คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ขอกินพิซซ่าหน่อย!
“...”
“ถ้าเป็นแบบนี้แล้วเราจะรอดไปถึงคืนที่5รึเปล่านะ...ยิ่งนึกถึงสิ่งที่บอนนี่พูดเมื่อคืนอีก มันยิ่งทำให้ปวดหัวหนักกว่าเดิมอีกจริงๆ”
คืนนี้เป็นคืนที่2แล้ว ไมค์ก็กำลังนั่งดูกล้องวงจรเหมื่อเมื่อคืน แต่ว่าคราวนี้เขากลับรู้สึกไม่ค่อยดีกับคำพูดของบอนนี่เมื่อคืนที่แล้ว
“แต่ว่านะ ทำไมบอนนี่ถึงได้ทำน้ำเสียงและสีหน้าเศร้าๆแบบนั้นด้วยกันนะ...เพราเฟรดดี้งั้นเหรอ...?”
ไมค์เอาแต่กังวลเรื่องต่างๆเหล่านี้จนปวดหัวหนักซะแล้ว
‘อิอิ...’
“หืม...ท...ทำไมจู่ๆก็รู้สึกเสียวสันหลังแบบนี้นะ...”
บรรยากาศโดยรอบที่จู่ๆก็เย็นวาบผิดปกติ พร้อมกับเสียงหัวเราะเล็กๆ ที่อยู่ข้างหลังเขา ทำให้เขารู้สึกระแวงขึ้นมา
‘วืด...’
“อ้ะ! บอนนี่...! มาปิดตาชั้นทำไมเนี้ย!”
จู่ๆก็มีมือปริศนาเอื้อมมาจากด้านหลังของเขา แล้วปิดตาเขาเอาไว้ ซึ่งเขาคิดว่าเป็นมือของบอนนี่ แต่ว่าด้วยผิวของมือคู่นั้นที่นุ่มเกินกว่าจะเป็นผู้ชาย ทำให้เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าคนที่กำลังปิดตาอยู่นี้เป็นใครกันแน่
“เย้ๆ! ได้เจอกับคุณไมค์ซะที ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“ช...ชิก้างั้นเหรอ...?”
น้ำเสียงที่เปล่งออกมานั้นเล็กแหลม ราวกับเธอคือเด็กผู้หญิง ซึ่งทำให้ไมค์เริ่มนึกออกแล้วว่าคนที่อยู่ข้างหลังเป็นใคร
“ใช่แล้วล่ะค่ะ หนูชิก้าคนเดิมค่ะ”
ว่าแล้ว เธอก็เอามือที่ปิดตาไมค์ออกมา จากนั้นไมค์ก็หันกลับไปเพื่อดูรูปร่างหน้าตาที่แท้จริงของเธอ
เธอเป็นเด็กผู้หญิงผมสีเหลือง มัดผมทรงหางม้า มีกิ๊บติดผมรูปพิซซ่า สวมชุดเมดสีเหลืองคลุมผ้ากันเปื้อนสีขาว และดูจากส่วนสูงแล้วน่าจะอายุประมาณ15ปีเท่านั้น
“อืม เป็นชิก้าจริงๆด้วย ว่าแต่ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?”
“ก็เพราะหนูอยากเจอกับคุณไมค์ยังไงล่ะค่ะ แล้วก็...”
“หืม...?”
ชิก้าหยุดพูดไปซักพัก และทำท่าทางลังเลอะไรบางอย่างอยู่
“คุณไมค์ หนูขอกินพิซซ่าหน่อยนะค่ะ! ถ้าเป็นคุณไมค์ล่ะก็ ยังไงก็ต้องเอาพิซซ่ามาให้หนูได้แน่ๆค่ะ”
“ฮ่ะ! แล้วจะให้ไปหามาจากไหนล่ะนั้น!”
