คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : chapter 8 แผนการที่ไม่ได้เรื่อง
Chapter8
“ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ หากหนูยังมีความประพฤติที่ไม่เหมาะสมอีกเพียงครั้งเดียว ไม่ว่าจะทางใดก็แล้วแต่ เห็นทีว่าทางโครงการจะต้องส่งตัวหนูกลับประเทศไทย” เขาบอกเนิบๆ “เราเข้าใจตรงกันแล้วนะครับ”
เสียงของเขายังคงดังวนเวียนอยู่ในหัวของคุณซ้ำๆราวกับโดนกดปุ่มรีเพลย์ซ้ำมันไปเรื่อยๆ
คนแรกที่คุณตัดสินใจโทร.บอกเรื่องราวตอนนี้ทั้งหมดคือครอบครัวของคุณที่ประเทศไทย คงไม่ต้องบอกนะว่าคุณโดนเทศน์มากี่ชั่วโมง คือมันแย่นะ คุณมาแลกเปลี่ยนยังไม่ถึงสองเดือนด้วยซ้ำ ถ้าถูกคิกเอาท์คงจะขายหน้าน่าดู คุณไม่เคยคิดระวังไม่ให้เกิดเรื่องพวกนี้มาก่อนเลย คุณประมาทเอง
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่คุณเก็บตัวอยู่บนห้อง คิดได้อีกทีว่าจะต้องลงไปทำความสะอาดรังนรกของออสตินก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นเสียแล้ว ในใจคุณแอบหวังว่าเขาจะเก็บจานหรือไม่ก็เก็บกวาดให้คุณก่อน แต่เปล่าเลย หมอนั่นยังนั่งแช่อยู่ที่เดิมเหมือนรูปปั้น
“ไฮ” เขาทัก “แล้วตกลงว่า…มีอะไรหรือเปล่า”
“มีสิ เรื่องใหญ่ด้วย” คุณถอนหายใจเซ็งๆและลงไปนั่งข้างๆออสตินบนโซฟา เล่าให้เขาฟังว่าหากคุณทำอะไรลงไปโดยไม่คิดอีกครั้งเดียว คุณจะถูกส่งกลับประเทศ
“อะไรนะ” ออสตินดูตกใจเล็กน้อย
“อืม” คุณยักไหล่ “ก็ตามนั้น แต่…นี่ ไว้จะมาคุยด้วยใหม่นะ หลังจากทำความสะอาดโพรงหนูของนายเสร็จ” ว่าแล้วคุณก็ลุกขึ้นยืนเหนื่อยหน่าย และเดินตรงไปโพรงนรก กลิ่นเหม็นทำให้คุณอยากจะอาเจียน ออสตินเดินตามคุณมาติดๆ เขายื่นไม้กวาดให้คุณ
“ไม่ได้จะมาช่วยหรอก แค่จะบอกว่ารองเท้าที่อยู่ในอ่าง เธอช่วยเอามันไปซักเลยทีเดียวนะ อีกไม่กี่สัปดาห์ฉันจำเป็นต้องใช้มัน” เขาจ้องมองรองเท้าไนกี้ครู่หนึ่ง และตบบ่าคุณเบาๆ “สู้ๆนะครับคุณเมด ถ้าจัดการงานนี้เสร็จแล้วฉันจะพาไปเลี้ยงข้าว ส่งท้ายเธอเสียหน่อย”
แล้วเขาก็เดินหายไป
