เกลียดนัก รักซะเลย

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1

บทที่ 1

“ทำไมต้องให้ฉันมาเป็นเลขานายด้วย ในเมื่อพี่จุนฮาบอกว่าจะให้ฉันเป็นเลขาของเขานี้นา” อึนบวงกล่าวขึ้นเมื่อดงจู บอกว่าเธอต้องเป็นเลขาของเขาแทน

“ทำไมละ ในเมื่อเธอเป็นลูกจ้างของบริษัท และบริษัทสั่งให้เธอทำงานอะไรเธอก็ต้องทำสิ”

“แต่มันไม่เกี่ยวกันนี่นา พี่จุนฮาบอกแล้วว่าให้ฉันเป็นเลขาของเขา” อึนบวงยังเถียงไม่หยุดทำให้ดงจูเริ่มจะหงุดหงิด

“อย่ามโน ฉันจะให้เธอเป็นเลขาฉัน ถ้าเธอไม่เชื่อ นี้ไงลายเซ็นพี่จุนฮา”

“นายต้องการจะแกล้งฉันใช่ไหม ไม่อยากให้ฉันใกล้ชิดกับพี่จุนฮาใช่ไหม”

“ทำไมฉันจะต้องทำขนาดนั้นละ คุณสมบัติอย่างเธอไม่เหมาะจะเป็นเลขาของพี่จุนฮาหรอก ถ้าเธอเป็นเลขาเขา มีแต่จะทำให้พี่จุนฮาปวดหัวเปล่า ๆ”

“แล้วทำไมนายต้องให้ฉันเป็นเลขาของนายด้วย” อึนบวงยังคงแย้ง เพราะเธอไม่ต้องการจะเป็นเลขาของดงจู คนที่เธอไม่ชอบหน้าและพยายามจะหลีกเลี่ยงทุกทาง

“เพราะฉันต้องการจะให้เธอมาคอยรับใช้ฉันยังไงละ”

“เหตุผลนายนี้มันดูเด็กมากเลยนะ อ่อ นายต้องการที่จะแก้แค้นฉันสมัยเด็ก ๆ ใช่ไหมละ”

“นี้ เราสองคนโตขนาดนี้แล้ว ฉันไม่มีความคิดเด็ก ๆ แบบเธอหรอกนะ ฉันก็แค่คิดว่าคนอย่างเธอถ้าไปเป็นเลขาพี่จุนฮา ไม่บริษัทหรือไม่ก็พี่จุนฮาต้องมีเรื่องวุ่นวายแน่ ๆ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“มีเรื่องอะไรกัน เสียงดังไปข้างนอกเลยนะดงจู อึนบวง” พี่จุนฮาเดินเข้ามาพร้อมกับชักสีหน้าจริงจัง

“ก็ผมมาบอกว่าให้อึนบวงมาเป็นเลขาของผม แล้วเขาก็โวยวายเสียงดังน่ะสิครับพี่” จุนฮารีบออกตัวก่อน

“อึนบวงเหรอ นี้ฉันให้อึนบวงไปเป็นเลขาคุณปาร์คนะ ทำไมถึงจะได้มาเป็นเลขาของนายละ” จุนฮาสงสัย

“อะไรนะคะพี่จุนฮา  ให้ฉันไปเป็นเลขาคุณปาร์คเหรอคะ แล้วทำไม...” อึนบวงหันหน้ามาทางดงจูอย่างจะเอาเรื่อง

“ก็ช่างเถอะ ยังไงเธอต้องมาเป็นเลฃาของฉัน เข้าใจไหม” ดงจูพูดแล้วก็เดินออกไปจากห้อง

“พี่จุนฮาคะ อย่างนี้ฉันไม่ยอมนะคะ จะให้ฉันทนทำงานกับดงจูได้อย่างไร ดูเขาสิคะ” จุนฮาได้แต่ส่ายหัวกับการดื้อรั้นของน้องชาย ปกติเขาจะไม่ทำตัวเด็ก ๆ แบบนี้ในที่ทำงานนะ แล้วทำไมถึงได้เหลวไหลแบบนี้

“เอาอย่างนี้แล้วกันนะอึนบวง ยังไงเธอก็เป็นเลขาของดงจูไปก่อนนะ ถือว่าพี่ขอร้อง”

