วันเวลาที่อยากย้อนคืน

ข้อมูลเบื้องต้น

คุณเคยรู้สึกอยากจะหมุนเข็มนาฬิกาย้อนเวลากลับไปไหม ก่อนที่คุณจะรู้สึกเช่นนั้น อยากให้คุณลองอ่านเรื่องนี้ดู

เนื้อเรื่อง

คุณเคยรู้สึกเสียใจมากๆจนอยากหมุนเข็มนาฬิกากลับไปแก้ไขอะไรไหม ถ้าคุณเคยรู้สึกเช่นนั้นคุณก็รู้สึกเหมือนผมในตอนนี้
ครอบครัวของผมมีด้วยกันอยู่ 4 คน คือ พ่อ แม่ พี่สาว และผม ครอบครัวเราอยู่อย่างมีความสุข จนกระทั่งวันหนึ่ง วันนั้นคือวันเกิดผม ผมไปโรงเรียนตามปกติ เเละกลับมาในตอนเย็นก็สงสัยว่าพ่อของผมหายไปไหน แม่ พี่สาวเเละผมนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยกัน จนกระทััั่งเเม่บ้านเดินเข้ามาด้วยหน้าตาเเตกตื่น "อ้อยๆ เกิดเรื่องใหญ่เเล้วๆๆ" ป้าเตือนวิ่งเข้ามาบอกเเม่ของผม "เกิดเรื่องอะไรเล่าป้าเตือนหน้าตาตื่นเชียว" "ลองออกมาดูที่หน้าบ้านเถอะเร็วๆ เดี๋ยวจะไม่ทันการ" แล้วทุกคนในบ้านก็วิ่งออกมาหน้าบ้านก็ถึงกับต้องตะลึง ผมรู้สึกว่าตัวเย็นวาบไปทั้งตัว โลกใบนี้ทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ เพราะภาพที่กำลังปรากฎอยู้ตรงหน้าผมนั้น คือพ่อของผมถูกรถชนทั้งๆที่ในมือถือเค้กเพื่อที่จะมาเซอร์ไพรส์วันเกิดของผม เค้กก้อนนั้นกระเด็นไปไกลด้วยเเรงของรถที่วิ่งมาด้วยความเร็วไม่น้อย และผมก็ได้รู้ว่า พ่อได้จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ
จากวันนั้นที่พ่อของผมจากเราไป เราก็เหลือกันอยู่แค่ 3 คน คือ แม่ ผม และพี่สาวของผม เราต่องก็เสียใจเป็นอย่างมากเเละทำใจไม่ได้ในช่วงเเรก เเต่เมื่อนานไป กาลเวลาจึงช่วยเยียวยาแผลของพวกเราทุกคน เราเริ่มทำใจได้และทุกอย่างเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม จนกระทั่ง
วันหนึ่งเเม่ได้พาผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ ไว้หนวดเคราจนหน้าเกรงขาม เขาเป็นตำรวจคนหนึ่งนั่นเอง เเม่พาเขาเข้ามาในบ้าน จากสัปดาห์ล่ะครั้ง บ่อยขึ้นๆ จนกลายเป็นทุกวัน ผมกับพี่สาวเริ่มสงสัยว่า ตำรวจหนุ่มคนนี้คือใคร
"เเม่พาเขามาอยูุ่ในบ้าน ในฐานะพ่อเลี้ยงของลูก" เเม่บอกกับผมและพี่สาว
"อะไรน่ะ!! ทำไมเเม่เพิ่งมาบอกผมเนี่ยเรื่องนี้" ผมรู้สึกโมโหมาก
"หมายความว่าเขาคนนี้จะมาเป็นพ่อคนใหม่ของเราใช่ไหมค่ะ"พี่สาวของผมถามเเม่
"ไม่มีใครมาเเทนพ่อของผมได้ทัั้งนั้น!!"ผมบอกกับพี่สาวแทนแม่
"ฟังเเม่ก่อนนะลูก แม่อยากให้ลูกมีเพื่อนก็เท่านั้นเอง"แม่พยายามอธิบายให้ผมเข้าใจ
"ผมไม่ต้องการเพื่อนใหม่อะไรทั้งนั้น ผมอยู้คนเดียวได้ ผมไม่อยากให้เขามาดูเเลผมในฐานะพ่อเลี้ยง" ผมตอบกลับเเม่อย่างไม่ต้องคิดเลย
"เเต่ว่าเอ่อ...เอ่อ แม่แค่......" แม่พยายมอธิบายให้ผมฟัง
"แม่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น" แล้วผมก็เดินจากไป
แม้ว่าผมจะไม่เต็มใจให้เขาเข้ามาอยู่ในบ้านมากนัก เเต่ทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อเขาคือคนรักของแม่ของผม เขาพยายามปฎิบัติดีกับผม เเต่ผมเองที่เป็นฝ่ายที่ทำตัวไม่ดีเอง..
"อิฐ ไปวิ่งกับพ่อไหมลูก" เขาเป็นฝ่ายที่เข้ามาถามผมก่อนเสมอ เเต่ผมก็ตอบไปอย่างเคยว่า
