คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หนี
คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้วที่ไมค์จะได้มาทำงานอยู่ที่นี่ ซึ่งแม้จะผ่านมาสี่คืนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจในเรื่องเฟรดดี้อยู่ดี
เวลา02:00น.
“...”
ทุกอย่างเงีบบสะหงัก ไม่มีวี้แววของทุกคน มันยิ่งทำให้ไมค์รู้สึกไม่ดีเอาซะเลย
“มันเงียบเกินไปหน่อยนะ...หรือว่าทุกคนจะกำลังทำอะไรซักอย่างมาแกล้งเราอีกแน่เลย”
“แต่ว่า เมื่อคืนที่บอกว่า ‘อย่าออกจากห้องเด็จขาด’ พร้อมกับสีหน้าที่จริงจังแบบนั้นแล้วดูเหมือนจะไม่ได้เล่นซะแล้วสิ มันต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ”
ไมค์เป็นห่วงทุกคน เพราะด้วยเมื่อคืนที่จู่ๆก็ไล่เขากลับเข้ามาในห้องโดยไม่รู้สาเหตุ เขาจึงทำงานไปพร้อมกับความรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย
‘พรึ้บ!’
“...!!”
“อ...อะไรกันเนี้ย! แบตฯหมดแล้วงั้นเหรอ...แล้วทีนี้จะทำไงต่อล่ะ”
เมื่อไฟดับ ก็เท่ากับว่าแบตเตอร์รี่นั้นหมดซะแล้ว
‘กึกๆ...กึกๆ...’
“อ้ะ! ใครน่ะ!”
‘โครม!’
จู่ๆก็เหมือนมีใครบางคนเดินเข้ามาในห้อง แล้วก็ล้มลงไปกองกับพื้น ซึ่งเมื่อดูดีๆแล้ว คนๆนั้นก็คือ...
“บอนนี่! เฮ้ๆ เป็นอะไรไปน่ะ ไหวรึเปล่า สะบักสะบอมขนาดนี้ใครทำนายน่ะ!”
ไมค์ลุกจากเก้าอี้แล้วพยุงตัวบอนนี่ขึ้นมาช้าๆ ซึ่งเมื่อบอนนี่ลุกขึ้นมานั่งแล้ว เขาก็จับแขนเสื้อของไมค์เอาไว้แน่น แล้วจากนั้น
“ร...ระวังตัวให้ดีนะครับ...เฟรดดี้...กำลังมา...ครับ...คืนนี้...ค...คุณต้องรอด...นะครับ”
เมื่อบอนนี่พูดจบ เขาก็ค่อยๆปล่อยมือออกจาแขนเสื้อของไมค์ แล้วหมดสติไป
“เฟรดดี้งั้นเหรอ...ทำไมเขาเป็นคนโหดร้ายแบบนี้กันนะ”
‘ตึง!’
“หือ...”
มีเสียงดังมาจากอีกฝั่งของห้อง ซึ่งเมื่อไมค์หันกลับไปนั้น
“ช...ชิก้า!!”
ชิก้าทิ้งตัวลงคุกเข่า แล้วล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ซึ่งสภาพนั้นไม่ต่างจากบอนนี่เลย
“มันจะเกินไปแล้วนะ! แม้แต่ชิก้าก็ด้วยงั้นเหรอ!!”
‘¯~...~¯¯~’
“เสียงเพลง...เหมือนเมื่อคืนเลย...”
จู่ๆก็มีเสียง Music Box เหมือนเมื่อคืน ดังขึ้นไปทั้งห้องทำงาน
“เฟรดดี้สินะ อยู่ตรงไหน...ออกมานะ!”
‘หึๆ’
‘ฟุบ!’
“...!!”
“ยาสลบ...งั้น...เหรอ...”
จู่ๆเมื่อไมค์กำลังหาเฟรดดี้ ก็มีใครบางคน นำยาสลบมาปิดปากไมค์ จนเขาสลบไปทันที
“หลับไปก่อนนะ...จนกว่าจะถึงเวลา...เดี๋ยวชั้นจะปลุกเอง...”
“...”
ผ่านไปซักพัก...
‘กึก...กึก...กึก...’
“อ...อืม...”
