คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Music Box
ตั่งแต่เวลาทำงาน จนถึงตอนนี้คือตีหนึ่ง ก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรที่ผิดปกติเลย แต่ถึงกระนั้น ไมค์ก็ยังคงคิดวนเวียนถึงคำพูดของบอนนี่และชิก้าอยู่เหมือนเดิม
“ถ้าเป็นบอนนี่ เขาก็จะทำหน้าเศร้าแบบนั้น...”
“แล้วถ้าเป็นชิก้า เธอก็เอาแต่ร้องไห้ แล้วก็บอกอะไรเราไม่ได้เลย...”
“ทำไมกันนะ ทุกคนเป็นอะไรไปกันหมด หรือเป็นเพราะเฟรดดี้งั้นเหรอ...ถ้าเป็นเรื่องจริง ทำไมเฟรดดี้ต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ”
ทุกคำพูด ทุกความคิด ยังคงอยู่ในหัวของไมค์ ถึงเขาจะรับปากว่าจะอยู่ให้รอดถึงคืนที่5 แต่ใจเขาก็เริ่มกลัวขึ้นมาซะแล้ว
“จั่วหนึ่ง ออกเลข9 เจอแล้ว! ผมชนะแล้วนะ!”
“เอ๋!!”
“ทำไมอ่ะ! พี่บอนนี่โกงแน่ๆ เล่นมาชั่วโมงกว่ายังไม่เคยชนะเลยอ่ะ”
ขณะที่ไมค์กำลังคิดเรื่องเหล่านี้ บอนนี่กับชิก้าก็กำลังเล่นโป้กเกอร์กันอยู่ ซึ่งดูเหมือนว่าจะเล่นในห้องทำงานของไมค์ด้วย
“ฮ่ะๆๆ มือพลาดไปหยิบโดนเลขอื่นน่ะสิ ของแบบนี้ผมโกงไม่เป็นหรอกนะ”
“ไม่ใช่แน่ๆ! แบบนี้หนูไม่ยอมค่ะ เล่นใหม่เลย!”
“อ๊ะๆ อย่าเสียงดังสิ มันจะเป็นการรบกวนคุณไมค์นะ”
ชิก้าที่แพ้มาตลอด20รอบ ก็ตะโกนออกมาด้วยความไม่พอใจ จนบอนนี่ต้องเตือนให้ชิก้าเบาเสียงลง
“ชั้นว่าทั้งสองคนนั้นแหละที่กำลังรบกวนชั้นอยู่นะ ดังนั้นช่วยออกไปเล่นข้างนอกด้วย”
“เอ๋! บอกกันตรงๆแบบนี้มันใจร้ายที่สุดเลย!”
ดูเหมือนไมค์จะรำคานทั้งสองคนเลยก็ว่าได้
“เอาก็ได้ งั้นเราไม่รบกวนคุณไมค์ก็ได้ครับ เราไปกันเถอะชิก้า”
“ค่ะ”
“อืมๆ เจอกันคืนพรุ่งนี้นะ”
“แล้วก็คุณไมค์ครับ...ระวังโดน ‘กัด’ ด้วยนะครับ”
“โชคดีนะคะ!”
ทั้งสองคนจึงเดินออกไปจากห้อง พร้อมกับทิ้งคำพูดที่ชวนให้คิดไว้อีกแล้ว
“ระวังโดน ‘กัด’ งั้นเหรอ...อะไรของเค้ากันนะ...?”
ไมค์พยายามตีความจากคำว่าโดนกัดอยู่ ซึ่งขณะนั้นเอง
“หืม...?”
“มดแดงงั้นเหรอ...”
“...หึๆ...!”
ไมค์จึงเข้าใจว่า บอนนี่เตื่อนเรื่องแมลงที่จะมากัดไมค์นั้นเอง
‘ตึ้ง!!’
