คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คืนแรก
หลังจากที่เขาได้สมัครงานในวันนี้แล้ว เขาก็ได้เริ่มทำงานในคืนวันนี้ดังใจหวัง ซึ่งก็ถือว่าเป็นความโชคดีของเขาก็ว่าได้
เวลาทำงานของเขาคือ เที่ยงคืนถึงหกโมงเช้า หรือ 6ชั่วโมง ซึ่งเขาต้องทำงานนี้ทั้งหมด5คืน ค่าแรงที่เขาได้ต่อคืน คือ 500บาท โดยรวมเขาจะได้เงินทั้งหมด2500บาทเท่านั้น แต่ก็ถือว่าได้ทำงานเพื่อหาเงินอย่างสุจริตก็พอแล้ว
“...”
“ทำไมบรรยากาศน่ากลัวจังเลยนะ...”
“...”
การทำงานของเขา คือนั่งอยู่ในห้องเล็กๆ ซึ่งมีประตูเหล็กเปิดปิดได้อยู่สองข้าง ซึ่งเขาต้องนั่งดูความปลอดภัย และระวังขโมย โดยให้ดูจากแท๊ปเล็ด ที่เชื่อมต่อกับกล้องวงจรปิด ที่ติดอยู่ตามมุมต่างๆของร้าน แต่เขาก็เอาแต่ปิดประตูและดูกล้องวงจรอย่างเดียวไม่ได้ เพราะของทุกอย่างนั้นจำเป็นต้องใช้แบตเตอร์รี่ หากแบตเตอร์รี่หมด ไฟก็จะดับ แล้วเขาก็จะไม่สามารถทำงานต่อได้ จนหากถึงเช้าเขาก็อาจโดนไล่ออกก็ได้เช่นกัน
ซึ่งตอนนี้เขาก็กำลังนั่งดูภาพจากจุดต่างๆของร้าน โดยค่อยๆไล่ดูไปที่ละจุดช้าๆ
“อืม...ถึงตอนเราเด็กๆจะมาที่นี้บ่อยๆ แต่ว่า ทำไมบรรยากาศมันช่างต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยนะเนี้ย...”
“...”
“ช...ช่างมันก่อนเถอะน่า!! ตอนนี้เราต้องทำงานแล้วนะ...”
เขากลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้งหลังจากที่คิดเพ้อไปไกล ไม่นานเขาก็ก้มลงไปดูกล้องต่อไป
“ห้องนี้คงจะเป็นห้องที่ลูกค้าจะมานั่งกินพิซซ่ากันสินะ...”
“บนเวทีนั้น พี่หมี พี่เป็ด พี่ต...”
“...!”
เขาหยุดไปซักพัก เพราะเขาสังเกตเห็นอะไรผิดปกติบนเวที
“พ...พี่ต่าย! บอนนี่หายไปไหนเนี้ย!!...อยู่ไหน!”
เขาตกใจอย่างแรง เมื่อเห็นตคอสตูมกระต่ายสีม่วง หรือที่มีชื่อว่าบอนนี่ ได้หายไปจากเวทีเพียงตัวเดียว
“ไม่ได้การแล้วสิ โจรมาขโมยบอนนี่ไปรึเปล่าเนี้ย! ตายแน่ชั้น...โดนไล่ออกแน่เลย!”
“ต้องลองหาจากกล้องอื่นซะแล้วสิ”
เขาตัดสินใจดูภาพจากกล้องจุดอื่นๆ เผื่อจะเห็นโจรที่กำลังหนีหรือหาทางออกไปจากร้านได้บ้าง
“อยู่ไหนกันนะ...บอนนี่!”
เขาตะโกนด้วยความเครียดที่กลัวว่าหากโดนขโมยไปจริงๆเขาก็จะโดนไล่ออก ดังนั้นเพื่อจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้น เขาต้องรีบหาโจรให้เจอโดยเร็วที่สุด
เขาพยายามไล่หาจากกล้องวงจรทุกตัวแล้ว แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีร่องรอยของโจรเลย นั้นทำให้เขาเรื่อมจิตตก และเครียดมากขึ้น
“อยู่ที่ไหนกันแน่นะ!”
“...”