เมื่อทำความสะอาดเสร็จก็ปาเข้าไปสองทุ่มแล้ว ออสตินไม่อยู่ คุณไม่รู้ว่าเขาไปไหนหรือไปตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณรู้สึกผ่อนคลายอีกครั้งเมื่อเหยียดตัวลงบนโซฟา ดวงตาค่อยๆปิดสนิทด้วยความเหนื่อยล้า แต่แล้วเสียงประตูก็ดังขึ้น ออสตินพุ่งเข้ามาพร้อมกับถุงพิซซ่าและอาหารอื่นๆ เขาโยนมันใส่คุณ “เอ้า นี่ จะกินก็ไปจัดการ”
“นายเลี้ยงฉันหรอ” คุณประหลาดใจเล็กน้อย
“ไม่กินก็ตามใจนะ”
คุณยิ้มอย่างอารมณ์ดี ออสตินทิ้งตัวลงบนโซฟาและปล่อยให้คุณจัดการกับอาหารมื้อค่ำ ณ เวลานี้คุณรู้ดีแล้วว่าอะไรที่จะช่วยปลอบประโลมคุณ พิซซ่านั่นเอง! ระหว่างจัดการแกะสปาเก้ตตี้คาโบนาร่า ออสตินก็ช่วยคุณโดยการนั่งมองพิซซ่า— เขาไม่คิดจะทำตัวให้มีประโยชน์หรอก
“แล้วเธอมีสิทธิ์จะโดนไล่กลับประเทศมากแค่ไหน” เขาถามขณะกัดพิซซ่าเข้าปากคำใหญ่
“ไม่รู้สิ ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพวกแอบบริดจ์แล้ว” คุณแค่นหัวเราะ “แปลกแต่จริง”
“แปลกแต่จริง…ใช่เลย แต่ขอถามหน่อย เธอคิดว่าแอบบริดจ์จะปล่อยเธอรอดตายถึงวันสุดท้ายหรือไง”
“ฉันกำลังคิดอยู่นี่ไงล่ะ”
“ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้นะแต่…ยังไงซะเธอก็โดนส่งกลับประเทศอยู่ดี”
“รู้อะไรไหม” คุณยิ้มหวาน “ไม่มีใครขอให้นายพูดเสียหน่อย นั่งกินเงียบๆไปเถอะย่ะ”
ออสตินยิ้มขำ เขาหยิบพิซซ่าขึ้นมาหนึ่งชิ้นก่อนจะจ่อมันที่ปากคุณ “กินเข้าไปสิ อ้าม…อย่างนั้นแหละ คนเก่ง” คุณเคี้ยวตุ้ยๆ แก้มสองข้างบวมไปด้วยพิซซ่าแล้วจู่ๆออสตินก็หัวเราะลั่น “อยากรู้ไหมว่าในตอนนี้เธอมีสภาพเหมือนกับอะไรที่สุด”
คุณคว้าพิซซ่าขึ้นมาอีกชิ้น และป้ายมันลงบนหน้าออสติน “เหมือนนายไง!”
มื้อค่ำผ่านไปได้ด้วย เว้นเสียแต่สภาพโต๊ะทานอาหารที่สภาพไม่จืดไม่เท่าไหร่นัก ริซ่าใกล้กลับมาแล้ว และคุณกับออสตินจะต้องรีบช่วยกันทำความสะอาดก่อนที่หล่อนจะมาถึง แต่ก็อย่างที่ใครๆพอจะเดาออก หลังจากกินเสร็จออสตินก็บ่นกระปอดกระแปดว่าปวดหัว เขาคิดว่าอาการป่วยจะเริ่มกำเริบอีกครั้งแน่ๆ จากนั้นเจ้าตัวก็เผ่นแน่บขึ้นไปชั้นบน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณเพียงแต่ผู้เดียวอีกเช่นเคย
ขอบคุณมาก ซึ้งเลยล่ะทีนี้…
………………………………………..