“แค่นี้น่ะ...กระจอกชะมัน...หึๆๆ’
เมื่อเข้าใจ เขาจึงย่ำเท้าลงไปทับมดสุดแรงจนเกิดเสียงดังไปทั้งห้องเลยก็ว่าได้
“คุณไมค์...น...น่ากลัวจริงๆเลย”
.............................................
ที่ประตูฝั่งขวา
“ไม่เอาดีกว่า ไว้คืนพรุ่งนี้ค่อยมาหาอีกทีดีกว่า”
ชายคนที่กำลังจะมาหาก็คือฟ็อกซี่ ซึ่งเขากะจะมาหาไมค์ตั่งแต่เมือคืนแล้ว แต่เนื่องจากเขายังไม่กล้ามา ซึ่งดูเหมือนคืนนี้ก็อาจจะเป็นอีกคืนที่ต้องกลับไปอีกเช่นเดิม
“รู้สึกว่าช่วงนี้คุณไมค์จะหงุดงิดซะด้วยสิ...”
‘แป๊ะ!’
“ฮ...เฮ้ย!!”
จู่ๆฟอกซี่ก็อุทานขึ้นมา
“อืม จะว่าไปเราก็ทิ้งเปลือกกล้วยไว้หน้าห้องนี้นา จะมีใครเผลอไปเหยียบลื่นรึเปล่านะ...”
‘โครม!!’
“หืม...เสียงอะไรน่ะ?”
ที่ฟ็อกซี่อุทานออกมา ก็เพราะเขาเผลอไปเหยียบเปลือกกล้วยลื่นล้มลงไป จึงทำให้เกิดเสียงดังจนไมค์ได้ยิน
“มีใครมาอีกล่ะเนี้ย...”
“ย...แย่แล้วสิ! คุณไมค์เดินมาแล้ว”
ไมค์กำลังเดินออกมาดูที่ทางเดิน ทำให้ฟ็อกซี่ต้องรีบหาที่หลบโดยเร็วที่สุด
“อืม...มืดจังแฮะ...”
“ก็ไม่มีใครนี้นา...แล้วเสียงนั้นมาจากไหนล่ะ”
สิ่งที่เขาเห็น คือความมืดและความว่างเปล่าบนทางเดิน ซึ่งฟ็อกซี่ก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
แล้วฟ็อกซี่ไปหลบอยู่ตรงไหนกันแน่
“ย...อย่าตกลงไปเด็จขาดเลยนะ”
ฟ็อกซี่ได้กระโดนขึ้นไปบนเพดาน แล้วใช้ตะขอซึ่งติดอยู่ที่มือข้างขวา เกี่ยวกำแพงไว้เพื่อยึดตัวเขาให้อยู่ตรงนั้น ประกอบกับมือและขาอีกสองข้างที่ดันกำแพงเพื่อพยุงตัวเอาไว้ไม่ให้ตกลงไปทับไมค์
“ก็คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง...ไปดีกว่า”
“ย...แย่แล้วไง!”
“ไม่ไหวแล้ว!!”
“เฮ้ย! ข้างบนเรอะ!”
‘โครม!’
ฟอ็กซี่ทนอยู่แบบนั้นต่อไปไม่ไหว ประกอบกับมือที่ค่อยๆเลื่อนลงมาช้าๆ ทำให้ฟ็อกซี่ตกลงมาทับไมค์เต็มๆ
“ขอโทษไมค์! เป็นอะไรรึเปล่า”
“ม...ไมค์!”
ฟ็อกซี่รีบลุกออกจากไมค์ แล้วพยายามจะเรียกไมค์ ซึ่งไมค์นั้นได้นอนหมดสติไปซะแล้ว
“เล่นแรงเกินไปหน่อยนะครับ...”
“นั้นสินะคะ...แบบนี้ต้องมีลงทัณฑ์ซักหน่อยนะคะ...”
