คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หยอกล้อ พอใจ
ตอนที่ 3 หยอกล้อ พอใจ
แซนเทียกลับมายังห้องทำงานของตนเอง พลางนั่งมองดูตัวเลขที่จดมา *ว้าว ท่านโลกิสูงพอดูนะเนี่ย หน้าอกก็กว้าง* เมื่อเธอมองดูที่ตัวเลขความยาวของแขน เธอก็เผลอคิดไปถึงตอนที่อยู่ในวงแขนของเขา *ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลย*
“ท่าทางเอาจริงเลยนะแซนเทีย” เสียงของไลริต้า แม่ของแซนเทียทักขึ้น พลางเดินมาดูผลงานของลูกสาว แซนเทียสะดุ้งโย่งง พลางหยิบเอาผ้ามาเช็คนั้นนี้กลบเกลื่อน
“แหม...ต้องเอาจริงสิคะแม่ หนูไม่ยอมเป็นคนสวนหรอกคะ” เธอบอก ไลริต้าได้แต่หัวเราะลูกสาวของเธอ
“แม่หัวเราะอะไรกันคะ นี้หนูเอาจริง จริง ๆ นะคะ”
“ปล่าว แม่แค่ขันที่เมื่อวันก่อน เจ้ายังรบเร้าอยากจะเจอหน้าท่านโลกิอยู่เลย ว่าท่านโลกิจะหล่อเหลาอย่างที่สาว ๆ เมืองแอสการ์ดว่ากันหรือปล่าว แต่วันนี้ต้องมารับคำท้ากันซะแล้ว”
แซนเทียได้แต่ทำหน้าหงิก พร้อมกับมานั่งลงข้าง ๆ แม่
“มันก็จริงอย่างที่แม่ว่านะคะ แต่หนูไม่คิดเลยว่าหน้าตาที่สุดแสนจะเพอเฟคของท่านโลกิ จะแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์แบบนี้” แซนเทียบอก ไลริต้ามองหน้าลูกสาวแล้วสังเกตเห็นบางอย่าง
“แซน ลูกเป็นอะไรหรือปล่าว ไม่สบายหรือปล่าวลูก ทำไมหน้าแดงจัง” นางพูดพลางจับหน้าของลูกสาว
“ปล่าวนี่คะแม่ หนูสบายดี คงเพราะอากาศมันร้อนมั้งคะ” แซนเทียพูดพลางจัดของ ทำนั่นนี้เพื่อไม่ให้แม่สนใจ
..............................................................
ธอร์และฟริกก้านั่งมองดูโลกิที่ตอนนี้กำลังนั่งเขี่ยอาหารในจาน มือเขี่ยแต่สายตากลับเหม่อลอยไปที่อื่น ทั้งธอร์และฟริกก้าต่างมองหน้ากัน เพราะไม่เคยเห็นโลกิเป็นแบบนี้มาก่อน
“ใครกันที่ทำให้เจ้าเหม่อลอยได้ขนาดนี้ โลกิ” ฟริกก้าเอ่ยถามขึ้น แต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ (ไม่ใช่โทสับ...) โลกิยังคงเหม่อ ธอร์จึงเอื้อมมือไปเขย่าแขน โลกิตกใจ
“อะไรกันท่านพี่ เขย่าแขนข้าทำไม”
“เมื่อกี้ท่านแม่ถามว่าเจ้าเหม่ออะไร ถามจริง ไม่ได้ยินเลยหรือ นี้เจ้าเหม่ออะไรนักหนา”
“ปล่าวนี้ ข้าแค่กังวลว่าชุดใหม่ที่จะใส่ในวันเกิดพี่จะเสร็จทันหรือปล่าว”
“โธ่ แม่คิดว่าเรื่องอะไร ถ้าเจ้ากังวลก็ไปตรวจดูความเรียบร้อยสิว่าคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว แต่ฝีมือของเดลัลยังไงก็ตัดออกมาสวยแน่” ฟริกก้าพูดอย่างอารมณ์ดี
“ใช่ ข้าต้องไปดู.... งั้นข้าขอตัวก่อนนะ” โลกิพูดแล้วก็เดินไปทันที ธอร์จึงหันมากระซิบกับแม่
“จริง ๆ แล้วคนที่ตัดชุดให้โลกิใหม่ไม่ใช่เดลัลหรอกท่านแม่” ฟริกก้าหันมองธอร์อย่าง งง ๆ
...........................................
ภายในห้องทำงานของแซนเทีย เธอกำลังเทียบผ้าและออกแบบเสื้อ เธอง่วนอยู่กับการตัดผ้า โดยไม่สังเกตว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องเธออยู่ โลกิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินเข้าไปหา
“ดูท่าทางจะเจ้าจะวุ่นกับการทำงานอยู่นะ” โลกิเดินเข้าไปทัก แซนเทียหันมาทางต้นเสียง เธอก็ต้องตกใจสุดขีด (แบบว่ามันเขิลปนตกใจ อร้ายยย...)
