คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ท้าท้าย สายตา
ทั้งธอร์และโลกิได้แต่นั่งจ้องหน้าหญิงสาวที่ตัวเปียกปอนตรงหน้า แซนเทียไม่รู้ว่าจะทำอะไรจึงได้แต่นั่งนิ่ง ก้มหน้างุด เพราะหากเรื่องนี้ไปถึงพ่อ เธอต้องโดนทำโทษแน่ ๆ
“เจ้าแอบเข้ามาเอาแอปเปิ้ลมานานหรือยัง” โลกิถาม
“ครั้งแรกคะ ฉันคิดว่าแอปเปิ้ลนี้น่าจะนำไปทำประโยชน์อะไรได้บ้าง” เธอบอก
“เจ้าก็รู้นี้ว่าทุกอย่างที่ปลูกในสวนเอลดาร์กแห่งนี้ มันล้วนแต่กินไม่ได้ แล้วเจ้าจะเอาไปทำประโยชน์อะไร” โลกิถาม
“ของที่เคยกินได้แล้วกินไม่ได้ ใช่ว่าจะไม่มีประโยชน์นะคะ” แซนเทียพูด
“แล้วอีกอย่างฉันสังเกตว่าลูกแอปเปิ้ลสีสวย มันเป็นสีที่ไม่ค่อยเห็นได้ทั่วไป น่าจะเอาไปทำสีผ้าได้”
“ว่าไงนะ ทำสีผ้างั้นหรือ เจ้าคิดอะไรของเจ้า อย่าบอกนะว่าเจ้าเป็นช่างเสื้อ ข้าดูจากลักษณะแล้วดูเหมือนจะเป็นเด็กทะโมนมากกว่า” โลกิมองด้วยสายตาเหยียด ๆ
“ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะคะ อาชีพของฉัน เอ่อ...ฉันหมายถึง ในอนาคตข้างหน้า อาชีพที่ฉันจะทำคือช่างตัดผ้า” เธอแย้งขึ้น
“งั้นหรือ” โลกิพูดพลางเดินมองดูแซนเทียตั้งแต่หัวจรดเท้าไปรอบ ๆ แล้วเขาก็คิดอะไรออก (เจ้าเล่ห์จริงนะตัว...)
“งั้นเจ้าลองตัดชุดให้ข้าใหม่ทีสิ ข้าจะใส่ชุดนี้ในวันเกิดของพี่ชายข้า”
“วันเกิดท่านธอร์หรือคะ มันอีก 3 วันข้างหน้านี้ไม่ใช่หรือคะ”
“ใช่ หรือว่าเจ้าทำไม่ได้ เวลา 3 วัน ข้าว่ามันเยอะอยู่นะสำหรับช่างตัดเสื้อที่น่าจะ....เก่งน่ะ ถ้าเจ้าทำได้ ข้าจะไม่เอาผิดเจ้าที่เจ้าแอบมาขโมยแอปเปิ้ลในสวนของข้า แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้ ข้าจะให้เจ้ามารับผิดชอบดูแลสวนเอลดาร์ก ดีไหม” เขาพูดอย่างผู้ได้เปรียบ ก็ไม่มีอะไรเสียนี้ มีแต่ได้กับได้
“มันไม่มากไปหน่อยหรือโลกิ นางเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ” ธอร์ห้ามปรามน้อง หลังจากที่ยืนเงียบฟังน้องมานาน (เพิ่งจะห้ามนะพี่ธอร์...)
“ไม่เป็นไรคะท่านธอร์ ในเมื่อฉันผิดเองที่แอบเข้ามา ฉันก็ต้องรับผิดชอบ ท่านโลกิเตรียมรับชุดใหม่ใน 3 วันได้เลยคะ” เธอกล่าวอย่างหนักแน่น
หญิงสาวเดินออกมาจากสวนอย่างตัวลอย เป็นอย่างที่ท่านพ่อพูดจริง ๆ ท่านโลกิช่างร้ายกาจนัก
แซนเทียกลับมาถึงบ้าน พร้อมกับนั่งลงถอนหายใจ พลางก็คิดไปว่า *ทำไมฉันถึงได้ไปรับคำท้าจากท่านโลกิกันนะ ถ้าตัดชุดไม่ทัน แทนที่จะได้เป็นช่างตัดเสื้ออย่างที่ฝันไว้กลับต้องมาทำงานเป็นคนสวนหรือนี้ คิดแล้วเศร้า*
“ว่าไงจ๊ะลูก กลับมาแล้วหรือ ไหนละธุระที่เจ้าบอกว่าจะเอามาให้แม่ดู” ไลริต้า แม่ของแซนเทีย ตะโกนออกมาจากในครัว แซนเทียได้แต่ทำหน้าหงิกแทนการตอบ
“ธุระไม่เสร็จ แถมยังได้งานเพิ่มอีกคะแม่ งานใหญ่เลยด้วย ใหญ่มาก”
“งานอะไร เจ้าไปทำอะไรที่ไม่ดีมาหรือปล่าว” ไลริต้าถามอย่างตกใจ เดินออกมาจากครัวพร้อมกับทัพพี แซนเทียจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้แม่ฟัง (เว้นเรื่องล้มทับท่านโลกินะ แค่คิดก็เขินแล้ว...)