“โอ้ ตื่นแล้วเหรอ เป็นยามที่ไม่ดีเอาซะเลยนะครับ แอบหลับตอนทำงานแบบนี้น่ะ...ฮึๆๆ”
ไมค์ลืมตาขึ้นมาช้าๆด้วยความงงงวย และมึนหัวเล็กน้อย โดยเมื่อเขาพยายามจะลุกขึ้น ก็ได้รู้ว่าเขาถูกมัดไว้กับเก้าอี้อย่างแน่นหนา จนไม่สามารถดิ้นได้เลย ซึ่งคนที่เห็นอยู่ตรงหน้า ก็คือเฟรดดี้อย่างที่คิดไว้ในตอนแรกจริงๆ
“เอ้า! ตื่นได้แล้ว! เด็กขี้เซา...”
“อ...โอ้ย! ปล่อยนะ!”
เฟรดดี้เดินเข้ามาหยิกแก้มของไมค์ เพื่อจะกระตุ้นให้ไมค์ตื่นแบบเต็มตัว
“รีบตื่นซะตอนนี้ดีกว่านะ ก่อนที่...คุณจะไม่มีโอก่ศได้ตื่นอีกต่อไปนะครับ...”
ไมค์กำลังสำรวจดูรูปร่างหน้าตาของเฟรดดี้ตอนที่เขาอยู่ตรงหน้า โดยเฟรดดี้มีผมสีส้มน้ำตาล นัยน์ตาสีส้ม มีหูของหมีติดอยู่ที่หัวพร้อมกับหมวกยาวสีดำ สวมชุดเหมือนบอนนี่ เพียงแต่สีเป็นโทนส้นเท่านั้น
และตอนนี้ เฟรดดี้ก็กำลังหยิกแก้มของไมค์อย่างมีความสุก แต่ไมค์นั้น ไม่ได้สนุกด้วยเลยซักนิด
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ย! ชั้นจะตื่นหรือไม่มันก็เรื่องของชั้น แต่ว่าสิ่งที่ชั้นไม่ชอบ ก็คือสิ่งที่นายทำกับทุกคนนะ!”
“นายคิดจะฆ่าชั้นคนเดียวไม่ใช้รึไง แล้วทำไมถึงต้องทำร้ายทุกคนด้วยล่ะ...ทั้งบอนนี่ ฟ็อกซี่ และชิก้า ต่างก็เป็นเหมือนคนในครอบครัวของนายเลยนะเฟ้ย!!”
ไมค์โมโหมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น ซึ่งทุกอย่าง เป็นสิ่งที่เฟรดดี้ทำกับทุกคน ทั้งที่คนเหล่านั้นไม่ได้มีส่วนเกียวข้องด้วยเลย ไมค์ที่โมโหมาก จึงได้กล่าวคำสุดท้ายออกไปว่า...
“ชั้นเกลียดนาย..”
“...”
เฟรดดี้ไม่ตอบอะไร แต่เขาก็ปลอยมือออกจากแก้มของไมค์ แต่ทีนี้เขาไปบีบแก้มทั้งสองข้างของไมค์แล้วยกหน้าของไมค์ขึ้นมา
“ชั้นชักอยากจะรู้ซะแล้วสิ...”
“หืม...?”
ไมค์งงกับคำพูดของเฟรดดี้ โดยเมื่อเฟรดดี้พูดเสร็จ เขาก็เดินไปที่โต๊ะตัวหนึ่ง แล้วหยิบหัวตุ๊กตาหมีเฟรดดี้ขึ้นมา แล้วเดินมาที่ไมค์อีกครั้ง
“ว่าคนอย่างนายน่ะ...ถ้าถูกยัดลงไปในหุ่น Animatronics แล้ว...มันจะเป็นยังไงกันนะ...”
“อ...!”
ไมค์ตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ถึงขั้นว่าเหงือตกจนหลังเปียกเลยก็ว่าได้
‘ให้ตายสิ! ดิ้นไม่ได้เลย โดนมัดแน่นขนาดนี้ ไม่ไหวแล้ว...’
‘หมดหวังซะแล้วสิ...ขอโทษนะทุกคน...ที่ทำตามสัญญาไม่ด้น่ะ...’
‘ขอโทษจริงๆ...’
ไมค์นั่งนิ่งๆให้เฟรดดี้สวมหัวตุ๊กตา เพราะคิดว่าถึงขัดขืนก็ไม่เป็นผล เขาจิตตกอย่างรุนแรง เพราะจะรู้ตัวว่ากำลังจะตาย แต่เขาก็ไม่เสียใจเลยซักนิด
แต่ขณะนั้นเอง
“ไมค์!”
“อ่ะ!”
‘พลัก!’
ฟ็อกซี้วิ่งเข้ามาในห้อง แล้วผลักเฟรดดี้จนเขากระเด็นไปติดกำแพง
“รีบหนีไปเร็ว! ตอนที่ยังมีโอกาศ!”