“ไง...ชั้นอยู่ตรงนี้ไงล่ะไมค์...”
“...”
“อ...เอ๋!!”
จู่ๆก็มีเสียงของชายคนหนึ่ง ดังขึ้นจากข้างหลังของเขา ซึ่งเสียงนั้นฟังดูเหมือนวัยรุ่นที่ร่าเริง
เขาตัดสินใจค่อยๆหันกลับไปมองว่า ข้างหลังของเขานั้นคือใครกันแน่
“บ...บอนนี่เหรอ!”
เขาตะโกนด้วยความตกใจ
สิ่งที่เขาเห็นคือ ชายวัยรุ่นผมสีม่วง มีหูกระต่ายสีม่วง สวมเสื้อเชิดสีม่วงคลุมด้วยสูทสีดำและผูกโบสีแดง กำลังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ของเขาอยู่ และกำลังมองหน้าของเขาด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุข
“ทำไมล่ะ...ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะเนี้ย!”
“อุ้ก!”
บอนนี่ลุกขึ้นมาแล้วปิดปากของเขาอย่างรวดเร็ว
“ชู้ว...เบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวเฟรดดี้ก็มาหรอก”
บอนนี่พูดออกมาเบาๆเหมือนกำลังกระซิบ
“อือๆ”
ไมค์ตอบกลับด้วยเสียงเบาๆเช่นกัน และเมื่อบอนนี่รู้ว่าไมค์รู้เรื่องแล้ว เขาจึงปล่อยมือที่ปิดปากไมค์อยู่ลง
“คุณไมค์ครับ ที่นี่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นคุณต้องระวังตัวให้ดีใน5คืนนี้นะครับ”
“เอ๋...ไม่เหมือนเดิม...?”
“ถึงแม้ผมจะห้ามชิก้ากับฟ็อกซี่ได้ แต่ว่า เฟรดดี้น่ะเขาคงไม่ฟังแน่ๆครับ”
หลังจากที่บอนนี่อธิบายคล่าวๆด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างเศร้า ไมค์เริ่มเข้าใจแล้วว่าบอนนี่จะสื่ออะไร ถึงได้มาที่ห้องนี้
“ที่ยังต้องระวังเฟรดดี้ ก็เพราะว่าเขายังเชื่อว่าคนที่ฆ่าพวกเราตายที่นี่คือยามเวรดึก ผมก็พยายามอธิบายไปแล้วว่าคนๆนั้นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว แต่เขาก็ยังจะไล่ล่า และฆ่ายามเหมือนเดิม เพราะเหตุนี้ผมถึงได้เป็นห่วง และมาเตือนคุณครับ”
“อืม...เป็นอย่างนี้เองงั้นเหรอ...”
ไมค์เข้าใจทุกอย่างแล้ว และดูเหมือนว่าจะไม่กลัวบอนนี้แล้วด้วย
“ขอบคุณมากนะ เอาล่ะบอนนี่ ตอนนี้ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกนะ”
“ครับผม...”
ไมค์พูดพร้อมเอามือไปลูบผมของบอนนี้เบาๆ
“เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว เดี๋ยวชั้นจะทำงานต่อแล้วนะ”
“อื้ม โชคดีนะครับ ผมขอตัวนะครับ”
“แล้วเจอกันใหม่บอนนี่”
ว่าแล้วบอนนี่ก็เดินออกไปจากห้อง แล้วทุกอย่างก็กลับมาเงียบสะหงักเช่นเดิม
ไมค์กลับมานั่งที่ และคอยดูเหตุการณ์ต่างๆเช่นเดิม โดยเขานั้งอยู่ตรงนั้นจนถึง6โมงเช้า ซึ่งไม่มีอะไรผิดปกติเลย
“ดูเหมือนจะผ่านคืนแรกไปได้ด้วยดีสินะ...”
“ดีแล้วล่ะ ตอนนี้กลับหอไปพักผ่อนดีกว่า”
หลังจากที่เลิกงานแล้ว เขาก็เดินกลับไปที่หอพักด้วยความง่วงนอนเป็นอย่างมาก ถึงขั้นที่ว่าถึงห้องแล้ว ก็หลับมันตรงพื้นห้องเลยก็ว่าได้
ความคิดเห็น