“อะไรนะ” อลิซมองตาค้างราวกับกำลังนั่งฟังคุณเล่าการเดินทางอันบ้าระห่ำที่เมืองไทย แต่เปล่า คุณกำลังบอกเธอเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อวาน บอกเธอว่าทางโครงการบอกกับคุณว่ายังไงบ้าง และจะเกิดอะไรขึ้นหากคุณทำตัวมีปัญหาซ้ำสอง
ถ้าจะพูดในหลักความจริง การมีอลิซเป็นเพื่อนไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอย่างที่คิด เธอรับฟังทุกปัญหาของคุณราวกับเป็นดีเจให้คำปรึกษาทางวิทยุ เพียงแต่อลิซไม่ใช่พวกหัวหมอ เธอมีวิธีแก้ปัญหาที่บ้าระห่ำไม่ต่างไปจากลายสกรีนเสื้อของเธอ (วันนี้เป็นลายคิตตี้ถูกธนูปักหัว…ยายนี่ปกติไหมนะ) อลิซแนะว่าคุณควรกำจัดแอบบริดจ์ ก่อนที่แอบบริดจ์จะกำจัดคุณ
“เธอจะบ้าหรือ อลิซ”
“อย่างี่เง่าหน่า ถ้าเธอมัวแต่ปอดแบบนี้ก็อย่าหวังจะใช้ชีวิตอยู่ที่อเมริกาต่อ นู่น เชิญหอบกระเป๋ากลับประเทศหล่อนไปซะไป๊”
คุณกลอกตา “ฉันแน่ใจว่ามีวิธีที่ดีกว่านี้”
“เอาเหอะ ไม่ต้องรีบ เธอยังมีเวลาคิดอีกเยอะ”
วันนี้คุณไม่ได้ไปไหนนอกจากเข้าห้องเรียนตามวิชาที่ลงเรียนให้มันจบๆไป คุณแน่ใจว่าเซเลน่าจะต้องหาทางป่วนคุณด้วยทางใดก็ทางหนึ่ง นั่นเป็นเหตุผลที่คุณไม่ได้ไปกินข้าวที่โรงอาหารเพราะเลือกแล้วที่จะหลบหน้าพวกแอบบริดจ์ แต่อย่างว่า คุณไม่สามารถหลบหน้าพวกหล่อนได้ตลอดไปหรอก แน่นอนว่าคำแนะนำของอลิซเป็นวิธีสุดท้ายที่คุณคิดจะทำ แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีทางทำให้เรื่องนี้เรียบร้อยซะหน่อย ทุกปัญหามักมีทางออกเสมอน่า คุณได้แต่ปลอบใจตัวเอง
ทุกอย่างมันก็แค่…โดนไล่กลับประเทศ เห็นไหม เรื่องเล็กน้อย…เล็กน้อย… สาบานเถอะว่าถ้ามันคือเรื่องเล็กน้อยคุณจะไม่ทิ้งเวลาอันสุดแสนจะมีค่าไปกับการคิดว่าจะทำยังไงให้แอบบริดจ์เลิกหมายหัวคุณเสียที ซึ่งนั่นเป็นไปได้ยาก เพราะแอบบริดจ์หมายหัวทุกคนยกเว้นแอบบริดจ์ด้วยกันเองเท่านั้นแหละน่า
….เดี๋ยวสิ
“มันจะเป็นยังไง…”
“หืม” อลิซเลิกคิ้วพลางโยนกระปุกเจลในมือไปมา
“จริงด้วย! ทำไมฉันคิดไม่ถึงมาก่อนนะ” คุณกระเด้งไปมาด้วยความดีใจ หากว่ารอบๆม้านั่งนี่ไม่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาล่ะก็ คุณจะตีลังกาซักสิบตลบ ปรบมือและแหกปากร้องลั่นให้กับตัวเองที่คิดแผนการเอาตัวรอดที่ดีที่สุดที่เคยมีมาในทศวรรษนี้
“โว้ว” เธอดูตกใจเล็กน้อย “เบาๆหน่อยแม่สาวน้อย เธอคิดอะไรได้งั้นหรือ”
คุณสูดลมหายใจอย่างตื่นเต้น ก่อนจะเล่าแผนการที่เพิ่งคิดได้สดๆให้สาวฮาร์ดคอร์ตรงหน้าฟัง “เอาล่ะ ฟังนะ คืออย่างนี้ อลิซ ในฐานะที่เธอเป็นเด็กที่นี่ เธอคงจะรู้ดีว่าพวกแอบบริดจ์น่ะ ถึงจะร้ายกาจแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยระเบิดใส่กันเอง”
“อ่า…ฮะ”
“แอบบริดจ์ไม่เคยถูกกั่นแกล้ง ไม่เคยถูกปาไข่กลางโรงอาหาร และไม่เคยต้องมีมื้อกลางวันในห้องน้ำ! แล้วเพราะอะไรน่ะหรือ! ก็เพราะพวกหล่อนคือแอบบริดจ์ยังไงล่ะ!”