“นะคะคุณไมค์ หนูเชื่อใจคุณไมค์ว่าคุณต้องเอาพิซซ่ามาให้หนูได้ค่ะ”
ชิก้าพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง สมกับเป็นเด็กอายุ15 อย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ
“หึ...ก็ได้ๆ เดี๋ยวชั้นไปเอามาให้”
“เย้ๆ! ขอบคุณนะคะ”
เขาตัดสินใจเดินออกไปจากห้อง แล้วเดินไปตามทางในความมืด ซึ่งจุดหมายก็คือห้องครัว เพราะเขาคิดว่าน่าจะพอมีพิซซ่าที่ทำเสีย หรือเหลือทิ้งเอาไว้ก็ได้นั้นเอง
“เฮ้อ...อีเด็กคนนี้นี่นะ...ต้องมาลำบากเราอีกจนได้”
เขาเดินไปบ่นไป ด้วยความที่ไม่อยากจะเดินออกมาเพราะขี้เกียจนั้นเอง
30นาทีต่อมา
เขาเดินกลับมาที่ห้อง พร้อมกับพิซซ่าหนึ่งกล่อง โดยเมื่อเขายื่นมันให้แก่ชิก้าที่กำลังตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ เธอก็ทำท่าทางดีใจที่ได้กินพิซซ่าสมใจเธอ
“อื้ม...อร่อยจังเลย...~”
“ให้ตายสิ สุดท้ายก็ไปหาพิซซ่ามาให้จนได้”
เขากลับไปนั่งที่ด้วยอาการปวดขา เนื่องจากเขาทั้งเดิน ทั้งยืนอยู่เป็นเวลานาน ทำให้เขารู้สึกหงุดงิดที่ต้องทำอะไรที่ตนเองไม่ได้ตั้งใจจะทำนั้นเอง
“เอ้อนี้ชิก้า ชั้นมีเรื่องอะไรอยากจะถามเธอหน่อยน่ะ”
“ง่ำๆ...หืม? เรื่องอะไรเหรอคะ?”
ชิก้าทีกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยตอบรับด้วยคำพูดที่มีแต่พิซซ่าอยู่เต็มปาก
“เรื่องของเฟรดดี้น่ะ เขาเป็นอะไรรึเปล่า ดูจากบอนนี่เมื่อวานแล้ว ท่ทางเขากลัวแปลกๆนะ”
“อืม...ก็...”
ชิก้าหยุดเงียบไปซักพัก แล้วค่อยๆเอามือที่กำลังจะเอาพิซซ่าเข้าปากลงช้าๆ แล้วตอบกลับไปว่า...
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี้คะ ทุกคนสบายดีหมดค่ะ คุณไมค์คิดไปเองรึเปล่าคะ?”
เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าจะมีพิรุธอยู่
“โกหกกันชัดๆเลยนะนั้น!”
“ป...เปล่านะคะ หนูไม่ได้โกหกค่ะ”
“ถ้าไม่ได้โกหก แล้วจะหลบหน้ากันทำไมล่ะ?”
“ก...ก็หนู...”
ชิก้าเปลี่ยนจากสีหน้าที่ร่าเริงในตอนแรก มาเป็นสีหน้าที่กำลังเศร้าอย่างรุนแรง ถึงขั้นที่ว่าพิซซ่าที่อยู่ในมือของเธอตกลงมาที่พื้นเลยก็ว่าได้
“ฮ...เฮ้...เป็นอะไรรึเปล่าชิก้า?”
“หนูบอกไม่ได้หรอกค่ะ!”
“อ...เอ๋...?”
“ถ้าหนูบอกคุณไมต์ล่ะก็ ชีวิตคุณไมค์ก็จะเป็นอันตรายนะคะ
ชิก้าพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาช้าๆ
น้ำเสียงของเธอฟังแล้วดูเหมือนทั้งกลัว เป็นห่วง และเสียใจอย่างรุนแรง ซึ่งดูออกได้ง่ายกว่าบอนนี่ที่มาเมื่อคืนซะอีก
“ด...ได้โปรดเข้าใจ...หนูด้วยค่ะ...ทั้งหนูและพี่บอนนี่น่ะ...ก็ไม่อยากให้คุณไมค์...เป็นอะไรไปหรอกนะคะ...”