“พี่คะ แค่หน้าฉันยังไม่อยากจะมอง พี่จะให้ฉันทำงานกับเขาเนี่ยนะ ฉันคิดว่าฉันทำไม่ได้คะ”

“นะ พี่ขอร้อง ถือว่าทำให้บริษัทละกัน”

อึนบวงจำยอมต้องเป็นเลขาให้กับดงจู คนที่เธอไม่ชอบหน้าสุด ๆ

**********************

ย้อนกลับไปเมื่อ 15 ปีที่แล้ว เด็กชายดงจูและเด็กชายจุนฮาได้เดินกลับจากโรงเรียนด้วยกันเหมือนทุกวัน ทั้งสองเดินมาถึงทางโค้งก็เจอกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังนั่งร้องไห้อยู่ โดยมีถุงขนมหล่นกระจัดกระจาย

“เป็นอะไรหรือปล่าว” จุนฮาเดินเข้าไปปลอบเด็กหญิง พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

“ขอบใจนะ” เด็กหญิงรับมาพลางเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดที่หัวเข่า

“เฮ้ย ไม่ได้นะ เธอเอาผ้าเช็ดหน้าไปซับเลือดทำไมกัน นั้นมันผ้าเช็ดหน้าที่แม่เป็นคนปักให้พี่จุนฮานะ ดูสิเปื้อนเลือดหมดเลย” ดงจูร้องขึ้น จนทำให้เด็กหญิงตกใจ

“ไม่เป็นไรหรอกดงจู แค่นี้เอง” จุนฮาหันไปปรามน้อง พร้อมกับช่วยพยุงเด็กหญิงขึ้น

“เธอเดินไหวไหม เดี๋ยวฉันช่วยพยุงไปส่งที่บ้านให้นะ” จุนฮาช่วยประคองเด็กหญิง โดยดงจูมองตามอย่างอิจฉา

ทั้งสามเดินมาถึงหน้าบ้านของเด็กหญิง

“บ้านเธออยู่ใกล้ ๆ บ้านของฉันเลยนี่นา”

“ขอบใจนะ เธอชื่ออะไรหรอ ฉันชื่ออึนบวง”

“ฉันชื่อจุนฮา ส่วนนี้น้องฉันชื่อ...” ดงจูรีบปิดปากของจุนฮาก่อนที่จุนฮาจะพูดออกมา

“ไม่ต้องรู้จักชื่อของฉันหรอก เพราะฉันไม่อยากรู้จักกับเธอ” ดงจูพูดพลางกอดแขนของจุนฮาแน่นเหมือนหวงพี่ชาย

“ดูเหมือนเธอจะอายุมากกว่าฉันนะ งั้นฉันเรียกเธอว่า พี่จุนฮาแล้วกันนะ ขอบใจมาก” อึนบวงยิ้มให้กับจุนฮาอย่างประทับใจ โดยไม่ได้สนใจดงจูเลย ทำเอาดงจูยิ่งงอนมาก จึงรีบฉุดมือพี่ชายให้กลับบ้าน พร้อมกับหันมาแลบลิ้นให้อึนบวง

          หลังจากนั้นทั้งสามคนก็สนิทกันเรื่อยมา แต่ดูเหมือนดงจูจะไม่ค่อยชอบที่อึนบวงสนิทกับจุนฮาพี่ชายของเขามากเป็นพิเศษ อึนบวงนั้นดูเหมือนจะชอบพี่จุนฮามาก ในอนาคตเธอหวังว่าจะได้เป็นแฟนกับพี่จุนฮา แต่ก็มีดงจูที่คอยขวางเธอตลอด ทำให้ดงจูกับอึนบวงนั้นจะเถียงกันทุกทีที่เจอกัน แต่วันหนึ่งครอบครัวของจุนฮาและดงจูได้ย้ายมาทำกิจการที่โซลทำให้อึนบวงไม่ได้ติดต่อกับทั้งสองเลย จนกระทั่งวันนี้วันที่เธอเข้ามาสมัครงานที่บริษัทของครอบครัวจุนฮาและดงจู แต่เธอก็ยังโดนดงจูขัดขวางอีกตามเคย

          “คอยดูนะนายดงจู อยากให้ฉันรับใช้ใช่ไหม ได้ฉันจะรับใช้นายให้สาสมไปเลย”

***********************************