“...ชิบหายแล้วไง”
บอนนี่กับชิก้าได้ยินเสียงดัง จึงเดินกลับมาดู ก็พบเหตุการณ์นี้ ซึ่งทั้งคู่รู้สึกเหมือนฟ็อกซี่แกล้งไมค์แรงเกินไป จึงคิดจะลงโทษฟ็อกซี่ซักหน่อยนั้นเอง
เวลา 03:15น.
“อ...อืม...”
“อ่ะ! คุณไมค์ได้สติแล้ว”
“โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมากนะครับ”
ไมค์ที่กำลังมึน ก็ค่อยๆลุกขึ้นมาช้าๆ ซึ่งบอนนี่กับชิก้าก็ช่วยพยุงตัวเขาขึ้นมานั่งเช่นกัน
“ว่าแต่...ชั้นเป็นอะไรไปงั้นเหรอ”
“พอดีตอนที่ฟ็อกซี่ตกลงมาทับคุณ ฟันของเค้าก็ไปกัดโดนหัวของคุณ คงเพราะแบบนี้คุณไมค์ถึงได้หมดสติไป แต่ว่าผมปฐมพยาบาลเบื่องต้นไปแล้วล่ะครับ”
“อืม...งั้นเหรอ”
ไมค์หันหน้าไปหาฟ็อกซี่ ที่กำลังจิตตก และรู้สึกผิด ที่เผลอเล่นไมค์แรงเกินไป
“ขอโทษนะ เพราะชั้นแท้ๆเลย นายถึงได้เป็นแบบนี้”
“ถ้าชั้นไม่คิดจะเล่นกับนาย นายก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก”
ฟ็อกซี่ทำน้ำเสียงที่ฟังแล้วเหมือนกำลังเสียใจที่ทำผิด ซึ่งไมค์ก็รับรู้ได้เช่นกัน ไมค์ยืนขึ้นด้วยความระมัดระวัง แล้วจากนั้น
“ไม่เป็นไร นายไม่ผิดหรอกนะ”
“เอ๋?”
“ทั้งหมดนั้นมันก็เป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้นแหละ อย่าไปใส่ใจมันเลยนะ”
“ม...ไมค์”
ฟ็อกซี่หันหน้ามาหาไมค์ แล้วน้ำตาซึม จากนั้น
“น...นายมันเป็นคนดีจริงจริ๊งง!!”
“เฮ้ย! อย่าเขามานะ!”
ฟ็อกซี่กระโดดลอยมา แล้วกอดไมค์เอาไว้แน่นมาก จนไมค์แทบหายใจไม่ออกเลยทีเดียว
‘...’
‘ดูมีความสุขกันจังนะ...’
¯~...~¯¯~
“หืม...เสียงMusic Box งั้นเหรอ”
“แย่แล้วครับคุณไมค์!”
“อะไรเหรอ?”
ทุกคนต่างตื่นตกใจเมื่อได้ยินเสียงMusic Box
“อันตรายแล้ว กลับเข้าไปเร็ว แล้วอย่าออกมานะครับ!”
“เฮ้ เดี๋ยวๆๆ!”
‘ปั้ง!’
ทุกคนต่างกะวนกะวาย โดยบอนนี่ผลักไมค์กลับเข้าไปในห้อง แล้วกดปิดประตูด้วยความรวจเร็ว
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ...”
ไมค์สงสัย และกังวลว่ามีอะไรที่จะมาทำร้ายเขาอยู่หลังประตูนั้นหรือไม่
แต่เมื่อเขานั่งอยู่ในห้องต่อไปเรื่อยๆจนเลิกงาน ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
“Music Box...อันตราย...มันคืออะไรกันแน่นะ...”
เขายังคงคิดเรื่องเมื่อคืน จนเขาเดินกลับไปถึงหอพัก แล้วพักผ่อนด้วยความเหนื่อยล้าเมื่อถึงห้องทันที
ความคิดเห็น