คุณรู้สึกฮึกเหิมในขณะที่อลิซดูจะสับสนหน่อยๆ “เธอว่าไงนะ”
“นั่นแหละที่ฉันพูดถึงล่ะ!” คุณตีหัวเข่าดังป้าบ ก้มลงไปกระซิบข้างๆหูสาวชาวร็อคโดยไม่สนใจว่ากลิ่นเจลที่เธอใช้จะออกฤทธิ์แค่ไหน “…ฉันก็แค่ต้อง…เป็นเพื่อนกับแอบบริดจ์”
“อะไรนะ!” อลิซเบิกตากว้าง มันเหลือกเสียจนน่ากลัว “เธอเพี้ยนหรือเปล่า คนสติดีที่ไหนจะอยากเป็นแอบบริดจ์กัน”
“ฉัน…ฉันไม่ได้บอกว่าจะเป็นแอบบริดจ์นะ! ก็แค่ตีซี้ ผูกมิตร ก็เท่านั้น” คุณยักไหล่ ให้ตายสิ ทั้งๆที่คิดว่าแผนนี้เข้าท่าแล้วเชียว ทำไมอลิซต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย ยายนี่จะรู้ไหมนะว่าหล่อนกำลังตัดฝัน คุณอยู่น่ะ
“ไม่ได้เรื่อง ทั้งเธอ แล้วก็แผนของเธอ”
“เธอหมายความว่ายังไงเนี่ย”
“นี่มันตื้นบ๊องมาก เอาอะไรมาคิดว่าเธอจะได้ตีซี้กับพวกหล่อนยะ ยายซาตานพวกนั้นทั้งรสนิยมสูง หัวสูง อยู่ในชนชั้นสูง ซึ่งเธอไม่มีวันจะผูกมิตรได้หรอก เสียใจด้วยนะที่ต้องตัดความหวังเสียดื้อๆ” อลิซดูไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้สุดๆ “แต่ฟังเถอะ เธอจะเอาเวลาที่ไหนไปผูกมิตร แค่แอบบริดจ์เห็นหน้าเธอ…” เธอใช้นิ้วชี้ทำท่าปาดคอตัวเองช้าๆ หรือในอีกนัยน์ว่า ‘เธอตายแน่ย่ะ’
“อย่ามาโอเวอร์แอคติ้งไปหน่อยเลย” คุณสวนทันควัน “ฉันก็แค่ต้องลอง ทั้งหมดที่เราต้องทำก็แค่ทำตัวเจ๋งๆ ใส่เสื้อผ้ามีแบรนด์และ…หยิ่งเริด”
“โอ๊ย ขำ” เธอหัวเราะพรืด “เธอไร้สติไปแล้ว ฉันพูดจริงนะ”
“ไม่เอาน่า! เธอก็แค่ต้องช่วยฉัน ได้โปรดเถอะอลิซ นี่มันอาจจะได้ผล”
“ยายหน้าโง่ หล่อนนี่มันรนหาที่ชัดๆ” อลิซลุกขึ้นยืน เสียงออดดังขึ้น บอกให้รู้ว่าหมดเวลาพักแล้ว คุณถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง เซลล์สมองกลับมาทำงานหนักคิดวางแผนอย่างเคยจนกระทั่ง “อยากให้ช่วยอะไรก็บอกแล้วกัน”
ที่โรงเรียนมีสนามกีฬาใหญ่ๆทั้งหมดห้าที่ นั่นก็คือโรงยิม สระว่ายน้ำ สนามลักบี้ สนามฟุตบอล และคอร์ตเทนนิส โดยสถานที่ทั้งหมดที่ว่ามานั้น สนามลักบี้คือที่แรกที่คุณจะต้องไปเยือน
วันนี้เป็นวันแรกของการเรียนพละ คงไม่มีอะไรมากนอกจากถามไถ่สุขภาพและตบท้ายด้วยการวิ่งรอบสนาม หลังจากเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเปลี่ยนชุดมาแล้ว คุณก็จัดการสวมรองเท้าพละคู่ใจและเก็บสัมภาระไว้ในล็อคเกอร์ คุณได้ยินเสียงของนักเรียนคนอื่นคุยกัน ซึ่งถ้าจำไม่ผิดหล่อนน่าจะเป็นคริสตี้ บราวน์ กับ แอนนาลิซ วิลเลียมส์
“เธอได้ยินเรื่องนั้นรึยัง ว่าไงล่ะแอนน์”
“เรื่องอะไร แต่ถ้าเธอหมายถึงเรื่องนั้นล่ะก็ ฉันรู้แล้วล่ะ”
แล้วไอ้เรื่องนั้นที่ว่าคืออะไรฟะ คุณพยายามเงี่ยหูฟัง
สองสาวขี้เม้ามองตากันราวกับรู้ใจว่าอีกฝ่ายสื่อถึงเรื่องอะไร จากนั้นน้ำเสียงของคริสตี้ก็กลายเป็นกระซิบ “ฉันได้ยินมาว่ายายเอเชียแคระนั่นบ๊วบให้แฮร์รี่แล้วด้วยซ้ำ!”