“ฟ็อกซี้...ขอบใจมากนะ แต่ว่ามาแกะเชือกก่อนสิเฟ้ย!!”
ว่าแล้วฟ็อกซี้ก็รีบมาแกะเชือกให้ไมค์ ซึ่งไม่นานเขาก็หลุดออก แล้วจากนั้นเขาก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที
“หนีไปไมค์! หนีไปให้ไกลที่สุด เดี๋ยวชั้นจะหยุดเฟรดดี้ให้ได้นานที่สุดเอง”
“ช่วยหน่อยนะฟ็อกซี้”
ไมค์ยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งเมื่อไมค์วิ่งไปถึงประตูทางออก เขาก็พยายามจะเปิดออกไป แต่ว่า...
“เฮ้ย! ถูกล็อกจากด้านนอกงั้นเรอะ!!”
“ทำไงดีล่ะเนี้ย แบบนี้มันก็เป็นห้องปิดตายไปซะแล้วสิ”
‘หึหึ...หึหึ...’
ระหว่างที่ไมค์กำลังหาทางออกไป เสียงหัวเรอะของเฟรดดี้ก็กำลังไล่หลังมาเรื่อยๆ
“ย...แย่แล้วสิ...ฟ็อกซี้เอาไม่อยู่แล้วสินะ...”
“จะไปไหนเหรอ...คุณไมค์!”
ว่าแล้ว เฟรดดี้ก็ปรากฏตัวอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งมาที่ไมค์ จากนั้นก็จับคอของไมค์ไว้แน่นแล้วทุ่มลงไมค์ลงไปนอนกับพื้น
“ฟ...เฟรดดี้...ขอร้องล่ะ...ช...ชั้น...ไม่ได้...ฆ่าพวกนาย...นะ...”
เฟรดดี้บีบคอไมค์จนแน่น จนไมค์เริ่มหายใจไม่ออก
‘เฮ้ หลงทางเหรอ เดี๋ยวชั้นจะช่วยนายเองนะ’
“อ...ห๊ะ!”
แต่แล้วเมื่อเฟรดดี้กำลังบีบคอไมค์ ความคิดจากความทรงจำในอดีตเมื่อตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็เข้ามาในหัวของเฟรดดี้
‘ฮ่ะๆๆ...’
‘ม...ไม่นะ...! อย่าทำอะไรผมเลย...!’
‘หึๆๆ จะหนีไปไหนไอ้หนู...’
‘ไม่นะ!!’
เมื่อเฟรดดี้เห็นความคิดที่เคืองแค้นกับเวรยามที่ฆ่าพวกเขา เขาก็เริ่มร้องไห้ ม้านตาเปลี่ยนเป็นสีดำสนิด แต่ก็ยังคงบีบคอของไมค์เอาไว้
“ต้องฆ่า...ต้องฆ่าเวรยามดึกให้หมด...ต้องฆ่า...คนที่ฆ่าเรา!!”
“ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!”
“ฟ...เฟรดดี้...ช...ชั้น...ชั้น...ช่วย...นาย...ไว้นะ...”
“ช...ชั้น...”
“ฟ...เฟรดดี้...”
ไมค์พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เฟรดดี้ก็บีบคอไมค์แน่นขึ้นเรื่อยๆ จนไมค์หมดสติไปในที่สุด
แต่แล้วไม่นาน ความคิดของเฟรดดี้ก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้ เป็นความคิดก่อนที่เฟรดดี้จะตาย2คืน
‘เฮ้ไอหนู...หลงทางเหรอ...ให้ชั้นช่วยมั้ย?’
‘.......................................’
‘พ่อแม่ของนายอยู่ที่ไหนเหรอ เดี๋ยวจะพาไปหาเอง’
‘.......................................’
‘ขอบคุณมากครับพี่ ว่าแต่...พี่ชื่ออะไรเหรอครับ?’
‘พี่น่ะเหรอ พี่ชื่อไมค์น่ะ เอาล่ะ! พ่อกับแม่ของนายรออยู่นั้นแล้ว รีบไปหาพวกท่านเถอะ’
สิ่งที่เขาเห็น คือไมค์ที่กำลังช่วยเขา ซึ่งเขาก็เข้าใจทุกอย่างที่ไมค์จะบอกให้รู้ก่อนจะหมดสติไป
“ไมค์...”
“ไมค์! ไม่นะ...ช...ชั้นขอโทษ! ไมค์!”