"ผมไม่ใช่ลูกของคุณ แลคุณก็ไม่ใช่พ่อจริงๆของผมด้วย" ผมตอบอย่างเคย
"ไม่เป็นไรลูก ถ้าอยากวิ่งก็ลงไปหาพ่อนะ เล่นเกมส์ให้สนุกนะ" แล้วพ่อก็ลงไปด้านล่าง
ความเย็นชาของผมที่มีต่อพ่อเลี้ยงเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป้นความชินชาไปแล้ว จนมาถึงวันหนึ่ง...
"อรุณ ลูกจะไปเที่ยวข้างนอกไหมลูก?" พ่อเลี้ยงถามพี่อรุณ พี่สาวของผม
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเพื่อนหนูก็มารับเเล้ว พ่อไม่ต้องไปส่งหนูหรอกค่ะ" พี่สาวตอบพ่ออย่างไมตรีจิต
"นี่พี่ก็เรียกเขาว่าพ่อเหมือนกันหรอ เเล้วพ่อของเราล่ะ พี่อรุณลืมพ่อของเราไปแล้วหรือ พี่เอาพ่อของเราไปไว้ไหน" ผมพูดกับพ่อของผมอย่างโมโห
"เขาไม่มีทางมาแทนที่พ่อของผมได้ ไม่มีทาง..." ผมพูดคำพูดนี่เป็นประจำ
"ไม่ต้องมาพูดแบบนี้นะอิฐ รีบขึ้นไปบนห้องเดี๋ยวนี้"พี่อรุณไล่ผมขึ้นไปสงบอารมณ์บนห้องของผม
"ยังไงเขาก็ไม่มีทางเเทนที่พ่อของผมได้!"ผมยังคงบอกกับพี่สาวเสมอ
"นี่อิฐ พี่ว่าเราควรจะไปขอโทษพ่อเลี้ยงเขานะ เพราะตั้งเเต่วันเเรกที่เขาเข้ามาก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ดีมาก รู้ไหมว่าเขาเป็นห่วงอิฐมากเลยนะ ถ้าไม่เห็นแก่เขาก็เห็นแกแม่ถอะนะ ถือว่าพี่ขอ"พี่สาวพยายามกล่อมผม
"โอเค ก็ได้ ผมจะไปขอโทษแม่ที่ทำไม่ดี และจะไปขอดทษเขาเเล้วกันนะที่ทำไม่ดีกับเขา แต่ว่าขอเป็นพรุ่งนี้ละกัน เพราะวันนี้ผมง่วงเเล้ว"ผมบอกกับพี่สาวแล้วจากนั้นก็นอนหลับพักผ่อนโดยที่ผมคิดว่าจะไปขอโทษเขาในวันพรุ่งนี้
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมเดินเข้าไปหาเเม่
"แม่ครับ ผมขอโทษกับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา เดี๋ยวผมจะทำตัวให้ดีขึ้นครับ" ผมพูดกับเเม่
"ไม่เป็นไรลูก เเม่ไม่โกรธลูกหรอกนะ ต่อไปนี้ก็ทำตัวกับพ่อเขาดีๆล่ะ เดี๋ยวพ่อกลับมาเย็นนี้ก็ขอโทษเขาสะนะ พ่อเขาดีกับอิฐมากๆเลยรู้ไหม" แม่บอกกับผม
"ได้ครับ เดี๋ยวพ่อกลับมาผมจะไปขอโทษเขา"ผมบอกกับแม่
"แม่ค่ะ พ่อสมชายหายไปไหนหรอค่ะ"พี่สาวถามแม่อย่างสงสัย
"ไปทำงานเดี๋ยวก็น่าจะกลับแล้วล่ะ"แม่ผมตอบพี่สาวของผม
กริ้ง!!กริ้ง.....
สวัสดีค่ะ ดิฉันอรุณเริ่มรับสายค่ะ
"สวัสดีครับ ผมเป็นหมอจากโรงพยาบาล...นะครับ คุณใช่ญาติของคุณร.ต.อ.สมชายไหมครับ?"
"ค่ะ ใช่ค่ะ มีอะไรหรอค่ะ"
"คุณสมมชายได้เสียชีวิตลงในการปฎิบัติหน้าที่จับผู้ค้ายาบ้าเมื่อเช้านี้เวลา 11.00 น.ครับ"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"แม่วางสายลงด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
"พ่อ เสียเเล้วลูก"แม่บอกกับพวกเราสั้นๆ แต่นั้นคือคำพูดที่ทำให้ทุกๆคนน้ำตาไหลออกมาเนื่องจากการสูยเสียครั้งที่สองของพวกเรา
ผมไม่มีโอกาศได้เห็นหน้าพ่ออีกแล้ว ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นหน้าพ่อ ผมพูดไม่ดีกับเขา ผมปฎิเสธเขา ผมอยากจะออกไปวิ่งกับเขา ถ้าผมรู้ว่าวันนี้เรื่องจะเป็นอย่างนี้ วันนั้นวันที่พ่อมาชวนผมไปวิ่ง ผมจะไม่ปฎิเสธเขา......