“อะไรนะ บ๊วบงั้นหรอ! ทำไมเธอถึงได้บ๊วบของเขาล่ะ!”
“ฉันเองก็ไม่รู้ แต่เห็นทีคราวนี้สนุกแน่ ฉันไม่แน่ใจว่าพวกแอบบริดจ์รู้ข่าวนี้รึยังซึ่งมันก็ไม่ยากเท่าไหร่นะ คือฉันหมายถึง ใครๆก็รู้นะเรื่องนี้!”
สองเพื่อนซี้หัวเราะคิกคักโดยไม่สังเกตเห็นคุณ ซึ่งใช้ประตูล็อคเกอร์บังตัวเองอยู่
เอาล่ะ คุณเริ่มจะเป็นห่วงกับข่าวลือของคนที่นี่แล้วนะ นอกจากไม่มีความจริงแล้วยังเอ่อ…พาดหัวข้อบทสนทนาได้ทุเรศมาก บ๊วบเนี่ยนะ…ยายพวกนี้งี่เง่าชะมัด คุณคิดก่อนจะกระแทกปิดล็อคเกอร์เสียงดัง เรียกความสนใจของเพื่อนร่วมชั้นได้เป็นอย่างดี
“ขอโทษที่ขัดจังหวะนะ” คุณมองคริสตี้และแอนนาลิซด้วยสายตาเอาเรื่อง “พวกเธอกำลังพูดเรื่องอะไรกัน”
“อุ๊ย… โทษทีนะ ไม่รู้ว่าเธออยู่ด้วย” คริสตี้มองเล็บสีชมพูกากเพชรของตัวเองแทนการสบตาในขณะที่แอนนาลีซได้แต่ทำหน้าทำหน้าตกตะลึงเสียจนคุณอยากจะหัวเราะถ้าไม่ใช่ในเวลานี้ แบบว่า...มันก็ขำดี บางทีถ้าหมดคาบพละเมื่อไหร่คุณอาจจะแอบขำคนเดียว แล้วพูดกับตัวเองว่า ‘ฮ่าๆ บ๊องจริง ดันทำหน้าแบบนั้นซะได้’
“นั่นไม่สำคัญหรอก ประเด็นมันอยู่ตรงนี้ คริสตี้” คุณก้าวไปหาพวกหล่อนโดยปราศจากความกลัว “ประสาทกินกันทั้งโรงเรียนแล้วหรือไง ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่”
“ทำอะไรหรอตัวเอง” เป็นแอนนาลีซที่ถาม
“ก็! …บ๊วบไง”
“บ๊วบหรอ”
“ใช่ บ๊วบ”
“นั่นมันเรื่องปกติน่า ฉันเองก็เคยทำและ… และฉันจะไม่บอกเธอหรอกนะว่าเขาเป็นคนขายฮอตด็อก แต่ยังไงซะ เขาก็เป็นคนขายฮอตด็อกที่ฮอตที่สุดที่อเมริกาเคยมีมา”
“แอนน์! หุบปากนะ” คริสตี้ตะคอกใส่เพื่อนสาวที่จู่ๆก็เล่าประสบการณ์บ๊วบหนุ่มขายฮอตด็อกให้ฟัง “เธอจะเคยบ๊วบหรือไม่เคยบ๊วบ พวกฉันไม่สนหรอกนะโอเค้? ถ้าเรื่องนี้ถึงหูเทย์เมื่อไหร่ หาทางรอดเอาเองแล้วกันย่ะ”
“อะไรถึงหูเทย์หรอ” เสียงนรกที่ตอนนี้กลายเป็นเสียงสวรรค์ดังขึ้นไกลๆ แต่ก็พอจะทำให้บทสนทนาของสามสาวในห้องแต่งตัวหญิงยุติลงได้ เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามาพร้อมกับควันบุหรี่อบอวล “หุบปากให้สนิท เสียงของพวกเธอกำลังรบกวนการนอนกลางวันของฉัน” จัสตินเพยิดหน้าไปทางห้องข้างๆ