“ท่านโลกิมาทำอะไรที่นี้คะ” *คงไม่ได้มาหาฉันหรอกนะ* แซนเทียคิด
“ข้ามาดูว่าชุดของข้าไปถึงไหนแล้วน่ะสิ” *อ๋อ...ที่แท้เขาก็มาดูความเรียบร้อยนี้เอง ฉันหวังอะไรอยู่นะ*
“ไม่ต้องห่วงคะ ฉันจะพยายามเต็มที่เพื่อให้ชุดของท่านโลกิออกมาดูดีที่สุดคะ”
“ใช่ เพราะถ้าชุดทำไม่เสร็จหรือออกมาแล้วไม่ถูกใจข้า เจ้าก็คงจะได้ไปเป็นคนดูแลสวน” *สวนของข้าคนเดียว หึหึหึ* โลกิคิดในใจ แต่ใบหน้าของเขาคงจะเก็บอาการไว้ไม่ได้ เขาเผลอยิ้มออกมา แซนเทียคิดว่าที่โลกิยิ้มคงจะสะใจที่จะได้เห็นเธอเป็นคนดูแลสวนหรือไม่เขาก็คงจะคิดแผนการอะไรเพื่อเธอจะได้เป็นคนดูแลสวนเอลดาร์กที่เขาหวงนักหนา โลกิเดินไปรอบ ๆ ห้องแล้วนั่งลงตรงเก้าอี้ไม้เก่า ๆ มุมห้อง
“ท่านโลกิ จะนั่ง...อยู่ที่นี้ คงไม่ได้จะมานั่งคุมฉันหรอกนะคะ” ที่เธอไม่อยากให้เขามานั่งที่นี้ เพราะเธอจะไม่มีสมาธิในการทำงานน่ะสิ *เขาต้องการก่อกวนไม่ให้ฉันทำงานเสร็จเร็วใช่ไหมเนี่ย*
“เจ้าก็ทำงานของเจ้าไปสิ ข้าก็อยู่ของข้า รับรองข้าไม่กวนเจ้าหรอกน่า” โลกิพูดพลางนั่งอย่างสบายอารมณ์ แซนเทียรู้สึกเกร็งเล็กน้อยที่มีโลกิมานั่งอยู่ตรงหน้า นี้ถ้าหญิงอื่นรู้ว่าโลกิมานั่งอยู่ในบ้านของเธอ จะเป็นยังไงบ้างนะ *พวกนางคงจะอิจฉาฉันแน่ ๆ* แซนเทียคิดแล้วก็ยิ้มออกมา
“เจ้ากำลังยิ้มอะไรหรอ” โลกิโผล่หน้ามาจากข้างหลังข้ามไหล่เธอไปนิดเดียว แซนเทียสะดุ้งตกใจเผลอเอาศอกกระทุ้งเข้าที่ท้องของโลกิอย่างจัง จนเขาตัวงอ
“โอ้ย ... นี้เจ้าจะฆ่ากันหรือไง ฟาดศอกมาได้ซะเต็มแรง” โลกินั่งลงกุมท้องตัวงอ แซนเทียตกใจมาก เธอรีบลงไปนั่งดูอาการของเขา
“เป็นยังไงบ้างคะ เจ็บมากไหม ฉันขอโทษด้วยนะคะ ก็ฉันตกใจที่จู่ ๆ ท่านก็เอาหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนั้น” แซนเทียบอก
“ใกล้อะไรกัน แค่นี้เจ้าเรียกว่าใกล้หรอ แล้วขนาดนี้ละ” โลกิค่อย ๆ ขยับหน้าเข้าไปใกล้กับแซนเทียจนจมูกเกือบจะชนกัน แซนเทียได้แต่หลับตาพริ้ม...แต่
“ข้าว่าตอนนี้ข้ากลับก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ข้าจะมารับชุดแล้วกัน” โลกิลุกขึ้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว แซนเทียได้แต่นั่งงง *เมื่อกี้เหมือนเขาจะจูบฉันเลยนะ หรือว่าเขาแกล้งฉันอีกแล้วหรอ*
โลกิเดินออกมาพ้นจากบ้านของแซนเทียสักพัก เขาหยุดที่ใต้ต้นไม้แล้วนั่งลงอย่างคนหมดแรง
“นี้นางทำให้ข้าใจเต้นแรงมากขนาดนี้เลยหรือนี้” โลกิพึมพำพร้อมกับจับหน้าอกตัวเอง (อ้าวท่านกิ แกล้งเองเขินเองซะงั้น)
........................................................................................
ณ วิหารเก่าแก่รกร้าง มีแต่ซากปรักหักพัง ที่ ๆ ซึ่งมีแต่ความหนาวเหน็บที่ ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นน้ำแข็ง แน่นอนที่นี้คือ โยธันไฮร์ม
“เจ้ายังกล่อมเขาไม่ได้อีกหรือ” เสียงใหญ่เหมือนกับตัว เจ้ายักษ์ฟาโบติตัวสีฟ้าตาสีแดงพูดกับยักษ์ผู้หญิงที่ถึงแม้จะดูตัวใหญ่เหมือนกัน หากแต่เพียงนางดูผอมและบอบบางมาก
“กำลังของข้ายังไม่ฟื้นตัวดีนัก หากเรายังไม่ได้แคสเก๊ทกลับมา” ลาฟฟี่พูดแล้วเดินมองไปที่โลกเบื้องหน้า
“ลูกของเราต้องได้รับรู้เรื่องราวของเรา เขาต้องกลับมาเพื่อที่จะแก้แค้นให้เรา”
.....................................
ความคิดเห็น