิดของธอร์ บุตรแห่งโอดิน ทุกคนแต่งตัวอย่างสวยงาม อาหารและสถานที่ถูกจัดอย่างอลังการ ฟริกก้าดูจะยุ่ง เธอนั่งไม่ติดเลย ยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารและสถานที่
“โลกิไปไหน ทำไมวันนี้แม่ไม่เห็นเลย” ฟริกก้าถามธอร์ ขณะที่เดินเข้ามาดูธอร์กำลังแต่งเครื่องแต่งกาย
“สงสัยว่าจะออกไปเอาชุดน่ะท่านแม่” ฟริกก้าเดินมานั่งใกล้ ๆ กับธอร์
“สรุปว่าโลกิเขาให้ใครตัดชุดให้หรือ เจ้ายังไม่ได้บอกแม่เลย” ธอร์ได้แต่ยิ้มนิด ๆ แล้วยักไหล่แทนคำตอบ
“หวังว่าคงจะไม่เล่นอะไรพิเรนทร์ ๆ หรอกนะ วันนี้วันเกิดพี่แท้ ๆ ยังจะมัวเล่นอีก” ฟริกก้าตำหนิโลกิ ก่อนจะเดินออกไปดูความเรียบร้อย
………………………
แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้อง ทำให้แซนเทียที่นอนอยู่กับกองผ้าตื่น เธอรีบเบิกตากว้างเมื่อเห็นแสงแดด *เช้าแล้วหรือนี้ ตายละ ฉันยังเย็บตะเข็บไม่เสร็จเลย* แซนเทียรีบหาชุดที่เธอทำเกือบจะเสร็จแล้ว แต่คงจะเผลอหลับไป *อยู่ไหนกันนะ*
“หานี้อยู่หรอลูก” ไลริต้าเดินเข้ามาพร้อมกับชุดใหม่ที่ตัดตกแต่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“แม่คะ แม่เย็บตะเข็บให้หนูหรอคะ ขอบคุณมาก ๆ คะ หนูคิดว่าหนูจะทำไม่ทันแล้ว” แซนเทียรีบวิ่งมากอดแม่ พร้อมกับตรวจดูชุดเพื่อความเรียบร้อย ชุดที่แซนเทียตัดนั้น สีออกสีเขียวหม่น เธอเลือกเอาผ้ากำมะหยี่และผ้าไหมสีเลื่อมมาเย็บเข้าด้วยกัน ทำให้ผ้าดูมีมิติและดูสง่ายิ่งขึ้น ไลริต้ามองดูลูกสาว
“ลูกแม่ตัดชุดได้สวยมาก ๆ เลย สงสัยว่าคงต้องให้พ่อเจ้าลงทุนเปิดร้านตัดเสื้อให้ซะแล้ว” ไลริต้ามองดูชุดฝีมือลูกสาวอย่างภูมิใจ แซนเทียจึงนำชุดไปใส่ไว้กับหุ่น
“ถ้าเธอเปิดร้านเสื้อ งั้นให้ฉันเป็นลูกค้าวีไอพีของเธอนะ” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นจากหน้าห้อง
“ทาริค เธอมาจากแวนาไฮร์มตั้งแต่เมื่อไร” แซนเทียยิ้มอย่างดีใจที่เพื่อนรักของเธอมา ทาริคชายหนุ่ม ผิวแทน ผมทอง รูปร่างกำยำ เดินเข้ามาสวมกอดกับแซนเทียอย่างดีใจ
“เพิ่งมาถึงนี้แหละ เพราะตอนเย็นเราต้องร่วมงานฉลองวันเกิดของธอร์” ทาริคเคยเป็นทหารร่วมเรียนการต่อสู้กับธอร์
“งั้นพวกเจ้าสองคนคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะไปเอาอาหารเช้ามาให้ทั้งสองเลย”
ไลริต้ายิ้มให้พร้อมกับเดินจากไป ทั้งทาริคและแซนเทียจึงนั่งลงคุยกัน
“ความฝันจะเป็นจริงแล้วสิ ไม่เคยเห็นเธอตัดชุดจริงจังขนาดนี้” ทาริคมองดูรอบ ๆ เห็นเศษผ้า อุปกรณ์ตัดเย็บวางไม่เป็นระเบียบ แล้วก็เหลือบไปเห็นชุดที่แซนเทียตัดให้โลกิ
“ว้าว .... ชุดนี้สวยจัง เธอตัดเองหรอ” ทาริคเดินเอามือไปลูบคลำ พร้อมกับจะจับชุดมาลองใส่
“แล้วเธอตัดให้ใครกัน ตัดให้แม่หรอ คงจะไม่ใช่เพราะดูยังไงก็เป็นชุดผู้ชาย ถ้าเป็นของพ่อก็ไม่ใช่อีก เพราะเฮมดัลออกจะตัวใหญ่ ชุดนี้ดูบอบบางเกินไป” ทาริคพูดพลางคิดในใจว่าหญิงสาวคงจะตัดชุดนี้เพื่อเขา
“เอ่อ...ฉันตัดให้ท่านโลกิน่ะ” แซนเทียพูดเสียงอ่อย ๆ ทาริคได้แต่มองหน้าแซนเทียอย่างงง ๆ
“นี้...เธอตัดให้เขาทำไมกัน อย่าบอกนะว่าเธอหลงเสน่ห์ของโลกิเหมือนกัน” ทาริคเดินมาใกล้แซนเทียเพื่อเค้นเอาคำตอบ
“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก แบบว่า...เรื่องมันยาวน่ะ เอาไว้ฉันจะเล่าให้ฟังนะ”
ทาริครีบกุมมือของแซนเทียไว้แน่น พร้อมกับเอามือของเธอไว้แนบอก
“โล่งอกไปที เธอก็รู้ว่าฉันคิดกับเธอยังไง หวังว่าสักวันเธอคงจะยอมรับฉัน” ทาริคก้มลงจูบมือของแซนเทีย ทำเอาหญิงสาวตะลึง ไม่คิดว่าทาริคจะรุกเร็วขนาดนี้
“เอ่อ ได้ข่าวว่าที่แวนาไฮร์ม มีพวกซิคทอรี่อพยพมาอยู่ด้วยงั้นหรือ” แซนเปลี่ยนเรื่องคุยและรีบชักมือออกจากมือของทาริค
“ใช่ เรากำลังทำการจัดระเบียบน่ะ ไม่รู้ว่าจะมีพวกไส้ศึกปนเข้ามาด้วยหรือปล่าว ช่วงนี้ฉันเลยต้องอยู่ที่นั้นนานหน่อย”
สองคนคุยกันไป โดยที่ไม่รู้ว่ามีอีกคนหนึ่งที่แอบดูอยู่ข้างหน้าต่าง โลกิดูออกจะหงุดหงิดมากที่เห็นภาพของแซนเทียและผู้ชายคนอื่นนั่งด้วยกัน แล้วเขาก็เดินจากไป
..............................................