เมื่อคริสตี้และแอนนาลีซเห็นจัสตินเข้าก็ได้แต่ปั้นหน้าขอความเห็นใจ ในสายตาคุณแล้ว มีตัวหนังสือคำว่า ‘นังสตอว์’ เด่นอยู่กลางหน้าผากของทั้งสอง ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่งคุณเอ่ยปาก
“นี่มันห้องแต่งตัวผู้หญิงนะ”
“ฉันไม่สน”
“ว้าว…” นั่นเป็นเสียงเคลิบเคลิ้มของคริสตี้ “ฉันรักเขา” หล่อนกระซิบใกล้ๆหูแอนนาลีซ
“แล้วพวกเธอน่ะ” จัสตินหันไปมองทั้งคู่จนเจ้าตัวสะดุ้ง “ถ้าฉันได้ยินเรื่องบ้าๆที่พวกเธอพูดกันในห้องนี้จากใครอีกครั้งเดียวล่ะก็ ฉันเล่นพวกเธอแน่”
คริสตี้และแอนนาลีซยืนตัวสั่น สายตาหลุบลงด้วยความเกรงกลัว พวกหล่อนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงด้วยซ้ำ คุณสังเกตได้จากเม็ดเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าของแอนนาลีซและมือที่กำแน่นจนขึ้นขาวของคริสตี้
จัสตินไม่พูดอะไรต่อ เขาเหลือบมองคุณก่อนจะพ่นควันบุหรี่และเดินหายไป ทิ้งเหลือไว้เพียงกลิ่นและควันจางๆ แอนนาลีซและคริสตี้มองคุณด้วยสายตาหมั่นไส้ก่อนจะรีบแจ้นออกจากห้องไป
ถึงจะไม่เข้าใจการกระทำของจัสตินเท่าไหร่นัก แต่คุณก็นึกขอบคุณเขา
ซึ่งทำได้แค่ในใจเท่านั้น เพราะเสียงข้อความเข้าของโทรศัพท์คุณดังขึ้นในล็อคเกอร์
From: อลิซ
To: [ชื่อของคุณ]
หัวข้อ: รู้ไหมอะไรที่เด็ด
“เฮ้หวัดดี นี่อลิซนะ รู้ไหมอะไรที่เด็ด! ฉันคิดว่าแผนของเธออาจจะเริ่มเป็นจริงเป็นจังเร็วๆนี้ก็ได้นะ ฉันได้ยินเคลวินพูดกับก๊วนพี้ยาของเขาว่า แอบบริดจ์กำลังจะจัด ปาร์ตี้ริมสระ นั่นเจ๋งไปเลยว่าไหม! อยากเป็นที่จดจำงั้นหรือ แสดงความเจ๋งของเธอในปาร์ตี้นี้สิ! แม้ในความเห็นส่วนตัวแล้วฉันว่าปาร์ตี้ริมสระมันน่าหยะแหยงนะ แต่มันเป็นโอกาสของเธอแล้ว
มาเริ่มมันกันเถอะ
อลิซ”
ไม่ว่าจะยังไงก็เถอะ คุณรู้สึกขอบคุณอลิซนะ เธอดูเต็มที่กับแผนผูกมิตรของคุณกับแอบบริดจ์มากเลย แต่ปาร์ตี้ริมสระงั้นหรอ คุณจินตนาการได้แต่คนเจ๋งๆ บ้านหลังใหญ่ที่มีสไลเดอร์ขนาดยักษ์ มีเบียร์ และมีดนตรี ซึ่งนั่นแหละประเด็น
คุณไม่คิดว่าปาร์ตี้นี้จะรับพวกเห่ยเข้าไปทำงานเสียหรอกนะ ที่คุณต้องทำก็คือ…
หาทางไปปาร์ตี้ริมสระของแอบบริดจ์ให้ได้
talk: ในที่สุดก็อัพ อัพในที่สุดค่ะ กลับมาได้เพราะคอมเม้นท์ของหลายๆคน ขอบคุณมากๆนะคะตัวเอง ช่วยลุ้นให้ด้วยนะว่าตอนหน้า 'คุณ' จะเข้าปาร์ตี้ของแอบบริดจ์ได้หรือหม้าย อ้ายย อ้าย
ความคิดเห็น