บทรัก ซาสึฮินะ

ลำดับตอนที่ #4 : บทรัก ตอนที่4

Chapter 4

 

...ห้องของฮินาตะ...

“ซาสึเกะ นะ นั่งก่อนน๊ะ เอ่อ ดะ เดี๋ยวฉันจะไปเอาเสื้อที่ตากไว้ข้างล่างให้”

“ฮะ เฮ้ เธอ ซักเสื้อให้ฉันหรอ”

“จ๊ะ”^^

“ขอบใจ......น๊ะ”

(...เหมือนจะยังไม่รู้ตัวว่าพาผู้ชายเข้าห้องตัวเองน๊ะยัยนี้...)

ซาสึเกะคิด พร้อมมองตามฮินาตะที่กำลังลงไปเอาเสื้อ ขณะนั้นฮินาตะเดินลงไปเอาเสื้อของซาสึเกะที่ตากไว้ด้านล่าง

(...ดีใจจัง ซาสึเกะคุงขอบใจเราด้วย ต้องเอาเสื้อไปให้เค้าบน....ห้อง...)

 

หา!!!!! บนห้อง!!

ฮินาตะ ตะโกนลั่นเมื่อรู้ว่าตัวเองพาซาสึเกะขึ้นไหปบนห้องนอนตัวเอง

 

“ฮินาตะ เป็นอะไรมั้ย ร้องทำไมนะ”

เนจิที่อยู่ในห้องนั่งเล่นได้ยินที่ฮินาตะร้องเสียงดังเลยร้องถามฮินาตะ

“ปละ ปล่าวคะ ปล่าว”

ฮินาตะตอบ

( ทำไงดี จะทำยังไงดี แย่แน่ๆเลยเรา ซาสึเกะต้องคิดว่าเราใจง่ายแน่ๆเลย เค้าต้องเกลียดเราแน่ๆเลย ไม่น๊ะ!!)

ฮินาตะเริ่มคิดมาก( แกมเรื่อยเปื่อยนิดๆ ) และเดินขึ้นไปบนห้องของตนอย่างช้าๆ พร้อมคิดอยู่เรื่องเดียวว่า “ เค้าจะเกลียดเรามั้ย เหมือนคนใจง่าย พาซาสึเกะขึ้นไปบนห้องนอนตัวเองแบบนี้”

ส่วนซาสึเกะก็ยังคงนั่งอยู่บนห้องของฮินาตะ และมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยอารมณ์เรื่อยเปื่อย( ดูเหมือนจะไม่ใช่ซาสึเกะในตอนนี้ ออกแนวชิกามารุไงไม่รู้ )

ฮินาตะมาถึงก็เปิดประตูและเดินเข้าไปในห้อง พร้อมยื่นเสื้อให้ซาสึเกะ และพูดไปว่า

“เอ่อออ... ซาสึเกะคุง แบบ...แบบ...ว่าเราลงไปนั่งข้างล่างดีกว่ามั้ย”

ฮินาตะถามซาสึเกะ

“ทำไมละ ไม่นะ จะอยู่ข้างบนนี่แหละ ดีกว่า”

“ทะ ทำไมละจ๊ะ ข้างล่างดีกว่าน๊ะ อากาศดีกว่าเยอะเลย”

“ขืนลงไปชั้นได้ต่อยกับพี่เธอแน่ๆ”

“ ละ แล้ว ยะ...ยังไม่กลับบ้านหรอ”

ฮินาตะรีบถามทันที

“ไม่จำเป็น.....แล้ว.......ถ้าชั้นบอกว่าจะค้างกับเธอที่นี่ บนห้องนอนเธอ แล้วก็เตียงเดียวกับเธอ เธอจะว่ายังว่ายังไงละ หือ~”

ซาสึเกะพูดกับฮินาตะซึ่งสายตาของเค้าเหมือนจะเจ้าเล่ห์เอาการ และดูเหมือนเค้าจะเขมือบฮินาตะได้ตลอดเวลาเลยทีเดียว ส่วนฮินาตะของเราก็ไม่น้อยหน้า เธออายจนหน้าแดงก่ำ ม้วนไปม้วนมา สาวน้อยไม่กล้าสบสายตาของซาสึเกะ เพราะแววตาของเค้าในตอนนี้เหมือนสัตว์ร้ายที่พร้อมจะเขมือบเหยื่อได้ทันที

“เอ่ออ คือว่า เราบลงไปข้างล่างเถอะ”

(ทะ...ทำไมซาสึเกะดูน่ากลัวจัง ไม่กล้าสบตาเค้าเลย...)