โลกิมานอนหลับตาอยู่ใต้ต้นไม้ในสวนเอลดาร์ก มุมโปรดของเขา ตาของเขาหลับแต่ในใจของเขากำลังว้าวุ่น *ทำไมฉันถึงได้หงุดหงิดขนาดนี้ที่เห็นนางอยู่กับชายอื่นนะ* เขาหลับตาคิดถึงเรื่องระหว่างแซนเทียกับเขา แล้วฉากในหัวของเขาก็เปลี่ยนไป *ที่นี้ที่ไหนนะ หนาวเย็นจับใจเหลือเกิน* โลกิมองดูรอบ ๆ ตัว เขาเห็นเพียงซากปลักหักพัง ความมืดมนและ...เหมือนร่างของเขากำลังโดนซัดกระหน่ำด้วยแรงลมที่เย็นยะเยือก และภาพที่เขาเห็นต่อหน้าคือสงคราม ผู้คนสู้รบกันอย่างบ้าคลั่ง ยักษ์สีฟ้า ทหารจากแอสการ์ด และ...โลกิเหลือบเห็นโอดินขี่สเลปเนียร์กำลังไล่ล่านางยักษ์ตนหนึ่งในมือของนางกำลังอุ้มเด็กทารกไว้แนบอก เขาใช้หอกกุงกุนีลขว้างปักกลางอกของนาง
“ได้โปรดอย่าเอาลูกของข้าไป” นางยักษ์ตนนั้นร้องขอ แต่ดูเหมือนโอดินจะไม่สนใจ
เขานำเด็กออกมาจากอ้อมอก ปล่อยให้นางยักษ์ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ โลกิพยายามร้องเรียก โอดิน แต่ภาพที่เขาเห็นกลับเลือนหายไป พร้อมกับเขาสะดุ้งตื่นขึ้นมา โลกิเหงื่อแตก *นี้ความฝันบ้าบออะไรกัน ทำไมเหมือนมันเกิดขึ้นจริง* เขาได้นั่งกุมขมับอย่างจะจับโยนความฝันเมื่อกี้ออกจากหัวไป ทันใดนั้นเหมือนมีเสียงเหยียบเศษใบไม้ดังขึ้น “แกร่บ” ทำเอาเขาตกใจ โลกิกำ คฑาแน่น
“ใครกัน”
“ฉันเองคะ แซนเทีย เอ่อ ฉันเอาชุดมาให้ท่านคะ” แซนเทียเดินเข้ามาหาโลกิอย่างเขิน ๆ พร้อมกับยื่นชุดให้โลกิ โลกิมองดูพร้อมกับรับชุดมา เขามองดูชุดและมองดูหน้าแซน
“นี้เจ้าตัดเองจริงหรือ มันก็ดูใช้ได้นะ ก็พอใช้ได้” โลกิพึมพำ แต่ในใจเขา เขาชอบชุดนี้เหลือเกิน นางตัดได้ถูกใจเขามาก มันทำให้เขาลืมเรื่องฝันเมื่อกี้ไป โลกิยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนเด็กที่ได้ของที่ชอบ แซนเทียจึงได้แต่อมยิ้ม *ท่านโลกิดู ๆ ไปก็น่ารักดีนะ*
“เจ้ายิ้มอะไร” โลกิทักขึ้นเมื่อเห็นแซนยืนอมยิ้ม เขาเดินเข้ามาใกล้นาง
“หรือว่าเจ้าคิดว่าชนะข้าแล้วละสิ ที่เจ้าตัดชุดได้...ถูกใจข้า” โลกิเน้นคำพูดคำหลังและมองหน้าแซนอย่างมีความหมาย (ให้ตายเถอะท่านกิ เค้าเขิลนะ...)
“เอ่อ ในเมื่อท่านโลกิได้ชุดแล้ว เรื่องสัญญาถือว่าฉันทำสำเร็จแล้วนะคะ และฉันก็พ้นจากคำกล่าวโทษจากการรุกล้ำสวนเอลดาร์กแล้ว” แซนเทียกล่าว พร้อมกับรีบเดินออกไป โดยโลกิมองตามอย่างไม่วางตา จนนางเดินลับตาไป แล้วเขาก็นึกขึ้นได้
“เสียดายจัง ลืมถามไปเลยว่านางจะไปงานวันเกิดของท่านพี่หรือปล่าว”
.......................................................
ความคิดเห็น