เฟรดดี้ค่อยๆปล่อยมือออกจาคอของไมค์ แล้วพยายามจะเรียกสติของเขาให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่า ไมค์จะไม่ตื่นเลย
“ม...ไม่นะไมค์...ชั้นขอโทษ...ชั้น...โอ้ไม่นะ...ชั้นทำอะไรลงไปเนี้ย!”
“ชั้นไม่ได้ตั่งใจ...ไมค์...ได้โปรดเถอะ...”
เฟรดดี้จับมือของไมค์ขึ้นมาซับน้ำตาด้วยความเสียใจอย่างรุนแรงซักพัก และจากนั้น...
“อย่าทิ้งพวกเราไปนะ!!”
เฟรดดี้ตะโกนออกไป จนดังไปทั่วทั้งร้าน พร้อมทั้งเริ่มร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม เพราะคิดว่าไมค์ตายไปแล้ว
“อืม...”
“อ...ห๊ะ!”
แต่แล้ว ปาฏิหาริย์ก็ได้เกิดขึ้น
“แค่กๆๆ!”
“ม...ไมค์...”
“เฟรดดี้...ขอบใจ...ที่ยังจำได้นะ...”
“ไมค์!!”
เฟรดดี้ดีใจมากที่ไมค์ยังไม่ตาย โดยเฟรดดี้พยุงตัวไมค์ขึ้นมา แล้วกอดเอาไว้แน่น
“ขอโทษนะไมค์...ดีจัง...ที่นายไม่เป็นอะไรมาก...ขอบคุณจริงๆนะ...”
“เอาน่าๆ เลิกร้องไห้ได้แล้วล่ะ ชั้นไม่เป็นอะไรแล้ว เห็นรึเปล่าล่ะ...”
“โอเคๆ ต...แต่ว่า...”
เฟรดดี้ค่อยๆปล่อยมือที่กอดไมค์อยู่ออกช้าๆ จนหมด แล้วนั่งลงซักพัก แต่...
“ชั้นหยุดร้องไห้ไม่ได้ซะแล้วสิไมค์!”
ว่าแล้วเฟรดดี้ก็กลับมากอดไมค์แล้วร้องไห้อีกครั้ง
‘ถึงจะมีร่างเป็นผู้ใหญ่ แต่ยังไงวิญญาณของเฟรดดี้ก็เป็นเด็กเหมือนเดิมจริงๆสินะ’
ไมค์คิดในใจ ซึ่งเมื่อนึกกลับไปแล้ว เด็กคนนั้น ในตอนนั้น ยังไงก็ยังคงเด็กอยู่เช่นเดิม
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะๆ”
“ค...ครับ...ไมค์”
“...ง้อออ...”
“หืม...?”
ระหว่างที่เฟรดดี้กับไมค์กำลังกอดกัน บอนนี้ ชิก้า และฟ็อกซี้ก็กำลังแอบมองอยู่เช่นกัน
“อ...แอบดูตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ!”
“ไม่ทันแล้วค่ะ ทั้งสองอยู่ในสายตาของสักขีพยานทุกคนแล้วล่ะค่ะ”
“จะแต่งวันไหนเตรียมบัตรเชิญไว้ให้ผมด้วยนะครับ”
ทุกคนต่างแซวทั้งสองไม่หยุด ซึ่งไมค์ก็เริ่มทนไม่ไหวที่จะโดนแซวฝ่ายเดียวซะแล้ว
“ให้ตายสิ! ชั้นไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ แต่ว่าตอนนี้จะหกโมงแล้วด้วยนี่ รีบๆกลับไปที่เดิมได้แล้วเฟ้ย!”
“คร้าบๆ คุณพ่อแสนน่ารัก~”
“อ...ไอ้บ้าเอ้ย!!”
“ฮ่าๆๆๆ”
ทุกคนกลับมามีความสุขและรอยยิ้มอีกครั้ง และดูเหมือนว่า ทุกคนจะเข้าใจ และยอมรับว่า ไมค์เป็นคนดี และไม่ใช่คนที่ฆ่าพวกเขา เรียบร้อยแล้ว
“อืม...คืนพรุ่งนี้คงจะเป็นคืนสุดท้ายแล้วสินะ...”
ไมค์ที่กำลังเดินกลับหอ ก็สบายใจที่เฟรดดี้ไม่ได้เป็นคนไม่ดี แต่ก็ยังอดเสียใจไม่ได้ที่จะต้องเลิกทำงานนี้เช่นกัน
“หวังว่าพรุ่งนี้คงจะไม่มีเรื่องอะไรให้ปวดหัวอีกนะ”
ไม่นาน ไมค์ก็เดินกลับมาถึงหอ เหมือนเช่นทุกวัน...
ความคิดเห็น