รักสับหลอก ไม่บอกเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

บทที่ 1

“ถ้าแกอยากให้แม่สบาย แกก็แค่จับผู้ชายรวย ๆ สักคนสิ ประเทศที่แกอยู่ออกจะเยอะแยะ”

เสียงของแม่ยังดังก้องอยู่ในหัวฉัน เวลาโทรหาแม่ทีไรชอบพูดเรื่องนี้ทุกที ทำไมนะชีวิตผู้หญิงจะต้องขึ้นอยู่กับรายได้ของผู้ชายด้วย ผู้หญิงอย่างเราก็น่าจะหาเลี้ยงตัวเองได้ไม่เห็นต้องไปพึ่งพาผู้ชายเลย

“แกมันก็คิดได้แค่นี้แหละ ดูอย่างยัยฟ้าสิ มันไปเมืองนอกปี2ปีได้ผัวฝรั่งกลับมา สร้างบ้านหลังเบ้อเริ่ม ซื้อรถให้พ่อแม่ขับคนละคันเลย จะทำอะไรมันต้องมองการณ์ไกลเข้าไว้ สมัยนี้ความรักมันต้องมาทีหลัง ความร่ำรวยต้องมาก่อนจำไว้นะยัยขวัญ”

โอย ขนาดคิดในใจคำพูดของแม่ยังเล็ดลอดออกมาเถียงได้อีกนะเนี่ย แล้ว...การหาผู้ชายรวย ๆ สักคนนี้มันก็ช่างหาง่ายซะจริงนะ การแข่งขันก็สูงซะขนาดนั้นฉันจะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่นเขาละเนี่ย

“เอ้า ยืนเหม่อ ๆ ลูกค้าเต็มร้านแล้วนะ รีบ ๆ ล้างเข้าเดี๋ยวจานจะไม่ทันใช้”

เสียงของโซเฟียสาวใหญ่ หัวหน้าคนงานในร้านอาหารที่ฉันทำงานอยู่เดินมาทัก ฉันถึงได้หลุดพ้นจากคำพูดของแม่ ฉันมองไปรอบ ๆ ห้องครัว ทุกคนกำลังขะมักเขม้นทำงานของตนเองไป น้องดาว ยืนทอดเฟรนฟรายพลางอ่านหนังสือไปด้วย นายทศปอกมันฝรั่งและอโวคาโด เจมส์พ่อครัวประจำร้านและวิลลี่ลูกมือกำลังทำอาหาร ส่วนฉันก็กำลังล้างจานกองพะเนิน ฉันเดินทางมาเรียนต่อปริญญาโทที่ประเทศอังกฤษปีนี้เป็นปีที่ 2 แล้ว ปีแรกนั้นฉันแทบไม่ต้องทำงานพาร์ทไทม์เลย เพราะแม่ส่งเงินมาให้อย่างเดียว แต่ปีที่ 2 แม่เริ่มบ่นและให้เงินฉันน้อยลง หลัง ๆ มาไม่ให้เลย จนฉันต้องดิ้นรนหาเงินค่าเทอมเอง นอกจากจะไม่ให้เงินค่าเทอมแล้ว แม่ยังมาพูดเรื่องไร้สาระใส่สมองฉันทุกวัน ฮึ ... รอฉันเรียนจบก่อนเถอะ ฉันจะทำให้แม่เปลี่ยนความคิดนี้ใหม่

ฉันทำงานที่ร้านอาหารทุกวันจันทร์-วันพฤหัส ส่วนวันศุกร์-วันเสาร์ ฉันมาทำงานเป็นอาสาสมัครให้กับองค์กรยูนิเซฟ ซึ่งมันก็ช่วยให้ฉันได้รู้จักโลกกว้างมากขึ้น แม้ว่าจะได้ค่าจ้างน้อยแต่ถือว่าคุ้มค่าที่สุดในชีวิตของฉันแล้ว ฉันพักที่หอพักของมหาวิทยาลัย ที่จริงเขาจะให้แต่ปีหนึ่งอยู่และปีสองให้ย้ายออก แต่ฉันซะอย่าง ได้อภิสิทธิ์อยู่หอพักมหาวิทยาลัยจนเรียนจบ แต่ข้อเสียคือ ฉันต้องทำตามกฎของหอพักอย่างเคร่งครัดเลยละ เรื่องการเที่ยวเตร็ดเตร่ฉันไม่มีสิทธิ์หรอก สรุปคือ 1 วันของฉันคือ เช้า เรียน เย็น ทำงาน วันหยุด เข้าห้องสมุด ฉันคงจะได้เจอสามีรวย ๆ อย่างที่แม่ต้องการสักวันหรอกนะ...