“ขอร้องล่ะค่ะ...”
ชิก้าเริ่มร้องไห้หนักกว่าเดิม และทรุดตัวลงไปคุกเขากับพื้น แล้วก็ยังคงร้องไห้ต่อไป
แต่ว่า...
‘ฟุบ...!’
“ค...คุณไมค์...!”
ไมค์เดินมาช้าๆ แล้วย่อตัวลงมากอดชิก้า เพื่อจะปลอบใจเธอให้หยุดร้องไห้
“ไม่ต้องกังวลขนาดนั้นก็ได้ ถ้าเธอยังร้องไห้อยู่แบบนี้ มันก็รู้สึกเหมือนชั้นกำลังบังคับเธออยู่เลยนะ เอาล่ะ...ทีนี้หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ”
“อ...อื้ม...”
ชิก้าเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ แล้วก็ค่อยๆหยุดร้องไห้ช้าๆ
“แล้วก็...นายน่ะ! เลิกแอบถ่ายรูปของชั้นกับชิก้าได้แล้วนะ!”
“แหม่ๆ อะไรกันคุณไมค์ ผมก็แค่อยากเก็บภาพไว้ดูเล่นๆเท่านั้นนะคร้าบ~”
บอนนี่กำลังยืนแอบถ่ายภาพที่ไมค์กับชิก้ากำลังกอดกันอยู่ ซึ่งพอไมค์รู้ตัว บอนนี่ก็เดินออกมาทันที
“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ว่าสีหน้าของนายมันดูไม่น่าไว้ใจเอาซะเลยนะเฟ้ย!”
“ฮ่ะๆๆ เอาน่าๆ ผมไม่เอาลงเน็ตแน่นอนครับ”
“ขอให้จริงเถอะ!”
‘…zzZ’
ขณะที่ไมค์กับบอนนี่กำลังเถียงกัน ชิก้าที่ยังอยู่ในอ้อมกอด ก็ได้เผลอหลับไปซะแล้ว
“เฮ้ๆ! อย่าเพิ่งหลับตรงนี้สิชิก้า ชั้นยังต้องไปทงานอยู่นะ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะพาชิก้ากลับไปเองครับ”
“อืม งั้นฝากด้วยนะ”
ว่าแล้ว บอนนี่ก็เดินมาอุ้มเอาชิก้าขึ้น แล้วพาเธอเดินออกไปจากห้องของไมค์
“โชคดีนะครับ เจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
เมื่อบอนนี่กล่าวอำลา เขาก็ได้หายเข้าไปในความมืดทันที
“เพราะอะไรกันนะ...เฟรดดี้เป็นอะไรกันแน่ ทำไมทุกคนถึงต้องกลัวเขา แล้วเป็นห่วงเราคนเดียวถึงขนาดนี้กันนะ...”
ระหว่างการทำงานเขาก็นั่งคิดแต่เรื่องนี้ จนถึงหกโมงเช้า ซึ่งเป็นเวลาเลิกงานของเขาเลยก็ว่าได้
วันนี้เป็นอีกวันที่เขาต้องเจอกับปริศนาชวนสงสัย ว่าทำไมทุกคนจึงกลัวและห่วงเขาขนาดนั้น แต่ยิ่งคิดก็ยิงปวดหัว เขาจึงตัดสินใจเลิกคิด แล้วเดินกลับไปที่หอพักทันที...
วันนี้ร้านจะปรับปรุงชั่วคราว ทำให้ในตอนกลางวัน เจ้าของร้านต้องปิดร้านไปหนึ่งวัน
ซึ่งก็หมายความว่า ทุกคนก็จะได้มีอิสระเพียงชั่วคราว นั้นก็รวมถึง...
.................
.............................
.................................................
.............................................................
‘ไมค์...’
เฟรดดี้ด้วยนั้นเอง...
ความคิดเห็น