T.O.P's story

ลำดับตอนที่ #4 : T.O.P 4

 

 

 

โดยปกติแล้วผมเป็นคนที่อารมณ์เปลี่ยนแปลงง่าย ผมคิดว่ามันเพิ่มมากขึ้นใน
ขณะที่ผมถ่ายหนังเรือง Into the Gunfire มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบาก
สำหรับผม แต่สำหรับผู้จัดการที่ต้องทนกับผมนั้นยากลำบากมากกว่า
ผมทั้งต้องขอบคุณและขอโทษเค้าด้วยจริงๆ

คนอื่นถามผมว่า “ผมเป็นคนแบบไหน” แต่ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน
ผมไม่ชอบที่โดยเรียกว่า เป็นพวกมิติที่ 4 เพราะมันดูเหมือนว่า
ผมกำลังดิ้นรนในการชื่นชมตัวเอง เป็นเพราะว่าผมได้รับงานที่
ได้รับความสนใจจากคนจำนวนมาก ผมเชื่อว่าผมควรที่จะมีระดับ
ของความแตกต่างจากคนอื่นอยู่ในระดับหนึ่ง แต่ผมก็ไม่อยากที่จะ
หลุดเข้าไปอยู่ในโลกของผมเองมากนัก

ผมได้รับอิทธิพลมาจากคุณตาของผมที่เป็นนักเขียนอย่างมาก
ผมมีความสุขที่ได้แต่งท่อนแรพและได้เขียนบันทึกประจำวัน
ผมได้เริ่มเขียนบันทึกอีกครั้งในวันนี้(ประมาณว่าโอกาสนี้)

ผมไม่ได้อยากอยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่บ่อยครั้งที่ผมอยากอยู่อย่างอิสระ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตอนผมยังเด็ก ผมอยากที่จะวิ่งหนีจากทุกๆที่โดย
ที่ไม่รู้เหตุผลด้วยซ้ำ ผมแค่อยากจะวิ่งหนีจากมันเท่านั้น ด้วยความสัตย์จริง
ผมไปโรงเรียนน้อยครั้งมาก

มันเป็นเพราะว่าตอนนั้นผมยังไม่เอาการเอางาน หลังจากที่ผมเดบิว
ผมแทบจะไม่ได้พักเลยผมพยายามจะทำให้มันถูกต้อง ผมคิดว่ามัน
เป็นเพราะความรู้สึกผิดของผม เนื่องจากหลายๆคนกำลังจะเป็นแบบผม
(เอาเป็นแบบอย่างประมาณนั้น) ผมเริ่มระมัดระวังและมองโลกในแง่ดี
มากขึ้นอย่างที่ผมทำงานของผม และ คนที่ชื่นชอบและแคร์ผมมากขึ้น
ผมได้เรียนรู้ที่จะดูแลตัวเอง

ผมมีความสุขที่ได้ทุ่มเทให้กับการทำงาน(บ้างานว่างั้น) เมื่อผมมองย้อนกลับไป
มันไม่ใช่แค่ ผมได้ทำสิ่งที่แย่ลงไป แต่ผมรู้สึกว่าผมไม่สามารถหยุดการทำงาน
ของผมได้ ตั้งแต่เด็กผมมักจะแต่งท่อนแรพและหลุดเข้าไปอยู่ในโลกของดนตรีเสมอ
มันอาจจะเป็นเพราะเหตุนั้น ที่ทำให้ตอนนี้ผมบ้างานเหมือนกับเป็นผลสะท้อนจากตอนนั้น

ผมไม่อยากโดนทำให้เหมือนก้อนหิน ในหลายๆกรณี ผมเป็นนักดนตรี
ผมต้องการอิสระเมื่ออยู่บนเวที ผมจำเป็นต้องสามารถแสดงโชว์
ที่ไม่สามารถคาดเดาได้ให้ผู้ชมได้เห็นโลกที่แตกต่าง










credit: http://bbviplover2.exteen.com