ฮินาตะคิด เช่นเดียวกันซาสึเกะก็คิดนู้น คิดนี่เหมือนกัน

(...ชักจะไม่ไหวแล้ว โธ่เว้ยย นี่เรา คิดไรอยู่วะ!!!)

ซาสึเกะมองที่กระโปรงของฮินาตะ และชุดนักเรียนที่ฮนาตะใส่อยู่ และเริ่มคิด จินตนาการเรื่อยเปื่อยตามประสาผู้ชายที่อารมณ์จะแปรปรวนในขณะนั้น

(..-./////- กระโปรงสั้นจัง ดูๆไปก็น่าเขมือบแฮะ...โธ่เว้ยยย อะไรเนี่ย นี่เราคิดไม่ซื่อหรอ!! เฮ้ย นี่เพื่อนน๊ะ!!)

ซาสึเกะ หันไปมองทางอื่น และดูเหมือนเค้าจะหน้าแดงอยู่ไม่ใช่น้อย ฮินาตะเห็นซาสึเกะหน้าแดง( มากๆ )เลยถามซาสึเกะไปว่า

“ซาสึเกะคุง เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าแดงเชียว มะ...ไม่สบายหรอ”

ฮินาตะพยายามทำใจกล้า   ยื่นมือไปแตะที่ไหล่ของซาสึเกะเบาๆ

“เอ่อ...คือ..”

ซาสึเกะในตอนนี้ดูเหมือนจะทนไม่ไหวแล้ว เค้าจับมือของอินาตะไว้แน่น และผลักฮินาตะลงกับเตียงทันที(ด้วยสัญชาตญาณ)

“อ๊ะ.....ซาสึเกะ!!!”

ซาสึเกะมองหน้าฮินาตะนานพอสมควร ส่วนฮินาตะก็หลับตามิดไม่มองอะไรทั้งนั่น ฮินาตะตัวสั่นมากจน

ซาสึเกะรู้สึกตัว ในตาของฮินาตะมีน้ำตาเอ่อออกมา จนทำให้ซาสึเกะถึงกับชะงัก

“อย่าน๊ะ....ซาสึเกะ...ชะ...ชั้นกลัวแล้ว ฮือๆ”

“ปละ เปล่าซะหน่อยน๊ะ แกล้งแค่นี้ก็ร้อง ใจเสาะชะมัดเลย ยัยต๊อง”

ฮินาตะลืมตาขึ้นมองตัวซาสึเกะที่ยังคล่อมอยู่บนตัวเธออยู่

“กะ...แกล้ง งั้นหรอ”

(....เค้าแกล้งเรางั้นหรอ   และวทำไมถึงแกล้งแรงขนาดนี้ละ)

ฮินาตะคิด ซาสึเกะยังคงหน้าแดง และดูเหมือนคราวนี้ซาสึเกะจะไม่กล้ามองหน้าฮินาตะด้วย

ซาสึเกะ ที่คล่อมอยู่นั่นพอรู้สึกตัวก็รีบลุกขึ้นและปล่อยให้ฮินาตะนอนงงอยู่ที่เตียง ก่อนที่เค้าจะกลับบ้านซาสึเกะพูดกับฮินาตะว่า

“ชั้นกลับละน๊ะ แล้วทีหลังอย่าพาผู้ชายมาอยู่บนห้อง 2 ต่อ 2 ละ เพราะเธออาจจะไม่โชคดีเหมือนวันนี้หรอกน๊ะ”

ซาสึเกะเดินออกจากห้องของฮินาตะไป

(...เธออาจจะไม่โชคดีเหมือนวันนี้หรอกน๊ะ..... ทำไมถึงพูดแบบนั้น...เอ๊ะ! รึว่าทีทำเมื่อกี้จะ..ตั้งใจจะปล้ำเราหรอ!!เอ๊ะ!!! เค้าคิดกับเราแบบนั้นหรอ )

ฮินาตะคิดออกก็ถึงกับสะดุ้งลุกขึ้นจากที่นอนทันที

 

 

.............................................................................................................................................................

ติดเรทปะวะ  ตรู    ขอเม้นด้วยคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