“งั้นลูกแม่ต้องได้ไปเป็นคนทำสวนหรือนี้” ไลริต้าพูด แซนเทียทำตาโต
“แม่... ยังไม่ใช่สักหน่อย หนูไม่ยอมเป็นคนทำสวนหรอก ยังไงหนูต้องทำชุดใหม่ให้ท่านโลกิให้ได้เลย แม่ต้องช่วยหนูด้วยนะ อ่อ แล้วเรื่องนี้ แม่ห้ามบอกใครเลยนะคะ แม้แต่พ่อ” โลริต้าพยักหน้า แล้วมองหน้าลูกสาวอย่างมุ่งมั่น
“แล้วเราต้องทำอะไรกันก่อนดีละ”
“วัดตัว...”
.......................................................
ในระหว่างที่โลกิกำลังสนุกสนานกับสาว ๆ อยู่ในห้อง ก็ได้มีเสียงเรียกเข้ามาขัดจังหวะ
“ใครกัน” เขาถามอย่างเซ็ง ๆ
“นางบอกว่าชื่อแซนเทียมาขอเข้าพบพะยะคะ” แซนเทีย ใครกัน โลกิได้แต่ทำหน้าสงสัย
“เข้ามาได้ พวกเจ้าออกไปก่อน”
แซนเทียเดินเข้ามา พอดีสวนทางกับสาว ๆ ที่ออกจากห้องแต่ละคนสวย ๆ ทั้งนั้น สาว ๆ พวกนั้นมองดูแซนเทียตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเดินเชิดออกไป *พวกเธอสวยจัง เทียบกับฉันแล้ว ฉันเหมือนเด็กปลายแถวไปเลย* แซนเทียคิด
“อ้าว... ข้าคิดว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็ช่างเสื้อผู้น่ารัก ว่ายังไงชุดข้าไปถึงไหนแล้ว” โลกิถามเมื่อเห็นหน้าของหญิงสาว
“คือว่า ฉันมาขอวัดตัวของท่านคะ ชุดจะได้ออกมาพอดี” เธอถามอย่างประหม่า
“อ่อ งั้นหรือ ได้สิ เจ้าจะได้รีบทำให้เสร็จ มาคิด ๆ ดูแล้ว ถ้าให้ตัวเล็กอย่างเจ้าไปขุดดิน ใส่ปุ๋ย ดูแลสวน คงเป็นภาพที่น่าสงสารพิลึก” โลกิพูดอย่างอารมณ์ดี เดินมาใกล้แซนเทียพร้อมกับกางแขนออก เข้าใกล้ขนาดนี้เธอมือไม้สั่นไปหมด โลกิสังเกตเห็นว่ามือของแซนเทียสั่น เขาจึงแกล้งเธอด้วยการขยับเข้าใกล้เธอมากขึ้น แซนเทียจึงสะดุ้ง
“เอ้อ ขอโทษคะ”
เธอวัดความยาวรอบแขน ขา เอว ความยาวลำตัว อย่างคล่องแคล่ว อาจจะมีสะดุดบ้าง เพราะโลกิมักจะทำเธอเสียสมาธิ โดยการจ้องหน้าเธอด้วยสายตากรุ่มกริ่ม เธอต้องใช้เก้าอี้ในการวัดส่วนคอเพราะเขาช่างสูงนัก ในระหว่างที่เธอกำลังวัดส่วนคอนั้น ขาได้สะดุดเธอจึงตกจากเก้าอี้ แต่แขนเธอกลับกอดคอโลกิไว้แน่น (แหม...มีใครผลักหรือไร...) เขาจึงต้องรวบเอวเธอไว้กับตัวเพื่อประครองไม่ให้ล้มทั้งคู่ ทั้งสองได้แต่มองหน้ากัน แซนเทียใจเต้นแรง หน้าเริ่มแดง
โลกิมองดูใบหน้านั้นอย่างเอ็นดู แต่การที่ได้กอดเธอทำเอาเขาปั่นป่วน ผิวของเธอนุ่มมือเขามาก จนเขาไม่อยากปล่อยร่างบางนั้น
“ท่านโลกิคะ ปล่อยได้แล้วละคะ” แซนเทียต้องร้องบอกเพราะเหมือนเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอลงสักที
“อ่อ ได้ ได้สิ” โลกิปล่อยเธอลง แต่ยังไม่วางตาจากร่างบางนั้น ใช้เวลาสักพักแซนเทียก็วัดตัวโลกิเสร็จ
“ขอบคุณมากคะที่กรุณาให้ฉันวัดตัว วันมะรืนท่านรอรับเสื้อคลุมที่สวยที่สุดได้เลยคะ” แซนเทียพูดแล้วยิ้มเล็กน้อย หลังจากที่แซนเทียกลับไปแล้ว เธอหารู้ไม่ว่าเธอได้เอาหัวใจของ โลกิติดไปด้วย (ใจง่ายจริงนะท่าน...)
ความคิดเห็น